Στις 16 Φλεβάρη οι συμβασιούχοι των νοσοκομείων απεργούν ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ να απολύσει χιλιάδες εργαζόμενους που λήγουν οι συμβάσεις τους στις 31 Μάρτη. Εν μέσω πανδημίας και ενώ όλες οι δομές Υγείας στενάζουν από τις ελλείψεις σε προσωπικό, χιλιάδες θέσεις εργασίας θα χαθούν και εργαζόμενοι με πολύχρονη εμπειρία θα πεταχτούν στο δρόμο.
Πρόκειται για μια τεράστια επίθεση στο ΕΣΥ, δεμένη με τη συστηματική προσπάθεια των κυβέρνησεων να χτυπήσουν όλο το δημόσιο τομέα, να ξεφορτωθούν το «κόστος» του προσωπικού και των υπηρεσιών του και να ανοίξουν χώρο στον ιδιωτικό τομέα. Η απόλυση των συμβασιούχων συμπληρώνει το διαχρόνικο πάγωμα των μόνιμων προσλήψεων, τη συρρίκνωση ή και κατάργηση ολόκληρων τμημάτων, την ολοένα και μεγαλύτερη είσοδο των εργολάβων και των ιδιωτών με τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα τελευταία δώδεκα χρόνια οι δημόσιοι υπάληλλοι (μόνιμοι και συμβασιούχοι) έχουν μειωθεί κατά σχεδόν 250.000 -από 929.204 στο τέλος του 2009, σήμερα έχουν απομείνει 680.016 εργαζόμενοι. Προφανώς αυτή η «σφαγή» δεν αφορά στην αστυνομία και τα όργανα καταστολής. Εκεί οι προσλήψεις, ειδικά επί των ημερών της παρούσας κυβέρνησης, είναι χιλιάδες και μόνιμες. Αφορά στην Υγεία, την Παιδεία, τις δημοτικές και όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες. Εκεί οι κενές οργανικές θέσεις είναι εκατοντάδες χιλιάδες και διαρκώς αυξάνονται. Στα νοσοκομεία για παράδειγμα κυμαίνονται στις 30 με 40.000, την ίδια ώρα που το 25% των εργαζόμενων είναι συμβασιούχοι (ΟΑΕΔ, επικουρικοί, εργολαβικοί, ΣΟΧ κλπ).
Πάγιες και διαρκείς ανάγκες
Σε καμιά στιγμή και σε καμιά υπηρεσία, όλο αυτό το κομμάτι των συμβασιούχων δεν ερχόταν σαν επιπλέον προσωπικό να καλύψει «έκτακτες ανάγκες», όπως ισχυρίζονται οι κυβερνήσεις. Όλοι τους ήταν και είναι απαραίτητοι για να μπορούν να λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες, καλύπτοντας «πάγιες και διαρκείς ανάγκες», ανάγκες που προκύπτουν ακριβώς από τα χιλιάδες κενά. Αλλά αντί για μόνιμη και σταθερή δουλειά, αποτελούν αναλώσιμο υλικό με μόνιμη εργασιακή ανασφάλεια και με ελάχιστα δικαιώματα. Πολλές φορές μπορεί οι συμβάσεις τους να λήγουν και αυτό να συνοδεύεται με νέες προσλήψεις συμβασιούχων στις ίδιες ακριβώς θέσεις. Κι άλλες φορές, η απόλυσή τους απλά να αφήνει κι άλλες θέσεις κενές.
Προφανώς αυτή η διαδικασία δεν περιορίζεται στο «στενό» δημόσιο τομέα μονάχα. Παντού σε κάθε υπηρεσία κοινής ωφέλειας οι συμβασιούχοι κάθε είδους και οι εργολαβικοί, εργάζονται σε πόστα που είναι απαραίτητα αλλά χωρίς δικαιώματα, και με το τσεκούρι της «λήξης της σύμβασης» πάνω από το κεφάλι τους. Στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στην ΕΥΔΑΠ, στις τράπεζες, παντού οι εργοδότες και το κράτος, χρησιμοποιούν συμβασιούχους για να καλύπτουν τις πάγιες ανάγκες τους σε προσωπικό, αλλά χωρίς μόνιμη σχέση εργασίας και χωρίς δικαιώματα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο αγώνας των συμβασιούχων για μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι τόσο σημαντικός. Και δεν είναι αγώνας αποκλειστικά των ίδιων. Είναι μάχη όλων των συναδέλφων τους ενάντια στο χτύπημα της μονιμότητας και την κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιώματων που τη συνοδεύουν, ενάντια στο πάγωμα των προσλήψεων και το φόρτο εργασίας που φέρνει. Η απόλυση των χιλιάδων συμβασιούχων που δουλεύουν σήμερα σε όλους αυτούς τους τομείς θα σημάνει τεράστια εντατικοποίηση για όλους.
Είναι, επιπλέον, υπόθεση όλων των εργαζόμενων. Η διάλυση του δημόσιου τομέα και οι απόπειρες ιδιωτικοποίησής του σημαίνει χειρότερες και ακριβότερες υπηρεσίες για όλη την εργατική τάξη. Σημαίνει λιγότερη και κακή δημόσια Υγεία και Παιδεία, σημαίνει λιγότερες και κακές δημοτικές υπηρεσίες και υπηρεσίες πρόνοιας. Ακόμα περισσότερο επιβαρύνει τις γυναίκες της εργατικής τάξης που φορτώνονται στις πλάτες τους μεγαλύτερο βάρος όλων αυτών των αναγκαίων λειτουργιών.
Το ξέσπασμα της πανδημίας το ανέδειξε άλλωστε με τον πιο τραγικό τρόπο στην Υγεία, αλλά όχι μόνο. Οι τεράστιες ελλείψεις προσωπικού στα νοσοκομεία είναι ο βασικός παράγοντας για τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών. Το αίτημα για μονιμοποιήσεις, μαζικές προσλήψεις, συνολικά για μόνιμη σταθερή δουλειά είναι κεντρικό.
Παράδοση αγώνα
Κινήματα συμβασιούχων έχουν ξεσπάσει πολλά και μεγάλα όλα τα τελευταία χρόνια. Κομμάτια εργαζόμενων που θεωρούνταν τα πιο «αδύναμα» και «ανοργάνωτα» χωρίς συνδικαλιστική ή αγωνιστική εμπειρία, που συκοφαντούνταν συχνά από τα μεγάλα ΜΜΕ ως τα «ρουσφέτια» της εκάστοτε κυβέρνησης, που πολλές φορές δεν ήταν καν μέλη των σωματείων στους χώρους δουλειάς, έχουν γίνει ξανά και ξανά σημείο αναφοράς για όλη την εργατική τάξη, έχουν κερδίσει μαζική συμπαράσταση, έχουν παίξει ρόλο στην τροφοδότηση αγώνων.
Το 2004 η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις εκλογές με την υπόσχεση της μονιμοποίησης 250.000 συμβασιούχων. Ήταν μια από τις τελευταίες προεκλογικές εξαγγελίες της, διά στόματος του ίδιου του τότε αρχηγού της, Κώστα Καραμανλή.
Η διάψευση ήταν άμεση. Το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου, με τους όρους και τις προϋποθέσεις που έβαζε, με το ζόρι θα έκανε αορίστου 10.000 εργαζόμενους. Η απάντηση ήταν ένα πολύμηνο μαχητικό κίνημα χιλιάδων εργαζόμενων από τους δήμους, τα σχολεία, τα ΚΕΠ, τα Υπουργεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, κάθε μικρό και μεγάλο χώρο του δημόσιου αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο ξεσηκωμός τους μεταφράστηκε σε πανελλαδικά συντονιστικά, επιτροπές αγώνα, μαχητικές διαδηλώσεις στους δρόμους, που ανάγκασαν την κυβέρνηση της ΝΔ σε τροποποιήσεις του Προεδρικού Διατάγματος για να καλύψει πολύ μεγαλύτερο κομμάτι.
Χιλιάδες εργαζόμενοι κέρδισαν τότε τη μονιμοποίησή τους με τη δράση τους. Αυτό το κίνημα έκανε πράξη το πρωτοσέλιδο της Εργατικής Αλληλεγγύης αμέσως μετά τις εκλογές που καλούσε σε “Σύγκρουση με τα ζόμπι της δεξιάς από την πρώτη μέρα”. Και άνοιξε το δρόμο για τις σκληρές μάχες ενάντια στον Καραμανλή στη συνέχεια.
Κίνημα συμβασιούχων βρήκε όμως απέναντί της και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το που ανέβηκε ξανά στην εξουσία στα τέλη του 2009. Πάνω από 130.000 συμβασιούχοι, με βασικό κορμό τους εργαζόμενους με τα λεγόμενα τότε «προγράμματα stage», αρνήθηκαν να αποδεχτούν ότι ήταν τα «γαλάζια παιδιά» και να πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή της απόλυσης. Οι κινητοποιήσεις τους άνοιξαν το χορό της αντίστασης απέναντι στο Γιώργο Παπανδρέου που εκλεγόταν με το «λεφτά υπάρχουν» και ξεκινούσε με απολύσεις για να φέρει τα μνημόνια λίγους μήνες αργότερα.
Μέσα στους μεγάλους αγώνες που ακολούθησαν τα χρόνια των μνημονίων, τις δεκάδες πανεργατικές απεργίες, τις απεργίες διαρκείας, τις μαζικές διαδηλώσεις, οι συμβασιούχοι του δημόσιου ήταν αναπόσπαστο κομμάτι. Η πιο εμβληματική μάχη ήταν η πολυήμερη κατάληψη του Δημαρχείου της Αθήνας τον Μάρτη του 2011. Επί 26 μέρες το κεντρικό Δημαρχείο της χώρας βρέθηκε στα χέρια των συμβασιούχων, με τους ίδιους να συγκροτούν συντονιστικό από όλες τις υπηρεσίες του δήμου, να οργανώνουν την κατάληψη με βάρδιες και περιφρούρηση, να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τις επιθέσεις της αστυνομίας. Αλλά και να ξεσηκώνουν μεγάλη συμπαράσταση με απεργιακές διαδηλώσεις άλλων κλάδων να περνούν από το κατειλημμένο Δημαρχείο για να εκφράσουν τη στήριξή τους.
Ανυποχώρητη
Αντίστοιχη διάσταση πήρε τα επόμενα χρόνια ο πολύμηνος αγώνας των συμβασιούχων καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών ενάντια στην απόλυσή τους από την κυβέρνηση Σαμαρά. Με την ανυποχώρητη στάση τους, με την κατασκήνωσή τους έξω από το Υπουργείο, με τις συνεχείς διαδηλώσεις τους, με τις συγκρούσεις τους με την αστυνομία, έγιναν σύμβολο αντίστασης για όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες. Και μαζί με τους σχολικούς φύλακες, τους διοικητικούς των Πανεπιστημίων και άλλα κομμάτια συμβασιούχων από μια σειρά χώρους, συνέβαλαν στην πτώση της κυβέρνησης.
Η 11ήμερη απεργιακή κινητοποίηση των εργατών στους δήμους το καλοκαίρι του 2017 ήταν άλλη μια κορυφαία στιγμή του αγώνα ενάντια στις απολύσεις και για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Ενάντια στο «ξαφνικό θάνατο» 10.000 τότε συμβασιούχων στους δήμους όλης της χώρας, οι εργαζόμενοι απάντησαν με απεργία διαρκείας, καταλήψεις σε αμαξοστάσια και τεράστιες απεργιακές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Μια κινητοποίηση που στρίμωξε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντάς τη σε παράταση των συμβάσεων και υποσχέσεις για μονιμοποίηση χιλιάδων εργαζόμενων.
Μεγάλο κίνημα συμβασιούχων ήταν και αυτό των υπουργείων το χειμώνα του 2019. Οι 5.500 νέοι πτυχιούχοι με προγράμματα ΟΑΕΔ, νομικοί, μηχανικοί, πληροφορικάριοι και πάρα πολλές ακόμα ειδικότητες, που στελέχωναν επί ένα χρόνο όλα τα υπουργεία, ακολούθησαν το παράδειγμα των συναδέλφων τους 4000 υγειονομικών του ΟΑΕΔ και προχώρησαν σε συνελεύσεις, στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις, συντονιστικά, απαιτώντας την ανανέωση των συμβάσεων και τη μονιμοποίησή τους.
Όλες αυτές οι μάχες δεν έχουν αφήσει καμιά κυβέρνηση να προχωρήσει στην επίθεση στο δημόσιο και να ξεφορτωθεί τους συμβασιούχους. Αντίθετα, τις έχουν αναγκάσει όλες να αποφασίζουν, απρόθυμα, συνεχείς ανανεώσεις συμβάσεων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αποτελεί εξαίρεση. Την περίοδο που ήταν αντιπολίτευση, η ΝΔ δεν σταματούσε να κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ ότι υποκύπτει στις πιέσεις των απεργιών και δεν προχωρά στις «αναγκαίες απολύσεις». Τώρα, βρίσκεται πολιορκημένη από τις κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, τους δήμους, τα σχολεία, παντού.
Αυτές οι μάχες έχουν σώσει τις δουλειές χιλιάδων εργαζόμενων, που θα βρίσκονταν είτε στην ανεργία είτε στα νύχια των εργολάβων. Και βέβαια έχουν κρατήσει τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες όρθιες. Χωρίς τους συμβασιούχους της Υγείας, τα νοσοκομεία θα είχαν προ πολλού καταρρεύσει. Χωρίς τους αναπληρωτές/τριες εκπαιδευτικούς ή τις καθαρίστριες στην εκπαίδευση, τα νηπιαγωγεία και τα σχολεία θα είχαν διαλυθεί. Χωρίς τους συμβασιούχους στους δήμους, βασικές δημοτικές υπηρεσίες -από την καθαριότητα μέχρι τους παιδικούς σταθμούς- θα είχαν σταματήσει να λειτουργούν.
Σήμερα ξανά χιλιάδες συμβασιούχοι παλεύουν ενάντια στις απολύσεις τους, για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Οι συμβασιούχες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών βρέθηκαν για ακόμα μια φορά τους τελευταίους μήνες σε συνεχείς κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις για να μην βρεθούν στην ανεργία μετά από πολλά χρόνια δουλειάς ώστε να πάρει τη θέση τους εργολαβικό συνεργείο. Οι μετανάστριες καθαρίστριες των σχολείων του δήμου της Αθήνας το ίδιο, ενάντια στην απόπειρα του Βορίδη να τις πετάξει, μετά από έως και είκοσι χρόνια δουλειάς, στο δρόμο με ρατσιστικά κριτήρια. Οι συμβασιούχες καθαρίστριες του ΟΑΕΔ και ΕΦΚΑ επίσης. Αλλά και στους δήμους, παλιά και νέα κομμάτια συμβασιούχων δίνουν αυτή τη στιγμή τη μάχη για να παραμείνουν στη δουλειά και να μονιμοποιηθούν.
Ο συντονισμός όλων αυτών των κομματιών είναι απαραίτητος. Ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης και το Συντονιστικό Νοσοκομείων έχουν πάρει πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί η μάχη είναι κοινή και το ίδιο χρειάζεται να είναι και η απάντηση.
Με τους ήρωες της Υγείας μπροστά
Οι συμβασιούχοι των νοσοκομείων έχουν ξεχωριστή θέση στον αγώνα για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Οι μάχες που έχουν δώσει τα τελευταία χρόνια και οι νίκες που έχουν πετύχει ενάντια στις απολύσεις και τους εργολάβους, έχουν δώσει τον τόνο σε όλο το δημόσιο τομέα.
Οι 4.000 συμβασιούχοι του ΟΑΕΔ κέρδισαν φέτος την πέμπτη κατά σειρά παράταση της σύμβασής τους. Όμως η παραμονή τους στη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν καθόλου δεδομένη. Αντίθετα, η απόλυσή τους μετά τον πρώτο χρόνο θεωρούνταν σχεδόν βέβαιη. Αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν οι αγώνες που έδωσαν. Το φθινόπωρο του 2017 το Συντονιστικό Νοσοκομείων πήρε την πρωτοβουλία για μια ανοιχτή πλατιά σύσκεψη συντονισμού συμβασιούχων στο αμφιθέατρο του Άγιου Σάββα, προκειμένου να οργανωθεί μια μεγάλη καμπάνια που να διεκδικεί τη μονιμοποίηση όλων.
Το κάλεσμά του δεν περιοριζόταν στο χώρο της Υγείας αλλά απευθυνόταν σε όλους τους συμβασιούχους σε κάθε χώρο του δημοσίου. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη με συμμετοχή εργαζόμενων από δεκάδες νοσοκομεία, αλλά και από την 1η ΥΠΕ, το Υπουργείο Υγείας, το ΕΚΕΑ, το Υπουργείο Πολιτισμού, την ΕΥΔΑΠ, την Υπηρεσία Ασύλου κ.α. Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά αγωνιστικών αποφάσεων που έφτασαν να κινητοποιήσουν τις Ομοσπονδίες της Υγείας αλλά και την ΑΔΕΔΥ.
Έτσι αναγκάστηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να ανανεώσει τότε τις συμβάσεις χιλιάδων επικουρικών γιατρών και νοσηλευτών, αλλά και δώσει την πρώτη παράταση στους 4.000 του ΟΑΕΔ. Ήταν μια νίκη που έδειξε σε όλους τη δύναμη της οργάνωσης, του συντονισμού και των κινητοποιήσεων και άνοιξε το δρόμο για τις ανανεώσεις μέχρι σήμερα.
Αντίστοιχη είναι η εικόνα σε όλα τα κομμάτια. Οι συμβασιούχοι με Συμβάσεις Ορισμένου Χρόνου (ΣΟΧ), που απασχολούνται κατά κύριο λόγο στις υπηρεσίες καθαριότητας, σίτισης και φύλαξης, παλεύουν σήμερα ενάντια στην απόλυσή τους, για να μην αντικατασταθούν από τα εργολαβικά συνεργεία, όπου κυριαρχούν μισθοί πείνας των 400 ευρώ, εξοντωτικά ωράρια, τρομοκρατία, άθλιες εργασιακές συνθήκες χωρίς άδειες, δώρα, επιδόματα. Ο αγώνας τους δεν είναι καινούργιος.
Μεγάλο κομμάτι τους δούλευε παλιότερα σε αυτά τα κάτεργα. Οι εργολάβοι βρίσκονταν για πολλά χρόνια μέσα στα νοσοκομεία σε όλες αυτές τις υπηρεσίες, με τις πλάτες όλων των κυβερνήσεων, των υπουργείων και των διορισμένων τους διοικήσεων. Αυτό που τους πέταξε μαζικά έξω την τελευταία πενταετία και έφερε τις απευθείας συμβάσεις των εργαζόμενων με τα νοσοκομεία ήταν οι μεγάλες μάχες που δόθηκαν και σε αυτό το μέτωπο. Μάχες κεντρικές απεργιακές αλλά και τοπικές ανά νοσοκομείο.
Η επαναφορά των εργολάβων δεν σταμάτησε ποτέ να είναι κυβερνητικός στόχος. Κάθε φορά που έφτανε η ώρα της λήξης των συμβάσεων των εργαζόμενων, ο κίνδυνος επέστρεφε. Στις αρχές του 2019 οι καθαρίστριες στον Άγιο Σάββα προχώρησαν σε απεργία διαρκείας για να μην επιτρέψουν στον τότε Διοικητή του νοσοκομείου να τις πετάξει στο δρόμο. Ο αγώνας τους, με συνεχείς κινητοποιήσεις στο προαύλιο, με περιφρουρήσεις, με ψηφίσματα, με απεργιακό ταμείο, κέρδισε τη στήριξη όλων των μόνιμων συναδέλφων τους και μεγάλη συμπαράσταση από άλλα νοσοκομεία και χώρους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Η κορυφαία στιγμή της μάχης τους ήταν όταν βάδισαν επικεφαλής της διαδήλωσης για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών, την πρώτη απεργιακή 8 Μάρτη εκείνη τη χρονιά. Και έληξε με υποχώρηση του Διοικητή και νίκη τους.
Παράδειγμα
Το παράδειγμά τους ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και τα υπόλοιπα κομμάτια συμβασιούχων στο νοσοκομείο, όπως στη φύλαξη. Και στον ίδιο δρόμο συνέχισαν κάθε φορά που έληγαν οι συμβάσεις τους, με τελευταία φορά τον περασμένο Οκτώβρη.
Οι αγώνες των συμβασιούχων στα νοσοκομεία έχουν ανατρέψει και μεγάλες κυβερνητικές επιθέσεις στον συνδικαλισμό. Το καθεστώς των συμβάσεων και της διαρκούς ομηρείας είναι έτσι κι αλλιώς μια τέτοια προσπάθεια. Δεν εξυπηρετεί μονάχα την προσπάθεια του χτυπήματος του δημόσιου τομέα και των κοινωνικών υπηρεσιών. Εξυπηρετεί και την απόπειρα να τσακιστεί η συνδικαλιστική δράση σε αυτούς τους χώρους, με το να υπάρχουν επισφαλή εργασιακά κομμάτια, συνεχώς ευάλωτα στην απειλή της απόλυσης, αδύναμα στο να διεκδικήσουν αυξήσεις και δικαιώματα -και αν το κάνουν να κινδυνεύουν να βρεθούν εκτός δουλειάς.
Αυτή η απόπειρα συμπυκνώθηκε την περασμένη χρονιά στην προσπάθεια της κυβέρνησης να απολύσει τον Κώστα Καταραχιά, επικουρικό γιατρό και πρόεδρο τότε του Συλλόγου Εργαζομένων στον Άγιο Σάββα. Η επίθεση έγινε μέσα από την απόφαση να μην ανανεωθεί η σύμβασή του, αναδεικνύοντας ακριβώς αυτή τη διάσταση. Αλλά αυτό που ακολούθησε ήταν ένας ξεσηκωμός που πήρε πανεργατικά χαρακτηριστικά. Ξεκίνησε από τις κινητοποιήσεις στο ίδιο το νοσοκομείο, απλώθηκε απεργιακά σε όλη την Υγεία, προχώρησε σε όλη την εργατική τάξη με αποφάσεις και ψηφίσματα από εκατοντάδες χώρους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και έγινε αιχμή παντού. Το αποτέλεσμα ήταν, όχι η απόλυση, αλλά η μονιμοποίησή του. Δείχνοντας ξεκάθαρα τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να κερδηθεί η μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
Αυτή την προοπτική ανοίγει η απεργία της ΠΟΕΔΗΝ την Τετάρτη 16 Φλεβάρη με κέντρο τους συμβασιούχους και τη μονιμοποίησή τους, αλλά και η πανυγειονομική απεργία ΠΟΕΔΗΝ-ΟΕΝΓΕ την Τετάρτη 23 Φλεβάρη για όλα τα αιτήματα των εργαζόμενων στην υγεία. Η κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα, η οργάνωσή του από τα κάτω σε κάθε νοσοκομείο, ο συντονισμός και η κοινή δράση μόνιμων και συμβασιούχων σε κάθε χώρο, είναι τα βήματα που μπορούν να οδηγήσουν στη νίκη.