Είχα την εντύπωση ότι ένα χρόνο από τη μέρα που χάσαμε την Γεωργία, θα ήταν πιο εύκολο να την αποχαιρετήσω μέσα από την Εργατική Αλληλεγγύη. Τελικά παραμένει εξίσου δύσκολο και επίπονο.
Η Γεωργία γεννήθηκε τον Ιούνη του 1970. 'Έζησε τα παιδικά της χρόνια στον Άγιο Παντελεήμονα στην Αθήνα. Ήταν από εργατική οικογένεια, ο πατέρας της ξενοδοχοϋπάλληλος, και μέλος του ΚΚΕ. Στα εφηβικά της χρόνια μετακόμισαν οικογενειακώς στην Άρτα. Στο Πανεπιστήμιο στα Γιάννενα οργανώθηκε στην ΚΝΕ, και αποχώρησε από αυτήν μαζί με την συντριπτική πλειοψηφία των νεολαίων του ΚΚΕ το '89 μετά την συγκυβέρνηση. Δεν ακολούθησε τον δρόμο της συγκρότησης του ΝΑΡ, αλλά παρέμεινε ανένταχτη αριστερή. Παίρνοντας το πτυχίο της, ακολούθησε τον δρόμο της εργασιακής περιπλάνησης, μέχρι να διοριστεί, στο 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας. Το 2011 γνώρισε το ΣΕΚ και οργανώθηκε, παραμένοντας στις γραμμές του μέχρι τέλους. Αυτά είναι λίγα βιογραφικά στοιχεία, που όμως δεν μπορούν να χωρέσουν το τί ήταν η Γεωργία.
Η Γεωργία ήταν μαχήτρια της τάξης της. Στην απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών το 2013, η Νέα Φιλαδέλφεια είχε καταφέρει να φτιάξει μια μαζική επιτροπή αγώνα, με καθηγητές, δασκάλους, εργαζόμενους του Δήμου, γονείς και συλλόγους γονέων. Έγιναν εκδηλώσεις αλληλεγγύης, κοινές εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς της περιοχής, μαζικές περιφρουρήσεις στα περισσότερα σχολεία της πόλης, μεγάλες εξορμήσεις στις πλατείες. Και η Γεωργία ήταν η ψυχή, η συντονίστρια, το κέντρο όλης αυτής της δραστηριότητας και της το αναγνώριζαν εχθροί και φίλοι. Ήταν μπροστά σε κάθε κινητοποίηση, ακόμη και σε αυτές που δεν πίστευε ότι θα κέρδιζαν, γιατί σε αυτήν απευθύνονταν όλοι οι συνάδελφοι στο σχολείο για το τι να κάνουν.
Η Γεωργία ήταν βαθιά αντιφασίστρια. Θύμωνε πολύ που η γειτονιά των παιδικών της χρόνων είχε γίνει, αρχές του 2010, σφηκοφωλιά της Χρυσής Αυγής. Και αυτόν τον θυμό της, τον έκανε δράση. Στο σχολείο της, με πρωτοβουλία της Γεωργίας οργανώνονταν εκδηλώσεις, προβολές και δράσεις για τις παγκόσμιες αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις του Μάρτη, και μαζί με τους μαθητές και συναδέλφους συμμετείχαν σε αυτές. Μαζί με τους συντρόφους του ΣΕΚ βρέθηκε από τον Ασπρόπυργο μέχρι τα Άνω Λιόσια, για να σπάσει η τρομοκρατία των ταγμάτων εφόδου σε αυτές τις περιοχές. Την ίδια ώρα όμως, κάθονταν μαζί με την μητέρα ενός μαθητή της, που την επισκέπτονταν στο σχολείο με δάκρυα στα μάτια, και της ζητούσε βοήθεια για να τραβήξουν τον γιό της μακριά από την επιρροή της Χρυσής Αυγής “που είχε μπλέξει” και στο τέλος τα κατάφερναν. Η Γεωργία μπορούσε τον αντιφασισμό της να τον κάνει πράξη και στα μεγάλα και συλλογικά, αλλά και άτομο το άτομο, και αυτό ήταν η δύναμή της.
Η Γεωργία πίστευε στο δημόσιο σχολείο με όλη της την ψυχή. Ξόδευε άπειρες ώρες στο σπίτι για να μπορεί να προσφέρει το καλύτερο στους μαθητές της στο σχολείο. Το τί σχέση έχτιζε με τους μαθητές της το περιγράφει καλύτερα μια πρώην μαθήτρια της που, την ημέρα που έφυγε η Γεωργία, έγραψε στη σελίδα της στο Facebook: “…Αν κλείσω τα μάτια μου την βλέπω να στηρίζεται στην έδρα, έτσι νέα γυναικάρα, με μοντέρνο στυλ, φανταστικό χαμόγελο, διαπεραστικό βλέμμα (που και στο τελευταίο θρανίο να καθόσουν μπορούσε να δει αν έχεις γράψει την μετάφραση από πριν για να "κλέψεις"), να συμμετέχει σε ότι βλακεία λέμε με αφοπλιστικές απαντήσεις. Αν ανοίξω τα μάτια μου βλέπω σε εμένα κι ένα μικρό της κομμάτι, σαν αυτά που αφήνουν οι καθηγητές που πρέπει κανονικά να έχουν όλοι οι μαθητές του κόσμου.….”
Η Γεωργία ήταν μαχήτρια της ζωής. Στα 23 της διαγνώστηκε με μικροδρεπανοκυταρική αναιμία, μια κληρονομική ασθένεια με ανάγκη συνεχούς προφύλαξης και εξετάσεων, εξαιτίας των δυνατών πόνων που προκαλούσε και έβαζε συνέχεια σε κίνδυνο τη ζωή της. Για 27 χρόνια μπαινόβγαινε σε νοσοκομεία, χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας, μιζέριας ή ηττοπάθειας. Με την ίδια αξιοπρέπεια και δύναμη, πάλεψε σκληρά τρείς μήνες με τον καρκίνο, από τις 10 Αυγούστου του ’20, που η αξονική έδειξε τον καρκίνο στο πάγκρεας, μέχρι τις 6 Νοέμβρη που έφυγε. Προσπαθώντας να δώσει θάρρος σε εμάς που ήμασταν διπλά της.
Μαζί με όλα αυτά η Γεωργία ήταν ένας άνθρωπος που σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή με το χαμόγελό της, την ανοιχτή της καρδιά, την σπιρτάδα του μυαλού της και το χιούμορ της. Όσοι είχαν την τύχη να την γνωρίσουν, είναι σίγουρο ότι άφησε πάνω τους ένα της σημάδι, «ένα μικρό της κομμάτι» που θα τους συντροφεύει για πάντα. Όσο για εμένα, κρατάω τα 9 χρόνια που ζήσαμε μαζί, από τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου μαζί με την σιγουριά ότι θα είναι δίπλα μας σε κάθε μάχη που θα δίνουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο, χαμογελώντας και γεμίζοντας την πλάση με την λάμψη της.
Τάσος Αναστασιάδης