Η Αριστερά
Γιατί χαμογελάει ο Τσίπρας;

«Ο ΣΥΡΙΖΑ των 172.000 μελών σήμερα είναι βέβαιο ότι θα είναι πρώτο κόμμα και με διαφορά στις επόμενες εκλογές», δήλωσε το βράδυ της Κυριακής ο Αλ. Τσίπρας. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, περίπου 150 χιλιάδες πήγαν να ψηφίσουν την Κυριακή, οι 110 χιλιάδες έγιναν μέλη του κόμματος ψηφίζοντας. Αυτοί οι αριθμοί κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, πάλι σύμφωνα με τον Τσίπρα, το «μαζικότερο κόμμα ενεργών μελών στη χώρα μας και ένα από τα πιο μαζικά κόμματα της Αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρώπη». Αυτός είναι ο τόνος των σχολιασμών από όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, αυτοί οι πανηγυρισμοί είναι αβάσιμοι. 

Καταρχήν, ο αριθμός των 150 χιλιάδων παλιών και νέων μελών που πήγαν στις κάλπες της Κυριακής δεν είναι τόσο εντυπωσιακός όσο τον παρουσιάζουν οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου του ΚΙΝΑΛ τον περσινό Δεκέμβρη συμμετείχαν 270 χιλιάδες, δηλαδή πάνω από το μισό των ψηφοφόρων του το 2019. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ όσοι/ες συμμετείχαν στην εκλογή της Κυριακής ήταν το 10% των ψηφοφόρων του 2019.

Η αντίρρηση που προβάλλεται από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στην περίπτωση του ΚΙΝΑΛ ή της ΝΔ ψηφίζουν «συγγενείς και φίλοι» ενώ εδώ πρόκειται για μέλη. Όμως, ούτε αυτό το επιχείρημα στέκει. Γιατί στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η έννοια του μέλους έχει διασταλεί τόσο που έχει χάσει τη σημασία της. 

Διακοσμητικός ρόλος

Μέλος δεν είναι κάποιος/α που συμμετέχει στη ζωή του κόμματος εγκρίνει ή απορρίπτει πολιτικές μέσα από συγκροτημένες διαδικασίες. Είναι κάποιος/α που πάει σε μια κάλπη να ψηφίσει τον πρόεδρο με το συνέδριο να παίζει διακοσμητικό ρόλο. Δεν είχε άδικο ο πανεπιστημιακός Κύρκος Δοξιάδης όταν έγραφε στην Εφημερίδα των Συντακτών τον Απρίλη ότι οι «αποφάσεις της ηγεσίας» οδηγούν το «δύσμοιρο κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην (αυτό)κατάργησή του».

Ο Θ. Καρτερός στο δικό του διθυραμβικό σχόλιο στο σάητ της Αυγής ισχυρίζεται ότι «χιλιάδες και χιλιάδες είπαν χτες όχι στον καναπέ». Αυτή η δήλωση συμπυκνώνει από μια άποψη όλη τη δεξιά μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν περάσει τρία χρόνια από την εκλογή της ΝΔ, γεμάτα με συγκλονιστικούς αγώνες που αν μη τι άλλο έδειξαν ότι «ο κόσμος» δεν είναι στον καναπέ. Είναι στην απεργία, τη διαδήλωση, το «πεζοδρόμιο», γεμάτος οργή αλλά και ιδέες αμφισβήτησης. 

Είναι εντυπωσιακό ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξεχνάνε τη λαοθάλασσα έξω από το Εφετείο στην καταδίκη της ναζιστικής συμμορίας ή τα πλήθη των πανεργατικών απεργιών, και ανακαλύπτουν ότι ο κόσμος σηκώνεται από τον καναπέ όταν πάει στην εσωκομματική κάλπη για τον «πρόεδρο». 

Είναι η κατάληξη της λογικής ότι η ΝΔ θα πέσει «σαν ώριμο φρούτο» και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε την ώρα της κάλπης. Είναι μια επικίνδυνη αντίληψη γιατί αφήνει την κυβέρνηση να παίρνει ανάσες ενώ χρειάζεται σφυροκόπημα από τη δύναμη που την έχει φέρει σε κρίση και αδιέξοδα: το κίνημα, τη συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης.