Δεν είναι μόνο η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση που έχει δεκανίκι τους φασίστες του ΛΑΟΣ. Είναι κι η κυβέρνηση που σπεύδει να συσφίξει τις σχέσεις με το κράτος-δολοφόνο, το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, την στιγμή ακριβώς που γνωρίζει την μεγαλύτερη απομόνωσή του.
Ο Νετανιάχου είναι ο πρώτος ισραηλινός πρωθυπουργός που επισκέπτεται επίσημα την Ελλάδα. Είχε προηγηθεί επίσκεψη του Παπανδρέου στο Ισραήλ τον Ιούλη. Όμως, η σύσφιξη των σχέσεων με το κράτος-τρομοκράτη δεν έχει πέσει από τον ουρανό. Είναι μια επιλογή της ελληνικής άρχουσας τάξης που πάει πολλά χρόνια πίσω, ήδη από τις αλησμόνητες μέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του ´90. Εκείνη την χρονιά, το 1990 οι διπλωματικές σχέσεις αναβαθμίστηκαν θεαματικά με το άνοιγμα πρεσβειών.
Ανάμεσα στο 1989 και το 1994 οι εμπορικές ανταλλαγές ανάμεσα στις δυο χώρες διπλασιάστηκαν σε αξία. Τον Δεκέμβρη του 1994, επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, υπογράφτηκε η πρώτη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ. Ήταν η εποχή που οι «τουρκοφάγοι» και οι «σκοπιανοφάγοι» του ΠΑΣΟΚ όπως ο Παπαθεμελής, δήλωναν δημόσια ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει «το Ισραήλ των Βαλκανίων». Παρόλα αυτά, η συμφωνία δεν ενεργοποιήθηκε ουσιαστικά.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η προσέγγιση του Ισραήλ έχει διανύσει μεγάλη απόσταση και έχει προχωρήσει εις βάθος. Από τις σκοτεινές μπίζνες της Εκκλησίας στα Ιεροσόλυμα, που ήρθαν στο φως με τα σκάνδαλα των παπάδων το 2004, οι οποίες συμπεριελάμβαναν και αγορές γης για ισραηλινά συμφέροντα, μέχρι την χρησιμοποίηση του λιμανιού του Αστακού το 2008 για τη μεταφορά αμερικάνικων πολεμοφοδίων στο Ισραήλ που εκείνες τις μέρες ματοκυλούσε την Γάζα, η συνεργασία γίνεται όλο και πιο βρόμικη, όλο και πιο αιματηρή.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η άσκηση «Ενδοξος Σπαρτιάτης» το 2008. Εκατό ισραηλινά αεροπλάνα μπήκαν στο ελληνικό εναέριο χώρο, πραγματοποίησαν πλήγματα με πραγματικά πυρά στο πεδίο βολής Κρανιάς στην Θεσσαλία και ανεφοδιάστηκαν στον αέρα. Όταν η είδηση της άσκησης «διέρρευσε» -μιας και η κυβέρνηση του Καραμανλή είχε προσπαθήσει να την «πνίξει»- έγινε φανερό ότι επρόκειτο για προσομοίωση πλήγματος στο Ιράν. Τελικά, η αποκτηθείσα πείρα μάλλον χρησίμεψε στην ισοπέδωση της Γάζας στο τέλος εκείνης της χρονιάς.
Δυόμισι μήνες πριν, οι ισραηλινοί κομάντος έβαψαν στο αίμα τον στολίσκο των ακτιβιστών που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη «μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου», την πολιορκημένη Γάζα. Η κυβέρνηση του Παπανδρέου (και του «συντρόφου» Χριστόφια στην Κύπρο) έκαναν ότι μπορούσαν για να βάλουν εμπόδια στην αποστολή και μετά την σφαγή, δεν μπόρεσαν να ψελλίσουν ούτε μια τυπική καταδίκη της δολοφονικής μηχανής που λέγεται ισραηλινό κράτος. Αντίθετα βρέθηκαν «αναλυτές» -ανεπίσημοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι- που διαπίστωναν με ικανοποίηση ότι τώρα που οι σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία βρίσκονται στο ναδίρ τους είναι ευκαιρία για τα «εθνικά συμφέροντα» να επιταχυνθεί η προσέγγιση με το Ισραήλ και να στριμωχτούν οι «νέο-Οθωμανοί της Άγκυρας»...
Ελντοράντο
Τώρα, τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης διαλαλούν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν τα αγαθά που θα φέρει το σφιχταγκάλιασμα με το Ισραήλ. Η «μικτή διυπουργική επιτροπή» που συγκροτήθηκε, θα μελετήσει κοινές δραστηριότητες στην οικονομία, τον τουρισμό, την «πράσινη ανάπτυξη», πέρα από την «ασφάλεια» (βλέπε στρατιωτική συνεργασία). Οι πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές της «μεγαλοφυούς» πολιτικής του Παπανδρέου ονειρεύονται το Ελντοράντο της νοτιοανατολικής Μεσογείου με κοινή εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που έχουν εντοπισθεί στα διεθνή ύδατα ανάμεσα σε Κύπρο και Παλαιστίνη.
Αυτό που δεν λένε όλοι αυτοί οι στρατηγοί της πολυθρόνας και οι τουρκοφάγοι του πληκτρολογίου, είναι ότι τα σχέδια των πολυεθνικών της ενέργειας για νέους αγωγούς και την εκμετάλλευση κοιτασμάτων «που θα αλλάξουν το παγκόσμιο χάρτη», έχουν συνοδευτεί παντού με ποτάμια αίματος και αποσταθεροποίηση -και βέβαια οι πακτωλοί των επενδύσεων δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους πουθενά.
Στην πραγματικότητα, ο Παπανδρέου βάζει υποψηφιότητα να κάνει την Ελλάδα βάση της προσπάθειας του Ομπάμα να συμμαζέψει την ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν, απλώνοντας μια χείρα βοηθείας στο μαντρόσκυλο των ΗΠΑ, το κράτος του Ισραήλ, τώρα που το χρειάζεται.
Είναι μια πολιτική που θα φέρει περισσότερο αίμα, περισσότερη καταστροφή στη Μέση Ανατολή και στην Ασία. Θα φέρει περισσότερους εξοπλισμούς, περισσότερη στρατιωτικοποίηση, περισσότερη καταστολή των δημοκρατικών ελευθεριών, και περισσότερο ρατσισμό απέναντι στους μουσουλμάνους στην Ελλάδα. Τα άλλα, τα μεγαλεπήβολα, για «στρατηγική αναβάθμιση», «άξονα Αθήνας-Λευκωσίας-Τελ Αβίβ» που υποτίθεται θα κυριαρχήσει στην περιοχή, είναι παροξυσμοί αντιδραστικής φαντασίας.