Ας ξεκινήσουμε με όσα έγιναν στο Οντάριο με τους ακροδεξιούς φορτηγατζήδες. Πες μας τι συνέβη.

Πριν από τρεις βδομάδες κάποιοι φορτηγατζήδες, που αποκαλούνται Καναδική Ενότητα, ξεκίνησαν από τη Βρετανική Κολομβία στα ανατολικά για να έρθουν προς την πρωτεύουσα Οτάβα. Αρχικά οργανώθηκαν ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό που τους επιβλήθηκε. Το 90% των φορτηγατζήδων είναι όμως εμβολιασμένο και άρα δεν ήταν κάποιο πλειοψηφικό κίνημα. Στην πραγματικότητα στο κέντρο αυτής της κίνησης βρίσκονταν ακροδεξιοί οι οποίοι ένα προηγούμενο διάστημα οργάνωναν πάνω σε άλλα ζητήματα. Θεώρησαν όμως πως με αυτή την αφορμή θα κέρδιζαν κοινό και το κατάφεραν γιατί πάτησαν πάνω στην οργή και την απογοήτευση πολλών φορτηγατζήδων που αισθάνονται αποκλεισμένοι και παρατημένοι. Βέβαια, τα κονβόι μπορεί να αποτελούνταν από φορτηγατζήδες, αλλά τα μπλόκα που τελικά στήθηκαν στην Οτάβα είχαν τη στήριξη ακροδεξιών ατόμων και οργανώσεων από την πόλη αλλά και από πολλά άλλα μέρη.

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πως οι φορτηγατζήδες δεν είναι γενικά ακροδεξιοί. Το συνδικάτο τους, οι Teamsters, ήταν ενάντια στο κονβόι και τα μπλόκα. Στο Τορόντο όπου βρίσκομαι, πάνω από 50% των φορτηγατζήδων είναι από την κοινότητα των Νοτιοασιατών. Κανένας τους δεν συμμετείχε. Αντίθετα αντέταξαν τα αιτήματά τους που έχουν να κάνουν με τις ώρες δουλειάς, τους μισθούς κτλ.

Είδαμε όμως πως το αντιρατσιστικό κίνημα, ο κόσμος της Οτάβα αντιστάθηκε σε αυτά τα μπλόκα και τελικά τους έδιωξε.

Οι φορτηγατζήδες κατέλαβαν το κέντρο της Οτάβα, κοντά στη Βουλή. Συνολικά συγκεντρώθηκαν περίπου 10.000 μαζί με τους “συμπαράστες” από πολλές άλλες περιοχές. Πολλοί ήταν επιθετικοί ενάντια στις γυναίκες, τους ντόπιους, τους μετανάστες. Υπήρχαν συνεχώς σεξιστικές και ομοφοβικές φραστικές επιθέσεις και καταγράφηκαν πάνω από 400 “περιστατικά μίσους” και αυτό κράτησε για αρκετές εβδομάδες. Ο κόσμος φοβόταν να πάει στη δουλειά του ή για ψώνια.

Έτσι το Σάββατο 12/2 οργανώθηκε μια αντιδιαδήλωση, της οποίας ηγήθηκε η Ομοσπονδία Δημοσίων Υπαλλήλων (PSAC) και άλλα συνδικάτα. Χιλιάδες διαδήλωσαν την οργή τους απαιτώντας να διαλυθούν τα μπλόκα και να πάρουμε την πόλη μας πίσω. Η συμμετοχή των συνδικάτων και των οργανώσεων των διαφόρων Κοινοτήτων ήταν πολύ σημαντική.

Την επόμενη μέρα, δύο κονβόι, μικρότερων φορτηγών άρχισαν να έρχονται στην πόλη για να στηρίξουν τους φορτηγατζήδες. Όταν μαθεύτηκε, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να τους σταματήσει. Αυτή η αυθόρμητη κίνηση, με διεσπαρμένα μπλόκα των δέκα και είκοσι ατόμων οργανώθηκε αρχικά κύρια από γυναίκες. Μέχρι το τέλος της μέρας πάνω από 1.000 διαδηλωτές έφραζαν το δρόμο εισόδου στα δύο κονβόι, κρατώντας πλακάτ που έλεγαν “Δεν θα περάσετε”. Αυτό κράτησε για πάνω από εφτά ώρες και η συμμετοχή μεγάλωνε διαρκώς. Κάναμε την προσπάθεια να μιλήσουμε σε πολλούς οδηγούς, γιατί ξέραμε πως δεν ήταν όλοι ακροδεξιοί.

Την ώρα που βράδιαζε και που το ήδη τσουχτερό κρύο άρχιζε να δυναμώνει, η αστυνομία μας ζήτησε να τους αφήσουμε να περάσουν. Δεχτήκαμε να περάσουν ένας ένας και να κάνουν αναστροφή μόνο εφόσον θα έβγαζαν τις φασιστικές σημαίες, και τα ρατσιστικά πλακάτ. Ήταν μια τεράστια νίκη να τους βλέπουμε να φεύγουν ένας ένας με το κεφάλι κάτω. Έδωσε τεράστια αυτοπεποίθηση και ξεσήκωσε ένα κύμα διαδηλώσεων αλληλεγγύης και σε άλλες πόλεις όλης της χώρας και ανάγκασε τους φορτηγατζήδες να φύγουν από τους δρόμους της Οτάβα. Συνεχίζουμε μέχρι να φύγουν και οι τελευταίοι.

Πέρα από αυτά τα γεγονότα, ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει το αντιρατσιστικό κίνημα στον Καναδά;

Ο Καναδάς χτίστηκε μέσα από την αποικιοκρατία, κλέβοντας τη γη των αυτοχθόνων. Αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν να παλεύουν ακόμα και σήμερα μέσα από το κίνημα για την κλιματική δικαιοσύνη καθώς το κράτος θέλει να περάσουν οι πετρελαιαγωγοί μέσα από περιοχές τις οποίες καλλιεργούν. Ο ρατσισμός στον Καναδά είναι ριζωμένος μέσα στους θεσμούς τους κράτους. Τόσο ενάντια στους αυτόχθονες όσο και ενάντια σε μετανάστες εργάτες που μπορεί να ήρθαν αργότερα. Μας το θύμισαν τόσο βίαια οι αποκαλύψεις για τους ομαδικούς τάφους παιδιών στα οικοτροφεία της Κάμπλουπς.

Η άκρα δεξιά δεν έκανε την εμφάνισή της εδώ όπως το έκανε στην Ελλάδα, αλλά είναι υπαρκτή και προσπαθεί να εδραιωθεί χρησιμοποιώντας την αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική προπαγάνδα και ρητορική. Το 2017, στο Κεμπέκ, έξι άτομα που προσεύχονταν σε τζαμί σκοτώθηκαν σε μια ρατσιστική επίθεση. Αυτό έδωσε θάρρος στους φασίστες που άρχισαν να σηκώνουν κεφάλι. Όμως παράλληλα δυνάμωσε και η αντίσταση. Αμέσως μετά την επίθεση οργανώσαμε ένα Δίκτυο Άμεσης Ανταπόκρισης με τοπικές επιτροπές ενάντια στο ρατσιστικό μίσος και τις επιθέσεις.

Τώρα προσπαθούν να δυναμώσουν μέσα από τις κινητοποιήσεις ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Οργανώνουν συγκεντρώσεις έξω από τα νοσοκομεία και επιτίθενται σε νοσηλεύτριες και γιατρούς. Στο Τορόντο απαντήσαμε με μια μεγάλη διαδήλωση 1.000 περίπου νοσοκομειακών και συμπαραστατών για να τους διώξουμε.

Μέσα από τις κινητοποιήσεις ενάντια στη δράση των ακροδεξιών στα κονβόι των φορτηγών και έξω από τα νοσοκομεία, προχωρήσαμε στη δημιουργία μια συμμαχίας, την Αλληλεγγύη των Κοινοτήτων του Τορόντο, με συμμετοχή πάνω από 30 οργανώσεων και σωματείων, ενάντια στην άκρα δεξιά. Οργανώσαμε άμεσα, με τη στήριξη των συνδικάτων μια μεγάλη κινητοποίηση, την Κυριακή 20/2 έξω από το δημαρχείο διεκδικώντας να επανακτήσουμε τους δρόμους μας. Η συνδυασμένη μαζική παρουσία μεταλλεργατών, αυτοχθόνων,  και αντιρατσιστικών οργανώσεων ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Το παράδειγμα της συμμαχίας μας απλώνεται τώρα στο Βανκούβερ, το Γουίνιπεγκ και αλλού. Είναι ενδεικτικό της διάθεσης του κόσμου να παλέψει ενάντια στον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.

Σε αυτή τη μάχη δεν μπορούμε να βασιστούμε στο κράτος και την κυβέρνηση. Η ανακήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης που επέβαλε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Τριντό δεν είναι μια θετική εξέλιξη. Με αυτό το μέτρο μπορεί να σταματήσει οποιαδήποτε διαδήλωση και συγκέντρωση θέλει με το πρόσχημα της διακοπής της λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας, να προχωρήσει σε συλλήψεις, δεσμεύσεις λογαριασμών και υπέρογκα πρόστιμα. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθεί ενάντια στην Αριστερά ή ενάντια στους αυτόχθονες που παλεύουν τις πετρελαϊκές εταιρείες μπλοκάροντας του σιδηρόδρομους ή τους λιμενεργάτες του Βανκούβερ που έχουν παλιότερα μπλοκάρει το λιμάνι Deltaport παραλύοντας όλη τη χώρα.

Δεν παλεύεται έτσι ο ρατσισμός και ο φασισμός. Μόνο η μαζική παρουσία του κινήματος στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς μπορεί να βάλει φραγμό στην άκρα δεξιά και αυτό το κυβερνητικό μέτρο μόνο εμπόδιο μπορεί να αποτελέσει. Εμείς, ως Διεθνείς Σοσιαλιστές του Καναδά, βγάλαμε άμεσα μια ανακοίνωση όπου εκφράζουμε αυτή την αντίθεση μας και διεκδικούμε και από άλλες οργανώσεις και συνδικάτα να κινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση. Ήδη τοπικά και εθνικά σωματεία και οργανώσεις έχουν στοιχηθεί μαζί μας. Τον δρόμο τον δείχνουν οι επιτυχημένες κινητοποιήσεις της Οτάβα και το παράδειγμα απλώνεται. Το παράδειγμα της δικής σας μάχης ενάντια στη Χρυσή Αυγή παραμένει πολύ χρήσιμο για εμάς.

Ποια είναι η σημασία της Διεθνούς Μέρας Δράσης ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό στις 19 Μάρτη για το κίνημα στον Καναδά;

Τεράστια. Τα τελευταία χρόνια στον Καναδά δεν ήταν τόσο μεγάλη μέρα όπως στην Ευρώπη και αλλού. Το 2017, μετά την επίθεση στο τζαμί είχε πάρει διαστάσεις και συνεχίστηκε διάσπαρτα. Τώρα όμως είναι πολύ σημαντικό να γίνουμε κομμάτι αυτού του διεθνούς κινήματος, να χτίσουμε πάνω στα βήματα που έγιναν στην Οτάβα και αλλού και να δυναμώσουμε το κίνημα εδώ και διεθνώς. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν τέτοιες μέρες διεθνούς συντονισμού, να μαθαίνουμε ο ένας απ' τον άλλον, γιατί οι από πάνω είναι ενωμένοι στις ρατσιστικές και αντιμεταναστευτικές τους πολιτικές. Πρέπει και εμείς να χτίσουμε αυτή την ενότητα των από κάτω και των κινημάτων ώστε οι μετανάστες και οι πρόσφυγες να σταματήσουν να είναι τα εξιλαστήρια θύματα των δικών τους αποτυχημένων πολιτικών. Πρέπει το σύνθημα “Ανοίξτε τα σύνορα-οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι καλοδεχούμενοι” να ακουστεί παντού.