Όσο και αν ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου προσπαθούν να πουν ότι δεν πρόκειται για νέα μέτρα, η αλήθεια δεν κρύβεται.
Η αλήθεια είναι ότι, πρώτο, η συνταγή του Μνημόνιου οδηγεί σε αποτυχία. Η εφαρμογή του μέχρι τώρα έχει ήδη επιδεινώσει την οικονομική ύφεση, αυτό με τη σειρά του προκαλεί υστέρηση των δημοσίων εσόδων, οι στόχοι για τη μείωση του ελλείμματος γίνονται πιο δυσπρόσιτοι.
Δεύτερο, η «επικαιροποίηση» του Μνημόνιου γίνεται με την ίδια συνταγή, δηλαδή μεγαλύτερες περικοπές για να καλυφθεί η υστέρηση των εσόδων. Πράγμα που σημαίνει ότι και το κόστος της «διόρθωσης» σε βάρος των εργαζόμενων είναι τεράστιο και τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια, δηλαδή μεγαλύτερη αποτυχία. Στη διπλανή στήλη μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη «λυπητερή» που μας στέλνει η τρόικα.
Μέσα στα πλαίσια αυτού του φαύλου κύκλου ξεσκεπάζονται κάθε λογής λαθροχειρίες της συνεργασίας της κυβέρνησης με ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ. Υποτίθεται ότι πέρσι «η χώρα έχασε την αξιοπιστία της» γιατί η προηγούμενη κυβέρνηση μαγείρευε τα στοιχεία. Γι´ αυτό η ΕΕ επέβαλε να περάσει η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία κάτω από την εποπτεία της. Τώρα το μαγείρεμα συνεχίζεται αλλά ακολουθεί τις εντολές της τρόικας. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Δήμητρας Καδδά στην Ελευθεροτυπία της Τρίτης 24/8, το περσινό έλλειμμα ανεβαίνει στο 14% και κατά συνέπεια ο στόχος για να πέσει στο 7,8% που ορίζει το Μνημόνιο απαιτεί μεγαλύτερες περικοπές!
Αυτό είναι που λένε «τεχνογνωσία» ΔΝΤ. Κουνάνε τα γκολπόστ για να βάλουνε γκολ. Μόνο που η κερκίδα δεν τρώει κουτόχορτο.
Το απεργιακό κύμα που σημάδεψε το πρώτο μισό της φετινής χρονιάς δεν έχει πάει χαμένο. Όσο κι αν λυσομανάνε τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης ότι «οι διαδηλώσεις εναντίον του Μνημόνιου ξεκίνησαν ως παρελάσεις και κατέληξαν ως βαρετές συναναστροφές των ίδιων και των ίδιων» (Γ.Λακόπουλος στα Νέα 20/8), στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Οι εμπειρίες από τις πανεργατικές κινητοποιήσεις του πρώτου εξάμηνου τροφοδοτούν την οργή και την αποφασιστικότητα σε κάθε κλάδο που έρχεται αντιμέτωπος με τα χτυπήματα κυβέρνησης και τρόικας.
Όσο περνάει ο χρόνος, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για την κυβέρνηση να περνάει νέα μέτρα. Το ομολογεί ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου σε δηλώσεις του στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (30/7) όπου παραδέχεται ότι «βιάστηκαν να ψηφίσουν το ασφαλιστικό στις 8 Ιούλη, γιατί δεν ήταν σίγουρος εάν θα κατάφερνε να το περάσει από τη Βουλή μετά από έξι μήνες».
Δυναμική
Μπορούμε, λοιπόν, και πρέπει να μην πληρώσουμε εμείς για την αποτυχία τους. Το ζήτημα είναι να καταφέρει η αριστερά να αξιοποιήσει τη δυναμική που ανοίγει ο συνδυασμός της αποτυχίας των από πάνω με την οργή των από κάτω.
Πρέπει πρώτα απ´ όλα να είμαστε ξεκάθαροι ότι η διέξοδος μπορεί να έρθει μόνο από τα αριστερά. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει καταντήσει να αγκαλιάζει ακόμα και το ΛΑΟΣ. Οι απόπειρες του Σαμαρά να αποστασιοποιηθεί από το Μνημόνιο, το μόνο που κάνουν είναι να αποκαλύπτουν ότι η ΝΔ δεν έχει εναλλακτική λύση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αριστερά μπορεί να περιοριστεί μόνο στις εκλογές που έρχονται και να περιμένει να εισπράξει εκεί την αγανάκτηση του κόσμου για το τρίο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ.
Αντίθετα, αυτό που σημαίνει είναι ότι τα καθήκοντα της Αριστεράς είναι τριπλά. Σε ένα πρώτο επίπεδο, η Αριστερά πρέπει να μπει άμεσα μπροστά για ένα νέο ξεκίνημα του απεργιακού κινήματος. Θέλουμε να γίνει σεισμός στη Θεσσαλονίκη στις 11 Σεπτέμβρη, θέλουμε άμεση συνέχεια με πανεργατική στις 29 Σεπτέμβρη, θέλουμε στήριξη για κάθε κλάδο που μπαίνει στο στόχαστρο (ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΟΑΣΑ, Εκπαιδευτικοί, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο...) ώστε να κλιμακώσει με απεργία διαρκείας τον αγώνα που ήδη έχει ξεκινήσει.
Μαζί με τη βοήθεια για την οργάνωση μιας νέας απεργιακής έκρηξης, η Αριστερά έχει να ανοίξει τη βεντάλια των εναλλακτικών λύσεων απέναντι στην κρίση του συστήματος. Παπανδρέου, Σαμαράς και ο κολαούζος τους Καρατζαφέρης αντιπροσωπεύουν την υποταγή στους τραπεζίτες, η Αριστερά αντιπροσωπεύει την αντίσταση μέχρι την ανατροπή τους. Αυτή τη γνήσια διαχωριστική γραμμή πρέπει να την κεντήσει η Αριστερά προβάλοντας τα αιτήματα για στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, για κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση για τους τραπεζίτες και με εργατικό έλεγχο, για απαγόρευση των απολύσεων όσο κρατάει η κρίση και σταθερή δουλειά για όλους με 1400 ευρώ κατώτατο μισθό.
Μόνο αν ανταποκριθεί σε αυτό το δίδυμο των καθηκόντων μπορεί η Αριστερά να σηκώσει και το τρίτο επίπεδο που είναι η μαζική ανταρσία στις κάλπες. Η 7 Νοέμβρη μπορεί να γίνει βατερλό για τον Παπανδρέου, ώστε οι υπουργοί του να μην μπορούν ούτε να σκεφτούν το μαγείρεμα κι άλλων μέτρων. Αντίθετα, η ανάδειξη μιας δυνατής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από τις κάλπες μπορεί να δώσει νέα ώθηση στην εργατική αντίσταση.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η δύναμη της Αριστεράς που προωθεί όλο αυτό το τρίπτυχο. Όσο πιο πολλοί συσπειρωθούμε στις γραμμές της, τόσο πιο κοντά μπορούμε να φέρουμε αυτή την προοπτική για το εργατικό κίνημα.