Η Αριστερά
Ημερίδα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος: Nτενί Γκοντάρ - “Κίνδυνοι αλλά και ευκαιρίες για το κίνημα στη Γαλλία”

Ο Ντενί Γκοντάρ στη Νομική και δίπλα η αφίσα που καλεί στο συλλαλητήριο στις 11 Ιούνη

Στη Γαλλία ιδιαίτερα και όχι μόνο, μπαίνουμε σε μια περίοδο που είναι γεμάτη από κινδύνους αλλά κι από ευκαιρίες. Είναι πολύ καλό το γεγονός ότι οργανώνετε μια τέτοια συζήτηση αυτήν ακριβώς την περίοδο, διότι αυτά τα ζητήματα διερευνούμε όλοι μας. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να δούμε ποιες είναι οι δυνατότητες για την ανάπτυξη των αγώνων μας. Με ποια στρατηγική μπορούμε να συγκρουστούμε μέσα στην πραγματικότητα που διαγράφεται σήμερα. 

Έχω μαζί μου το περιοδικό που βγάλαμε, το Cahiers, με κύριο τίτλο «Ο Μακρόν στην εξουσία, οι φασίστες την έχουν στημένη, τί κάνουμε;». Προσωπικά προτάθηκα για το γραφείο του NPA, είμαι μέλος του κόμματος, αλλά αυτή τη στιγμή θεωρώ δεν έχει όλες τις σωστές αναλύσεις που θα επιτρέψουν να αδράξουμε τις ευκαιρίες που έχουμε μπροστά μας. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο κάνουμε μια ιδιαίτερη προσπάθεια με αυτό το περιοδικό για να συσπειρώσουμε όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που έχουν προτάσεις για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. 

Ζούμε σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από τα αποτελέσματα των γαλλικών προεδρικών εκλογών κι έχουμε μπροστά μας και τις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν στις αρχές Ιούνη. Όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα κρίσης από τα πάνω. Μιας βαθιάς κρίσης του τρόπου επικυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία βασίζεται πάνω στη λογική ότι η κυρίαρχη τάξη θα είναι σε θέση να προτείνει πράγματα που θα μπορούν να προχωρούν με κάποια συναίνεση, αν όχι από την πλειοψηφία, τουλάχιστον από μια μεγάλη μερίδα πολιτών. Αυτό το πράγμα δεν συμβαίνει σήμερα. 

Στη Γαλλία είναι 45 εκατομμύρια οι πολίτες που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους. Αυτό σημαίνει ότι πολλά εκατομμύρια είναι εκτός – όπως οι μετανάστες χωρίς χαρτιά. Αλλά κι από αυτά τα 45 εκατομμύρια, στο δεύτερο γύρο των εκλογών απείχαν 17 εκατομμύρια. 

Σε αυτές τις εκλογές είδαμε ότι τα δυο – για δεκαετίες - κυρίαρχα κόμματα εξουσίας κατέρρευσαν. Το δεξιό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα πήρε 5% και το Σοσιαλιστικό Κόμμα πήρε κάτω από 2%. 

Είναι η πρώτη φορά στα 30 χρόνια που είμαι στο κίνημα που βλέπουμε μια τόσο ξεκάθαρη κοινωνιολογικά εικόνα στις εκλογές. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι είναι σαν να έχει τραβήξει κάποιος μια γραμμή με εισοδηματικά κριτήρια. Όσοι παίρνουν πάνω από 3.500 ευρώ μισθό ψήφισαν κατά συντριπτική πλειοψηφία Μακρόν, ενώ οι φτωχότεροι είτε απείχαν είτε ψήφισαν άλλους υποψηφίους.  

Αυτό σημαίνει ότι ήδη έχουν μπει τα θεμέλια για τις εξελίξεις που θα δούμε τους επόμενους μήνες και ήδη έχουν φανεί κάποια προκαταρτικά σημάδια. Οποιαδήποτε επιθετική πολιτική θελήσει να εφαρμόσει ο Μακρόν θα βρει απέναντί του πραγματικές εξεγέρσεις. 

Ο Μακρόν που εμφανίστηκε στις προηγούμενες εκλογές ως ένα νέο άφθαρτο πρόσωπο, είναι αυτός που υλοποίησε τις πιο απεχθείς πολιτικές του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Από την αρχή επισκέφτηκε τον νέο εμίρη της Σαουδικής Αραβίας, τον εμίρη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων που κατάφερε να του πασάρει 80 Ραφάλ, έχει γενικότερα έχει μια πολύ ενεργή πολιτική σε στρατιωτικό επίπεδο. Όλα αυτά γίνονται έχοντας περάσει μια σειρά αντιδραστικά νομοθετήματα. Νομοθέτησε για την απαγόρευση των διαδηλώσεων κι άλλα αστυνομικά μέτρα, ισλαμοφοβικά νομοθετήματα που επιτίθενται στους μουσουλμάνους και τις μουσουλμάνες, εμφανιζόταν ως πολέμαρχος στο ζήτημα της Ουκρανίας, ενώ αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης κατά 5 χρόνια.  

Θα μπορούσε να πει κανείς και είναι αλήθεια ότι μέσα από αυτές τις πολιτικές ανελίχθηκε ο φασιστικός κίνδυνος. Είναι αλήθεια ότι ενώ το σύνθημα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν «Ποτέ ξανά Φασισμός», σε μια χώρα στην καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, έχουμε μια φασίστα υποψήφια που πήρε 13 εκατομμύρια ψήφους. Αυτή είναι η πραγματικότητα κι αυτός είναι ο κίνδυνος με την άνοδο του φασισμού στη Γαλλία. 

Η Αριστερά

Σήμερα, με τις βουλευτικές εκλογές στον κοντινό ορίζοντα, η πλειοψηφία στις δημοσκοπήσεις δηλώνει ότι θα ψηφίσει το Μελανσόν και τη συμμαχία της αριστεράς. Χρειάζεται μέσα από αυτό  να δούμε μια ουσιαστική δυναμική που δεν είναι προϊόν των εκλογικών διαδικασιών. Είναι αλήθεια ότι κοντά στον Μελανσόν που κατάφερε να συμμαχήσει με τους Οικολόγους, ένα μέρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος κι άλλα αριστερά κόμματα επικρατεί ένας ενθουσιασμός. Πολλοί νέοι θεωρούν ότι είναι μια ελπίδα. Πρόκειται για την έκφραση μιας δυναμικής που δεν έχει θαφτεί στη Γαλλία. Τη δυναμική που είχαν εκφράσει οι κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων, των μεγάλων διαδηλώσεων για το κλίμα, για τα δικαιώματα των γυναικών, των μεταναστών χωρίς χαρτιά κλπ. 

Γι’ αυτό έλεγα εξ’ αρχής ότι προφανώς υπάρχει κίνδυνος αλλά υπάρχουν κι ευκαιρίες. Και θα μπορέσουμε να αδράξουμε αυτές τις ευκαιρίες αν η αριστερά βάλει κάτω τις σωστές ιδέες και προτάσεις. Θα προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε όλη αυτή τη δυναμική που σχηματίζεται γύρω από την ψήφο στον Μελανσόν τις επόμενες εβδομάδες, ταυτόχρονα όμως εκφράζοντας και τη δική μας κριτική θέση απέναντι σε  αυτά που λέει. Προσπαθούμε να δούμε ποια είναι αυτή η δυναμική του Μελανσόν κι αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι εξαντλείται σε μια καθαρά εκλογική λογική. Όλη η καμπάνια περιορίζεται στο «ο Μελανσόν πρωθυπουργός». Από στρατηγικής πλευράς είναι προβληματικό προφανώς. Αλλά το ερώτημα που επίσης προκύπτει είναι «τι κάνουμε άμα δεν επιτευχθεί αυτός ο στόχος;». 

Πρόβλημα επίσης είναι ότι όλα αυτά τα εκλογικά βασίζονται σε κάτι πιο βαθύ που ταλανίζει τη γαλλική αριστερά. Το γεγονός ότι εδώ και μερικά χρόνια υπάρχει μια οπισθοχώρηση κι οτιδήποτε δημιουργεί πρόβλημα καταλήγει σε ενδυνάμωση του γαλλικού κράτους. Το είδαμε με τον covid 19 κι όλα τα πειθαρχικά μέτρα που ελήφθησαν. Το είδαμε με την Ουκρανία όπου η πλειοψηφία της γαλλικής αριστεράς υποστηρίζει την πολιτική του Μακρόν και την αποστολή όπλων. Και βέβαια επιστέγασμα είναι ότι μεταξύ των δύο γύρων το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς, για να αντιμετωπιστεί η Λεπέν, κάλεσε σε υπερψήφιση του Μακρόν ως η μόνη δυνατότητα να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος. 

Ολοκληρώνω σχετικά με τις δυνατότητες και τις προοπτικές. Οι αγώνες δεν έχουν τελειώσει. Πλήθος κινητοποιήσεων για μια σειρά ζητήματα είναι σε εξέλιξη. Για την αγοραστική δύναμη που πλήττεται άμεσα, για τους μισθούς, τις απολύσεις και άλλα εργατικά ζητήματα. Ενάντια στο ρατσισμό. «Αντιρατσισμός κι Αλληλεγγύη» είναι η καμπάνια που καλέσαμε ήδη πριν τις εκλογές προσπαθώντας να κινητοποιήσουμε όσο γίνεται περισσότερο κόσμο γύρω από αυτούς τους δύο άξονες. Στις 19 Μάρτη οργανώθηκε μια μεγάλη διεθνής κινητοποίηση με δεκάδες χιλιάδες στο Παρίσι. Νωρίτερα, στις 18 Δεκεμβρίου, έγιναν διαδηλώσεις σε 60 πόλεις έχοντας στο κέντρο τους μετανάστες χωρίς χαρτιά και με την υποστήριξη 400 διαφορετικών οργανώσεων, φορέων, συλλόγων κλπ. 

Κάλεσμα

Γι’ αυτό ήδη από το βράδυ των εκλογών, απευθύναμε κάλεσμα για μεγάλες αντιρατσιστικές κι αντιφασιστικές διαδηλώσεις στις 16 Απριλίου, σε όλη τη Γαλλία. Συμμετείχαν ακόμα κι οργανώσεις που καλούσαν και σε υπερψήφιση του Μακρόν στο δεύτερο γύρο. 5 χρόνια πριν όταν πάλι είχαμε το δίδυμο Μακρόν – Λεπέν στο δεύτερο γύρο, δεν είχε γίνει το ίδιο. Αυτή τη φορά σε τουλάχιστον 30 πόλεις έγιναν διαδηλώσεις, με τη μεγαλύτερη στο Παρίσι. Από την πρώτη μέρα των εκλογικών αποτελεσμάτων, 70 νέες οργανώσεις αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με την καμπάνια Αντιρατσισμός κι Αλληλεγγύη, μεταξύ αυτών και το ΚΚ Γαλλίας.  

Στο πλαίσιο της καμπάνιας καλούμε σε μεγάλες διαδηλώσεις στις 11 Ιουνίου, την προηγούμενη δηλαδή των βουλευτικών εκλογών, ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες, με κύριο σύνθημα «Δεν θα περιμένουμε». Αυτό το κάλεσμα για ξεσηκωμό αποτελεί μια άλλη προοπτική στην κατεύθυνση πολλαπλασιασμού των κινητοποιήσεων. Έχουμε τη δυνατότητα να συμπαρασύρουμε στο πλευρό μας πολλές οργανώσεις και πολλούς συντρόφους/ισσες για να συνεχίσουμε στο δρόμο που έχει χαράξει αυτή η καμπάνια. Αλλά δεν είμαστε ακόμα όσο δυνατοί χρειάζεται για να καθορίσουμε τις εξελίξεις. Γι’ αυτό χρειάζεται να συνεχίσουμε μαζί με συντρόφους και συντρόφισσες που είναι ικανοί να χαράξουν στρατηγική ως προς το πως μπορούμε να εκμεταλλευτούμε καλύτερα τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται. 

Το παραπάνω κείμενο βασίστηκε στην ομιλία του Ντενί Γκοντάρ, μέλους του NPA στο μονοήμερο συζητήσεων του ΣΕΚ στη Νομική στις 22/5.