Διεθνή
Αφγανιστάν: Όχι άλλα ψέματα!

Απεργιακή 8 Μάρτη 2021. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Ανακοίνωση της Κίνησης για την απεργιακή 8 Μάρτη

Οχι άλλα ψέματα!
Η ιμπεριαλιστική κατοχή του Αφγανιστάν δεν σήμαινε απελευθέρωση των γυναικών
Ανοίξτε τα σύνορα για τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες, άσυλο και στέγη για όλους και όλες

Οι κυβερνήσεις των κρατών που οργάνωσαν την εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν το 2001, μαζί τους και η ελληνική, έχουν το θράσος να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις γυναίκες του Αφγανιστάν τώρα που οι Ταλιμπάν επιστρέφουν. Είναι χυδαίο ψέμα ο ισχυρισμός ότι η αμερικανο-νατοϊκή κατοχή σήμαινε 'απελευθέρωση' των γυναικών. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει το αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ για το έτος 2018, ύστερα από δεκαεφτά χρόνια κατοχής, το 87% των γυναικών στο Αφγανιστάν παρέμεναν αναλφάβητες, τα δυο τρίτα των νέων κοριτσιών δεν πάνε σχολείο, 70-80% των γυναικών πάνω από την ηλικία των 16 εξαναγκάζονται σε υποχρεωτικό γάμο. Οι συνθήκες ενδοοικογενειακής βίας είναι εξουθενωτικές και ο ρυθμός αυτοκτονιών γυναικών είναι πολλαπλάσιος του μέσου όρου. Αυτά δεν ήταν αποτελέσματα 'αργών ρυθμών των μεταρρυθμίσεων', αλλά καρποί της ίδιας της κατοχικής βίας σε βάρος ιδιαίτερα των αγροτικών πληθυσμών. 

Τον Φλεβάρη του 2018 η ίδια η κατοχική κυβέρνηση αφαίρεσε από την μεταρρύθμιση του Ποινικού Κώδικα την ενότητα που αφορούσε την άσκηση βίας σε βάρος των γυναικών. Το ‘Υπουργείο Δικαιοσύνης' πρότεινε ακόμη και τον λιθοβολισμό ως ποινή για τη μοιχεία! Δυόμιση εκατομμύρια Αφγανοί και Αφγανές αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς. Η απάντηση των κυβερνήσεων της 'πολιτισμένης Ευρώπης' ήταν οι απελάσεις ακόμη και για όσους και όσες κατάφερναν να περάσουν τα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο και να φτάσουν μέχρι τις χώρες της ΕΕ. Η ΕΕ έστειλε πίσω στο Αφγανιστάν ως 'ασφαλή χώρα' 70.000 πρόσφυγες τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Περίπου 20.000 ήταν γυναίκες. Η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ σε αυτόν τον τραγικό απολογισμό. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, εκτός από τις απελάσεις και επαναπροωθήσεις, έχει μετατρέψει τη ζωή των προσφύγων και των προσφυγισσών σε κόλαση με τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα-φυλακές. 

Δεν ξεχνάμε τα λόγια της προσφυγοπούλας στη Μόρια που είχε δηλώσει: «Είμαι η Α.Μ. Είμαι 19 ετών. Είμαι από το Αφγανιστάν. Γεννήθηκα στην Χεράτ του Αφγανιστάν. Τώρα ζω με την οικογένειά μου στο καμπ της Μόριας, ως πρόσφυγας. Είμαι καθηγήτρια αγγλικών στο καμπ της Μόριας. Διδάσκω αγγλικά σε ανθρώπους στο καμπ της Μόριας…. Θέλω να ξέρετε για τη φρικτή και αγχωτική κατάσταση του καμπ της Μόριας. Ένας άνθρωπος δε μπορεί να αντέξει αυτή την κατάσταση, και δε μπορεί να ζήσει σε ένα μέρος σαν αυτό, αλλά όλοι οι πρόσφυγες (είναι) αναγκασμένοι να ζουν σε αυτές τις φριχτές και αγχωτικές συνθήκες. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε; Αλλά γιατί δε ζούμε σαν άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο; (…)

Οι πρόσφυγες αναγκάζονται να αφήνουν τα μωρά και τα παιδιά τους μόνα στη σκηνή, απλά για να πάνε στην ουρά του συσσιτίου, και αφού περιμένουν για τρεις ή τέσσερις ώρες στην ουρά, οι μητέρες μπορούν να πάρουν το φαγητό και το νερό τους. Το μωρό κλαίει για 3-4 ώρες, γιατί η μητέρα του δεν είναι στη σκηνή. Οι πρόσφυγες (συμπεριλαμβανομένων των μανάδων) πρέπει να πάνε στην ουρά του συσσιτίου τρεις φορές τη μέρα – πρωί, μεσημέρι, απόγευμα. Τι πιστεύετε; Τι θα συμβεί σε αυτά τα μωρά ή τα παιδιά, αφού κλάψουν για 3-4 ώρες;»

Αυτή την ώρα, οι κυβερνήσεις που ευθύνονται για την εικοσάχρονη κατοχή του Αφγανιστάν και τα μαρτύρια των προσφύγων προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τις γυναίκες για να μεταθέσουν τις ευθύνες τους. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Πρέπει να συνδέσουμε και να δυναμώσουμε την πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις μαζί με την πάλη ενάντια στην καταπίεση των γυναικών. Ο αμερικάνικος στρατός δεν είναι δύναμη απελευθέρωσης, είναι μηχανισμός που υπηρετεί τη σεξιστική κυρίαρχη τάξη των Γουάινστάιν και των Έπστάιν.

Οι υπουργοί του Μητσοτάκη που κλείνουν τα σύνορα και μαντρώνουν τους πρόσφυγες είναι οι φίλοι των Λιγνάδηδων και των άλλων πλούσιων (εκ)βιαστών. Το βατερλό τους στο Αφγανιστάν είναι βατερλό για το σύστημα που χρησιμοποιεί τον σεξισμό για να εκμεταλλεύεται πιο σκληρά την εργατική τάξη, γυναίκες και άντρες. Το δρόμο της απελευθέρωσης από αυτό το σύστημα τον δείχνει πάντα το παράδειγμα της εργατικής επανάστασης στη Ρωσία το 1917, τότε που η Κλάρα Τσέτκιν μπορούσε να γράφει πώς οι επαναστάτριες βοηθούσαν τις γυναίκες του Ισλάμ να σπάσουν τα δεσμά: 'Η Λέσχη των Μουσουλμάνων Γυναικών στην Τιφλίδα συμβολίζει για τις γυναίκες την τεράστια αλλαγή στις ζωές τους από τη στιγμή που ο σοβιετικός νόμος δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία των αντρών πάνω στις γυναίκες και καμιά υπεροχή του ενός φύλου πάνω στο άλλο… Η επανάσταση ήρθε σαν καταιγίδα και τσάκισε την αδικία και τη σκλαβιά αιώνων'.