Μας καλούν στη συγκέντρωση

Τα καθήκοντα της εργατικής τάξης ορίζουν και τα αντίστοιχα των πολιτικών της εκφραστών, καθώς η ρευστότητα ελαχιστοποιεί την απόσταση ανάμεσα στο θρίαμβο και τη συντριβή. Η ιστορία των αντίστοιχων κρίσεων του μεσοπολέμου παρέχει πληθώρα παραδειγμάτων. Τότε η αριστερά έχασε την ευκαιρία.

Σήμερα σε μία συγκυρία μαζικής απονομιμοποίησης του πολιτικού σκηνικού, κατάρρευσης της αξιοπιστίας των κομμάτων εξουσίας και σοβαρής αμφισβήτησης του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας, η ευκαιρία για όποιον έχει να προβάλλει πολιτική προοπτική σε ένα κίνημα που φαίνεται να μοιάζει σαν ορχήστρα όχι μόνο χωρίς μαέστρο, αλλά και χωρίς μουσική, είναι προφανής.

Σήμερα η διαγραφή του χρέους, η κρατικοποίηση των τραπεζών, η ανάκτηση κάθε δημόσιας περιουσίας, ο εργατικός έλεγχος, η έξοδος από Ευρώ-ΟΝΕ-Ε.Ε. αποτελούν ρεαλιστικούς στόχους στην προοπτική της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την οικοδόμηση μίας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση.

Μία άλλη αριστερά χρειάζεται γι αυτά, όχι απλά άλλη μία. Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στα δύο χρόνια που πέρασαν από την συγκρότηση της σταθεροποίησε την παρουσία της στο πολιτικό σκηνικό, έκανε πράξη την ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, έβγαλε τον αντικαπιταλιστικό χώρο από το πολιτικό περιθώριο, αύξησε την πολιτική της επιρροή και κατακτά μέρα με τη μέρα την αξιοπιστία της σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού.

Και όλα αυτά αποσιωπημένη αν όχι συκοφαντημένη από Μ.Μ.Ε., κόμματα εξουσίας, Κ.Κ.Ε. κλπ, χωρίς την προβολή και την κρατική χρηματοδότηση του ΣΥΡΙΖΑ και των «Οικολόγων – Πράσινων», άγνωστη ακόμα σε μεγάλο μέρος της επικράτειας.

Η ενότητα στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. κατακτήθηκε. Τώρα είναι η ώρα της υπέρβασης, της πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης με άξονα τις διαδικασίες βάσης και τη μετάβαση από τις συνιστώσες στη συνισταμένη. Η συνδιάσκεψη μπορεί και πρέπει να είναι ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση αυτή.

Κώστας Παπαδάκης, δικηγόρος

• Χιλιάδες κόσμος μέσα από τις πλατείες, έφτασε την κυβέρνηση ΓΑΠ να είναι σε κατάσταση πανικού στις 15 Ιουνίου. Αυτό συνεχίστηκε και στη 48ωρη και σ υνεχίζεται μέσα στο κατακαλόκαιρο. Το πιο σημαντικό σε αυτές τις μάχες ήταν το δέσιμο του οργανωμένου εργατικού κινήματος με το αυθόρμητο των πλατειών.

Εχουμε ένα γύρο που τυπικά μπορεί να ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο, όμως η κυβέρνηση παραπαίει. Ολοι οι αναλυτές την χαρακτηρίζουν σαν κυβέρνηση σύμβασης έργου. Εχει μηδενική κοινωνική αποδοχή και ως εκ τούτου έχουμε απέναντί μας αυτό το καθήκον: να την αποτελειώσουμε. Αυτό σημαίνει πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα για το εργατικό κίνημα, όλη την αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να σταματήσει τις επιθέσεις, το μεσοπρόθεσμο, τον εφαρμοστικό, δεν σταματάει για να ξαναρχίσει το Σεπτέμβρη, αλλά συνεχίζει. Από αυτήν την άποψη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα κοινωνικά πατήματα που έχει, οι συσπειρώσεις στους εργατικούς χώρους, τα ΕΑΑΚ στις σχολές, οι τοπικές κινήσεις πόλεις, έχουν καθήκον να συνεχίζουν να πιέζουν. Αυτό το πράγμα μπορούμε να το κάνουμε ενιαιομετωπικά με όλες τις δυνάμεις, να δώσουμε αυτή τη μάχη με όλο τον κόσμο που θέλει να αγωνιστεί. Είναι καθήκον να μη σεχτάρουμε, επί του κινηματικού τουλάχιστον.

Επί του πολιτικού πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για μεγάλες καμπάνιες, μια πρώτη αφορμή είναι το Πεδίο του Αρεως στις 16 του μήνα στο Θέατρο Οικονομίδη. Θα χρειαστούν μεγάλες καμπάνιες που να βάζουν τα πολιτικά ζητήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την παύση πληρωμών, την κρατικοποίηση των τραπεζών, τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή, δεμένα με το τι ακριβώς σημαίνει χρέος, γενικά, αλλά και συγκεκριμένα στους χώρους. Παράδειγμα, στους δήμους που είναι υπό κατάρρευση, λόγω Καλλικράτη, που δεν έχουν να πληρώσουν. Εδώ, πέρα από το συνολικό, απαιτούμε να παύσουν να πληρώνουν οι δήμοι τα τοκοχρεολύσια και στις ιδιωτικές τράπεζες και στο Παρακαταθηκών, γιατί τίθεται θέμα ύπαρξής τους. Και αυτό δεν είναι θέμα κανενός κοινοβουλευτικού φορέα, είναι δικό μας, να το επιβάλλει ο κόσμος, η εργατική τάξη, οι πλατείες.

Ηλίας Λοϊζος, γραμματέας Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Ν. Ηρακλείου

• "Παν το ελληνικόν εκινήθη" ( Θουκυδίδης 428 π.Χ.)

Και ξαφνικά όλη η Ελλάδα έγινε άνω κάτω. Οι πλατείες της οργής και της αγανάκτησης κάνανε τον πολιτικό χρόνο πυκνό, κρίσιμο, πολύχρωμο και καθοριστικό. Η αγανάκτηση ξεχύθηκε στους δρόμους ζητώντας εκτόνωση. Η αδικία ζητώντας δικαίωση. Η καταπίεση συσσωρευμένη ποσοτικά έγινε ποιοτικό άλμα και κραυγή απειλής και διαμαρτυρίας. ''Είμαστε εδώ" φωνάζουν σε όλους τους τόνους οι αγανακτισμένοι - προδομένοι - απαξιωμένοι - αποφασισμένοι της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας, της Λαμίας.

Για την αριστερά τη δικιά μας, της ανατροπής και της επανάστασης, για την αριστερά την ασυμβίβαστη, την οραματική και συνάμα την βαθιά γειωμένη στην πραγματικότητα ΜΠΑΙΝΕΙ ΒΑΡΥ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ. Να αποτελέσει την πλατφόρμα υποδοχής της αγανάκτησης και της χαμένης ελπίδας. Να κάνει την διαμαρτυρία ανατροπή, να κάνει το αυθόρμητο συνειδητό, να μπει μπροστά παίζοντας τον ιστορικό της ρόλο. Αν όχι τώρα πότε σύντροφοί μου της “ΑΝΤΑΡΣΥΑ”;¨Αν όχι εμείς ποιός;

Οι καιροί και η ιστορία δεν θα μας συγχωρέσουν. Τα καθήκοντα είναι άμεσα και επιτακτικά. Να δεθούμε ουσιαστικά με αυτόν τον κόσμο βάζοντας στην άκρη τις γνωστές μας αγκυλώσεις για ό, τι κινείται χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει εμείς. Να βάλουμε τους εαυτούς μας στη σοβαρή πολιτική δοκιμασία που βρίσκεται μπροστά μας και με γρήγορα πολιτικά αντανακλαστικά να πάρουμε το μερίδιο που μας αντιστοιχεί  από τα ιστορικά γεγονότα που συντελούνται. Και το μερίδιο δεν είναι  καθόλου μικρό. Πρέπει άμεσα να αναβαθμίσουμε το πολιτικό περιεχόμενο των παρεμβάσεών μας κάνοντας την παρουσία μας και αισθητή και απαραίτητη.

Ας μη φοβηθούμε την αντιφατικότητα που μας χαρακτηρίζει σε κάποιες εκφράσεις μας. Θα μάθουμε και εμείς μέσα στον παλλαϊκό ξεσηκωμό. Θα δώσουμε και θα πάρουμε ιδέες και αποφάσεις. Γιατί η αριστερά η δικιά μας δεν επεξεργάζεται μια “κομματική γραμμή” σε κλειστά γραφεία ξεσκονίζοντας κιτάπια του παρελθόντος. Είναι η αριστερά που δεν φοβάται να ζυμώσει τις θέσεις της μαζί με το λαό, στους χώρους δουλειάς και στα εργοστάσια, στα σχολεία και στα νοσοκομεία. Εκεί που μιλώντας με κάθε εργαζόμενο, ζώντας από κοντά τα προβλήματα και τα βάσανά του, φτιάχνει μαζί του την κοινωνία του αύριο, την κοινωνία των ονείρων μας. Και τα λέμε “όνειρα” ΟΧΙ γιατί δεν θα πραγματοποιηθούν. ΤΑ ΛΕΜΕ “ΟΝΕΙΡΑ” ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΓΙΝΑΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΚΟΜΑ .

Ράνια Νενεδάκη, δημοτική σύμβουλος Ζωγράφου

• Η συνέλευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται σε μια κρίσιμη για το κίνημα και τις γενικότερες εξελίξεις περίοδο, λίγο μετά την ιστορική 48ωρη αναμέτρηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, όχι μόνο με τις δυνάμεις της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας αλλά με το σύνολο του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου.

Οι αστικές κυβερνήσεις παγκόσμια στριμώχνονται όλο και περισσότερο από την οικονομική κρίση, οξύνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους, φοβούνται το ντόμινο οικονομικής κατάρρευσης που μπορεί να προκαλέσει η κρίση χρέους, τρέμουν την αυξανόμενη αντίδραση των εργαζόμενων μαζών στις πολιτικές υποτίμησης της εργατικής δύναμης και των εργασιακών δικαιωμάτων. Στην Ελλάδα η ορμητική εισβολή του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις, με τις συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις, τις μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις στις πλατείες δημιουργεί συνθήκες αποσταθεροποίησης για το πολιτικό σύστημα, αφαιρεί κάθε ίχνος κοινωνικής νομιμοποίησης από τις σφαγιαστικές πολιτικές των μνημονίων και του μεσοπρόθεσμου. Έτσι οι δυνατότητες χειρισμών από την πλευρά της κυβέρνησης και των συνοδοιπόρων της φαίνεται να περιορίζονται στην επιβολή βίας και τρόμου.

Η συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ξέσπασμα, την πολιτικοποίηση, τη μαχητικότητα των αγώνων, την ωρίμανση των αιτημάτων με στοιχεία του δικού μας προγράμματος ήταν σημαντική. Ειδικά από τη στιγμή που η στάση της καθεστωτικής αριστεράς με την προβολή κοινοβουλευτικών «διεξόδων», την ατολμία να προτείνουν ριζοσπαστικές λύσεις σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, την απόσταση από το ξέσπασμα της λαϊκής αγανάκτησης δεν μπορεί να συμβάλλει στη νικηφόρα, ανατρεπτική εξέλιξη των αγώνων. Σήμερα που το δίλημμα «εξέγερση και ανατροπή ή υποταγή και εξαθλίωση» είναι περισσότερο από ποτέ το πραγματικό διακύβευμα των αγώνων, οι ευθύνες της επαναστατικής αριστεράς είναι τεράστιες, η ανάδειξη της αντικαπιταλιστικής προοπτικής είναι απαραίτητη αλλά και εφικτή. Στην πορεία προς την πρώτη πανελλαδική μας συνδιάσκεψη θα πρέπει να αναπτύξουμε και να προβάλλουμε την πολιτική μας πρόταση που κινείται στους ακόλουθους βασικούς άξονες: πρόγραμμα εργατικής απάντησης στην κρίση σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, εργατικό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής συγκροτημένο γύρω από ένα τέτοιο πρόγραμμα, ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος με έμφαση στην από τα κάτω οργάνωση και συντονισμό των αγώνων, κοινή δράση της αριστεράς, ισχυρή αντικαπιταλιστική αριστερά.

Η κοινωνική δυναμική που αναπτύσσεται πρέπει να πάρει ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση κι αυτό αποτελεί πια όρο επιβίωσης για τις εργαζόμενες μάζες. Σήμερα είμαστε όλοι πιο ώριμοι και πιο δυνατοί. Χρειαζόμαστε και θα χτίσουμε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυρή, μαζική, πιο οργανωμένη και δημοκρατική, που να συσπειρώνει γύρω της τους εργαζόμενους που μέσα στον ξεσηκωμό αποδεσμεύονται από την αστική πολιτική και το ρεφορμισμό, ικανή να αλλάξει τα πράγματα μέσα στο κίνημα, στην Αριστερά, στην κοινωνία.

Θανάσης Διαβολάκης, δημοτικός σύμβουλος Πειραιά

• Όπως έδειξε και η πλατεία Συντάγματος με τις συνελεύσεις της, το συντονισμό της με τις άλλες πλατείες και τον απολογισμό τους, έχει χρωματιστεί από τον πολιτικό λόγο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ζητάει την άμεση παύση πληρωμών στους τοκογλύφους και τη διαγραφή του ληστρικού χρέους. Την έξοδο από το σφαγείο της Ε.Ε και το ευρώ. Την αναδιανομή του πλούτου προς όφελος της εργασίας με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, την απαγόρευση των απολύσεων. Δημόσια και δωρεάν υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση. Οι στόχοι δηλ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σ’ αυτές τις συνθήκες της οξυμένης κρίσης βρίσκονται κοντά στις αναζητήσεις του κόσμου.

Ανοιχτό ωστόσο παραμένει το ζήτημα πώς θα μπορέσουν να ενωθούν οι πλατείες με το εργατικό κίνημα και τους αγώνες του και πώς θα χαράξουν τα απαραίτητα βήματα για το μπλοκάρισμα του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος και για τη δημιουργία τέτοιας πολιτικής κρίσης που θα μπορέσει να οδηγήσει και στην ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.

Στη Συνδιάσκεψη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να βρει τον τρόπο, ώστε αυτές οι αναζητήσεις να πάρουν οργανωτική έκφραση και να ενοποιηθεί το μέτωπο των μελών της και των αγανακτισμένων. Να έχει αυτή η κατάληξη ζωντανή, δημιουργική λειτουργία χωρίς “βέτο” και “καπέλα”, με συντροφικές συναινετικές και ενωτικές λύσεις.

Πρέπει τέλος να αναβαθμίσουμε πολιτικά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Να ωριμάσει προγραμματικά για να μπορέσει να διατυπώσει, όχι μόνο αυτά που δεν θέλει, αλλά και όσα οραματίζεται και θέλει. Για την άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό που θα παίρνει υπόψη τις ιδιομορφίες της χώρας μας και της εποχής μας.

Αντωνία Βαφειάδου-Αθανασοπούλου, δημοτική σύμβουλος Περιστερίου

• Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι γέννημα της ανάγκης ή είναι ο ευσεβής πόθος κάποιων αριστερών; Μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της τάξης; Και αν ναι, τι πρέπει να κάνει για να το πετύχει;

Η απάντηση που δίνουν σε αυτά τα ερωτήματα οι συνάδελφοι στις εξορμήσεις μας αλλά και καθημερινά μέσα στους χώρους δουλειάς είναι θετική: Ναι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο, αλλά πρέπει να κάνει δύο πράγματα. Καλύτερη οργάνωση στο να μπορεί να μαζέψει τον κόσμο. Χρειάζεται μόνιμη δουλειά και παρουσία για να έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο. Και να πιέσει να βγάλει μέσα στα συνδικάτα απεργία διαρκείας, γιατί με 24ωρες και 48ωρες δεν πρόκειται να βγει τίποτα.

Από τον πιο συνειδητοποιημένο ταξικά μέχρι τον πιο καινούργιο, θα σου πούνε όλοι το ίδιο πράγμα. Χρειάζεται να μην κοιτάς μόνο τα πράγματα όπως τα θέλεις εσύ, αλλά να ακούς τα μηνύματα που σου στέλνει ο κόσμος. Καλά κάνουμε και συμμετέχουμε στην πλατεία, στο δρόμο, που τρώμε τα χημικά, αλλά η μεγαλύτερη δύναμη για να νικήσουμε βρίσκεται μέσα στους χώρους εργασίας, στη δύναμη της εργατικής τάξης να παραλύσει την παραγωγή. Σε αυτό μεγάλη ευθύνη έχουν τα δυνατά συνδικάτα.

Για παράδειγμα, στην ΠΟΕ ΟΤΑ, – και μόνο το γεγονός, ότι έκλεισε η χωματερή δύο μέρες πριν τη 48ωρη – σήμανε ότι σταμάτησε και η αποκομιδή σε όλη την Αθήνα. Ας φανταστούμε να κλείσει η ΠΟΕ ΟΤΑ δύο βδομάδες και ταυτόχρονα να κατεβάσουν τους διακόπτες στη ΔΕΗ, να μπουν στην απεργία και οι συγκοινωνίες, μπορούν να δημιουργήσουν τέτοια δυναμική, να συμπαρασύρουν και τα πιο αδύναμα κομμάτια – και τότε, σκόρπισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Και κάτι άλλο. Bλέπεις στις ομοσπονδίες σκίζουν τις ταυτότητες του ΠΑΣΟΚ, ήρθαν οι εκπρόσωποι της ΠΟΕ ΟΤΑ στο Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων. Εκείνοι έρχονται να μας βρούνε, δεν πάμε εμείς. Αυτό σημαίνει να είμαστε τολμηροί, να βάλουμε τα ζητήματα πιο προωθημένα, πιο αγωνιστικά, με προοπτική και αν δεν θέλει να ακολουθήσει η ηγεσία θα ακολουθήσει η βάση.

Μήτσος Καλπίδης, εργαζόμενος Δήμου Κορυδαλλού