Εκατοντάδες αγωνιστές και αγωνίστριες βρέθηκαν την Κυριακή 5 Δεκέμβρη στο γήπεδο του Πανελλήνιου για να γιορτάσουν τα 50 χρόνια του ΣΕΚ κλείνοντας πανηγυρικά μια καμπάνια εκδηλώσεων, συζητήσεων και εξορμήσεων που κράτησε δύο μήνες.
Παλιότεροι αγωνιστές με μνήμες από την αντίσταση στη Χούντα και το Πολυτεχνείο, μαζί με νέους μαθητές. Εργάτες της Υγείας που αντιστέκονται στη διάλυση του ΕΣΥ μαζί με τους νικητές απεργούς της efood. Αγωνιστές από ιστορικές μάχες του εργατικού κινήματος μαζί με νεότερους που έκαναν το βήμα να οργανωθούν αυτή την Κυριακή. Μετανάστριες και προσφύγισσες που παλεύουν ενάντια στα ρατσιστικά εγκλήματα του Μηταράκη μαζί με εργάτριες που παλεύουν ενάντια στον σεξισμό.
Όλοι και όλες μαζί, γέμισαν τον Πανελλήνιο, παρακολούθησαν την ταινία “50 χρόνια αγώνες”, και συμμετείχαν στις δύο συζητήσεις “Για ποιά κοινωνία παλεύουμε” και “Για την Αριστερά της Επανάστασης και του Σοσιαλισμού” με πάνελ ομιλητών και παρεμβάσεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στα διαλείμματα δεκάδες περιηγήθηκαν στην έκθεση φωτογραφίας και πρωτοσέλιδων στο διάδρομο, ψάχνοντας να βρουν τους εαυτούς τους και τους συντρόφους τους στις εικόνες κινητοποιήσεων και συζητήσεων από τη Μεταπολίτευση μέχρι την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Το ενδιαφέρον πολλών τράβηξε η έκθεση φωτογραφιών της Γερμανικής επανάστασης του 1918 που κοσμούσε το χώρο της εκδήλωσης μαζί με έκθεση φωτογραφιών της Ρώσικης επανάστασης και τα πανό που είχαν παραχωρήσει τα σωματεία των εργαζομένων των νοσοκομείων Αγ. Σάββας και ΓΝΑ Γεννηματάς, το ΣΕΛΜΑ, η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΠΟΕΔΗΝ, η ΠΟΘΑ και η ΑΔΕΔΥ.
Δύναμη
“Ήταν μια πολύ σημαντική μέρα. Εγώ αποφάσισα να οργανωθώ βλέποντας και ακούγοντας σήμερα για αυτά τα 50 χρόνια, για το πώς αυτή η πορεία ξεκίνησε και πήρε το νόημα της μέσα από το Πολυτεχνείο και για την προσπάθεια που κάνει το ΣΕΚ όλα αυτά τα χρόνια για τον αγώνα των εργατών και της νεολαίας”, είπε στη Εργατική Αλληλεγγύη ο Παναγιώτης, φοιτητής στο ΠΑΔΑ. “Η σημερινή μέρα ήταν δύναμη”, δήλωσε η Ιωσηφίνα από τη Νίκαια. “Σήμερα ακούσαμε αγωνιστές του δρόμου, πεισματάρηδες και θρασείς να μιλάνε. Από αύριο συνεχίζουμε τις μάχες με περισσότερη αποφασιστικότητα. Εγώ πήρα έμπνευση και δύναμη. Γι' αυτό αποφάσισα να οργανωθώ μαζί σας”.
Το εορταστικό μονοήμερο έκλεισε με μια εντυπωσιακή συναυλία. Πρώτοι έπαιξαν οι Jazzmatazz. Τραγούδια δικά τους με καυστικό χιούμορ αλλά και αμερικάνικα εργατικά τραγούδια. Στη συνέχεια στη σκηνή ανέβηκαν ο Blue John με τους Steamboats -γνωστοί στο κοινό από την μουσική παρουσία τους στην Απεργιακή 8 Μάρτη- και τον Γιάννη Κασσέτα στο σαξόφωνο χαρίζοντας σε όλους μια καταπληκτική blues funk βραδιά που έκλεισε, αρκετά αργότερα από την προγραμματισμένη ώρα, υπό το άκουσμα της Διεθνούς.
“Επιστρέφουμε στο Βόλο με πολύ μεγάλη έμπνευση από το σημερινό μονοήμερο”, μας είπε η Τζένη, φοιτήτρια. “Στον Βόλο είμαστε ένας φοιτητικός κυρίως πυρήνα του ΣΕΚ. Σήμερα αποκτήσαμε ένα ακόμα νέο μέλος. Από αύριο έχουμε να οργανώσουμε τη συνέχεια μέσα στις σχολές μας, ξεκινώντας με τη διαδήλωση στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Έχουμε όμως να βάλουμε μπορστά να συνδεθούμε ακόμα περισσότερο με τους εργατικούς χώρους, να κερδίσουμε κανούρια μέλη. Πρώτα απ' όλα στο νοσοκομείο του Βόλου όπου παρεμβαίνουμε και που βρίσκεται σε τραγική κατάσταση”.
“Τέτοιες εκδηλώσεις πρέπει να γίνονται πιο συχνά”, δήλωσε στο τέλος της ημέρας η Φαίη, φοιτήτρια δημόσιου ΙΕΚ. “Μας σπρώχνουν όχι μόνο να συμμετέχουμε αλλά και να μπαίνουμε στη δράση”.
Από τα 50 χρόνια του ΣΕΚ, τα 45 τελευταία βαδίζουμε μαζί και αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω κάποιες από τις κοινές μας εμπειρίες. Πρώτα απ' όλα την πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία τον Νοέμβρη του 1980, μια μεγαλειώδη, εμβληματική κινητοποίηση συγκρότησης της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που κατά τη γνώμη μου, παρά τους δύο νεκρούς, κράτησε το Πολυτεχνείο ζωντανό.
Οι καταλήψεις που έφεραν τη νίκη απέναντι στον νόμο 815 το 1979. Η επιτροπή για τον στρατό το '82. Οι κινητοποιήσεις για τη δολοφονία του Καλτεζά το '85 και για την επίσκεψη του Λεπέν. Οι κινητοποιήσεις συμπαράστασης στους κινέζους φοιτητές το 1989. Το ότι η ΟΣΕ έμεινε όρθια τη δεκαετία του '80 απέναντι σε ένα κύμα πλημμυρίδας από το ΠΑΣΟΚ. Έμεινε όρθια και την επόμενη δεκαετία απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων και απέναντι στις θεωρίες περί δήθεν τέλους της εργατικής τάξης και τέλους της ιστορίας. Ήταν ο αγώνας για το Μακεδονικό ενάντια στον εθνικισμό...
Θέλω να σταθώ σε δύο πράγματα όπου η συμβολή του ΣΕΚ ήταν καθοριστική. Πρώτον, έχουμε πει πολλές φορές για τη δίκη της Χρυσής Αυγής και το αντιφασιστικό κίνημα. Επιτρέψτε μου να πω, με την ιδιότητα του ανένταχτου, αυτό που τα μέλη του ΣΕΚ από σεμνότητα και μόνο δεν λένε: αν δεν υπήρχε το ΣΕΚ δεν θα ήταν στη φυλακή η Χρυσή Αυγή, τελεία και παύλα. Αν δεν υπήρχε το ΣΕΚ δεν θα υπήρχε η ΚΕΕΡΦΑ. Και το λέω όχι μόνο για λόγους ιστορικούς αλλά γιατί σε λίγους μήνες θα αρχίσει το εφετείο. Και χρειαζόμαστε ξανά αυτόν τον μηχανισμό, αυτή την ατμομηχανή.
Δεύτερον, πριν λίγες μέρες, ένα βαθύτατο ριζοσπαστικό, πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα δικηγόρων βρόντηξε γερά τις πόρτες του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας και κατέστησε σαφές ότι δεν θα περιμένει τις επόμενες εκλογές για να το ξανακάνει. Επικεφαλής ενός κινήματος που είχε διακριθεί όλο το προηγούμενο διάστημα στην υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ήταν ένα μέλος του ΣΕΚ τα τελευταία 25 χρόνια, ο Θανάσης Καμπαγιάννης.
Κώστας Παπαδάκης, δικηγόρος της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής
Είναι μέρα χαράς. Από τα 50 χρόνια σας είμαι μάρτυρας στα 25. Σήμερα θα καταθέσω λοιπόν όπως το κάναμε τόσες πολλές φορές.
Όταν έγινα πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας το 2005 είχαμε άμεσα μια πολύ μεγάλη ανάγκη. Οι αγγλικές και ελληνικές μυστικές υπηρεσίες απήγαγαν περίπου 60 άτομα, 28 ήταν Πακιστανοί. Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά το ΣΕΚ, ήταν η πρώτη φορά που πήραμε θάρρος. Ήμουν νέος και άπειρος αλλά είχα δίπλα μου τους συντρόφους που μας στήριξαν μέσα από την Εργατική Αλληλεγγύη. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεχόμασταν απειλές, πως θα έβαζαν τέλος στις ζωές μας. Αλλά ήσασταν εκεί και σας ευχαριστώ.
Ύστερα ήταν η Χρυσή Αυγή. Μας έλεγαν “δώστε εσείς συνεντεύξεις και εμείς θα σας κόψουμε το λαιμό”. Πώς μπορέσαμε να συνεχίσουμε απέναντι στους δολοφόνους με τα μαχαίρια που έκαναν επιθέσεις σε πλατείες και λεωφορεία και όλοι φοβόντουσαν; Όταν η αστυνομία δεν έκανε τίποτα για να τους σταματήσει; Εμείς τους σταματήσαμε! Μαζί. Μέχρι και 24 ώρες περάσαμε μπροστά από το Α.Τ. Νίκαιας για να καταφέρουμε να καταθέσουμε μια μήνυση. Μήπως δεν τις δέχονταν γιατί κάποιοι το βράδυ φορούσαν τις μαύρες στολές, έκαναν μαύρες δουλειές κρατόντας μαύρα μαχαίρια; Ποιος το ξέρει; Τρία χρόνια παλέψαμε κόντρα σε αυτούς που μας έλεγαν πως δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα γιατί είμαστε μετανάστες ενώ η ΧΑ ήταν κοινοβουλευτικό κόμμα. Αλλά τον Οκτώβρη του 2020 νικήσαμε.
Για μένα επανάσταση είναι όταν ένας εργαζόμενος, που κάνει απεργία στο εργοστάσιο, όπως κάναμε για 35 μέρες στου Λαζόπουλου, νικάει επειδή υπάρχει αλληλεγγύη και παλεύει ενωμένος με τους άλλους. Όταν ένας μετανάστης που πριν από χρόνια νόμιζε πως δεν θα τον βοηθούσε κανείς αλλάζει γνώμη γιατί υπάρχουν η Εργατική Αλληλεγγύη, το ΣΕΚ, η πακιστανική κοινότητα, τότε είναι επανάσταση. Ζήτω λοιπόν η επανάσταση!
Τζαβέντ Ασλάμ, πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας Ελλάδος "H Ενότητα"
Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ ανάμεσά σας. Είναι πολύ ευχάριστο που το ΣΕΚ γιορτάζει τα 50 του χρόνια.
Η efood όπου εργάζομαι μας έστειλε στις 15 Σεπτέμβρη μια ειδοποίηση που έλεγε “αν θέλετε δουλειά θα πρέπει να γίνετε freelancer”. Το μήνυμα έφτασε αρχικά σε 115 συναδέλφους. Δεν πρόλαβε να φτάσει σε όλους γιατί η αντίδραση ήταν άμεση. Έβαζαν τις προϋποθέσεις για να εφαρμόσουν ένα “συνεργατικό” μοντέλο ώστε να απαλλαγεί η εταιρία από το μεγάλο εργατικό κόστος, τις εισφορές που είναι τεράστιες για τις μέρες των αργιών, πατώντας στον νόμο Χατζηδάκη. Θέλανε να μην χρειάζεται να πληρώνουν την ασφάλεια μας, τα δώρα μας, τα επιδόματά μας και να μην έχουμε συλλογική σύμβαση. Θέλανε να μας έχουν με το κομμάτι λες και είμαστε τενεκέδες. Δεν θέλουμε κανέναν συμβιβασμό. Δεν θα υποκύψουμε σε κανέναν, ούτε στον νόμο Χατζηδάκη.
Είμαστε εργάτες, δεν είμαστε συνεργάτες κύριε Μητσοτάκη. Η δύναμη και η διάθεση που είχαμε ήταν τόσο μεγάλες που “ένωσαν” δύο σωματεία. Το συνδικάτο Επισιτισμού-Τουρισμού που έλεγχεται από το ΚΚΕ και το ΣΒΕΟΔ που τα μέλη του ανήκουν στον χώρο της αναρχίας. Πήγαμε σε πιάτσες και σημεία έναρξης, πήραμε την πρωτοβουλία εμείς οι ανοργάνωτοι και φτιάξαμε το δικό μας συνδικάτο στην efood. Ο κόσμος μας αγκάλιασε με τη συμπαράστασή του. Μας φώναζαν μπράβο. Πετύχαμε τη μεγαλύτερη νίκη απέναντι στην efood, φτιάξαμε το δικό μας σωματείο και προχωράμε σε συνέλευση την επόμενη Δευτέρα. Εμπνεόμενοι από εμάς οι ντελιβεράδες της Wolt φτιάχνουνε και αυτοί δικό τους σωματείο.
Θέλω να πω σε όλους να μην φοβούνται. Με την Καμαριέρα προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε σε αυτή την κατεύθυνση. Ελάτε μαζί μας.
Κώστας Τσάνης, εργαζόμενος στην efood
Είμαι εργαζόμενη στον Τουρισμό-Επισιτισμό και μέλος του ΣΕΚ από το 2006. Είμαι εργαζόμενη σε έναν κλάδο που χτυπήθηκε σκληρά από τις αλλαγές που έφερε η κρίση της πανδημίας, τόσο στις ζωές μας όσο και στις δουλειές μας.
Μειώσεις προσωπικού -πάντα με την καραμέλα των συνεπειών της πανδημίας- μείωση μισθών, ακόμα πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας... O κλάδος μας ήταν ένας από αυτούς που βγήκε απέναντι σε αυτές τις επιθέσεις, αγωνίστηκε και τις μετέτρεψε σε δύναμη. Τις έκανε πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις με τη στήριξη του σωματείου, το οποίο αφουγκράστηκε και, ως όφειλε, στάθηκε δίπλα στους εργαζόμενους, γιατί ζητούσαν οργανωμένη αντίδραση και αποτελεσματικές απαντήσεις στις επιθέσεις.
Υπήρξαν μάχες που νίκησαν. Καταφέραμε να γραφτούν στα επιδόματα αναστολής εργασίας μεγάλα κομμάτια εργαζόμενων ως εποχιακοί τα οποία είχαν αποκλειστεί. Τμήματα φαινομενικά ανοργάνωτα και αδύναμα βγήκαν μπροστά στις μάχες κερδίζοντας και δίνοντας παράδειγμα και έμπνευση και την αυτοπεποίθηση που αποκτάς μόνο όταν δίνεις τη μάχη και αλλάζεις τις συνθήκες και καταργείς στην πράξη τους αντεργατικούς νόμους. Αναφέρομαι προφανώς στους συναδέλφους της efood που, κοκκινίζοντας τους δρόμους, έγιναν σημαία του κινήματός μας.
Την ανάγκη όμως πως πρέπει να απαλλαγούμε από αυτό το σύστημα και τη σημασία της οργάνωσης την έδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές στο Συνδικάτο Τουρισμού Επισιτισμού Αττικής. Το συνδικάτο προχώρησε σε εκλογές με πολύ αυξημένο αριθμό μελών. Αυτό έδειξε πως ο κόσμος στρέφεται στα συνδικάτα όταν βλέπει πως αυτά κινητοποιούνται. Κάτι ακόμα που αποδεικνύει πως ο κόσμος ζητούσε αυτές τις αλλαγές είναι το γεγονός πως κερδίσαμε μια έδρα ως Ενωτική Πρωτοβουλία Αγώνα στις εκλογές του Συνδικάτου. Το κατέβασμα με την Πρωτοβουλία του σχήματος της Καμαριέρας στο οποίο συμμετέχω, εκφράζει ένα κομμάτι εργαζόμενων που είναι έτοιμο να συμμετέχει, να αγωνιστεί, είναι αποφασισμένο να νικήσει και δεν εναποθέτει απλά τις ελπίδες του σε έναν κακό συνδικαλισμό.
Μιλώντας για την Καμαριέρα θέλω να θυμίσω ότι το όνομα του σχήματος τιμά τις μαχήτριες ενός κλάδου που αριθμεί σχεδόν 500.000 εργαζόμενους με το 60% τουλάχιστον να είναι γυναίκες. Υπενθυμίζει ότι μια καμαριέρα κάποτε τόλμησε να τα βάλει με τους δυνατούς, με τους σεξιστές, με τους βιαστές, τους εκμεταλλευτές αυτού του συστήματος και βγήκε νικήτρια. Έτσι λοιπόν, με μια χρονιά που κλείνει με 14 γυναικοκτονίες, τα ζητήματα ισότητας των φύλων -οι αυξήσεις στους μισθούς, οι συλλογικές συμβάσεις, νομικές παροχές προς όφελος των γυναικών και όχι ο περιορισμός στις οικιακές δουλειές και στο ρόλο της αναπαραγωγικής μηχανής- πρέπει να αποτελούν αιτήματα κάθε σωματείου και κάθε χώρου δουλειάς.
Στόχος μας είναι αποκτήσουμε σωματεία που εκφράζουν τις ανάγκες μας και αυτό γίνεται μόνο με τη δική μας εμπλοκή. Με έμπνευση από τη θεωρία των επαναστατικών ιδεών για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός και την εμπειρία που κερδίζω στην πράξη ως μέλος του ΣΕΚ θέλω να πιστεύω ως εργαζόμενη του κλάδου ότι η Οκτωβριανή επανάσταση ίσως τελικά να είχε δίκιο. Παλεύουμε για μια κοινωνία όπου η κάθε μαγείρισσα θα μπορεί να κυβερνήσει.
Χουάνα Σταυριανού, εργαζόμενη στον Τουρισμό
Tο πάνελ της συζήτησης “Για ποιά κοινωνία παλεύουμε”. Από αριστερά: Πάνος Γκαργκάνας, διευθυντής της εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη, Λίλιαν Μπουρίτη, συντονίστρια, Δημήτρης Ζώτος, δικηγόρος της πολιτικής αγωγής στην δίκη της ΧΑ, Δημήτρης Παπαχρήστος, ιστορικό στέλεχος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, Αργυρή Ερωτοκρίτου, γιατρός, μέλος ΔΣ Σωματείου ΓΝΑ Γεννηματά
Tο πάνελ της συζήτησης “Για την Αριστερά της Επανάστασης και του Σοσιαλισμού”. Από αριστερά: Μαρία Στύλλου, υπεύθυνη του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω, Κατερίνα Θωίδου, συντονίστρια, Άννα Τσινίκα, μέλος ΔΣ ΠΣΥΠ-ΕΡΤ, Πέτρος Κωσταντίνου, συντονιστής ΚΕΕΡΦΑ, Κώστας Καταραχιάς, γιατρός, μέλος ΔΣ ΕΙΝΑΠ
Στιγμιότυπα από τη συναυλία των Blue John & The Steamboats με τον Yannis Kassetas (αριστερά) και των Jazzmatazz (δεξιά).
Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης, Δημήτρης Δασκαλάκης