Αν γυρίσουμε πίσω στον Οκτώβρη του 2009, όποιος προέβλεπε ότι θα υπάρξουν μεγάλες μάχες κόντρα στις ψεύτικες υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ ακουγόταν είτε ως υπεραισιόδοξος είτε πολιτικά λάθος.
Η Εργατική Αλληλεγγύη αμέσως μετά τις εκλογές εξηγούσε: «Αυτό το οργισμένο αντιδεξιό αριστερόστροφο ρεύμα καρπώθηκε εκλογικά το ΠΑΣΟΚ στις κάλπες της Κυριακής. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι του ανήκει. Αντίθετα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει πολλούς και σοβαρούς λόγους να ανησυχεί για αυτό το ρεύμα...» (ΕΑ 887, 7/10 2009).
Η βασική διαφορά με τις υπόλοιπες αναλύσεις ήταν η εμπιστοσύνη στους αγώνες των εργατών που οδήγησαν τον Καραμανλή σε κατάρρευση. Τα πρώτα δείγματα γραφής για το τι θα ακολουθήσει ήρθαν ήδη από τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης. Η απεργία στο λιμάνι ενάντια στην Cosco και οι αγώνες των εργαζόμενων στα stage ήταν οι πρώτες μεγάλες μάχες.
Όμως, δεν κατάφεραν να αλλάξουν την συνολική εικόνα. Τα κυρίαρχα επιχειρήματα ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ θα έχει μια «περίοδο χάριτος» και ότι έχει τη «συναίνεση» του κόσμου να πάρει δυσάρεστα, αλλά αναγκαία μέτρα. Σε αυτό συνέβαλαν και οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Ο Παναγόπουλος επανέλαβε πολλές φορές τη δήλωση του ότι στηρίζει την νέα κυβέρνηση και ότι δεν θα κάνει «πολιτική απεργία» εναντίον της. Δεν προχώρησε ούτε στην κήρυξη της «καθιερωμένης» από το κίνημα απεργία ενάντια στον προϋπολογισμό.
Πρωτοβουλίες
Εκεί ήταν που «έσπασε» αυτή η ψεύτικη εικόνα της στήριξης της κυβέρνησης. Η πρωτοβουλία των Ά και Γ´ ΕΛΜΕ Αθήνας για να υπάρξει απεργία ενάντια στον προϋπολογισμό αγκαλιάστηκε από πολλές Ομοσπονδίες και συνδικάτα και στις 17 του Δεκέμβρη τίποτα δεν θύμιζε ότι αυτή την απεργία δεν την είχαν καλέσει η ΓΣΣΕ και η ΑΔΕΔΥ. Ακόμα, και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έτρεξαν να την οργανώσουν και έπειτα να την παρουσιάζουν ως δική τους πρωτοβουλία. Ήταν μια πανεργατική από τα κάτω.
Για όλους τους επόμενους μήνες στην Αθήνα και σε κάθε μικρή ή μεγάλη πόλη, ακόμα και μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού, υπήρξαν τεράστιες πανεργατικές κινητοποιήσεις με αποκορύφωμα την 5η του Μάη που ήταν η μεγαλύτερη απεργία που έγινε ποτέ.
Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκαν όχι μόνο να μπουν στη μάχη, αλλά να σπάσουν κάθε ρεκόρ αφού σχεδόν κάθε μήνα υπήρχε πανεργατική απεργία. Αλλά ακόμα και όταν δεν υπήρχαν πανεργατικές, την σκυτάλη έπαιρναν δυνατές κλαδικές απεργίες, όπως των τελωνειακών, των δικαστικών υπαλλήλων, των καθηγητών ή των πυροσβεστών.
Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των μηνών που έκανε τη διαφορά ήταν η οργάνωση από τα κάτω. Οι «αφανείς» από τα ΜΜΕ διαδικασίες ήταν αυτές που έδωσαν ώθηση στο κίνημα να παλέψει τη μεγαλύτερη επίθεση από τη μεριά των αφεντικών και της κυβέρνησης.
Οι μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, οι απεργιακές επιτροπές, οι περιφρουρήσεις των εργατικών χώρων, οι χιλιάδες αγωνιστές της βάσης ήταν η «ραχοκοκαλιά» αυτού του κινήματος.
Με αυτόν τον τρόπο χρειάζεται να οργανωθεί η διαδήλωση στη ΔΕΘ και οποιαδήποτε μάχη από κει και πέρα. Να οργανωθούν άμεσα γενικές συνελεύσεις σε κάθε σωματείο, να συζητηθεί η πολιτική σημασία της συμμετοχής στην κινητοποίηση, να βγει υλικό ενημέρωσης, να κλειστούν πούλμαν από όλη την Ελλάδα.
Με αυτόν τον τρόπο η ΔΕΘ μπορεί να γίνει η καλύτερη αφετηρία για τους αγώνες του φθινόπωρου για να ανατρέψουμε τα μέτρα λιτότητας του Παπανδρέου και της τρόικας με όπλο τις απεργίες διαρκείας και το Αντικαπιταλιστικό Πρόγραμμα πάλης.