Η Πρωτομαγιά στην Τουρκία ήταν ένα μεγάλο τεστ για τα συνδικάτα, την εργατική τάξη και την Αριστερά. Ήρθε την ώρα που ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του εξαπολύουν επιθέσεις στο κίνημα με σκοπό να συντρίψουν την αυτοπεποίθησή του.
Στις 25 Απρίλη το δικαστήριο ανακοίνωσε τις ποινές σε βάρος αγωνιστών του κινήματος στο Πάρκο Γκεζί το 2013. Η αυστηρότητα ξεπέρασε κάθε όριο, φτάνοντας ακόμη και την ισόβια κάθειρξη. Μια μέρα νωρίτερα, στις 24 Απρίλη είχε για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια απαγορευτεί η οποιαδήποτε κινητοποίηση στο δρόμο για την επέτειο της σφαγής των Αρμένιων το 1915.
Μέσα στο κοινοβούλιο σχεδόν λιντσαρίστηκε ο αρμένικης καταγωγής βουλευτής Γκάρο Παϊλάν, και ο ίδιος ο Ερντογάν είπε ότι έπρεπε να διωχθεί για εσχάτη προδοσία. Ο Παϊλάν είναι βουλευτής του HDP, του κόμματος που έχει σαν κέντρο του το κουρδικό κίνημα και από το 2014 είναι τρίτο στις εκλογές, προκαλώντας παραπάνω από εκνευρισμό στο τουρκικό κατεστημένο. Ο επικεφαλής του κόμματος, εκλεγμένος βουλευτής του, και υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές, παραμένει στη φυλακή από το 2016, ενώ εντείνονται οι κινήσεις για να απαγορευτεί η συμμετοχή του κόμματος στις επόμενες εκλογές.
Ταυτόχρονα τους τελευταίους μήνες έχει κλιμακωθεί η ρατσιστική εκστρατεία απέναντι στους Σύρους πρόσφυγες, και με επιχειρήσεις στους δρόμους και με ρατσιστικό δηλητήριο από την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της. Και τέλος, από τις 17 Απρίλη βρίσκεται σε εξέλιξη καινούργια στρατιωτική επιχείρηση του τουρκικού στρατού μέσα στο Βόρειο Ιράκ, με βομβαρδισμούς χωριών που ήδη έχουν κοστίσει τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους. Στόχος του τουρκικού κράτους είναι να περιορίσει τις δυνατότητες του PKK και του κουρδικού αντάρτικου. Ήδη από το Φλεβάρη είχαν ενταθεί οι βομβαρδισμοί κουρδικών θέσεων μέσα στην Τουρκία.
Όλες αυτές οι επιθέσεις έχουν σαν κοινή συνισταμένη να τσακιστεί το ηθικό όλων των δυνάμεων που αντιστέκονται στην Τουρκία. Γι’ αυτό και η επιτυχία της Πρωτομαγιάς ήταν μεγάλο μήνυμα ότι το κίνημα που αντιμετωπίζει όλες αυτές τις προκλήσεις είναι όρθιο και μπορεί να νικήσει τον Ερντογάν. Όπως ενημερώνουν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του DSiP, του αδελφού κόμματος του ΣΕΚ στην Τουρκία, στις διαδηλώσεις που έγιναν και στην Ιστανμπούλ και στην Άγκυρα και τη Σμύρνη, η μάχη για την υπεράσπιση των καταδικασμένων διαδηλωτών του Πάρκου Γκεζί μπήκε στην πρώτη γραμμή. Η αντιπολίτευση και τα συνδικάτα, ακόμη και όσοι είχαν πάρει αποστάσεις από τους διαδηλωτές του Γκεζί, αναγκάστηκαν να αναδείξουν το ζήτημα γιατί το βλέπουν σαν κομμάτι μιας ενιαίας επίθεσης.
Αλληλέγγυοι
Οι σύντροφοι γράφουν πως η Πρωτομαγιά “μπορεί να γίνει σημείο προετοιμασίας για τη μάχη της υπόθεσης του Γκεζί και για τον επερχόμενο αγώνα ενάντια στο ξύπνημα του ρατσισμού και του εθνικισμού. Σταθήκαμε αλληλέγγυοι με τον Γκάρο Παϊλάν, με τα συνθήματα της 24ης Απρίλη, υπερασπίζοντας τον αγώνα ελευθερίας του κουρδικού λαού, τα ζητήματα των γυναικών, των μεταναστών και των ΛΟΑΤΚΙ, ενώ ανοίξαμε τη συζήτηση για την πολιτική που χρειαζόμαστε ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία”.
Το DSiP είχε εκδώσει ανακοίνωση όταν ανακοινώθηκαν οι ποινές για το Γκεζί όπου τόνιζε τα εξής:
“Οι ποινές που επιδικάστηκαν στη δίκη του πάρκου Γκεζί, η οποία έγινε για δεύτερη φορά, έδειξαν ξανά την παντελή έλλειψη δικαιοσύνης. Ο Οσμάν Καβαλά ο οποίος είχε στείλει πλαστικές καρέκλες στο πάρκο και είχε συμμετάσχει στις δεντροφυτεύσεις κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στις οποίες είχαν πάρει μέρος 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για “απόπειρα ανατροπής της συνταγματικής τάξης διά της βίας”.
Οι Μουτζελά Γιαπιτζί, Τσιντέμ Ματέρ, Χακάν Αλτινάι, Μινέ Οζερντεν, Τζαν Αταλάι, Ταϊφούν Καχραμάν και Γιίτ Αλί Εκμεκτσί καταδικάστηκαν όλοι σε 18 χρόνια φυλακή, ενώ η πρώτη δίκη για το πάρκο Γκεζί είχε καταλήξει σε αθώωσή τους.
Η συμπεριφορά του δικαστηρίου είναι μια απειλή για την εργατική τάξη, για όλο τον κόσμο, για όποιον αγωνίζεται. Πρόκειται για μια απόπειρα να σιωπήσουν και να φιμώσουν τις φωνές όλων των διαφωνούντων. Η απόφαση επιτρέπει διαδικασία έφεσης. Το ανώτατο δικαστήριο θα πρέπει να αντιστρέψει το άδικο και να ανατρέψει αυτές τις άδικες τιμωρίες”.
Ο Ερντογάν κυνηγάει την Αριστερά και το κουρδικό κίνημα γιατί φοβάται ότι δεν θα μπορεί να ελέγξει την εργατική αντίσταση μπροστά σε μια οικονομική κατάσταση που φεύγει ολοένα εκτός ελέγχου. Ο ετήσιος πληθωρισμός έφτασε το 68% τον Απρίλη. Το τελευταίο εξάμηνο μια σειρά από εργατικοί αγώνες με την ορμή τους έχουν δείξει ότι το χέρι της τρομοκρατίας δεν καταφέρνει να κάμψει την οργάνωση μέσα στους εργατικούς χώρους. Η ηγεσία των συνδικάτων στη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς έφτασε να πει “Όταν ανακοινώνεται ο πληθωρισμός κάθε μήνα, πρέπει να ανακοινώνεται ταυτόχρονα ίση αύξηση σε όλους τους μισθούς”.
Το DSiP γράφει: “Αν η ορμή του εργατικού κινήματος των τελευταίων μηνών συνδυαστεί με τον μαζικό ενθουσιασμό στις διαδηλώσεις των Κούρδων για το Νεβρόζ, την ενέργεια και τις κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος που ξεχύθηκε στους δρόμους τα τελευταία χρόνια και την αυξανόμενη οργή για την καταστροφή του οικοσυστήματος, καμιά τυραννία δεν θα μπορέσει να σταθεί εμπόδιο στη δύναμή μας”.