Η Αριστερά
ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ 2022: Μια γιορτή επαναστατικών ιδεών που “ήρθε και έδεσε”

Γεμάτα τα αμφιθέατρα σε όλες τις συζητήσεις

Γεμάτα αμφιθέατρα σε όλες τις συζητήσεις, αιχμηρές και εμπνευστικές ομιλίες πάνω στα πιο κρίσιμα για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά θέματα, θυελλώδης κουβέντα σε κάθε αίθουσα με απανωτές παρεμβάσεις από το ακροατήριο, χαρακτήρισαν το φεστιβάλ Μαρξισμός 2022 που πραγματοποιήθηκε από τις 8 έως τις 10 Ιούλη στη Νομική της Αθήνας. Και από τις τρεις ημέρες του φεστιβάλ έγινε φανερό ότι η αναζήτηση για τις επαναστατικές ιδέες μέσα στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία είναι πιο μεγάλη από ποτέ.

Επιστρέφοντας φέτος με ένα φουλ πρόγραμμα πάνω από τριάντα συζητήσεων, ο Μαρξισμός συνέδεσε την επαναστατική θεωρία και παράδοση με τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις και την ιστορία του εργατικού κινήματος με τις σημερινές μάχες ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ και το βάρβαρο σύστημα που υπηρετεί. 

«Ήταν το πρώτο μου φεστιβάλ και η πρώτη μου πολιτική εκδήλωση», μας είπε ο Φώτης Τσιβόλης, φοιτητής στη ΦΛΣ Αθήνας. «Διεξάγεται σε μια περίοδο που βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη κρίση του καπιταλισμού με πολέμους, ακρίβεια και κλιματική αλλαγή. Οι επαναστατικές ιδέες του Μαρξ και της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι επίκαιρες στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την επιδίωξη του σοσιαλισμού από τα κάτω. Πιστεύω ότι ο Μαρξισμός με το ευρύ φάσμα θεμάτων που καλύπτει και τη σύνδεση των σημερινών αγώνων με τις εμπειρίες του παρελθόντος βοηθάει πάρα πολύ σε αυτή την προοπτική».

Η πολιτική συζήτηση συνεχιζόταν και στα διαλείμματα, κύρια γύρω από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο που γινόταν πόλος έλξης με τους εκατοντάδες τίτλους βιβλίων που πρότεινε. Εκεί συνατήσαμε την Νικόλ Καραλή, δασκάλα πιάνου στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου, η οποία μας είπε:

«Ήρθα στον Μαρξισμό προσπαθώντας να απαντήσω σε κάποια προσωπικά μου ερωτήματα και συνάντησα ένα πολύ διαφωτιστικό φεστιβάλ με μια σε βάθος ανάλυση που αποσαφηνίζει προβληματισμούς και αγωνίες. Ως παιδί πολιτικών προσφύγων που γεννήθηκε στη Βαρσοβία, βιωματικά συνδεδεμένη με τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, η βασική μου αναζήτηση επικεντρώνεται στο γιατί αυτά τα καθεστώτα δεν αποτέλεσαν παράδειγμα και πρότυπο, σε ποιο σημείο ακριβώς αλλοτριώθηκαν και έγινε ο εκφυλισμός τους, γιατί κατέρρευσαν. Είναι σημεία που ειδικά η συζήτηση “Ο Λένιν οδήγησε στο Στάλιν;” μου φώτισε πολύ. Για το φεστιβάλ έμαθα από φίλο μου, είναι η πρώτη φορά που το παρακολουθώ. Μπορώ να πω ότι ήρθε και έδεσε με το εύρος των θεμάτων του, με την πολυδιάστατη και πολύπλευρη οπτική του».

«Κατατοπίστηκα σε αρκετά θέματα, έμαθα νέα πράγματα, ενίσχυσα τις γνώσεις μου σε άλλα», μας είπε ο Μιχάλης Βοριζανός, φοιτητής στην Αρχιτεκτονική Πάτρας. «Με εντυπωσίασε και μένα και τον αδερφό μου και ένα φίλο μου που ήρθαμε μαζί το πλαίσιο διαλόγου του φεστιβάλ. Ήδη είχα κατασταλάξει σε κάποια ζητήματα από την ένταξή μου στο ΣΕΚ, τώρα ακόμα περισσότερο. Ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητικό. Μόνο το θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής ή της Αντίστασης να πάρουμε, τίποτα δεν διδάσκεται στα σχολεία. Συνολικά βρήκα εξαιρετικό το φεστιβάλ. Ανοίγει δρόμο για το κίνημα, όχι σαν ευαγγέλιο, αλλά σαν μια ανοιχτή διαδικασία».

•Βίντεο και ηχητικά από όλες τις συζητήσεις θα αναρτηθούν τις επόμενες μέρες στο sekonline.gr.


Σάββατο βράδυ, η βροχή δεν σταμάτησε τη γιορτή

 

Με τραγούδια της τάξης μας

Με τον ύμνο των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW) «Solidarity Forever» του Ραλφ Τσάπλιν, ξεκίνησαν το βράδυ του Σαββάτου το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Μαρξισμού οι The Dudettes. Για όλους/ες που ήταν εκεί ήταν αδύνατο να μην τραγουδήσουν ξανά και ξανά μαζί τους «For the union makes us strong – Γιατί το συνδικάτο μάς κάνει δυνατούς».

Ο ύμνος των θρυλικών Wobblies ήταν μόνο η αρχή. Το σχήμα, το οποίο ερμηνεύει και διασκευάζει εργατικά τραγούδια κυρίως από την αμερικανική folk παράδοση, συνέχισε με ένα τραγούδι του Γούντι Γκάθρι για τις γυναίκες του συνδικάτου. Τα περισσότερα κομμάτια που επέλεξαν για τη βραδιά και τα οποία ερμήνευσαν εξαιρετικά προκαλώντας ενθουσιασμό και συγκίνηση στο κοινό, είχαν στο κέντρο τους την εργατική τάξη, τις συνθήκες δουλειάς και ζωής της, τη συνδικαλιστική οργάνωση και τους σκληρούς αγώνες της ενάντια στα αφεντικά.

Το συγκρότημα προλόγισε ο Θοδωρής Μανίκας, μουσικός παραγωγός στο Κόκκινο: «Το ανακάλυψα κι εγώ πρόσφατα όταν φιλοξένησα τον Λέανδρο Μπόλαρη στο ραδιόφωνο για να μιλήσει για το φεστιβάλ», είπε ανάμεσα σε άλλα. «Και ψάχνοντας βρήκα ένα πολύ χαρακτηριστικό τραγούδι τους στο διαδίκτυο και το μετέδωσα κλείνοντας τη συνέντευξη. Με όλη την ταπεινότητα και με τη μουσική πλευρά των δραστηριοτήτων μου, μου έκανε εντύπωση για ένα συγκρότημα που δεν είναι στην πρώτη γραμμή του επαγγελματισμού, το καλό σονάρισμα και κούρδισμα που έχει η μπάντα, τα ιδιαίτερα όργανα που χρησιμοποιούν και δεν τα βλέπεις στην πρώτη γραμμή των ελληνικών τουλάχιστον συγκροτημάτων και το θάρρος που περιέχει η στιχουργία τους που τις περισσότερες φορές βουτάει σε ένα κομμάτι της αμερικάνικης μουσικής δημιουργίας που ονομάζεται επανάσταση, κίνημα, επαναστατικά τραγούδια».


«Νιώθω συνεπαρμένη»

Νιώθω συνεπαρμένη. Ιδίως από κάποιες συζητήσεις που αγγίζουν θέματα που όλη η κοινωνία συζητά. Η συζήτηση “Καπιταλισμός και ψυχική υγεία” με σημάδεψε, τόσο σε επίπεδο εισηγήσεων όσο και σε επίπεδο παρεμβάσεων από τον κόσμο, το πώς μοιράστηκαν επώδυνα βιώματά τους ορισμένοι/ες παραμβαίνοντες/ουσες. Όλες οι εκδηλώσεις κατέληγαν με ένα θετικό πρόσημο, με ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Αυτό είναι ουσιαστικά που με συνεπήρε περισσότερο. Και το περιεχόμενο αλλά και η αισιόδοξη κατάληξη, ότι ξεφεύγει από την Αριστερά της μελαγχολίας στην οποία ήμουν συνηθισμένη.

Είμαι δικηγόρος στη Θεσσαλονίκη, ούτε εννιά χρόνια στο επάγγελμα. Την τελευταία χρονιά, από το Νοέμβρη συγκεκριμένα, ήμουν υποψήφια και δραστηριοποιούμαι συνδικαλιστικά στην Εναλλακτική Πρωτοβουλία Δικηγόρων και Συνεργαζόμενοι, ένα ευρύ αριστερό σχήμα στο ΔΣΘ. Μέσω αυτής γνώρισα συντρόφους οργανωμένους στο ΣΕΚ και εμπιστεύτηκα την καλή μας σχέση και εκτίμηση, ότι μοιραζόμαστε κοινές απόψεις και προσέγγιση στο πώς πρέπει να δρούμε ως δικηγόροι και πολίτες. Δεν αρκεί μόνο η συνδικαλιστική δράση σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά πρέπει να συνδεθεί με ευρύτερες πολιτικές ιδέες και σκέψεις που ίσως μέχρι σήμερα δεν είχα.

Είμαι σε αυτή την ιδεολογία, αλλά κάποια πράγματα ξεκαθαρίζουν μέσα μου μέσα από τέτοιες εκδηλώσεις, δράσεις, αλληλεπίδραση με κόσμο που σκέφτεται παρόμοια. Πολλοί τώρα περιμένουν να τους μεταφέρω εντυπώσεις. Το θεωρώ και για μένα μεγάλη υπόθεση ότι έφυγα από την Θεσσαλονίοκη και ήρθα στην Αθήνα για ένα τέτοιο τριήμερο εκδηλώσεων, είναι κάτι πρωτόγνωρο. Στη Θεσσαλονίκη δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο στο χώρο της Αριστεράς, που να συνδέει τόσο παραστατικά και περιεκτικά παρελθόν-παρόν-μέλλον. Κρατούσα σημειώσεις σε διάφορα θέματα, ό,τι έχει να κάνει με νέα γνώση για μένα είναι σημαντικό. Πιστεύω πάρα πολύ στη σύνδεση δικαιοσύνης κοινωνίας, στο ρόλο των δικηγόρων στην αφύπνιση και υπόστηριξη της κοινωνίας. Είμαι σίγουρη ότι θα βρω τρόπο να εντάξω τις γνώσεις αλλά κυρίως το δυναμισμό που μου μεταλαμπάδεψε το φεστιβάλ.

Έλλη Μέλλιου,
δικηγόρος Θεσσαλονίκης