Οι απεργίες συνεχίζονται στη Βρετανία, με μια σειρά κλάδους να απαιτούν αυξήσεις που να αντισταθμίζουν την ακρίβεια, αλλά και παλεύουν για να σώσουν θέσεις εργασίας από τις επιθέσεις και τις περικοπές.
Μετά την 8ήμερη απεργία των λιμενεργατών στο Φέλιξστοου, τις απεργίες των σιδηροδρομικών και των εργαζόμενων στο μετρό, αυτή τη βδομάδα οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες πήραν τη σκυτάλη. Την Τρίτη 30 Αυγούστου βγήκαν σε διήμερη απεργία στην British Telecoms (BT), που οργανώθηκε από την ομοσπονδία CWU. Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι οι “αυξήσεις” που προσφέρει η εργοδοσία είναι στην πραγματικότητα μειώσεις με βάση τον πληθωρισμό. Η απεργία έρχεται μετά από δύο ακόμη μέρες απεργίας πριν από ένα μήνα. Εκείνες οι απεργίες ήταν οι πρώτες απεργίες στην BT από το 1987. Για την τεράστια πλειοψηφία των εργαζόμενων ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχαν σε απεργιακή κινητοποίηση στη ζωή τους.
Η εργοδοσία το παίζει σκληρή και ακόμη και τώρα αρνείται να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το συνδικάτο. Ο Ουίνστον Ρίτσαρντς, συνδικαλιστής στο Νότιο Λονδίνο, δηλώνει στην εφημερίδα Socialist Worker: “Τον περασμένο μήνα υπήρχαν ακόμη συνάδελφοι που δεν ήθελαν την απεργία. Αλλά αφού την κάναμε, όλοι είπαν ναι, έτσι θα τους αναγκάσουμε να διαπραγματευτούν.”
“Η τακτική μας είναι πιο δυναμική αυτή τη φορά”, λέει μια εργαζόμενη, “Είναι μόνο οι περιορισμοί που μας βάζει η αντισυνδικαλιστική νομοθεσία που δεν μας αφήνουν να κάνουμε αυτά που μας επιτρέπει η αριθμητική μας δύναμη”.
Την Τετάρτη, 31 Αυγούστου, μαζί τους απεργούν και οι εργαζόμενοι στα Ταχυδρομεία που επίσης ανήκουν στο CWU. Μαζί, πρόκειται για 155 χιλιάδες κόσμο που θα απεργεί την ίδια μέρα για αυξήσεις. Η συνδικαλιστική ηγεσία ωστόσο προσπαθεί να αποφύγει τις συνδέσεις και τις κοινές διαδηλώσεις. Αποφεύγει να καλέσει διαδήλωση για τους εργαζόμενους της BT, οι οποίοι βλέπουν με ενθουσιασμό τις ζωντανές κινητοποιήσεις που οργανώνουν οι συνάδελφοί τους στα Ταχυδρομεία. Ο Ντάρεν, απεργός της BT από το Κεντρικό Λονδίνο, λέει: “Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πάμε στις απεργιακές φρουρές των ταχυδρομικών και εκείνοι να έρθουν στις δικές μας”.
“Για όσο χρειαστεί”
Με τα αφεντικά της BT να μην υποχωρούν μέχρι στιγμής, η μάχη αναμένεται μακριά. “Πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι να τους αναγκάσουμε”, λέει ο Ντάρεν. “Δυο μέρες απεργία είναι σημαντικές, αλλά πρέπει να πάμε και για πιο στρατηγικές απεργίες.” Υπάρχουν ενδείξεις ότι η αλαζονική στάση της εργοδοσίας έχει εξοργίσει τον κόσμο ακόμη περισσότερο. “Διαμορφώνεται ένα μοτίβο στην εταιρεία, ότι τα αφεντικά μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να ρωτήσουν κανένα.. Πρέπει να ξεσηκωθούμε. Είμαι έτοιμος να στηρίξω την απεργία όσο κι αν χρειαστεί για να πάρουν το μήνυμα”.
Στις 11-14 Σεπτέμβρη οργανώνει το συνέδριό της η συνομοσπονδία όλων των συνδικάτων, TUC. Πλέον, δεν μπορεί να επικαλεστεί τη “χαμηλή διάθεση για αγώνες” για να δικαιολογήσει την αδράνειά της. Τα ίδια τα έντυπα των αφεντικών κυκλοφορούν με τίτλους για “το καλοκαίρι των απεργιών” και τώρα για “το χειμώνα της οργής”, θυμίζοντας τις απεργίες της δεκαετίας του ‘70 που τρομοκράτησαν τα αφεντικά. Δύο μεγάλες ομοσπονδίες έχουν καταθέσει ψήφισμα ζητώντας “κοινές και συντονισμένες απεργίες”. Ομως και η ηγεσία της TUC και άλλες ομοσπονδίες αποφεύγουν να συντονίσουν, δεν θέλουν οι αγώνες να πάρουν “πολιτικό χαρακτήρα” και ούτε να αφήσουν τον αγωνιστικό ενθουσιασμό να φτάσει και σε άλλα σημεία. Η ηγεσία του Εργατικού Κόμματος βρίσκεται σε ανοιχτή εκστρατεία ενάντια στις απεργίες.
Όσο και να αποφεύγουν την “πολιτικοποίηση” των απεργιών, πρόκειται στην πράξη για μια κοινή μάχη ενάντια στην κρίση, στην κυβέρνηση και στις κομπίνες των αφεντικών. Την ώρα μάλιστα που μετά τη φυγή του Μπόρις Τζόνσον, στην ηγεσία των Συντηρητικών ανταγωνίζονται η Λιζ Τρας με τον Ρίσι Σούνακ για το ποιος είναι μεγαλύτερος νοσταλγός της Θάτσερ και πιο αντεργατικός στις τοποθετήσεις του. Η Τρας, που είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γίνει πρωθυπουργός, ακούγεται σε μια συνομιλία της που διέρρευσε να λέει ότι το πρόβλημα στη Βρετανία είναι η τεμπελιά των εργατών. “Είναι βασικό πρόβλημα της βρετανικής εργατικής κουλτούρας. Αυτό που πρέπει να κάνει ο κόσμος είναι να ιδρώσει κι άλλο”. Τα λεέι αυτά η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της στη Βρετανία που δεν έχουν ιδρώσει ποτέ. Τα ποσοστά της Τρας και του Σούνακ έχουν φτάσει πλέον να βρίσκονται χαμηλότερα και από του Μπόρις Τζόνσον που έφυγε με ένα 19%. Έχοντας να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, τον πόλεμο στην Ουκρανία, τις επιπτώσεις του Μπρέξιτ και την πρωτοφανή κρίση στη Βόρεια Ιρλανδία, τρέμουν για το τι θα σημάνει αν οι απεργίες κρατήσουν τη δυναμική τους μέσα στο φθινόπωρο.