Αντιπολεμικό κίνημα
Ουκρανία έξι μήνες μετά: Ετοιμάζουν νέες επιθέσεις και αντεπιθέσεις

Εκατομμύρια είναι οι πρόσφυγες και οι προσφύγισσες μέσα και έξω από την Ουκρανία. Φωτό: Getty Images

Οι έξι μήνες από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, είναι γεμάτοι από ανθρώπινες τραγωδίες και ανυπολόγιστες καταστροφές. O OHE έχει καταγράψει περίπου 5.500 νεκρούς αμάχους αλλά επισημαίνει ότι ο αριθμός είναι σίγουρα πολύ, μα πολύ, μεγαλύτερος. 

Οι στρατιωτικές απώλειες είναι επίσης πολύ μεγάλες αν και η κάθε πλευρά φουσκώνει τους αριθμούς για τον αντίπαλο και υποβαθμίζει τις δικές της. Η ουκρανική κυβέρνηση μιλάει για 9.500 νεκρούς στρατιώτες της. Η Ρωσία έχει πάψει να δίνει στοιχεία από τον Μάρτη, αλλά οι δυτικές υπηρεσίες εκτιμούν τους νεκρούς Ρώσους στρατιώτες σε 20 χιλιάδες. 

Σε αυτούς τους αριθμούς πρέπει να προστεθούν οι δεκάδες χιλιάδες των τραυματιών, οι ισοπεδωμένες πόλεις και χωριά, τα 6,6 εκατομμύρια προσφύγων. Η Ουκρανία είναι μια κατεστραμμένη και χρεοκοπημένη χώρα και ο οικονομικός πόλεμος ανάμεσα στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς και το ρωσικό ιμπεριαλισμό εντείνει την ενεργειακή και διατροφική κρίση προκαλώντας κύμα φτώχειας παγκόσμια. 

Παρόλα αυτά, ο πόλεμος συνεχίζεται και όλοι οι «πρωταγωνιστές» του δεν δείχνουν καμιά διάθεση να τον τερματίσουν. Αντίθετα, όσο το καλοκαίρι δίνει τη θέση του στο φθινόπωρο οι αντίπαλοι ετοιμάζονται για νέες «αποφασιστικές» αναμετρήσεις, για περισσότερο «κρέας για τα κανόνια». 

Τους προηγούμενους μήνες ο ρωσικός στρατός είχε ρίξει το βάρος του στο Ντονμπάς, τη βιομηχανική καρδιά της Ουκρανίας στα ανατολικά, με σκοπό να το θέσει πλήρως υπό τον έλεγχό του. Η προώθηση του ρωσικού στρατού συνεχίζεται με ρυθμούς σαλιγκαριού και μάχες που θυμίζουν τα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. «Είναι μια καλή μέρα για τους Ρώσους όταν προχωράνε 500 μέτρα» έλεγε ένας Αμερικάνος «ειδικός» στο αφιέρωμα των Νιου Γιορκ Τάιμς την περασμένη βδομάδα. 

Τώρα τα φώτα της προσοχής έχουν μεταφερθεί αλλού, στη νότια Ουκρανία και συγκεκριμένα στην περιοχή της Χερσώνας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πόλη που έχει καταλάβει, ήδη από την αρχή της εισβολής, ο ρωσικός στρατός. Βρίσκεται σε στρατηγική θέση στις αρχές του δέλτα του Δνείπερου, διαθέτει μεγάλα ναυπηγεία. 

Και εκεί, σύμφωνα με τις δηλώσεις και υποσχέσεις των Ουκρανών αξιωματούχων πρόκειται να εκδηλωθεί η μεγάλη τους αντεπίθεση. Ο στόχος, να διώξουν το ρωσικό στρατό στην αντίπερα όχθη του Δνείπερου και γιατί όχι, να προελάσουν μέχρι την Κριμαία που είναι στα χέρια της Ρωσίας από το 2014. 

Ο χρόνος πιέζει την κυβέρνηση του Κιέβου τόσο στο στρατιωτικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο. Αν μπει για τα καλά ο χειμώνας χωρίς μια νικηφόρα μάχη στο νότο, ο ρωσικός στρατός θα έχει την ευκαιρία να ολοκληρώσει τις οχυρώσεις του και σε συνδυασμό με το ναυτικό αποκλεισμό, να σιγουρέψει τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της ακτογραμμής της Ουκρανίας. 

Σκεπτικισμός

Μια τέτοια εξέλιξη θα εντείνει τον σκεπτικισμό στις δυτικές πρωτεύουσες. Την περασμένη βδομάδα η Α. Μπέρμποκ δήλωσε ότι «Δεν είμαστε σίγουροι ότι η Ουκρανία θα κερδίσει τον πόλεμο». Προς το παρόν τέτοιες δηλώσεις συνοδεύονται με διαβεβαιώσεις ότι «θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να…». Αλλά η συνέχιση ενός πολέμου φθοράς και το 2023 μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. 

Η ουκρανική κυβέρνηση λέει ότι ξεκίνησε η αντεπίθεση, αλλά είναι ασαφής η πραγματική έκτασή της. Πολύ απλά η ουκρανική κυβέρνηση δεν διαθέτει τους αριθμούς, τα όπλα, τα πυρομαχικά και ακόμα πιο σημαντικό την εμπειρία για μια τέτοια επιχείρηση. Αυτό που κάνει είναι να αξιοποιεί τα υπερσύγχρονα συστήματα πυροβολικού που έχουν στείλει η ΗΠΑ για να χτυπάει στόχους στα ρωσικά μετόπισθεν. Τα περίφημα Himars έχουν πλήξει στόχους στην ίδια την Κριμαία. «Νόμιμοι στόχοι» πλέον για τις ΗΠΑ, όπως έσπευσε να δηλώσει εκπρόσωπος του υπουργείου «Άμυνας». 

Όμως, ο χρόνος πιέζει και το ρωσικό ιμπεριαλισμό. Όχι γιατί φοβάται ότι η κυβέρνηση του Κιέβου θα προελάσει στην Κριμαία και τα σύνορα του Ντονμπάς με την Ρωσία. Αλλά γιατί κάθε μέρα που περνάει το κόστος του πολέμου γίνεται βαρύτερο. Μπορεί το ρούβλι να έχει αποφύγει την κατάρρευση και το ρωσικό πετρέλαιο να βρίσκει καινούργιες αγορές (με έκπτωση 20% στις τιμές, ευκαιρία για κάθε λογής λαμόγια όπως οι έλληνες εφοπλιστές). 

Όμως, οι κυρώσεις των ΗΠΑ και της Δύσης είναι δηλητήριο σχεδιασμένο να παραλύει σταδιακά. Σιγά-σιγά, οι ρωσικές βιομηχανίες, βρίσκονται στερημένες από ανταλλακτικά και προϊόντα υψηλής τεχνολογίας που ούτε η Κίνα μπορεί να προμηθεύσει. Οι «εφοδιαστικές αλυσίδες» γίνονται, πάλι βαθμιαία, περισσότερο περίπλοκες, δύσκολες και ακριβές. 

Τα τάγματα των πεζικάριων που καταβροχθίζονται στις μάχες χαρακωμάτων μπορεί να μην κοστίζουν πολλά, από οικονομικής άποψης,  στη ρωσική άρχουσα τάξη. Αλλά οι υπερσύγχρονοι πύραυλοι Ισκαντάρ με τα λεγόμενα πλήγματα ακριβείας (όπως των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, δηλαδή σφαγές) δεν παράγονται με αέρα κοπανιστό. 

Ο πυρηνικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Ζαπορίζια, είναι η συμπύκνωση της εφιαλτικής επικινδυνότητας αυτής της αναμέτρησης. Είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη με έξι πυρηνικούς αντιδραστήρες. Ο ρωσικός στρατός κατέλαβε την περιοχή στις πρώτες φάσεις της εισβολής. Όμως, το προσωπικό του σταθμού συνεχίζουν να είναι Ουκρανοί που υπακούν την κυβέρνηση του Κιέβου. 

Σκοτάδι

Αν ο ρωσικός στρατός διασφαλίσει τον έλεγχο του σταθμού, τότε μπορεί ανά πάσα στιγμή να βυθίσει την Ουκρανία στο σκοτάδι και την παγωνιά. Οι ανταλλαγές πυρών πυροβολικού και οι μάχες στην γύρω περιοχή έχουν φέρει κοντά το κίνδυνο για μια πυρηνική καταστροφή που θα κάνει αυτήν του Τσερνόμπιλ να ωχριά. Και οι επιθεωρητές της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας που φτάνουν αυτή τη βδομάδα εκεί λίγα μπορούν να κάνουν. 

Οι έξι μήνες του πολέμου έχουν διαψεύσει και όλα τα παραμύθια που λέγανε οι αντιμαχόμενοι ιμπεριαλιστές για να δικαιολογήσουν τη σφαγή. 

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πολεμάνε στην Ουκρανία και ο ισχυρισμός ότι η ουκρανική κυβέρνηση διεξάγει ένα πόλεμο «εθνικής αντίστασης» δεν πείθουν πια. Ο ρυθμός και η έκταση των στρατιωτικών της επιχειρήσεων καθορίζονται από το ρυθμό και το είδος της στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ, της Βρετανία και των ΝΑΤΟϊκών συμμάχων. Το ίδιο και η οικονομική της επιβίωση. Όποιος έχει τα όπλα και το χρήμα έχει και τον πολιτικό έλεγχο. 

Για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ο πόλεμος που διεξάγει «δι’ αντιπροσώπου» στην Ουκρανία έχει κόστος. Πολιτικό κόστος: Δεδομένοι σύμμαχοι από την Τουρκία μέχρι τις μοναρχίες του Κόλπου κάνουν τα δικά τους παιχνίδια. Επίσης, τα δισεκατομμύρια δολάρια και ο πανάκριβος εξοπλισμός που στέλνει εκεί βυθίζονται στη μαύρη τρύπα ενός πολέμου φθοράς χωρίς ορατό τέλος, την ίδια στιγμή που το κύριο μέτωπο του είναι στον Ειρηνικό Ωκεανό και την Ν.Α Ασία απέναντι στην Κίνα. 

Όμως, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κάνουν πίσω στην Ουκρανία, γιατί κάτι τέτοιο θα έστελνε σήμα αδυναμίας διεθνώς. Για παράδειγμα η αξιοπιστία των υποσχέσεων του Μπάιντεν ότι θα πολεμήσει για την Ταϊβάν θα δεχτεί μεγάλο πλήγμα. 

Όταν ξεκινούσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος οι κυβερνήσεις και των δυο ιμπεριαλιστικών συνασπισμών υπόσχονταν ένα γρήγορο τέλος. Οι στρατηγοί του Κάιζερ ήταν σίγουροι για μια ταχεία προέλαση μέχρι το Παρίσι. Οι Βρετανοί και οι Γάλλοι υπόσχονταν ότι «τα Χριστούγεννα θα πίνουμε καφέ στο Βερολίνο». Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα εφιαλτικό σφαγείο που κράτησε χρόνια. 

Σε αυτό το μονοπάτι βαδίζει σήμερα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία. Η ελπίδα για τον τερματισμό του δεν βρίσκεται στα παζάρια και τη διπλωματία των κυβερνήσεων. Βρίσκεται στους δικούς μας αγώνες ενάντια στον εχθρό που βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα: την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη.