Η Ρουκίγιε είναι πρόσφυγας από το Αφγανιστάν. Μίλησε στην Εργατική Αλληλεγγύη με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, την Απεργιακή 8 Μάρτη και τη Διεθνή Μέρα Δράσης ενάντια στον πόλεμο, τον ρατσισμό και τους φασίστες στις 19 Μάρτη.
Βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες ότι ο ανταγωνισμός των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, έχει οδηγήσει σε έναν αιματηρό πόλεμο στην Ουκρανία. Το Αφγανιστάν για δεκαετίες έχει βιώσει αυτή τη σύγκρουση.
Eδώ και 50 χρόνια η χώρα μου και ο λαός του Αφγανιστάν υποφέρουμε από τον πόλεμο. Όχι μόνο εγώ αλλά και τα αδέρφια μου γεννηθήκαμε στον πόλεμο και μεγαλώσαμε στον πόλεμο. Η μια πλευρά είναι οι βόμβες, οι εκρήξεις, οι θάνατοι. Η άλλη είναι η φτώχεια.
Η εισβολή πρώτα της Ρωσίας και μετά της Αμερικής και το καθεστώς των Ταλιμπάν αυτό κατάφεραν και τώρα το πρόβλημα συνεχίζεται. Έχουμε εμπειρία κι από τις δύο μεγάλες δυνάμεις στο Αφγανιστάν.
Πρώτα είχαμε τον πόλεμο μετά την εισβολή της Ρωσίας για σχεδόν δέκα χρόνια στο Αφγανιστάν. Προσπάθησαν πολύ να επιβληθούν αλλά δεν τα κατάφεραν. Και μετά για 24 χρόνια είχαμε κατοχή από τους Αμερικάνους. Δαπάνησαν πολλά λεφτά και οι δυο μεριές αλλά και οι δύο τελικά έχασαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω την καταστροφή. Και οι Ταλιμπάν είναι πρόβλημα. Ένα πρόσφατο μέτρο που επέβαλαν είναι η απαγόρευση μετακίνησης από τη χώρα. Αλλά ένα είναι ξεκάθαρο. Δεν θέλουμε τις ξένες δυνάμεις να κάνουν πόλεμο στη χώρα μας.
Ποια είναι η κατάσταση που βιώνεις ως πρόσφυγας στην Ελλάδα;
Είμαι σχεδόν τρία χρόνια στην Ελλάδα και η κατάσταση εδώ είναι πολύ δύσκολη για τους πρόσφυγες. Δεν έχουμε εκπαίδευση και Υγεία. Ειδικά για τις ευάλωτες οικογένειες τα πράγματα είναι χειρότερα. Η δική μου οικογένεια για παράδειγμα είναι τέτοια. Ο γιός μου είναι άρρωστος και δεν έχουμε την αναγκαία πρόσβαση στην Υγεία. Δεν ξέρω για τις άλλες χώρες. Η εμπειρία μου περιορίζεται στην Ελλάδα. Αλλά έτσι είναι η κατάσταση. Πρέπει να ανοίξουν τα σύνορα για όλους τους πρόσφυγες για να ζήσουν σε ένα μέρος που να έχει ειρήνη. Σκεφτείτε πως μεγαλώνουν τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση. Και δεν είναι μόνο τα παιδιά αλλά και οι μανάδες τους και όλος ο κόσμος. Ζούσα στο στρατόπεδο προσφύγων στη Μαλακάσα. Πέρυσι το Φλεβάρη θυμάστε τις μέρες που χιόνιζε. Για αυτές τις μέρες δεν είχαμε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε νερό. Είχαμε παγώσει. Θυμάμαι ότι γεννήθηκε ένα μωρό σε αυτές τις συνθήκες. Ήταν αναγκασμένοι να ζουν έτσι γέροι άνθρωποι, άρρωστοι, μικρά παιδιά.
Με τον πόλεμο στην Ουκρανία βλέπουμε τη συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων να είναι γυναίκες και παιδιά. Όλα τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τις γυναίκες προσφύγισσες να διαδηλώνουν στην πρώτη γραμμή, στις 8 Μάρτη αλλά και σε πολλά άλλα συλλαλητήρια. Ποιες είναι οι διεκδικήσεις σας;
Οι γυναίκες πρόσφυγες χρειάζονται υποστήριξη. Οι άντρες είναι πίσω στη χώρα τους και βρίσκονται εδώ μόνες τους με τα παιδιά. Και δεν έχουν αξιοπρεπή στέγαση, δεν μπορούν να βρουν δουλειά, δεν έχουν καλή τροφή για αυτές και τα παιδιά τους. Μεγάλα προβλήματα για τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Ως γυναίκα πρόσφυγας θέλω να πω: Ανοίξτε τα σύνορα κι αφήστε τους πρόσφυγες να σωθούν και να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Ζητώ από τα Ηνωμένα Έθνη να βοηθήσουν τους πρόσφυγες. Και οι μεγάλες δυνάμεις να αφήσουν τους λαούς ήσυχους.