Οι εξελίξεις στην υπόθεση της Πάτρας με τη σύλληψη της Ρούλας Πισπιρίγκου, κατηγορούμενης πλέον για τη δολοφονία της 9χρονης κόρης της, έχουν προκαλέσει τεράστια συζήτηση: για την ίδια την υπόθεση, για το ρόλο των ΜΜΕ και των θεσμών.

Σοκ προκάλεσε η συγκέντρωση έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης με συνθήματα για θανατική ποινή. Όμως αυτή η συγκέντρωση δεν ήταν αυθόρμητη. Για εβδομάδες, μεγάλα κανάλια κι εφημερίδες έχτιζαν αυτή την αντίδραση. Με διπλή σκοπιμότητα.

Οι βαρόνοι των ΜΜΕ και όσοι τους υπηρετούν αντιλαμβάνονται ότι είναι προτιμότερο να συζητιέται ένα φοβερό έγκλημα απ' ό,τι να συζητιέται η ακρίβεια, η πανδημία ή η ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο. Αντιλαμβάνονται επίσης ότι είναι προτιμότερο γι’ αυτούς η έννοια της παιδοκτονίας να ταυτίζεται με το πρόσωπο μιας “μέγαιρας” και όχι με την κυβέρνηση που πετάει ένα τετράχρονο παιδί στα νερά του Έβρου και το πνίγει.

Ούτε οι κραυγές για τις ποινές είναι αυθόρμητες. Και σε αυτό, το σήμα δόθηκε από ψηλά. Η ίδια η πρώην γενική γραμματέας αντεγκληματικής πολιτικής, Σοφία Νικολάου, έγραψε: “Τρεις αθώες ψυχές... Άραγε, υπάρχει τιμωρία για τέτοιο έγκλημα;”. Η ΝΔ επωφελείται από το κλίμα που οδηγεί στη συζήτηση για αυστηρότερες ποινές. Είναι μια συζήτηση που καλλιεργεί την αμφισβήτηση δικαιωμάτων των κρατούμενων και το χτύπημα των αγώνων με τους οποίους αυτά κατακτήθηκαν. Πάει χέρι χέρι με την παραδοχή ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αποτραπεί το έγκλημα.

Υπάρχουν τεράστιες ευθύνες του συστήματος και έχουν να κάνουν με τις συνθήκες που δημιουργεί. Πολλοί άνθρωποι γίνονται γονείς χωρίς πραγματικά να το θέλουν – κοινωνική πίεση, άγνοια για την αντισύλληψη, δυσκολία στην έκτρωση. Η πυρηνική οικογένεια μέσα στη φτώχεια αντί για καταφύγιο των μελών της γίνεται κελί κι αντί να προστατεύει από τη βία γίνεται πολλές φορές πηγή της. Και το μοντέλο της “κλειστής”, απομονωμένης φροντίδας σπρώχνει στην αποσιώπηση των προβλημάτων.

Οι ιδέες και οι πρακτικές αυτού του συστήματος αποτρέπουν την εξωτερική βοήθεια. Όχι μόνο επειδή διαλύουν τις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας και αφήνουν παιδιά και γονείς στη μέγγενη των πιέσεων, αλλά και γιατί εντείνουν αυτές τις πιέσεις. Η πεποίθηση ότι “ένας γονιός δε θα το έκανε ποτέ αυτό” είναι μια τέτοια ιδέα και πηγάζει από το σεξιστικό αφήγημα της “ιερής αποστολής” της οικογένειας. Υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο και πιο φοβερό “τέρας”από αυτό που προβάλλουν τα ΜΜΕ στο πρόσωπο της Πισπιρίγκου, είναι το ίδιο το σύστημα.