Σύσσωμη η εργατική τάξη, μαζί με τους φοιτητές και την νεολαία βρίσκονται σε έντονη και παρατεταμένη αναταραχή τους τελευταίους μήνες. Το προηγούμενο διάστημα, η εργατική τάξη όχι μόνο δεν μάσησε από τις προσπάθειες της Νέας Δημοκρατίας να καταργήσει κάθε εργατικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα, αλλά αντιθέτως αντέδρασε και μάλιστα νικηφόρα.
Οι αγώνες που έδωσαν οι εργάτες στην e-food, στην Cosco, οι αγώνες που δίνουν οι εργαζόμενοι στην Μαλαματίνα, στα Λιπάσματα, στα πετρέλαια στην Καβάλα, η καθημερινή πάλη που δίνεται από τους υγειονομικούς για να κρατήσουν τα νοσοκομεία ζωντανά και για να τσακίσουν κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης για εκδικητικές απολύσεις εν καιρώ πανδημίας, η μάχη που δίνουν συνεχώς οι εκπαιδευτικοί μαζί με τους φοιτητές ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα που μας επιβεβαιώνουν ότι ο κόσμος δεν αντέχει άλλο.
Στην πραγματικότητα οι μάχες του κινήματος δεν σταμάτησαν λεπτό ακόμη και μέσα στο κατακαλόκαιρο, όταν για παράδειγμα ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών. Στις 25 του Αυγούστου συγκεντρώθηκαν χιλιάδες κόσμου αναγκάζοντας έτσι την αστυνομία να άρει την απαγόρευση της διαδήλωσης και οι δρόμοι ήταν δικοί μας.
Όλα αυτά δείχνουν ένα πράγμα. Το ότι οι οικονομικές μάχες συνδέονται με τις πολιτικές. Η κρίση είναι δική τους και οι απαντήσεις είναι δικές μας και δεν περιορίζονται σε κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις της ρεφορμιστικής αριστεράς. Είναι λάθος η πεποίθηση ότι επειδή μας απασχολεί η ακρίβεια, δεν μας ενδιαφέρουν οι υποκλοπές. Η σαθρότητα αυτής της κυβέρνησης που παρακολουθεί πολιτικούς της αντιπάλους είναι η ίδια που χτυπά ανελέητα το εργατικό κίνημα.
Όλα αυτά, είναι τακτικές μιας κυβέρνησης που δεν έχει άλλα επιχειρήματα. Όταν ο Δοξιάδης (Καθημερινή) ασχολείται με την επαναστατική αριστερά σε άρθρο του και μας καταγγέλλει ότι κάνουμε αυτά που έλεγε ο Λένιν, μας δίνει ένα τρομερό δείγμα για το ότι μέχρι και η Δεξιά έχει αντιληφθεί ποιον δρόμο έχει πάρει το κίνημα.
Το μονοήμερο στις 6 Νοέμβρη, στη Νομική, με τον τίτλο «Κράτος και Επανάσταση, η πάλη για την δημοκρατία σήμερα» κάνει ένα ξεκάθαρο άνοιγμα για το πώς χρειάζεται να κινηθούμε από εδώ και πέρα και ο κόσμος το χαιρετά. Ήδη έχουν κοπεί δεκάδες προσκλήσεις στην περιοχή μου και στην συζήτηση με τον κόσμο στις εξορμήσεις μας στις πλατείες, στους εργατικούς χώρους και στις πορείες ανοίγει επανειλημμένα το ζήτημα «Και τώρα τι;». Μπορούμε να εξανθρωπίσουμε τους ήδη υπάρχοντες θεσμούς; Δικαστήρια, αστυνομία, ΜΜΕ κλπ. Μπορεί η εργατική τάξη να φέρει τη δημοκρατία εκεί που μετράει, στους χώρους δουλειάς; Αυτό ακριβώς έρχεται να απαντήσει το μονοήμερο και γι΄αυτό έχει ήδη τρομερή απήχηση. Σας περιμένουμε όλους εκεί, για να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια στο σάπιο σύστημά τους μέχρι την νίκη!