Γράφει ο Άλεξ Καλλίνικος
Το χάος που έχει προκαλέσει ο Μπόρις Τζόνσον δίνει αέρα στα πανιά του Κειρ Στάρμερ. Έτσι, ο Στάρμερ εκμεταλλεύεται την ουκρανική κρίση για να αποδείξει στη βρετανική άρχουσα τάξη ότι αν γίνει πρωθυπουργός θα είναι άξιος υπερασπιστής των συμφερόντων της.
Αυτή η διαβεβαίωση πήρε μια αναπάντεχη μορφή. Μετά από επίσκεψη στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλες ο Στάρμερ κατήγγειλε τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο σε άρθρο του στην εφημερίδα Γκάρντιαν, στο οποίο έγραψε: «Στην καλύτερη περίπτωση είναι αφελείς, στη χειρότερη είναι αρωγοί απολυταρχικών ηγετών που απειλούν άμεσα δημοκρατίες».
Η επίθεση στην Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο ερμηνεύτηκε ως μια ακόμα χειρονομία αποδοκιμασίας του Τζέρεμι Κόρμπιν, του προκατόχου του Στάρμερ. Ο Κόρμπιν παραμένει απομονωμένος, εκτός Κ.Ο. των Εργατικών στη Βουλή. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα μπορέσει να είναι ξανά υποψήφιος του κόμματος στην έδρα του στο Ίσλινγκτον Νορθ.
Ο Κόρμπιν ήταν πρόεδρος της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο και ο προκάτοχός του ήταν ο Άντριου Μάρεϊ που τώρα είναι επικεφαλής του επιτελείου του. Εχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Στάρμερ επέλεξε τον συγκεκριμένο τρόπο για να αποδείξει την αφοσίωσή του στο βρετανικό ιμπεριαλισμό και το ΝΑΤΟ. Επιβεβαιώνει ότι το βασικό κίνητρο του κατεστημένου στην εκστρατεία για να καταστραφεί η ηγεσία του Κόρμπιν ήταν ο αντιϊμπεριαλισμός του.
Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο
Η επίθεση του Στάρμερ στη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο είναι αισχρή. Η Συμμαχία ιδρύθηκε αμέσως μετά τις επιθέσεις της 11 Σεπτέμβρη 2001 στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον κόντρα στον πόλεμο που ετοίμαζαν ο Τζορτζ Μπους, πρόεδρος των ΗΠΑ και ο βασικός του σύμμαχος ο Τόνι Μπλερ, πρωθυπουργός των Νέων Εργατικών στη Βρετανία.
Αυτή η Συμμαχία διαδραμάτισε κρίσιμο ρόλο στην οργάνωση των γιγάντιων αντιπολεμικών διαδηλώσεων σε όλο τον κόσμο στις 15 Φλεβάρη 2003. Εκείνη τη μέρα κατέβασε 2 εκατομμύρια διαδηλωτές στους δρόμους του Λονδίνου. Η εφημερίδα Νιου Γιορκ Τάιμς σχολίασε: «Μάλλον πλέον υπάρχουν δυο υπερδυνάμεις στον πλανήτη: οι ΗΠΑ και η παγκόσμια κοινή γνώμη».
Οι προειδοποιήσεις του Κόρμπιν, και άλλων, επιβεβαιώθηκαν. Η δυτική κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν ηττήθηκε από την αντάρτικη αντίσταση. Ο λεγόμενος «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας» δεν κατόρθωσε να καταστρέψει την Αλ-Κάιντα και έθρεψε ακόμα πιο ριζοσπαστικά ισλαμικά κινήματα όπως του ISIS που τώρα απλώνονται στην Αφρική.
Το Ιράκ και το Αφγανιστάν ρημάχτηκαν. Η κυβέρνηση του Μπάιντεν αντέδρασε στην ταπείνωσή της, την κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν τον Αύγουστο, διακόπτοντας κάθε είδους βοήθεια στο Αφγανιστάν και κατάσχοντας τα αποθεματικά της κεντρικής του τράπεζας. Την περασμένη βδομάδα ανακοίνωσε ότι θα χρησιμοποιήσει το μισό από αυτά τα αποθεματικά, περίπου 7 δις δολάρια, ως αποζημίωση για τους συγγενείς των θυμάτων της 11 Σεπτέμβρη και μόνο το υπόλοιπο μισό θα πάει σε ανθρωπιστική βοήθεια. Η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη στον κόσμο κλέβει ασύστολα τους φτωχότερους των φτωχών.
Ο Κόρμπιν, ο Μάρεϊ και οι άλλοι ηγέτες της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο, όπως η Λίντσεϊ Τζέρμαν, πρέπει να υμνούνται σαν προφήτες που δικαίωσε η ιστορία. Αντίθετα, στιγματίζονται ως απολογητές του Πούτιν. Ανοησίες.
Είναι αλήθεια, ότι η Συμμαχία ταλαντεύτηκε όταν η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία το 2014. Όμως, η αντίθεσή της στην επιθετική στάση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία είναι απολύτως δικαιολογημένη. Μπορεί ο Πούτιν να πυροδότησε την κρίση, συγκεντρώνοντας στρατεύματα στα σύνορα με την Ουκρανία για να προωθήσει τα δικά του ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Όμως, αυτοί που σηκώνουν τους τόνους για τον κίνδυνο του πολέμου είναι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Ακόμα και ο Βολόντιμιρ Ζελένσκι, ο φιλοδυτικός πρόεδρος της Ουκρανίας παραπονέθηκε επειδή: «Σήμερα, ο καλύτερος φίλος για τους εχθρούς είναι ο πανικός στη χώρα μας και όλη αυτή η πληροφόρηση που ενισχύει τον πανικό, δε μας βοηθάει».
Ο Στάρμερ έχει όντως δίκιο όταν υπογραμμίζει στο άρθρο του το ρόλο που έπαιξε η μεταπολεμική κυβέρνηση των Εργατικών με επικεφαλής τον Κλίμεντ Άτλι στη δημιουργία του ΝΑΤΟ το 1949. Γι’ αυτή την κυβέρνηση η διατήρηση των αμερικάνικων στρατευμάτων στην Ευρώπη ήταν ένα μέσο ενίσχυσης του βρετανικού και γαλλικού ιμπεριαλισμού, που παράκμαζαν, απέναντι στην Σοβιετική Ένωση.
Ο Στάρμερ συνδέει «και τα δυο Ν, το ΝΑΤΟ και το NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας) ως κληρονομιές της αλλαγής που έφερε η κυβέρνηση των Εργατικών». Όμως, το 1950 ο Άτλι επέβαλε τις πρώτες περικοπές στο NHS για να χρηματοδοτήσει την τεράστια αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Με άλλα λόγια ο Μπλερ ήταν συνεπής στην παράδοση των Εργατικών να υπερασπίζουν το δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο Στάρμερ επιστρέφει σε αυτή την παράδοση.
Ο Κόρμπιν αποτελεί μια τιμητική εξαίρεση, πιο κοντά (χωρίς βέβαια να την υιοθετεί) στην επαναστατική διεθνιστική παράδοση του Λένιν και της Λούξεμπουργκ ενάντια στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Καρλ Λήμπνεχκτ, ο σύντροφος της της Λούξεμπουργκ, διατύπωσε το σύνθημα: «Ο κύριος εχθρός είναι στη χώρα μας». Αυτό πρέπει να είναι και το δικό μας σύνθημα.