Ιστορία
20 χρόνια ΓΕΝΟΒΑ

21/7/2001, Η ιστορική διαδήλωση στη Γένοβα

Η ταπείνωση των G8

Genova Libera! Γένοβα Ελεύθερη! Αυτό ήταν το σύνθημα που συντάραξε όλο τον πλανήτη στις 21 Ιουλίου του 2001 όταν 300.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στην Γένοβα περικυκλώνοντας την Σύνοδο των G8 με σύνθημα «είσαστε 8, είμαστε 6 δισεκατομμύρια». 

Στις 21 Ιούλη, η Corso Ιtalia, η παραλιακή λεωφόρος της Γένοβα, έμοιαζε με ένα ατέλειωτο ποτάμι διαδηλωτών, μια λαοθάλασσα με πολύχρωμα πλακάτ, σημαίες, πανό, τύμπανα και τρομπέτες, κάτοικοι που έβγαιναν από τα μπαλκόνια και πετούσαν νερό για να δροσιστούν οι διαδηλωτές από τον καυτό ήλιο, μπαλκόνια γεμάτα με κρεμασμένα εσώρουχα - η απάντηση των γενοβέζων στις εκκλήσεις του Μπερλουσκόνι για «ευπρεπή παρουσία της πόλης».

Τις προηγούμενες μέρες η Γένοβα είχε μετατραπεί από την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι-Φίνι σε μία στρατιωτικοποιημένη πόλη, προκειμένου να αποκλείσει την είσοδο των διαδηλωτών στο λιμάνι όπου συνεδρίαζαν οι G8 μέσα σε κρουαζιερόπλοιο. Το 1/3 του κέντρου μετατράπηκε σε “κόκκινη ζώνη” που σφραγίστηκε με έναν συρμάτινο φράχτη. Έξω από τον φράχτη είχαν παραταχθεί 16 χιλιάδες πάνοπλοι καραμπινιέροι, αύρες, πυροσβεστικά οχήματα και οχήματα της αστυνομίας. Η κυβέρνηση της Ιταλίας με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΕ, είχε αναστείλει προσωρινά τη συνθήκη Σέγκεν και την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών της ΕΕ μέσα στα σύνορά της προκειμένου να εμποδίσουν τη συμμετοχή των διεθνών αντιπροσωπειών. 

Όλα αυτά δεν σταμάτησαν την εκκίνηση του επταήμερου κινητοποιήσεων που είχε αποφασίσει το «Κοινωνικό Φόρουμ της Γένοβας» και στήριζαν 1000 οργανώσεις από την Ιταλία και όλο τον κόσμο. Στις 19 Ιούλη μια μεγάλη διαδήλωση 30.000 ανθρώπων, κυρίως κατοίκων της πόλης, βάδισε έχοντας στην κορυφή της ένα μεγάλο πανό που έγραφε: “ελευθερία στη μετακίνηση, ελευθερία χωρίς περιορισμούς”. Την προηγούμενη μέρα άλλος τόσος κόσμος συμμετείχε στην ιστορική συναυλία του Manu Chao.

Η επόμενη μέρα, Παρασκευή 20 Ιούλη, είχε οριστεί σαν μέρα δράσης ενάντια στην “κόκκινη ζώνη”. Από το πρωί 60 χιλιάδες διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί σε 7 σημεία με στόχο να την σπάσουν. Όλες οι προσυγκεντρώσεις αντιμετώπισαν τη σκληρή επίθεση της αστυνομίας με δακρυγόνα, χημικά, αντλίες νερού, γκλομπς, αλλά και με τζιπ που περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα μέσα από τους διαδηλωτές. Ο 23χρονος αναρχικός Κάρλο Τζουλιάνι δολοφονείται με μια σφαίρα αστυνομικού στο κεφάλι, στη συνέχεια πατιέται από ένα τζιπ της αστυνομίας και γίνεται σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. 

Συνδικάτα

Η επίθεση είχε στόχο να τρομάξει τον κόσμο που ετοιμαζόταν τόσο από την ίδια την Ιταλία αλλά και δεκάδες άλλες χώρες να φτάσουν στη Γένοβα για το μεγάλο συλλαλητήριο του Σαββάτου στις 21 Ιούλη. Τα νέα της δολοφονίας αντί να τρομάξουν τους διαδηλωτές τούς εξόργισαν ακόμα περισσότερο. Τα τρένα δεν σταματούσαν να κατεβάζουν διαδηλωτές η συμμετοχή των συνδικάτων ήταν πολύ μεγάλη. Η FIOM, η Ομοσπονδία των εργαζόμενων στο μέταλλο είχε κινητοποιήσει δεκάδες χιλιάδες μεταλλεργάτες, με μεγάλη αντιπροσωπεία των εργαζόμενων της FIAT. Τα συνδικάτα βάδισαν μαζί με τα μπλοκ της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, τα μπλοκ των οικολογικών οργανώσεων, τις οργανώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, οργανώσεις για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου με πλακάτ που έγραφαν “Ακυρώστε το χρέος”. 

Στην κεφαλή της πορείας ήταν το πανό του Κοινωνικού Φόρουμ της Γένοβα με το σύνθημα “είστε G8, είμαστε 6 δισεκατομμύρια” και λίγο πιο μετά ακολουθούσε το μπλοκ της “Πρωτοβουλίας ΓΕΝΟΒΑ 2001”. Τα συνθήματα στα ιταλικά και στα αγγλικά: “Assassini” (Δολοφόνοι) και “L' unica soluzione la rivoluzione” (μία μόνο λύση επανάσταση) εναλλάσσονταν με επαναστατικά τραγούδια όπως το Μπαντιέρα Ρόσα και το Μπέλα Τσάο. Το μπλοκ της Πρωτοβουλίας ΓΕΝΟΒΑ ξεκινούσε με το μπλοκ του σωματείου του εργοστασίου της MISKO-BARILLA στην Πάτρα και ακολουθούσαν τα πανό των Εργατικών Κέντρων Θεσσαλονίκης και Πειραιά, της ΕΙΝΑΠ, ο Δήμος Ν. Ιωνίας, οι Οικολόγοι Πράσινοι, το ΣΕΚ. Μεγάλη ήταν η συμμετοχή και των φοιτητικών συλλόγων. Κοινό πανό με σύνθημα “Οι σχολές μας δεν είναι για πούλημα” είχαν κατεβάσει οι Σύλλογοι Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων, Τοπογράφων, Φιλολογικού, Ψυχολογικού, Νομικής Θεσσαλονίκης ενώ με πρωτοβουλία των συντρόφων της Πρωτοβουλίας ΓΕΝΟΒΑ αποφάσεις συμμετοχής είχαν πάρει δεκάδες Γενικές Συνελεύσεις. 

Περίπου 3.500 διαδηλωτές συμμετείχαν συνολικά από την Ελλάδα στην Γένοβα με διάφορες αποστολές, κάνοντας όλα τα ΜΜΕ να μιλούν για τη μεγαλύτερη διεθνή αντιπροσωπεία. Όπως έγραφε χαρακτηριστικά η Κύρα Αδάμ στην ανταπόκρισή της στην Ελευθεροτυπία στις 24 Ιούλη: «Το ελληνικό καραβάνι που έφτασε στη Γένοβα είχε πολλές τάσεις, εκφράσεις και απόψεις, με πολυπληθέστερο αυτό της Πρωτοβουλίας Γένοβα 2001. Το καραβάνι αυτό συγκέντρωσε δυναμικούς νεολαίους, ανθρώπους της αντίστασης, της γενιάς του 114, του Μάη του ’68, του Πολυτεχνείου, της περιόδου των καταλήψεων του ΄80, αλλά και απλούς ανθρώπους χωρίς εμπειρίες του παρελθόντος αλλά ανοιχτούς στις εμπειρίες του μέλλοντος».

Το βράδυ της ίδιας μέρας οι καραμπινιέροι επιχείρησαν νέες εισβολές και βαρβαρότητες σε χώρους που διέμεναν οι διαδηλωτές αλλά και στο χώρο που στεγαζόταν το κέντρο τύπου προσπαθώντας σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φιμώσουν τη φωνή του κινήματος. Αλλά μάταια. Το μήνυμα είχε φτάσει παντού. 


Έτσι ξεκινήσαμε

Για το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, η στήριξη και η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος που ξεπήδησε στο Σιάτλ ήταν στρατηγικής σημασίας. Όπως γράφαμε στην απόφαση της Συνδιάσκεψης του Φλεβάρη του 2001, «η διαμόρφωση, η εμφάνιση, η δράση και η πίεση μιας αντικαπιταλιστικής μειοψηφίας μέσα σε συνθήκες χάσματος των ταξικών ανισοτήτων και αστάθειας του συστήματος έχει πολιτικές και ιδεολογικές επιπτώσεις». 

Πάνω σε αυτήν την κατεύθυνση συγκροτήθηκε αρχικά η Πρωτοβουλία Πράγα 2000 ενάντια στη σύνοδο του ΔΝΤ και στη συνέχεια η Πρωτοβουλία Γένοβα τον Μάρτη του 2001. Οι υπογραφές στήριξης κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα αγωνιστών, από συνδικάτα, κόμματα της Αριστεράς, οικολόγους, καλλιτέχνες, φοιτητές, πάνω στην απλή συμφωνία ότι αντίπαλος μας είναι το σύστημα που βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, ο καπιταλισμός. Επιτροπές συγκροτήθηκαν σε δεκάδες σημεία και άρχισαν να οργανώνουν εκδηλώσεις, συναυλίες, εξορμήσεις σε γειτονιές, χώρους εργασίας και εκπαίδευσης. Σιγά-σιγά οι εκατοντάδες που συμμετείχαν στην καμπάνια έγιναν χιλιάδες. Κόσμος που δεν μπορούσε να έλθει στη Γένοβα δεν δίσταζε να ενισχύσει οικονομικά και να βάλει το εισιτήριο σε άλλους που μπορούσαν να πάνε.

Κορυφαίος σταθμός της καμπάνιας ήταν η συμμετοχή του μπλοκ της Πρωτοβουλίας Γένοβα 2001 στη πανεργατική απεργία τον Απρίλη του 2001 που γκρέμισε το ασφαλιστικό του Γιαννίτση. Επίσης, το διήμερο που διοργάνωσαν οι Λιμενεργάτες του Πειραιά με τίτλο “Πειραιάς-Γένοβα τα λιμάνια της Αντίστασης” με εκδήλωση στον ΟΛΠ. Εκδηλώσεις, συζητήσεις, συναυλίες έγιναν σε δεκάδες πλατείες σε όλη την Ελλάδα με τεράστια συμμετοχή, ακόμη και σε χωριά. Χιλιάδες συμμετείχαν στη συναυλία αλληλεγγύης στους διαδηλωτές του Γκέτεμποργκ που έγινε στο Γκάζι στην Αθήνα. 

54% υπέρ του κινήματος

Η επιρροή της καμπάνιας ήταν τόσο μαζική ώστε στα γκάλοπ της εποχής ένα 54% δήλωνε υπέρ του νέου κινήματος. Αυτή η δυναμική τροφοδότησε τις «Πρωτοβουλίες Γένοβα» που φτιάχτηκαν μετά την ιστορική διαδήλωση σε μια σειρά από εργασιακούς χώρους και σχολές συνεχίζοντας για αρκετά χρόνια την δράση τους. 

Επίσης επηρέασε, σε συνδυασμό με το διεθνές άπλωμα το κινήματος, και την υπόλοιπη Αριστερά. Παρά το γεγονός ότι στις προσυνεδριακές του θέσεις το 2001 το ΚΚΕ είχε ξεγράψει το νέο κίνημα γιατί είναι «θολό» και δεν μπορεί να εξελιχθεί σε «αντιμπεριαλιστικό», τελικά έστειλε μαζική αντιπροσωπεία στην Γένοβα. Το ίδιο έκαναν και οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που το υποτιμούσαν, θεωρώντας «απολίτικο» το σύνθημα «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη». 

Το παρών έδωσαν, όπως και στην Πράγα, ο αντιεξουσιαστικός χώρος και ο Συνασπισμός (το κόμμα από το οποίο προήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ) και έβλεπε το νέο κίνημα σαν «φλέβα ανανέωσης» όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο τότε πρόεδρος του Κωσταντόπουλος. Ο ΣΥΝ, ενώ την προηγούμενη χρονιά συμμετείχε στην Πρωτοβουλία Πράγα 2000, αποφάσισε να δημιουργήσει την «Ελληνική Επιτροπή για τη Γένοβα» σε αντιπαράθεση με την Πρωτοβουλία Γένοβα 2001 συγκολλώντας γύρω από το ΣΥΝ κομμάτια της αυτονομίας και κάποιες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σε αντινεοφιλελεύθερη και όχι αντικαπιταλιστική βάση. 


Καμπή για το κίνημα

Η Γένοβα αποτέλεσε μια τεράστια τομή. Ήταν μια πρώτη μαζική διεθνής απάντηση στο «τέλος της Ιστορίας» του Φράνσις Φουκουγιάμα και σε όλους εκείνους που θεωρούσαν ότι η κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και στις χώρες του ανατολικού μπλοκ το 1989 θα έβαζε την εργατική τάξη, την Αριστερά και την ελπίδα για μια άλλη κοινωνία στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της τομής αξίζει να θυμηθούμε ποιο ήταν το βασικό ιδεολόγημα που κυριαρχούσε την δεκαετία του 1990 ενόψει του νέου 21ου αιώνα: Η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού θα έλυνε όλα τα προβλήματα φέρνοντας σιγά-σιγά «ευημερία» σε όλον τον πλανήτη. Με τον ψυχρό πόλεμο να έχει τελειώσει, η ανθρωπότητα θα έμπαινε σε μια μακρά «ειρηνική περίοδο». Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση θα έλυνε όλα τα προβλήματα από το περιβάλλον μέχρι την φτώχεια. Το μεγαλύτερο κομμάτι των ηγεσιών της Αριστεράς έτρεχε να προσαρμοστεί και να μετατοπιστεί προς τα δεξιά σε αυτήν την κατεύθυνση. Και όσοι δεν προσαρμόζονταν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, βυθίζονταν στην απογοήτευση προβλέποντας ένα «μακρύ νεοσυντηρητικό χειμώνα» και μια «Pax Americana».

Επιθέσεις και αντιστάσεις

Ως συνήθως ο τυφλοπόντικας της ιστορίας είχε άλλα σχέδια. Οι κατά μέτωπο επιθέσεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με τις αντιστάσεις της εργατικής τάξης. Το 1990-93 η αντίσταση στην κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη στην Ελλάδα και ακόμη περισσότερο η τεράστια γενική απεργία διαρκείας στην Γαλλία το 1995, όχι μόνο έδειξαν ότι η κατά μέτωπο επίθεση της «αγοράς» δεν περνάει, αλλά οδήγησαν σε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση.  

Τον Δεκέμβρη του 1999, τα γεγονότα της περικύκλωσης και της ακύρωσης της Συνόδου του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και της Παγκόσμιας Τράπεζας από 60.000 διαδηλωτές στο Σιάτλ, επισκίασαν ακόμη και τις επερχόμενες φιέστες της νέας χιλιετηρίδας. Το σύνθημα «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» ένωσε για πρώτη φορά περιβαλλοντικούς ακτιβιστές, συνδικάτα, ακτιβιστές ενάντια στην φτώχεια, υπέρ της ειρήνης, ενάντια στην καταπίεση των γυναικών. Η νίκη του Σιάτλ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και κινητοποίησης για πολύ νέο κόσμο.

Μέσα στον επόμενο ενάμιση χρόνο δημιουργήθηκε το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε (σε αντιπαράθεση με το Οικονομικό Κοινωνικό Φόρουμ των καπιταλιστών στο Νταβός) και πραγματοποιήθηκαν η περικύκλωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Πράγα, η περικύκλωση των συνόδων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Νίκαια και στο Γκέτεμποργκ και τελικά η διαδήλωση ενάντια στους G8 στην Γένοβα. Η επιτυχία της τελευταίας ήταν η χειροπιαστή απόδειξη ότι οι ηγεσίες του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν ήταν πια μόνο στο στόχαστρο μικρών μειοψηφιών της «άκρας αριστεράς» αλλά ενός νέου μαζικού παγκόσμιου αντικαπιταλιστικού κινήματος. 

Ένα χρόνο μετά, το 2002 ήρθε η εξέγερση στην Αργεντινή, σε μια χώρα που από σύμβολο της επιτυχίας της αγοράς έγινε σύμβολο της κρίσης -προάγγελο εκείνης που θα ακολουθούσε 7 χρόνια αργότερα σε παγκόσμιο επίπεδο το 2008.  

Όταν τον Μάη του 2010 η Ελλάδα έμπαινε στον κύκλο των μνημονίων, το μαζικό κίνημα που άρχισε να αναπτύσσεται ενάντια στην λιτότητα δεν άκουγε για πρώτη φορά για το ΔΝΤ, την ΕΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα και για τον σάπιο ρόλο που παίζουν οι αστικοί θεσμοί. Το κίνημα των 40 πανεργατικών απεργιών, των πλατειών, των καταλήψεων, που από το 2010 γκρέμιζε τις κυβερνήσεις τη μία μετά την άλλη, φτάνοντας στο συντριπτικό 63% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα τον Ιούλη του 2015 είχε πίσω του το 54% υπέρ της Γένοβας στις δημοσκοπήσεις του 2001. 

Η Γένοβα είχε μπολιάσει το μαζικό κίνημα όλα τα προηγούμενα χρόνια:  Στη μεγάλη γενική απεργία του 2001 που γκρέμισε το ασφαλιστικό του Γιαννίτση. Στη διεθνή κινητοποίηση και αντι-σύνοδο ενάντια στη Σύνοδο της ΕΕ στην Θεσσαλονίκη το 2003, στο κίνημα που κόντραρε την «εθνική επιτυχία» της Ολυμπιακής φούσκας το 2004. Στη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ το 2006 στην Αθήνα και στις φοιτητικές καταλήψεις 2006-07 που γκρέμισαν την Γιαννάκου. Στην εξέγερση που ακολούθησε την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008. Και βέβαια στο τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα το 2002-03. 

Αντιπολεμικό κίνημα

Δύο μόλις μήνες μετά την διαδήλωση της Γένοβας, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, έγινε η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη. Η ανθρωπότητα παρακολουθούσε τον πρόεδρο Μπους να εξαπολύει τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» που μεταφράστηκε σε στρατιωτικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003. Τα αντικαπιταλιστικά δίκτυα που είχαν πρωταγωνιστήσει στη Γένοβα δεν υπέκυψαν στις πιέσεις για μια στάση «ουδετερότητας» απέναντι στις ΗΠΑ και στους συμμάχους της. Πρωτοστάτησαν στο ξεκίνημα ενός αντιπολεμικού κινήματος που έβαζε στο στόχαστρό του τον ιμπεριαλισμό και όμοιο του είχε να δει ο κόσμος από την εποχή του Βιετνάμ. Το 1ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στην Φλωρεντία το φθινόπωρο του 2002 ολοκληρώθηκε με μια διαδήλωση 1.000.000 ανθρώπων αποφασίζοντας σαν διεθνή μέρα δράσης ενάντια στον επερχόμενο πόλεμο στο Ιράκ, στις 15 Φλεβάρη 2003. Οι διαδηλώσεις της 15Φ και το κύμα των αντιπολεμικών διαδηλώσεων τον Μάρτη του 2003, στην οργάνωση των οποίων στην Ελλάδα πρωτοστάτησε η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο αποτέλεσαν ορόσημο στην ιστορία των μαζικών κινημάτων. Σύμφωνα με μια μελέτη της εποχής, 35,5 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν σε 2.978 διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ ανάμεσα στις 3 Γενάρη και τις 12 Απρίλη 2003. 

Η Γένοβα κατάφερε να αναδείξει στο κέντρο του νέου κινήματος την πάλη ενάντια στον ρατσισμό. Και πού αλήθεια μπήκαν για πρώτη φορά οι βάσεις για  το κίνημα που σήμερα βροντοφωνάζει «Αλλάξτε το σύστημα όχι το κλίμα», που μπήκαν οι βάσεις των κινημάτων υπεράσπισης των δικαιωμάτων των γυναικών και των LGBTQΙ - αν όχι στις τεράστιες διεργασίες αυτού του κινήματος, μέσα στα συλλαλητήρια, στις χιλιάδες συζητήσεις και workshops των κοινωνικών φόρουμ;   

Είκοσι χρόνια μετά, η Γένοβα εξακολουθεί να δηλώνει «παρούσα» σε όλες τις μάχες που δίνονται διεθνώς και εδώ ενάντια στις επιθέσεις της Νέας Δημοκρατίας. Όπως παρούσες εξακολουθούν να είναι και όλες οι αντιθέσεις πάνω στην στρατηγική. 


Δυο γραμμές

Η Γένοβα ήταν το έναυσμα για το νέο αντικαπιταλιστικό κίνημα, όμως ήταν ταυτόχρονα και το έναυσμα της πολιτικής αντιπαράθεσης μέσα σε αυτό, κύρια πάνω στο ζήτημα αν αυτό το σύστημα διορθώνεται ή ανατρέπεται. Μιας αντίθεσης που το 2001 φάνταζε σε πολλούς αγωνιστές θεωρητική και περιττή αλλά σήμερα, 20 χρόνια μετά, έχει αποδειχθεί καθοριστικής σημασίας.  

Κομβικό σημείο της αντιπαράθεσης ήταν αν το κίνημα πρέπει να είναι αντι-νεοφιλελεύθερο, να θέτει δηλαδή σαν στόχο την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης του συστήματος ή αν θα πρέπει να είναι αντικαπιταλιστικό, να παλεύει δηλαδή ενάντια στο σύστημα και όχι για μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού. 

Στην Ιταλία, πολύ γρήγορα η «άλλη» διαχείριση του συστήματος που υποσχόταν ο Μπερτινότι της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, του κόμματος που μεγάλωσε πάνω στη δυναμική της Γένοβας, κατέληξε στην κεντροαριστερή κυβέρνηση του 2006-7 που επέβαλε λιτότητα και υποστήριξε τη συνέχιση της συμμετοχής της Ιταλίας στον πόλεμο στο Αφγανιστάν. 

Διαχείριση ή ανατροπή;

Στην Ελλάδα, ο ΣΥΝ μαζί με τις οργανώσεις που συγκολλήθηκαν μαζί του στην «Ελληνική Επιτροπή για τη Γένοβα» έφτιαξαν λίγα χρόνια αργότερα τον ΣΥΡΙΖΑ με την υπόσχεση ότι μπορούν να μεταρρυθμίσουν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά να συμπαρασύρουν και την ΕΕ σε μια διαφορετική κατεύθυνση. Που κατέληξε αυτό; Το 2015, ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψαν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε Ναι, ψηφίζοντας μνημόνια, εφαρμόζοντας τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα την οποία θα ανέτρεπαν. Προχώρησαν στη συμφωνία του 2016 με την ΕΕ ενάντια στους πρόσφυγες. Απογοήτευσαν μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ και έδωσαν τη δυνατότητα στη ΝΔ να επιστρέψει.

Το χειρότερο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σε αυτή τη γραμμή - προσπαθώντας μάλιστα να πείσει ότι η δεξιά του μετατόπιση ανήκει στην παράδοση της Γένοβας. Όπως έγραψε στα ΝΕΑ αυτές τις μέρες ο βουλευτής του Μπουρνούς, στα κινήματα των ευρωπαϊκών φόρουμ «μάθαμε ότι αυτό που σε κάνει παράγοντα κοινωνικής αλλαγής είναι η ικανότητά σου να μετατρέπεις την αγωνία για την καθημερινότητα σε συγκεκριμένες, πολιτικές εναλλακτικές λύσεις, βασισμένες σε αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε -σε μια συζήτηση με τον Έβο Μοράλες το 2019 στην Αθήνα- "επαναστατικό ρεαλισμό"»!

Μέσα στην άγρια περίοδο της νέας πολλαπλής όξυνσης της κρίσης -οικονομικής, περιβαλλοντικής, πανδημικής- που διανύουμε, η απάντηση στις επιθέσεις των καπιταλιστών δεν μπορεί να  είναι αυτός ο «ρεαλισμός» που αποδείχθηκε ψεύτικος. Αν μας δίδαξε κάτι η Γένοβα είναι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος παράγοντας κοινωνικής αλλαγής από την ταξική πάλη και το δυνάμωμα μιας Αριστεράς με την στρατηγική της ανατροπής αυτού του συστήματος. Unica soluzione la rivoluzione όπως φωνάζαμε και πριν 20 χρόνια στη Γένοβα.