Η Άποψή μας
H “ανάκαμψη” της κρίσης – οικονομικά και πολιτικά

Η συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή είναι μια στιγμή όπου έρχεται στο προσκήνιο το πού βρισκόμαστε και οικονομικά και πολιτικά. Φέτος, αυτή η στιγμή είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική, επειδή βρισκόμαστε σε σημείο καμπής και στην οικονομία και στην πολιτική.

Μέσα σε συνθήκες όπου οι θάνατοι από την πανδημία σπάνε ρεκόρ, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να κρύψει τα αίσχη της πίσω από τους αριθμούς για την «ανάκαμψη» της οικονομίας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ενώ μιλάνε για επέκταση του ΑΕΠ, ο προϋπολογισμός μπαίνει στη μέγγενη των περικοπών.

Μέσα στα δυο χρόνια της πανδημίας, οι κεντρικοί τραπεζίτες έδωσαν το πράσινο φως στις κυβερνήσεις να δανειστούν και να ξοδέψουν για τη διάσωση των επιχειρήσεων που κινδύνευαν από τις καραντίνες και τα λοκντάουν. Ακόμα και κυβερνήσεις υπερχρεωμένων χωρών, όπως η ελληνική, μπήκαν σε αυτό το χορό. Οι ίδιοι «εμπειρογνώμονες» που κραύγαζαν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο χωρίς άγρια λιτότητα, βρέθηκαν να χειροκροτούν την εκτίναξη του χρέους σε επίπεδα πολύ πιο πάνω από εκεί που ήταν όταν ξεκίνησαν τα μνημόνια. Όταν κινδυνεύουν καπιταλιστές με χρεοκοπία, πάντα ισχύει ότι «τα λεφτά υπάρχουν».

Κραυγές

Τώρα, όμως, αυτή η φάση τελειώνει και ξαναρχίζουν οι κραυγές για «νοικοκύρεμα» των δημόσιων δαπανών. Η «ανάκαμψη» της οικονομίας γίνεται σύνθημα για πετσόκομα των κοινωνικών δαπανών. Με τα νοσοκομεία να στενάζουν από το βάρος των κρουσμάτων του κορονοϊού, οι δαπάνες για την Υγεία μειώνονται. Όσο και να κοκορεύεται ο Μητσοτάκης, ο απολογισμός των «επιτυχιών» της κυβέρνησής του είναι εκατόμβες νεκρών και επιστροφή στα μνημόνια.

Δίπλα σε αυτόν τον καταστροφικό οικονομικό απολογισμό, έρχεται να προστεθεί ο πολιτικός απολογισμός. Μέχρι πρόσφατα, η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιούσε τις δημοσκοπήσεις για να ισχυρίζεται ότι είναι κυρίαρχη. Ξαφνικά, με όλο τον ντόρο που έγινε για τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, βγαίνει μια άλλη εικόνα: ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές χωρίς μια συμμαχία με το ΚΙΝΑΛ. Άθελά τους, τα ΜΜΕ που δοξάζουν τον Μητσοτάκη βρέθηκαν να ομολογούν ότι η τύχη του είναι εξαρτημένη από την πορεία της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ.

Οι θεωρίες ότι η πολιτική κρίση που ζήσαμε την περασμένη δεκαετία ξεπεράστηκε και ότι το πολιτικό σύστημα σταθεροποιήθηκε με τη δημιουργία ενός «νέου δικομματισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ» πάνε περίπατο. Η πραγματική εικόνα δείχνει πολιτική αστάθεια με «ρυθμιστή» ένα κόμμα που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Ο Λοβέρδος που ήθελε συμμαχία με ΝΔ ηττήθηκε στον πρώτο γύρο, ο Παπανδρέου που υπονοούσε συμμαχία με ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στον δεύτερο, ο «ανανεωτής» Ανδρουλάκης βγάζει μπουρμπουλήθρες.

Αυτές είναι συνθήκες ώριμες για μια εργατική αντεπίθεση. Έστω και αν οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής αριστεράς δεν μπαίνουν μπροστά, έστω και αν οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες γκρινιάζουν ότι «οι απεργίες δεν τραβάνε», χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες βλέπουν τις δυνατότητες που ανοίγονται και τις αρπάζουν μόλις δοθεί μια ευκαιρία. Αυτό έδειξαν και δείχνουν οι απεργοί στην efood, στην COSCO, στα σχολεία, στα πλοία και βέβαια στα νοσκομεία.

Καιρός είναι να συσπειρωθούμε στην επαναστατική αριστερά όλοι και όλες που δίνουμε αυτές τις μάχες, ώστε να οργανώσουμε αποτελεσματικά την εργατική αντεπίθεση.