Καταπίεση και απελευθέρωση
Τρεις μέρες, τρεις γυναικοκτονίες

22/6/21, Πετράλωνα, διαδήλωση ενάντια στον σεξισμό. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Άλλες τρεις γυναίκες έπεσαν θύματα γυναικοκτονιών τη βδομάδα που πέρασε, με τον τραγικό απολογισμό να ανεβαίνει στις 15 δολοφονημένες μέσα σε 7 μήνες. Στο Ρέθυμνο μια 56χρονη δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της μόλις του ζήτησε διαζύγιο. Στη Ζάκυνθο, μια 41χρονη δολοφονήθηκε με μαχαιριές από τον σύζυγό της που την είχε επανειλημμένα κακοποιήσει στο παρελθόν, κι αφού η ίδια είχε καταφύγει χωρίς αποτέλεσμα στο τοπικό τμήμα. Τέλος, στο Περιστέρι μια 17χρονη κοπέλα βρέθηκε νεκρή με σημάδια πάλης και πνιγμού. Λίγες μέρες μετά συνελήφθη ο 20χρονος σύντροφός της ο οποίος ομολόγησε ότι την είχε σκοτώσει.

Σε αυτές τις συγκλονιστικές πρώτες εικόνες ήρθαν να προστεθούν τις επόμενες ώρες τα στοιχεία από τις συνθήκες στις οποίες έγιναν τα εγκλήματα – αναδεικνύοντας, όπως πάντα, συστημικές ευθύνες πίσω από αυτά. Στη γυναικοκτονία της Ζακύνθου είδαμε για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια τη φονική αδιαφορία της ΕΛΑΣ. Η γυναίκα, έχοντας υποστεί άγριο ξυλοδαρμό από τον άντρα της, ζήτησε την προστασία της αστυνομίας και δεν την έλαβε, αλλά ακόμα χειρότερα ο γυναικοκτόνος ειδοποιήθηκε για την καταγγελία της αμέσως μετά. Όταν αυτή γύρισε στο σπίτι δολοφονήθηκε. Ο υπουργός Προ.Πο Θεοδωρικάκος έκανε πλάτες στους αστυνομικούς: όταν ρωτήθηκε σχετικά, δήλωσε ότι η απόφαση της δολοφονίας ήταν ειλημμένη και ουσιαστικά δεν γινόταν τίποτα.

Ο Δικηγορικός Σύλλογος Ζακύνθου (ΔΣΖ) τονίζει: “προκύπτουν αμείλικτα ερωτήματα για τη συμπεριφορά των αρχών σε σχέση με την ορθότητα της τήρησης της αυτόφωρης διαδικασίας και τα μέτρα που λήφθηκαν για την προστασία του θύματος”. Kαι συνεχίζει ρωτώντας: πώς καταδιώχθηκε ο δράστης, αν αναζητήθηκε ή απλά ειδοποιήθηκε να προσέλθει αυτοβούλως (!), πώς έμαθε ο δράστης ότι αναζητείται αν δεν ειδοποιήθηκε, γιατί δεν συνόδευσαν το θύμα στο νοσοκομείο οι αστυνομικοί, αν λήφθηκαν μέτρα για την προστασία του θύματος στο σπίτι.

Η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Ζακύνθου είχε το θράσος να απαντήσει με ένα χυδαίο δελτίο τύπου με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάει τα ρέστα από τον ίδιο τον ΔΣΖ, λέγοντας ότι ο δικηγόρος της γυναίκας της έδωσε λανθασμένες συμβουλές και έβγαλε την ανακοίνωση για να εξιλεωθεί! Δικαιολογεί δε τη στάση του αρμόδιου τμήματος αναφερόμενη στη δήλωση Θεοδωρικάκου. Ο ΔΣΖ απάντησε με νέα ανακοίνωση στην οποία τονίζει ότι τα ερωτήματα που έχει θέσει δεν έχουν διερευνηθεί.

Η ευθύνη του κράτους και των αρχών προβάλλει ακόμα πιο έντονη αν κανείς λάβει υπόψη το γεγονός ότι το θύμα είχε απευθυνθεί ξανά στις αρχές και είχε κερδίσει ασφαλιστικά μέτρα σε βάρος του θύτη. Ακόμα περισσότερο όμως συγκλονίζει το γεγονός ότι ο θύτης είχε μείνει άστεγος και η γυναίκα του τον λυπήθηκε και τον δέχτηκε πίσω στο σπίτι.

Πιέσεις

Σε αυτή την κίνηση συνοψίζεται με τον πιο τραγικό τρόπο αυτά που τονίζει και παλεύει το εργατικό κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών: με φόντο ένα διαλυμένο κοινωνικό κράτος, οι γυναίκες καλούνται να συντηρήσουν την οικογένειά τους με κάθε κόστος – αυτό μάλιστα θεωρείται έμφυτο ένστικτο και, ειδικά στην επαρχία, είναι ο μόνος πραγματικά αποδεκτός κοινωνικός ρόλος. Από εκεί πηγάζουν οι πιέσεις, ενδεχομένως ακόμα και εσωτερικές, που οδήγησαν αυτή τη γυναίκα να δεχτεί πίσω τον κακοποιητή και μελλοντικό δολοφόνο της.

Η υπόθεση της 17χρονης που δολοφονήθηκε από τον 20χρονο σύντροφό της έχει επίσης συγκλονίσει. Ο πατέρας της έφερε στη δημοσιότητα ότι η κοπέλα καθώς και ο αδελφός της έχουν πέσει θύματα ομαδικού βιασμού στο Μακροχώρι Ημαθίας όπου μεγάλωσαν. Δράστες ήταν τρεις άντρες που ανήκαν σε κύκλωμα μαστροπείας. Ενώ στην πρώτη δίκη τους είχαν αθωωθεί, ασκήθηκε αναίρεση από τον Άρειο Πάγο και καταδικάστηκαν σε νέα εκδίκαση. Σαν να μην έφτανε αυτός ο δικαστικός Γολγοθάς, τα παιδιά δέχτηκαν bullying στο σχολείο και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν. 

Εκτός από τον συστημικό σεξισμό, φάνηκε και ο συστημικός ρατσισμός. Το ανθρωποκυνηγητό που εξαπέλυσε η ΕΛΑΣ για τον 20χρονο αξιοποιήθηκε σαν ευκαιρία για μαζικούς ρατσιστικούς ελέγχους και σε άλλους Πακιστανούς. Από την άλλη μεριά τα ΜΜΕ, που συνήθως σπεύδουν να τονίσουν όταν οι δράστες είναι Ρομά σε κάποια εγκληματική πράξη, το γεγονός ότι η οικογένεια της 17χρονης είναι Ρομά, το εμφάνισαν σαν υποσημείωση σε μερικά μόνο ρεπορτάζ. Μια οικογένεια Ρομά, θύμα μακροχρόνιας και οργανωμένης εγκληματικής δράσης και αδιαφορίας από το κράτος πρόνοιας, φαίνεται δεν είναι το ίδιο άξια αναφοράς.