Η προσπάθεια του Μητσοτάκη να αναστηλώσει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με την εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη είναι μια μεγάλη και αντιδραστική φούσκα, από κάθε άποψη- και οικονομικά και πολιτικά.
Στο πεδίο της οικονομίας, ο ελληνικός καπιταλισμός, όπως και ο παγκόσμιος αλλά ακόμη πιο έντονα, πάσχει από αδυναμία παραγωγικών επενδύσεων. Η όποια οικονομική ανάκαμψη δεν αποκτάει δυναμική, αντίθετα παραμένει ασθενική εδώ και χρόνια, με βασικό χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι επενδύσεις ποτέ δεν έχουν επιστρέψει έστω στα επίπεδα που ήταν πριν από το 2009.
Αυτή είναι μια αδυναμία που δεν θεραπεύεται μειώνοντας το εργατικό κόστος. Μέσα στα περασμένα δέκα χρόνια, οι μισθοί και τα μεροκάματα έχουν σφαγιαστεί μέσα στην κρίση, την ανεργία και τα Μνημόνια. Αλλά αυτό το «κίνητρο» δεν έχει οδηγήσει τις επιχειρήσεις σε νέο κύκλο επενδύσεων. Όχι γιατί οι μεγάλες επιχιερήσεις δεν έχουν κέρδη, αλλά γιατί προτιμούν να τα τοποθετούν στην κερδοσκοπία με χίλιους δυο τρόπους αντί να κάνουν νέες παραγωγικές επενδύσεις. Όλοι οι πολιτικοί που έχουν κυβερνήσει, έχουν ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που εγκαινίασαν ένα μεγάλο εργοστάσιο.
Κι όμως, ο Μητσοτάκης επιμένει σε νέο κύκλο κινήτρων με μείωση της φορολογίας των κερδών και μείωση του εργατικού κόστους για τις επιχειρήσεις. Ο Χατζηδάκης μπορεί να καμαρώνει για τα 2,1 δις από την ιδιωτικοποίηση του ΔΕΔΔΗΕ, αλλά οι εξαγορές επιχειρήσεων δεν αποτελούν επενδύσεις. Για την Αυστραλιανή πολυεθνική που αγόρασε το δίκτυο, αυτή η κίνηση είναι τζόγος και για τη ΔΕΗ που το πούλησε, καταστροφή. Όσο για το κράτος που φορτώνεται ως χρέος το κόστος των «κινήτρων», η Λαγκάρντ ετοιμάζει ήδη τα επόμενα Μνημόνια. Η ίδια Λαγκαρντ που είπε ότι «έκανε λάθος το ΔΝΤ», τώρα πάει για επανάληψη ως ΕΚΤ.
Το ίδιο αδιέξοδη είναι και πολιτικά αυτή η κίνηση του Μητσοτάκη. Όλη η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας δείχνει ότι αυτές οι οικονομικές πολιτικές που ονομάστηκαν νεοφιλελεύθερες μεγαλώνουν τις ταξικές ανισότητες της κοινωνίας. Οι πλούσιοι μπορούν να σκορπάνε λεφτά για βόλτες στο διάστημα και η εργατική τάξη δεν τα βγάζει πέρα ακόμα και όταν έχει δουλειά. Αυτό ισχύει στο τετράγωνο στην ελληνική περίπτωση. Οι εφοπλιστές «παίζουν μπάλα» από την Ιαπωνία ως τη Νέα Υόρκη (και κυριολεκτικά σε όποια ομάδα θέλουν), αλλά τα φτωχά παιδιά γυρίζουν στην εποχή της παιδικής εργασίας...
Πυροτεχνήματα
Το άνοιγμα της ταξικής ψαλίδας δεν κρύβεται με πυροτεχνήματα. Η «επιδότηση» παραδείγματος χάρη για τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού είναι απλά ένα μέτρο για να διευκολύνει τη δραματική αύξηση των τιμολογίων που έρχεται, να περάσει πιο «ομαλά». Οι μεγαλοκατασκευαστές των ανεμογενητριών το χειροκροτούν.
Το βασικό, όμως, στοιχείο είναι το φούντωμα των εργατικών αντιστάσεων. Ούτε το «εθνικό πένθος» για την κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη δεν μπόρεσε να κρύψει τις φωνές «Μητσοτάκη-κάθαρμα». Οι διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη έστειλαν το μήνυμα ακόμη πιο δυνατά. Και η κλιμάκωση προχωράει καθημερινά: 15 Σεπτέμβρη πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, 17 Σεπτέμβρη διαδηλώσεις ενάντια στους εμπρηστές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, 18 Σεπτέμβρη αντιφασιστικά συλλαλητήρια στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και ενώ ο Μητσοτάκης υπουργοποιεί τον Πλεύρη… Έναν υπουργό Υγείας που οι εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία πολιορκούν ξανά στις 21 Σεπτέμβρη και στις 13 Οκτώβρη.
Οι φούσκες του Μητσοτάκη δεν θα γίνουν αερόστατα για την κυβέρνησή του. Τα βέλη του κινήματος τις τρυπάνε ήδη. Μόνο με ελικόπτερο θα φύγει!