Περιβάλλον
Οι εργατικοί ήρωες της φωτιάς

5/8, Τεχνικός του ΑΔΜΗΕ δίνει τα άρβυλά του σε πυροσβέστη

10/8, Εργαζόμενοι του οφθαλμολογικού του Αγ. Σάββα περιθάλπτουν τους πυροσβέστες στη Βαρυμπόμπη. Φωτό: FB - Οφθαλμολογική Κλινική-ΓΑΟΝΑ Αγ. Σάββας

 

Ίσως η πιο συγκλονιστική φωτογραφία της πυρκαγιάς στην Βαρυμπόμπη είναι εκείνη που καταγράφει έναν εργαζόμενο του ΑΔΜΗΕ να δίνει σε ένα πυροσβέστη τα άρβυλά του γιατί τα δικά του είχαν λιώσει στη φωτιά την ώρα που η φωτιά κύκλωνε το Κέντρο Ελέγχου Ενέργειας του ΑΔΜΗΕ στο Κρυονέρι. 

Αν μέσα στην πανδημία αποκαλύφθηκε η σημασία των εργατών της Υγείας και μέσα στην καραντίνα η σημασία των εργατών στα σούπερ μάρκετ και στη διανομή, τώρα μέσα στις φλόγες, ήταν ξανά η εργατική τάξη εκείνη που έδωσε τη μάχη με την φωτιά, τη μάχη για να σωθούν ζωές και περιουσίες, τη μάχη για να σωθεί το περιβάλλον, τα ζώα.

Ήταν οι πυροσβέστες, που παρά τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, οχήματα και υποστήριξη από αέρα, επί δέκα σχεδόν μερόνυχτα έδιναν με αυτοθυσία και μέχρι εξαντλήσεως την άνιση μάχη με την πυρκαγιά, παίρνοντας λίγα λεπτά ύπνου στις αυλές των σπιτιών για να ξαναριχτούν στη μάχη ή να μεταφερθούν σε ένα νέο μέτωπο από την Αττική στην Εύβοια. Μετρώντας δεκάδες  τραυματίες, κάποιοι από αυτούς βαριά. Ήταν οι αποδεκατισμένοι δασοφύλακες, οι άνθρωποι που γνωρίζουν το δάσος, τους δασικούς δρόμους, την τοπογραφία. Ήταν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, και οι ελάχιστοι εργαζόμενοι που έχουν απομείνει στις περιφέρειες, που έσπευδαν με υδροφόρες και ό, τι άλλο όχημα μπορούσαν  να διαθέσουν οι δήμοι, αποτελώντας σε πολλά χωριά τη μοναδική δύναμη που δρούσε μαζί με τους κατοίκους για να σταματήσουν τις φλόγες καθώς τα πυροσβεστικά δεν έφταναν.

 Ήταν οι εργαζόμενοι της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ, που μέσα σε αυτές τις συνθήκες έδωσαν τη μάχη για να αποκατασταθεί η ηλεκτροδότηση και η υδροδότηση όχι μόνο στις περιοχές που καίγονταν αλλά και σε ολόκληρες περιοχές της Αττικής μέσα σε συνθήκες καύσωνα. Οι εργαζόμενοι στο δίκτυο της ΔΕΗ, οι εναερίτες, δεν σταματήσαν λεπτό, παλεύοντας να αποκαταστήσουν τα 40Km κατεστραμμένου δικτύου και τις 2.000 κολώνες που κάηκαν. Συνάδελφοί τους στη Μεγαλόπολη κατάφεραν να θέσουν σε χρόνο ρεκόρ σε λειτουργία τις λιγνιτικές μονάδες, παρότι οι σταθμοί παραγωγής ήταν κλειστοί για δέκα μήνες και έτσι αποφεύχθηκε το γενικό μπλακ άουτ μέσα στη συνθήκη της κρίσης.  Άλλοι πάλεψαν για να μη βγουν εκτός οι βασικές Γραμμές Μεταφοράς που θα έθεταν σε κίνδυνο συνολικά την επιχείρηση κατάσβεσης των πυρκαγιών.

Ήταν οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι μελισσοκόμοι και οι ριτινοπαραγωγοί, νέα παιδιά του μόχθου που έτρεξαν να σώσουν το δάσος στην Εύβοια, ήταν οι ναυτεργάτες στα φέρι που μαζί με τους ψαράδες και τους αλιεργάτες πήγαιναν για να μαζέψουν τον κόσμο από παραλία σε παραλία -την ίδια ώρα που τα αφεντικά τους του έκοβαν εισιτήρια. Ήταν οι Πακιστανοί ιπποκόμοι που έσωζαν τα άλογα στην Βαρυμπόμπη.

Αυτοθυσία

Κανένα κανάλι δεν μας είπε ποτέ το όνομα του 70χρονου συνταξιούχου χειριστή εκσκαφέα, που βλέποντας την φωτιά στην Φωκίδα να καίει τα διπλανά χωριά, έχασε τη ζωή του, γιατί όπως δήλωσαν οι συγχωριανοί του: «Ήθελε να βοηθήσει. Ήταν άνθρωπος της προσφοράς, Δεν μπορούσε να βλέπει τη φωτιά και να μην τρέξει να βοηθήσει, παρά την ηλικία του». 

Το ίδιο ήταν και ο Βασίλης Φιλώρας, ο εθελοντής δασοπυροσβέστης που έχασε τη ζωή του στην Βαρυμπόμπη όπως και τα δύο αδέλφια Μανιά που κατέληξαν ο ένας διασωληνωμένος στην εντατική και ο άλλος με βαριά εγκαύματα. Οι γιατροί-ινες και οι νοσηλευτές-τριες του ΕΣΥ ήταν εκεί, στα νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας για να στηρίξουν τους δεκάδες τραυματισμένους και τους χιλιάδες ανθρώπους με αναπνευστικά προβλήματα, οι εργαζόμενοι του οφθαλμολογικού του Αγίου Σάββα πήγαν στην Βαρυμπόμπη στο πλευρό των πυροσβεστών. 

Είτε επειδή είναι η δουλειά τους, είτε επειδή υπεράσπιζαν τη δουλειά τους, είτε επειδή υπεράσπιζαν τα σπίτια τους, είτε επειδή τους το υπαγόρευε η συνείδησή τους, οι άνθρωποι της τάξης μας, για ακόμη μια φορά τα έδωσαν όλα, αντιμέτωποι όχι μόνο με την φωτιά, αλλά και με τις πολιτικές επιλογές - μιας κυβέρνησης που το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να στέλνει τους μπάτσους να τους εμποδίσουν. Η περίπτωση του ντελιβερά από την Βαρυμπόμπη είναι χαρακτηριστική: «Ένα παλικάρι ερχόταν συνέχεια με το μηχανάκι που βλέπετε, μέσα στις εστίες που ενεργούσαμε και μας πρόσφερε παγωμένα νερά! Το παλικάρι ήρθε πάνω από 10 φορές στο σημείο! Τον προσεγγίζω και του λέω "μπράβο ρε μάγκα! Και μπράβο στην εταιρεία σου"! Με κοιτάει και μου λέει "ποια εταιρεία; από μόνος μου έρχομαι!"» 

Και βέβαια, αυτές οι εικόνες, οι εικόνες της φωτιάς, της αλληλεγγύης αλλά και της οργής μπορούσαν να φτάνουν στα αυτιά μας, στα μάτια μας και στις οθόνες μας, γιατί δεκάδες δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, καμεραμάν, κάλυπταν νυχθημερόν τα γεγονότα, στην πλειοψηφία τους, έχοντας να παλέψουν όχι μόνο με τους καπνούς και τη φωτιά αλλά και την ξεδιάντροπη λογοκρισία των καλομπουκωμένων από την κυβέρνηση αφεντικών τους.