Το νέο τεύχος ΣΑΚ κυκλοφορεί μέσα σε ένα κύμα κινητοποιήσεων και μαχών της εργατικής τάξης ενάντια στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Την εικόνα αυτή δίνει η Μαρία Στύλλου στο άρθρο της “Να ανατρέψουμε τους δολοφόνους”, όπου περιγράφει με πόσους τρόπους σκοτώνει αυτό το σύστημα: με την καταστροφή του περιβάλλοντος, με την διεθνή επιδείνωση της οικονομίας που σημαίνει εξαθλίωση για τους εργάτες και τις εργάτριες. Και με τους φυσικούς δολοφόνους στην Ελλάδα που η κυβέρνηση τρέχει να καλύψει: τους δολοφόνους του Ζακ, του Σαμπάνη, του εργάτη της COSCO Δαγκλή. Το άρθρο δίνει όμως και την εικόνα των αντιστάσεων που κλιμακώνονται, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ελλάδα των χιλιάδων απεργών της efood, της εκπαίδευσης, των νοσοκομείων και της COSCO. Το άρθρο κλείνει τονίζοντας ότι η επαναστατική Αριστερά πρέπει να δώσει σάρκα και οστά στη διάχυτη διάθεση του κόσμου να δώσει την εργατική εναλλακτική.

Αυτόν τον ρόλο προσπαθεί να παίξει το ΣΕΚ που φέτος κλείνει 50 χρόνια. Το άρθρο “Παλεύοντας για την επανάσταση και τον Σοσιαλισμό” υπογράφει ο Πάνος Γκαργκάνας και κάνει μια αναδρομή στις μεγάλες και καθοριστικές επιλογές που έκανε η ΟΣΕ και το ΣΕΚ αυτά τα 50 χρόνια. Η απάντηση στο ερώτημα “μεταρρύθμιση ή επανάσταση” και η ρήξη με τον ρεφορμισμό, η κεντρικότητα της εργατικής τάξης, η ανάλυση για τα καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ ως καθεστώτα κρατικού καπιταλισμού. Όπως εξηγεί το άρθρο, στα 50 χρόνια δράσης μέσα στο εργατικό κίνημα το ΣΕΚ δεν απέφυγε ποτέ τις πολιτικές μάχες, βάζοντας πάντα τις αιχμές που έχουν σαν στόχο την ενότητα και την ενίσχυση της εργατικής τάξης: ενάντια στον εθνικισμό του Μακεδονικού, ενάντια στον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ομοφοβία. Και πάντα δίνοντας τη μάχη για την ενωτική δράση της Αριστεράς και τον διάλογο σε όλα αυτά τα ζητήματα.

Στο άρθρο του “Ιμπεριαλισμός: Από το Αφγανιστάν στην Κίνα;” ο Νίκος Λούντος απαντάει στις θεωρίες που προσπαθούν να μετριάσουν την βαριά ήττα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν σαν “ευκαιρία” να ασχοληθούν με το πραγματικό πρόβλημα, την άνοδο της Κίνας. Παρουσιάζει πώς, στην πραγματικότητα, το χτύπημα που δέχτηκε η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ είναι τέτοιο που τις δυσκολεύει στο στόχο να ανακόψουν την πορεία της Κίνας. Πατώντας πάνω στη μαρξιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό εξηγεί γιατί έχουμε αυτές τις εξελίξεις, γιατί διάφορες θεωρίες που προέβλεπαν ομαλοποίηση των ανταγωνισμών διαψεύστηκαν, γιατί ο ιμπεριαλισμός σήμερα προκαλεί παγκόσμια αστάθεια και ποια είναι τα καθήκοντα της Αριστεράς μπροστά σε αυτή τη διεθνή κλιμάκωση της έντασης.

Ο καπιταλισμός απειλεί τις ζωές μας όχι μόνο με τον κίνδυνο του πολέμου να κρέμεται πάνω από τους λαούς αλλά και με τους τρόπους με τους οποίους καταστρέφει το περιβάλλον. Στο άρθρο “Το μαύρο τοπίο της 'πράσινης' ανάπτυξης”, ο Σεραφείμ Ρίζος περιγράφει το μέγεθος της καταστροφής των πυρκαγιών του καλοκαιριού και εξηγεί ότι έχει δυο αιτίες: την κλιματική αλλαγή που έχει αυξήσει τον αριθμό των πυρκαγιών, αλλά και επιλογές χρόνων που διέλυσαν τη Δασική Υπηρεσία. Προχωράει στην περιγραφή του πάρτι επιχορηγήσεων και ιδιωτικοποιήσεων που στήνεται πάνω στα καμένα ενώ εξηγεί πως η υποκριτική στροφή στην “πράσινη” ενέργεια μπορεί να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά. Περιγράφει τη συγκλονιστική αντίδραση του κόσμου που δημιούργησε κίνημα για να προστατέψει τα δάση και τις ζωές του και τονίζει ότι αυτό το κίνημα πρέπει να ξεσηκωθεί στις 6 Νοέμβρη, ημέρα της Συνόδου του ΟΗΕ για το κλίμα.

Αγώνες

Μέσα στην κρίση του ο καπιταλισμός επιτίθεται και στις γυναίκες. Η Αργυρή Ερωτοκρίτου υπογράφει το άρθρο “Αγώνας για ελεύθερες και ασφαλείς εκτρώσεις” στο οποίο εξηγεί ότι το ζήτημα των εκτρώσεων δεν είναι μόνο θέμα πρόσβασης στη δημόσια υγεία, αλλά και ιδεολογικό ζήτημα που συνδέεται και με τη βία κατά των γυναικών, τους βιασμούς, την ανισότητα στους μισθούς. Στο άρθρο παρουσιάζονται οι αγώνες των γυναικών που κέρδισαν το δικαίωμα στην έκτρωση τη δεκαετία του '70, αλλά και η νέα ριζοσπαστικοποίηση και ορμή του γυναικείου κινήματος διεθνώς, που είναι και η ελπίδα για να τα πάρουμε όλα πίσω -ξεκινώντας από τη διαδήλωση της 25 Νοέμβρη, διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

Μαζί με τις γυναίκες, στο στόχαστρο αυτού του σάπιου συστήματος, και ιδιαίτερα της κυβέρνησης της ΝΔ, βρίσκονται οι πρόσφυγες. Ο Δημήτρης Δασκαλάκης στο άρθρο του “Ο αγώνας των προσφύγων είναι υπόθεση όλων μας” περιγράφει τι σημαίνει η κλιμάκωση του πολέμου που έχει κηρύξει η ΕΕ σε βάρος των προσφύγων: φονικές επαναπροωθήσεις και ποινικοποίηση της διάσωσης προσφύγων, εφιαλτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες και θανάτους νέων ανθρώπων, τεράστια κονδύλια και γιγαντιαία φαγοπότια για το χτίσιμο, τη φύλαξη και τη σίτιση σε αυτές τις απάνθρωπες φυλακές, χρήμα για την αναγκαστική μετεγκατάσταση προσφύγων που θα μεταφραστεί σε έξαρση κάθε είδους εγκλημάτων σε βάρος τους, όπως έχουμε δει στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης και τους θανάτους στη Μεσόγειο. Η απάντηση είναι οι αγώνες των προσφύγων που είναι δύναμη και για τους ντόπιους και τους οποίους η Αριστερά πρέπει να αγκαλιάσει λέγοντας δυνατά και καθαρά “σύνορα ανοιχτά”.

Η Μέρκελ, απερχόμενη πια καγκελάριος της Γερμανίας, εκθειάζεται ως αυτή που υποδέχτηκε τους πρόσφυγες, ενώ τα μέσα την εγκωμιάζουν και σε μια σειρά άλλους τομείς. Όμως οι πρόσφατες γερμανικές εκλογές έδειξαν το πόσο βαθιά είναι η κρίση του πολιτικού συστήματος. Το άρθρο του Σωτήρη Κοντογιάννη “Γερμανία μετά τις εκλογές – Κρίση στην καρδιά της ΕΕ” δείχνει πώς τα “θαύματα” της Μέρκελ είτε πατούσαν σε προηγούμενες παρακαταθήκες και θα χτυπηθούν σύντομα (οικονομία), είτε ήταν ανταπόκριση στη μαζική κινητοποίηση του κόσμου (περιβάλλον, πρόσφυγες). Περιγράφοντας τις αντιφάσεις της κατάστασης στη Γερμανία το άρθρο προβλέπει μια περίοδο αγώνων. Ταυτόχρονα εξηγεί γιατί η Αριστερά, με τη συμβιβαστική της στάση καταποντίστηκε.

Στις βιβλιοκριτικές αυτού του τεύχους θα βρείτε: “Los buenos antifascistas, Η ιστορία των ελλήνων εθελοντών του Ισπανικού Εμφυλίου μέσα από τα άγνωστα αρχεία των Διεθνών Ταξιαρχιών” του Γιάννη Παντελάκη από τον Λέανδρο Μπόλαρη, “Ξημερώνει πάλι στην Αμερική: Πολιτισμικοί πόλεμοι και μαζική κουλτούρα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1980” της Άννας Μαρίας Δρουμπούκη από τον Γιώργο Ράγκο και “Το εμβόλιο χρειάζεται εργατικό έλεγχο – Εργατική απάντηση στην πανδημία” από τη Λίλιαν Μπουρίτη.