βιομηχάνους και εφοπλιστές. 48 ώρες είναι, όμως, αρκετές και για το εργατικό κίνημα για να δείξει πόσο δυνατό είναι. Και η 48ωρη Πανεργατική Απεργία στις 28 και 29 Ιούνη έδειξε ότι αυτό το κίνημα είναι πολύ δυνατό.
Η πρώτη μέρα της πανεργατικής στην Αθήνα ξεκίνησε με χιλιάδες διαδηλωτές να κάνουν την προσπάθεια να φτάσουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις, ξεπερνώντας όχι το εμπόδιο της απεργίας των ΜΜΜ -η απεργία των συγκοινωνιών χαιρετίστηκε από όλους τους απεργούς- αλλά τα εμπόδια της ΕΛΑΣ. Οπως και στην πανεργατική της 15 Ιούνη, η αστυνομία είχε διακόψει την κυκλοφορία σε όλους τους γύρω από το κέντρο δρόμους, πολλούς τους είχε αποκλείσει με ισχυρές πεζές και μηχανοκίνητες δυνάμεις ενώ είχε κλείσει και μεγάλους σταθμούς του ΜΕΤΡΟ, του μοναδικού μέσου που οι εργαζόμενοί του είχαν αποφασίσει να παραμείνει ανοιχτό για να μεταφέρει τους διαδηλωτές. Παρά τα εμπόδια, πολλά συνδικάτα πραγματοποίησαν μαζικές προσυγκεντρώσεις πριν καταλήξουν οργανωμένα με τα πανό τους στο Πεδίο του Αρεως και το Μουσείο.
Στο Πεδίο του Αρεως βρέθηκαν οι απεργοί της ΓΕΝΟΠ, της ΟΜΕ-ΟΤΕ, της ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ, της ΕΘΕΛ, του Εργατικού Κέντρου Κορίνθου και άλλα συνδικάτα.
Στο Μουσείο
Στο Μουσείο συγκεντρώθηκαν ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, ο Σύλλογος Βιβλίου Χάρτου Αττικής, το Συνδικάτο Ιδιωτικής Υγείας Πειραιά, εκπαιδευτικοί της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, η Επιτροπή Αλληλεγγύης Συνδικαλιστών και Συνδικάτων, το Σωματείο Εργαζομένων Ιντρακόμ, η νοσοκομειακή επιτροπή Αγία Σοφία, η εργασιακή επιτροπή ΔΟΛ, ο Σύλλογος Εργαζομένων Περιφέρειας Αττικής, το Σωματείο Ταχυδρομικών Ταχυμεταφορικών Επιχειρήσεων, η Ενωση Λιμενεργατών ΟΛΠ, το Σωματείο Εργαζόμενων Βάσης στις ΜΚΟ, τα Σωματεία WIND και VODAFONE, το 18ΑΝΩ.
Επίσης, εκατοντάδες φοιτητές με το πανό των Συλλόγων Μεταλλειολόγων, Ναυπηγών, Ηλεκτρολόγων και Νομικής, η ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ, η ΠΟΕΠΔΧΒ, το σωματείο Σερβιτόρων-Μαγείρων.
Μαζί με τα Σωματεία, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή με την Ενωση Μεταναστών Εργατών και τους Αφγανούς Πολιτικούς Πρόσφυγες, το ΣΕΚ και η Εργατική Αλληλεγγύη, οι μαθητές Anticapitalista. “Πιστεύουμε ότι οι απεργίες διαρκείας είναι ο τρόπος για να κάνουμε την ανατροπή. Τα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν. Δεν ανεχόμαστε πλέον όσα θέλουν να μας περάσουν. Κατεβαίνουμε στους δρόμους για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας” μας είπαν οι μαθήτριες Στέλλα και Μαρία Κυλινδρή από τη Νέα Σμύρνη.
Οταν η απεργιακή διαδήλωση έφτασε στο Σύνταγμα και τα πανό των συνδικάτων παρατάχτηκαν μπροστά στη Βουλή, τότε ξεκίνησε η πρώτη προσπάθεια της αστυνομίας να αδειάσει το Σύνταγμα. Οι επιθέσεις των ΜΑΤ με ξύλο και χημικά άρχισαν στην κάτω πλευρά της πλατείας πριν μεταφερθούν μπροστά στη Βουλή.
Για πολλές ώρες, από το μεσημέρι ως το απόγευμα, οι διμοιρίες που φύλαγαν τη Βουλή είτε έριχναν τόνους δακρυγόνων είτε εξορμούσαν πάνω στους διαδηλωτές για να τους διαλύσουν. Τα μπλοκ της Επιτροπής Αλληλεγγύης και του ΣΕΚ δέχτηκαν πολλές φορές την επίθεση της αστυνομίας, πανό της Εργατικής Αλληλεγγύης κάηκε από κροτίδες και δακρυγόνα που έπεσαν μέσα στα μπλοκ. Η επιμονή, όμως, του κόσμου, που παρά τα χημικά και τις επιθέσεις ανασυντασσόταν και διεκδικούσε ότι θα παραμείνει στο Σύνταγμα, ήταν εκπληκτική.
Οι επιθέσεις της αστυνομίας συνεχίστηκαν ως πολύ αργά. Παρόλα αυτά, χιλιάδες κόσμου, αψηφώντας τα δακρυγόνα που κατά τακτά χρονικά διαστήματα έπεφταν γύρω γύρω από την πλατεία, έμειναν εκεί για να διαμαρτυρηθούν και να συμμετέχουν στην προγραμματισμένη για το βράδυ συναυλία.
Η δεύτερη ημέρα της πανεργατικής, ημέρα της ψηφοφορίας του Μεσοπρόθεσμου, ξεκίνησε στο Σύνταγμα. Το ραντεβού όλων, συνδικάτων, φορέων, οργανώσεων, τοπικών συνελεύσεων, ήταν εκεί με περικύκλωση της Βουλής. Τα νέα της στάσης εργασίας των εργαζόμενων της Βουλής ως τη μία το μεσημέρι δημιούργησαν από νωρίς αγωνιστικό κλίμα. Την ίδια στιγμή, ξεκινούσε η καταστολή της αστυνομίας με πρώτο στόχο τις προσυγκεντρώσεις διαδηλωτών γύρω από το Σύνταγμα, στο Καλλιμάρμαρο, τον Ευαγγελισμό και αλλού.
Στον Ευαγγελισμό
“Ξεκινήσαμε με πορεία από τον Ευαγγελισμό, μπροστά είχαμε ένα αυτοκίνητο με μικροφωνική, ήμασταν πολύς κόσμος και μας χτύπησαν τα ΜΑΤ χωρίς κανένα λόγο”, μας είπε ο Κώστας Τσιμπουκόγλου, πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Υμηττού για την επίθεση της αστυνομίας στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, “Εχουμε και τραυματίες, ο αντιπρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ ο Γιώργος Χαρίσης είναι στο νοσοκομείο με ανοιγμένο κεφάλι αλλά και ο συνάδελφος ο Χρήστος Ευθυμίου που τον χτύπησαν στο Κολωνάκι. Η προσπάθεια ήταν να μην φτάσουμε εδώ. Νωρίτερα, στην προσπάθειά μας να έρθουμε με απορριμματοφόρα στη Βουλή, είχε στηθεί αστυνομικό μπλόκο στην Καισαριανή και τα περιπολικά μας γύρισαν συνοδεία πίσω”.
Παρά τις επιθέσεις, διαδηλωτές από κάθε γωνιά της Αττικής και όλης της Ελλάδας άρχισαν να καταφτάνουν στο Σύνταγμα. Με λεωφορεία, μηχανές και αυτοκίνητα, οργανωμένα μπλοκ ή παρέες παρέες, εργαζόμενοι, νεολαίοι και συνταξιούχοι, με πανό και αυτοσχέδια πλακάτ, εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στο δρόμο. “Οκτώ λεωφορεία ήρθαν από την Πάτρα με κόσμο από το Εργατικό Κέντρο, την πλατεία, σωματεία όπως των ξενοδοχοϋπάλληλων, της ΕΒΟ, της ΕΛΜΕ, φοιτητές”, μας είπε η Ράνια. Δύο λεωφορεία ήρθαν από την Αρκαδία με απεργούς της ΔΕΗ από τα ορυχεία της Μεγαλόπολης. Μέχρι το μεσημέρι, όλη η πλατεία και οι γύρω δρόμοι είχαν πλημμυρίσει.
Η κυβέρνηση πήρε την πολιτική απόφαση να χτυπήσει το Σύνταγμα. Οσο ξεδιπλωνόταν το επιχειρησιακό σχέδιο της αστυνομίας, τόσο πιο ξεκάθαρη γινόταν αυτή η επιλογή. Η επίθεση ξεκίνησε μπροστά στη Βουλή και σιγά σιγά, απλώθηκε σε όλη την πλατεία, στις εξόδους του μετρό, σε όλους τους γύρω δρόμους και στενά, φτάνοντας αργά το απόγευμα ως την Πλάκα, το Μοναστηράκι, την Κλαυθμώνος και την Ομόνοια.
Το μέγεθος, η ένταση, η αγριότητα της καταστολής είναι αδύνατο να περιγραφεί. Τα βίντεο επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά που δείχνουν οι τηλεοράσεις ή ανεβαίνουν στο ίντερνετ, τα νούμερα των τραυματισμένων που μεγαλώνουν συνεχώς, οι μαρτυρίες διαδηλωτών που έρχονται από όλα τα πιθανά και απίθανα μέρη του κέντρου της Αθήνας -ακόμα και σε σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι έγιναν επιθέσεις- φανερώνουν ένα πρωτοφανές δολοφονικό σχέδιο. Αλλά και μια πανικόβλητη κυβέρνηση χωρίς καμία ελπίδα. Το απόγευμα της επόμενης μέρας, παρά την ασφυκτική από τους τόνους των χημικών ατμόσφαιρα που συνέχιζε να επικρατεί στο κέντρο, χιλιάδες διαδηλωτές ξανασυγκεντρώνονταν στο Σύνταγμα. Γιατί αυτή την πανεργατική δύναμη κανείς δεν μπορεί να τη σταματήσει.