Αντιπολεμικό κίνημα
Ελλάδα - Τουρκία - Κύπρος: Διεθνιστική απάντηση στην πολεμική απειλή

Ντίνος Αγιομαμίτης, Ντενίζ Γκουγκόρεν, Πάνος Γκαργκάνας

Πριν καν προλάβει να επισκεφθεί ο Ερντογάν την Βόρεια Κύπρο στην επέτειο της τουρκικής εισβολής στις 20 Ιουλίου του 1974, τα ελληνικά  κανάλια είχαν ήδη πανηγύρισει το πέταγμα των ελληνικών F16 πάνω από την Κύπρο. Και μάλιστα τρεις μόλις μέρες πριν από την επέτειο του ελληνικού πραξικοπήματος του Σαμψών στις 15 Ιουλίου του 1974, που άνοιξε το δρόμο για την τουρκικη εισβολή.      

Το πέταγμα των ελληνικών F16 (που έγινε στα πλαίσια της κοινής «αεροπορικής άσκησης Ελλάδας-Ισραήλ την Τρίτη 12 Ιουλίου, εντός του FIR Τελ Αβίβ περιλαμβάνοντας και ανεφοδιασμό στον αέρα εντός του FIR Λευκωσίας καθώς και «προσβολές επίγειων στόχων») παρουσιάστηκε σαν το αποδεικτικό στοιχείο της ελληνικής «ετοιμότητας» για την υπεράσπιση των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» που φτάνουν μέχρι τα σύνορα του Ισράηλ. Σε τι επίγειους στόχους, ποιας εχθρικής χώρας και σε τι βάθος εκπαιδεύονται να χτυπήσουν οι πιλότοι των ελληνικών F16;     

Τις ίδιες μέρες, άλλα ελληνικά F16 συμμετείχαν σε κοινή άσκηση με αμερικανικά F15 και F35 στο Αιγαίο ενώ ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Φλώρος συμμετείχε σε ξενάγηση στις εγκαταστάσεις της Lockheed Martin στις ΗΠΑ για να δει από κοντά τα F-35 που έχει συμφωνήσει να παραγγείλλει η ελληνική κυβέρνηση. Και στην Επιτροπή Κανονισμών της αμερικάνικης Βουλής πέρναγε η τροπολογία που κατατέθηκε για μπλόκο στην πώληση νέων F-16 στην Τουρκία. Τα κανάλια στην Ελλάδα μιλάνε για «πρώτη νίκη» εναντίον του Ερντογάν. 

Όπως φαίνεται, πίσω από το επιφανειακά «ήσυχο καλοκαίρι», οι πολεμικές μηχανές εξακολουθούν να δουλεύουν στο φουλ. 

Αλλά το ίδιο ισχύει και για το αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο, όπως φάνηκε από την διεθνιστική εκδήλωση που έγινε στα πλαίσια του Μαρξισμού 2022 με ομιλητές και από τις τρεις χώρες. Στην επέτειο του πολέμου στην ίδια την Κύπρο θα πραγματοποιηθούν κοινές δικοινοτικές αντιπολεμικές εκδηλώσεις. Ακολουθούν τα βασικά σημεία των εισηγήσεων στην εκδήλωση.  


Ντίνος Αγιομαμμίτης, Εργατική Δημοκρατία, Κύπρος

Υπάρχει κίνδυνος να έχουμε θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας ίσως και με εμπλοκή της Κύπρου; H απάντηση είναι ότι κανεις δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα έχουμε. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που συνεργασίες, σφαίρες επιρροής, σύνορα αναρδιαθρώνονται. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κανείς δεν μπορεί να ξέρει μέχρι που θα το τραβήξουν ο Ερντογάν και ο Μητσοτάκης, με τους κολλητούς τους, Τατάρ και Αναστασιάδη. 

Και αυτό αποδεικνύεται από το ότι προετοιμάζονται και στα λόγια και στις πράξεις. Δημιουργούν το ιδεολογικό υπόβαθρο, καθημερινά ακούμε για «προαιώνιους εχθρούς». Προχωράνε σε συνεχείς στρατιωτικές αναβαθμίσεις, νέα εξοπλιστικά προγράμματα στερώντας πόρους από την δημόσια Παιδεία και Υγεία, από την κοινωνική πρόνοια. Και η Ελλάδα και η Κύπρος καλούν τους συμμάχους τους να πάρουν μέτρα ενάντια στην Τουρκία.  

Να θυμίσω επίσης τους περίφημους άξονες συνεργασίας, Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου. Έχουμε σιχαθεί να παρακολουθούμε συνέχεια στις ειδήσεις ατελείωτες πολεμικές ασκήσεις. Συμμαχικά αεροπλανοφόρα πηγαινοέρχονται στη Λάρνακα και στην Λεμεσό. Ισραηλινά αεροσκάφη σταθμεύουν μόνιμα στην Λάρνακα. Και λές που είμαστε, που θέλουν να μας σύρουν αυτές οι κυβερνήσεις; 

Όλα αυτά έχουν τις τοπικές τους συνέπειες και καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αναστασιάδης τίναξε στον αέρα την καλύτερη κατά τα δικά τους λόγια ευκαιρία που δόθηκε για μια συμφωνημένη διευθέτηση στο Κυπριακό στο Κραν Μοντανά. 

Ταυτόχρονα στήνει φράχτη. Η γραμμή αντιπαράθεσης στην Κύπρο έχει ένα μήκος γύρω στα 170 χιλιόμετρα. Είναι μια νοητή γραμμή χωρίς φυσικά εμπόδια, μπορεί κανένας να περάσει από τη μια πλευρά στην άλλη. Ο Αναστασιάδης αποφάσισε να στήσει φράχτη, συρμπατόπλεγμα για να εμποδίσει την μετακίνηση των μεταναστών. Δεν το χτίζει ο «Αττίλας» το τείχος του διαχωρισμού, το χτίζει ο Αναστασιάδης!

Οι τουρκοκύπριοι δεν έχουν δικαίωμα συμετοχής σε καμιά εκπροσώπηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε πολιτικές, πολιτιστικές, αθλητικές και όλων των ειδών τις εκδηλώσεις εκπροσωπείται αποκλειστικά από ελληνοκύπριους. Ο καθένας μπορεί να είναι κύπριος εκτός από τους τουρκοκύπριους. Πρόσφατα η κυπριακή ομάδα στους Μεσογειακούς Αγώνες τα πήγε πολύ καλά και ο καλύτερος αθλητής ονομάζεται Μίλαν Τράικοβιτς, κυπροποιημένος Σέρβος. Μάλιστα, όταν ανέβηκε να  του περάσουν το χρυσό μετάλιο, οι υπεύθυνοι έβαλαν αρχικά τον εθνικό ύμνο της Σερβίας!  

Αντιστάσεις

Αυτά έρχονται από τους από πάνω αλλά ας μιλήσουμε για τις αντιστάσεις. Η αντίσταση στις πολιτικές του πολέμου και του μίσους υπήρχε πάντοτε στην Κύπρο ακόμη και στις πιο σκληρές εποχές, και θα πω γι’ αυτό στο τέλος. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πάρα πολλές δικοινοτικές εκδηλώσεις. Σημαντικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη έχει παίξει η δικοινοτική Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο που στήσαμε μαζί με τουρκοκύπριους συντρόφους. Κάναμε εκδηλώσεις για να τιμήσουμε τα αθώα θύματα και από τις δύο πλευρές, για να τιμήσουμε εκείνους που έσωσαν «αντιπάλους» και από τις δύο πλευρές. Και σήμερα δεν υπάρχει τομέας της κοινωνικής δραστηριότητας που να μην υπάρχουν δικοινοτικές ομάδες, πρωτοβουλίες, σχήματα. 

Η Δικοινοτική Επιτροπή Συγγενών Αγνοουμένων και Θυμάτων Πολέμου κάτω από το κοινό σύνθημα «ο πόνος μας ενώνει» οργανώνει δραστηριότητες. Υπάρχει η Δικοινοτική Πλατφόρμα Ειρήνης, στην οποία και συμμετέχουμε, και αντιπροσωπεύει πάνω από 70 οργανώσεις και συνδικάτα. Ολα αυτά συμβαίνουν γιατί υπάρχει διάθεση από τον κόσμο και μαζί τους αναπτύσσεται και μια νέα αντίληψη, για την ειρήνη, την επανένωση, τη συμφιλίωση. Έχουμε συγγενείς, φίλους και συντρόφους στην άλλη πλευρά με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες και βαδίσαμε στους ίδιους δρόμους ενάντια στον πόλεμο, στον ρατσισμό, στον εθνικισμό. Ακόμη περισσότερο, στην άλλη πλευρά του νησιού έχουμε ένα κίνημα που παλεύει ενάντια στις επιλογές του Τατάρ και του Ερντογάν, που απεργεί και διαδηλώνει εναντια στα πρωτόκολλα που προσπαθεί να επιβάλει η τουρκική άρχουσα τάξη. 

Θα κλείσω με μια ιστορία, αυτήν του τουρκοκύπριου Μεχμέτ που υπηρετούσε σε ένα από τα φυλάκια στην πράσινη γραμμή, στην Λευκωσία. Εξελίσσεται τον Ιούλη του 1974, μερικές μέρες μόνο μετά από την εκκίνηση του πολέμου. Ο Μεχμέτ έχει ένα νεογέννητο βρέφος με δυσανεξία στην λακτόζη και τρέφεται με ειδικό γάλα από τα φαρμακεία, που όταν ξεσπά ο πόλεμος δεν μπορεί πια να βρει. Δεν ξέρει τι να κάνει. Αλλά κάνει αυτό που του λέει το εργατικό του ένστικτο. 

Παίρνει το άδειο κουτί, ανεβαίνει στα σακιά με την άμμο, εκτίθεται μπροστά στον εχθρό και φωνάζει, «μιλκ ρε, για το μωρό μου, είναι άρρωστο». Απέναντί του ήταν ο Ανδρέας Ευσταθίου, που πιθανά οι μόνες κουβέντες που είχε κάνει μαζί του ήταν τίποτε γαλλικά την ώρα της σκοπιάς. Όμως κατέβηκε, πήρε το κουτί, πήγε στο φαρμακείο, το αγόρασε και το έδωσε στον Μεχμέτ. Για τρεις μήνες γινόταν αυτή η διαδικασία. Το κορίτσι, η Μπιρκιούλ έζησε, μεγάλωσε και αναζήτησε τον σωτήρα της, τον βρήκε πριν δύο χρόνια και συναντήθηκαν. Το γεγονός καταγράφηκε σε μια δικοινοτική κινηματογραφική παραγωγή που προβαλλόταν για εβδομάδες στις αίθουσες. 

Στην φετινή εκδήλωση που θα κάνουμε σαν Δικοινοτική Πλατφόρμα στις 18 Ιούλη, στο «Σπίτι της Συνεργασίας», στη νεκρή ζώνη, θα τιμήσουμε όλους τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Αυτή είναι η ιστορία των απλών ανθρώπων στην Κύπρο και αυτός είναι ο δρόμος που έχουμε μποροστά μας.   


 

Ντενίζ Γκουγκόρεν, DSiP, Τουρκία

Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι υπάρχει «προαιώνια έχθρα» μεταξύ των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας που πατάει πάνω σε «αγεφύρωτες διαφορές» μεταξύ των δυο λαών. Πρόκειται για ένα κατασκεύασμα που βολεύει τις άρχουσες τάξεις των δύο χωρών για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους σε βάρος των λαών που έχουν κοινό συμφέρον.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό το εθνικιστικό αφήγημα χρησιμοποιήθηκε αρκετές φορές στο παρελθόν ενάντια στους ελληνικούς πληθυσμούς που επί γενεές έζησαν στο μέρος που σήμερα ονομάζεται Τουρκία. Αυτό το κράτος ενορχήστρωσε διωγμούς και πογκρόμ ενάντια σε ελληνικούς πληθυσμούς για να τους διώξει και να τους πάρει τις περιουσίες. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από εσάς  έχουν προγόνους που ήρθαν εδώ με την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 ή με τον διωγμο τού 1964. Με όλη αυτήν την εκστρατεία, οι Έλληνες που ήταν από τους πολυπληθέστερους λαούς στην Μικρά Ασία έχουν περιοριστεί σε ελάχιστες χιλιάδες.

Πίσω από το πέπλο της εθνικιστικής ιδεολογίας κρύβονται τα συμφέροντα των αρχουσών τάξεων στις δύο χώρες που δεν έχει να κάνει με πάθη ή ιδεολογίες αλλά με υλικά διακυβεύματα. Από την δεκαετία του ’60 και μετά είδαμε να ξεκινάει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους δύο υποϊμπεριαλισμούς για την κυριαρχία της Ανατολικής Μεσογείου, που κατέληξε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. 

Σήμερα οι εντάσεις ανεβαίνουν και πάλι. Και οι δυο πλευρές επιχειρούν να κρατήσουν ψηλά ένα υπερθνικιστικό κλίμα και να κρατήσουν αποξενωμένες μεταξύ τους τις εργατικές τάξεις των δύο χωρών. Βασικό πεδίο του ανταγωνισμού είναι η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Το 2020 φτάσαμε σε ένα σημείο που στο τραπέζι έπεσε ακόμη και η πιθανότητα ενός πολέμου. 

Για λίγο έμοιαζε να ξεχάστηκαν όλα αυτά με την πανδημία, αλλά ας μην γελοιόμαστε, τίποτε δεν μένει ξεχασμένο, όταν μιλάμε για αποθέματα αξίας 1,5 τρις δολαρίων, που με την παρούσα κρίση και την αύξηση της τιμής των υδρογονανθράκων, αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη αξία. Σήμερα ζούμε ένα πόλεμο στην Ουκρανία, οπότε ένα από τα βασικά άγχη του δυτικού καπιταλισμού είναι η πρόσβαση, η κυριαρχία και η εκμετάλλευση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων και το τέλος της ενεργειακής εξάρτησης από την Ρωσία.

Ανταγωνισμός

Η Ελλάδα και η Τουρκία θα συνεχίσουν να ανταγωνίζονται για τον έλεγχο αυτών των αποθεμάτων, πώς θα γίνει η εκμετάλλευσή τους, πότε θα γίνει και ποιον θα ωφελήσει. Βέβαια αυτό που υποστηρίζουμε εμείς σαν σοσιαλιστές είναι ότι αυτές οι εξορύξεις δεν πρέπει επουδενί να συμβούν. Η ανθρωποτητα απειλείται ως αποτέλεσμα της κλιματικής κρίσης και ο καπιταλισμός δεν μπορεί να σταματήσει την εξάρτησή του από τα ορυκτά καύσιμα. Επιπλέον, αν δεν υπάρξει μαζική εργατική αντίσταση σε αυτά τα σχέδια των άρχουσων τάξεων, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην Ελλάδα κσι στην Τουρκία κινδυνεύει κάθε στιγμή να εξελιχθεί σε πολεμική σύγκρουση.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτό δεν είναι τόσο πιθανό μιας και οι δύο χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ και μαζί στην ίδια πλευρά στον πόλεμο στην Ουκρανία. Αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια σύγκρουση μεταξύ μεγάλων ιμπεριαλισμών που δημιουργεί ανακατατάξεις και αλλαγές συμμαχιών. Για παράδειγμα, η Τουρκία αποφάσισε να συμμαχήσει με την Λιβύη, με ένα κράτος που καμία από τις δύο εμπλεκόμενες πλευρές στην Ουκρανία δεν έχει αναγνωρίσει ως πραγματικό κράτος. 

Μπορούμε να σταματήσουμε έναν τέτοιο πόλεμο. Για να το πετύχουμε, χρειάζεται να χτίσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των εργατικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας που έχει πίσω της μια ολόκληρη παράδοση ιστοριών αδελφοσύνης και κοινών αγώνων ανάμεσα στους δύο λαούς. Ο κοινός αγώνας μπορεί να καθορίσει την εξέλιξη της ελληνοτουρκικής διαμάχης και η σύγκρουση με όλες τις μορφές του εθνικισμού και του ρατσισμού βρίσκεται στην καρδιά ενός τέτοιου αγώνα. Η νίκη σας εδώ ενάντια στην Χρυσή Αυγή, π.χ., ήταν ένα μεγάλο παράδειγμα για όλους μας και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Έχουμε μια μεγάλη καμπάνια ανοιχτή στην Τουρκία που λέγεται «Πείτε ΟΧΙ στον ρατσισμό, είμαστε όλοι πρόσφυγες» και έχει ενώσει τους αντιρατσιστές.  

Αλλά για να νικήσουμε χρειάζεται να κερδίσουμε σε αυτόν τον αγώνα την οργανωμένη εργατική τάξη. Υπάρχει τεράστια οργή απέναντι σε όλους τους πολιτικούς που απέναντι στην φτώχεια, την ακρίβεια και την ανεργία δεν λένε παρά ωραία λόγια, στην Τουρκία. Πρέπει να πετύχουμε ώστε αυτή η οργή να γίνει το εφαλτήριο για ένα μεγάλο άλμα του εργατικού κινήματος και της οργάνωσης της εργατικής τάξης. Οι εργάτες, οι φοιτητές, οι γυναίκες, οι πρόσφυγες στην Τουρκία δεν επιδιώκουν τίποτε διαφορετικό από αυτό που επιδιώκουν οι αντίστοιχοι στην Ελλάδα. 

Οι διαμάχες έχουν να κάνουν με τον καπιταλισμό, ξέρουμε ότι αυτός είναι το πρόβλημα. Για την επαναστατική ανατροπή του τον κύριο ρόλο έχουν οι μάζες αλλά δεν μπορούν να κερδίσουν χωρίς δυνατά επαναστατικά κόμματα με δυνατή εργατική βαση. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο τα αντιδραστικά κόμματα αλλά και τις τρικλοποδιές των ρεφορμιστικών κομμάτων και της επιρροής που αυτά έχουν στις μάζες. Χρειάζεται να χτίσουμε και να δυναμώσουμε επαναστατικά κόμματα σαν το ΣΕΚ στην Ελλάδα και το DSiP στην Τουρκία ώστε, και στις δύο χώρες, η εργατική τάξη να νικήσει και μαζί της να νικήσει και η ειρήνη. Μόνο μαζί μπορούμε να τελειώσουμε αυτή τη σύγκρουση και να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. 


 

Πάνος Γκαργκάνας, ΣΕΚ

Είμαστε σε μια περίοδο όπου ο κίνδυνος να υπάρξει πόλεμος, ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, είτε στο Αιγαίο, είτε στην Κύπρο αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της Ανατολικής Μεσογείου, στην Λιβύη ή και στον Λίβανο, είναι μια απολύτως πραγματική απειλή. 

Το πρώτο που χρειάζεται να τονίσουμε είναι η ευθύνη ολων των πλευρών για αυτήν την κατάσταση. Η προπαγάνδα, εδώ, μας βομβαρδίζει ότι ο Ερντογάν είναι επιθετικός, θέλει να ξαναορίσει τα σύνορα, δεν αναγνωρίζει το δίκαιο της θάλασσας κλπ. Χρειάζεται να είμαστε απολύτως ξεκάθαροι ότι τα ίδια ακριβώς ισχύουν και από την από εδώ πλευρά. Οι εκστρατείες του ελληνικού καπιταλισμού με όλες τις κυβερνήσεις του, αλλά ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά σε όλα τα επίπεδα:

Καταρχήν στο Αιγαίο, όπου οτιδήποτε βρίσκεται δυτικά της Λέσβου, της Χίου και της Σάμου, όλο το Αιγαίο δηλαδή, θεωρείται ελληνικό. Αυτό είναι η μεγαλύτερη αναθέωρηση συνόρων γιατί απλά και καθαρά καταργεί τα διεθνή ύδατα του Αιγαίου. Καλοκαίρι έρχεται κι ο κόσμος έχει συνηθίσει ότι παίρνει την άδειά του για να διασχίσει το Αιγαίο και να κάνει το μπάνιο του σε ένα νησί. Αλλά αυτό το κοινό αίσθημα δεν μπορούμε να αφήσουμε να μετατρέπεται σε αποδοχή της αντιδραστικής προπαγάνδας ότι το Αιγαίο είναι κλειστή λίμνη που ελέγχεται από το ελληνικό κράτος. Το ποιος ελέγχει τα περάσματα του Αιγαίου έχει τεράστια γεωστρατηγική σημασία και αυτό αναδείχτηκε με τον πόλεμο στην Ουκρανία αναβαθμίζοντας την βάση της Αλεξανδρούπολης σε ίσης σημασίας με αυτήν της Σούδας που τα προηγούμενα χρόνια ήταν στο επίκεντρο βοηθώντας τους Αμερικάνους να ελέγχουν τη Μ.Ανατολή.

Αναθεώρηση συνόρων είναι και οι διεκδικήσεις σε σχέση με τις ΑΟΖ. Οι διεκδικήσεις ότι αφού το Καστελόριζο έχει την δική του ΑΟΖ και η Κύπρος είναι «δική» μας -γιατί δεν υπάρχει επίλυση του Κυπριακού αλλά μόνο η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση να εκπροσωπεί την Κύπρο- τα ελληνικά σύνορα μπορεί να φτάνουν μέχρι το Ισραήλ. Αν αυτό δεν είναι επεκτατισμός και αναθεώρηση, τότε τι είναι; Μόνο αυτά που λέει ο Ερντογάν; Ο ανταγωνισμός είναι αντιδραστικός και από τις δύο μεριές και δικό μας καθήκον είναι να δίνουμε τη μάχη ώστε αυτού του είδους τα ιδεολογήματα να μην περνάνε. 

Μύθοι

Δεύτερο, σε ιδεολογικό επίπεδο, είναι το μόνιμο ρεφρέν του «προαιώνιου εχθρού» ότι μας χωρίζουν 600 χρόνια αντιπαλότητας. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στην απόρριψη αυτής της θέσης, ότι πρόκειται για μύθο. Βεβαίως και έχουν γίνει πόλεμοι αλλά δεν είναι όλοι οι πόλεμοι ίδιοι. Το 1821 στην επανάσταση ήταν ένας πόλεμος δίκαιος από την πλευρά των εξεγερμένων απέναντι σε ένα φεουδαρχικό καθεστώς. Το 1922, ο Σουλτάνος είναι με τη μεριά του ελληνικού στρατού που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των αγγλογάλλων ιμπεριαλιστών και νικητών του Α’΄ΠΠ και θέλουν να λύσουν προς το συμφέρον τους το οθωμανικό ζήτημα έχοντας απέναντί τους έναν εξεγερμένο λαό. Ένας δεύτερος ελληνοτουρκικός πόλεμος στον οποίο όμως, το δίκαιο ήταν με την πλευρά των εξεγερμένων της Τουρκίας. 

Και ερχόμαστε στη σύγχρονη εποχή όπου καμιά πλευρά πλέον δεν έχει το δίκιο με το μέρος της. Στην Κύπρο το 1974 η από εδώ πλευρά μιλάει μόνο για την τουρκική εισβολή. Αλλά και το ελληνικό πραξικόπημα του Σαμψών που προηγήθηκε δεν ήταν ελληνική 

εισβολή, οργανωμένη από την χούντα του Ιωαννίδη; Ήταν ένας αντιδραστικός και άδικος και από τις δύο πλευρές πόλεμος που αποτέλεσε εκκίνηση για μια σειρά από αναμετρήσεις, αντιδραστικές και από τις δύο πλευρές. 

Τι μπορούμε να κάνουμε απέναντι σε αυτήν την κατάσταση; Υπάρχει η θέση της ελληνικής διπλωματίας ότι ποντάρουμε στο «διεθνές δίκαιο» που βέβαια μεταφράζεται σε συγκεκριμένους οργανισμούς δηλαδή τον ΟΗΕ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Που κατέληξε στην Ουκρανία αυτή η διεθνής διπλωματία; Σε εισβολή, σε πόλεμο και όχι σε ειρήνη. Δεν μπορούμε να έχουμε καμιά εμπιστοσύνη ότι η επίλυση θα έρθει από εκείνη τη μεριά. Αυτό το λέει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στην Ελλάδα, που δεν ξεχνάει τα μνημόνια που επέβαλε η ΕΕ ούτε την χούντα που ήταν το αγαπημένο παιδί του ΝΑΤΟ.     

Μήπως λοιπόν πρέπει να λύσουμε το ζήτημα με «δικές μας δυνάμεις»; Που μεταφράζεται: μήπως πρέπει να πολεμήσουμε; Είναι η θέση όπου λέει ότι καλή η διεθνής διπλωματία αλλά το ζήτημα είναι να προετοιμαζόμαστε για την αναμέτρηση. Αυτή είναι και η πραγματική πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας που μεταφράζεται σε άγριους και συνεχείς εξοπλισμούς, εκτόξευση των πολεμικών δαπανών, στρατιωτικές ασκήσεις κλπ.   

Και είναι δυστυχώς και η πολιτική της αντιπολίτευσης και αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα. Δεν μπορεί η στάση του ΣΥΡΙΖΑ να είναι «τι ανταλλάγματα πήρατε στο ΝΑΤΟ κ. Μητσοτάκη;» και κριτική από τα δεξιά ότι είναι υποχωρητικός απέναντι στην Τουρκία. Δεν μπορεί το ΚΚΕ να καταγγέλει το ΝΑΤΟ, τον πόλεμο κλπ. αλλά ταυτόχρονα να λέει ότι θέλαμε τα όπλα που έστειλε η κυβέρνηση στην Ουκρανία για να κάνουμε πόλεμο εδώ με την Τουρκία.     

Η απάντηση που έχουμε να δώσουμε από την δική μας την πλευρά είναι ότι δεν προετοιμαζόμαστε για να πολεμήσουμε αλλά για να σταματήσουμε έναν αντιδραστικό πόλεμο. Και δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το πετύχουμε αυτό παρά ακολουθώντας τη δική μας επαναστατική παράδοση, του Π. Πουλιόπουλου, του ΣΕΚΕ και των Παλαιών Πολεμιστών την δεκαετία του ’20 και την παράδοση του κινήματος που από την μεταπολίτευση και μετά φωνάζει στις διαδηλώσεις: «Άγκυρα, Αθήνα, Λευκωσία, εχθρός μας το κεφάλαιο και η στρατοκρατία».