Μια παρατεταμένη και αυξανόμενη από χρόνο σε χρόνο και μήνα σε μήνα, χώρο και χώρο αγωνιστική αναγέννηση διαμορφώνει μια αισιόδοξη κατάσταση στο κίνημα και δείχνει να έχει αφήσει πίσω της την ηττοπάθεια και τις εκλογικές αυταπάτες. Παρόλα αυτά η αντίφαση ανάμεσα στην κινηματική άνοδο και ριζοσπαστικοποίηση και την μηδαμινή πολιτική της έκφραση δημιουργεί σοβαρή αναντιστοιχία και εμποδίζει την παρέμβασή της στη διαφοροποίηση των πολιτικών συσχετισμών. Η τελευταία όμως είναι αναγκαία για να μπει επιτέλους στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ο κόσμος του αγώνα και να μην παραχωρεί αυτή την ανάγκη σε όποιον κάθε φορά τον δελεάζει με διάφορα διλήμματα στην κάλπη.

Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά πέτυχε πριν 14 χρόνια τη συγκρότηση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Ο αντικαπιταλιστικός χώρος απέκτησε πανελλαδική διαχρονική αναγνωρισιμότητα και οργανωτική συγκρότηση, αναβάθμισε τις παρεμβάσεις της, σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα της περιόδου στάθηκε στη σωστή πλευρά, ενώ δεν ανέδειξε πρόσωπα που την πρόδωσαν. Έχει και η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. βέβαια την δική της αντίφαση: Τα παραπάνω και το κύρος που έχει αποκτήσει εξωτερικά συμβαδίζουν με μια διαχρονικά κλιμακούμενη απαξίωση κάθε εσωτερικής διαδικασίας, για την οποία σίγουρα δεν φταίνε περισσότερο οι συνιστώσες που έμειναν από αυτές που αποχώρησαν, την έλλειψη συντροφικότητας και την επικράτηση ενός ιδιότυπου «δικομματισμού» που συνθλίβει όσους αρνούνται να δορυφοριοποιηθούν γύρω από αυτόν. Δεν υπάρχει διαδήλωση με τις δυνάμεις της ενιαίες, ακόμα δε και σε πολλές εκλογικές μάχες οι δυνάμεις της στηρίζουν διαφορετικά σχήματα. 

Ωστόσο, όσο και αν οι λάμπες καίγονται, η δύναμη της ενέργειας που παράγει το φώς παραμένει ισχυρή. Η ανάγκη για αναβάθμιση και διεύρυνση της εκλογικής παρέμβασης με άξονα την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και η αντίστοιχη με αυτήν στις συνδικαλιστικές και κινηματικές δράσεις συμμαχία με άλλες δυνάμεις είναι αναμφισβήτητη. Το ίδιο και κάθε πρωτοβουλία που την υπηρετεί.

Αθήνα, 10.12.2022

Κώστας Παπαδάκης,
δικηγόρος

Κάθε μέρα που περνάει η κρίση την οποία βιώνει η κυβέρνηση αλλά και το ίδιο το σύστημα γίνεται πιο εμφανής. Από το πώς διαχειρίζεται τον πόλεμο και την ενεργειακή κρίση, μέχρι το ρατσισμό, το σεξισμό και την περιβαλλοντική καταστροφή, οι επιθέσεις είναι πολλές. 

Αντίστοιχη εικόνα βλέπουμε και στις σχολές. Η κατάργηση του πανεπιστημιακου ασύλου, με την επιβολή της αστυνομίας στις σχολές, οι συγχωνεύσεις τμημάτων, η προσπάθεια αφαιρέσης της παιδαγωγικής επάρκειας από το πτυχίο, αποτελούν κομμάτια της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβερνηση, με την οποία θέλει να μετατρέψει τις σχολές από κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους για όλους, σε επιχειρήσεις για λίγους και εκλεκτούς. Το φοιτητικό κίνημα χρειάστηκε να έχει γρήγορα αντανακλαστικά για να απαντήσει σε αυτές τις επιθεσεις και πράγματι έχει βγει κερδισμένο. Η είσοδος της ΟΠΠΙ, για παράδειγμα, αναβλήθηκε μετά τις κινητοποιήσεις φοιτητών και καθηγητών.

Οι απαιτήσεις, όμως, της περιόδου παραμένουν μεγάλες και άρα υπάρχει η ανάγκη οι φοιτητές να συζητήσουν για το ποια είναι τα επόμενα βήματά τους. Η ανοιχτή εκδήλωση της 19 Δεκέμβρη στο Στούντιο, ειδικά αφότου έχει προηγηθεί και το Συντονιστικό των σχημάτων ΕΑΑΚ, είναι μια καλή ευκαιρία για ακριβώς αυτό. Θέλουμε να συσπειρώσουμε όλους τους φοιτητές που δίνουν την μάχη ενάντια στο δολοφονικό αυτό σύστημα, και δεν αρκούνται από τις υποσχέσεις για μια αριστερή κυβέρνηση που θα το μεταρρυθμίσει, ώστε να προχωρήσουμε στο επόμενο διαστημα πιο συγκροτημένα αλλά και με μεγαλύτερες δυνατότητες για όλο το κίνημα. Για να κάνουμε τις συνδέσεις με την εργατική τάξη, και στην Ελλάδα και παγκοσμίως, επειδή εκεί είναι και η δική μας δύναμη.

Πηνελόπη Τρομπέτα,
φοιτήτρια Φιλοσοφικής Αθήνας

Η κατάσταση για τους εργαζόμενους μέρα με τη μέρα χειροτερεύει σε όλα τα επίπεδα. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση από τη μια και οι αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης από την άλλη κάνουν ακόμα και την επιβίωση όλο και πιο δύσκολη. 

Γι' αυτό εντείνονται οι αγώνες και οι αντιστάσεις, το δείχνουν καθαρά οι κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα. Αυτοί οι αγώνες αποτελούν τη μοναδική ελπίδα των εργαζόμενων, τη δύναμη ανατροπής της κυβέρνησης και της πολιτικής της. Πώς μπορεί η ριζοσπαστική αριστερά να συμβάλλει στην ενίσχυση, τη γενίκευση και το προχώρημά τους; Πώς μπορούν να νικήσουν οι αγώνες εκεί που απέτυχε η "αριστερή" κυβερνητική διαχείριση; Πώς μπορεί να γίνει ρεαλιστική μια εργατική εναλλακτική απέναντι στη ζοφερή καπιταλιστική πραγματικότητα; Είναι απαραίτητη σήμερα η συσπείρωση δυνάμεων και η ενωτική παρέμβαση της ριζοσπαστικής αριστεράς στις ερχόμενες κινηματικές, πολιτικές και εκλογικές μάχες με άξονα ένα αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα, όπως αυτό που είχε προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως απάντηση στα μνημόνια. Τους δρόμους και τις προοπτικές αυτής της αναγκαίας παρέμβασης θα συζητήσουμε τη Δευτέρα 19/12 στο "Στούντιο".

Θανάσης Διαβολάκης,
δημοτικός σύμβουλος Πειραιά με την Ανταρσία στο Λιμάνι  

Η συγκρότηση Ενωτικής Κίνησης της Αντικαπιταλιστικής και Ριζοσπαστική Αριστεράς θα είναι μια καίρια απάντηση στις πολιτικές που προσπαθεί να επιβάλει η Ν.Δ. με τις υποκλοπές, τις δολοφονίες παιδιών από μπάτσους ή από περικοπές δαπανών, με τη διάλυση της Υγείας και των εργασιακών, τις ιδιωτικοποιήσεις, τους πλειστηριασμούς και τη λιτότητα.

Θα βρεθούμε σε μια εκδήλωση όλοι εμείς που διαδηλώνουμε μαζί ενάντια σε αυτές τις πολιτικές και θα έχουμε την ευκαιρία να οργανώσουμε τα επόμενα βήματα. Διότι είναι σημαντικό αυτή η κυβέρνηση να μη φύγει επειδή τελείωσε η θητεία της, αλλά να πέσει από τους αγώνες της εργατικής τάξης, ώστε να μπουν τα θεμέλια για ανθρωποκεντρικές πολιτικές. 

Ειρήνη Φωτέλη,
εργαζόμενη ΕΡΤ

Ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν πιο αναγκαία μια ενωτική κίνηση της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς απέναντι στο κενό που έχει προκύψει στο χώρο της κινηματικής αριστεράς από το 2015 και μετά. 

Η ολομέτωπη επίθεση της νεοσυντηρητικής - φασίζουσας έκφανσης κυβέρνησης της Ν.Δ. σε βάρος των δημοκρατικών ελευθεριών και των λαϊκών εργατικών κατακτήσεων μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ενωτικούς παλλαϊκούς απεργιακούς αγώνες ανατροπής με στόχο να πέσει η κυβέρνηση της Ν.Δ. από τα κάτω και από τ’ αριστερά, από τους λαϊκούς - εργατικούς αγώνες και όχι αποκλειστικά και μόνο από μια κυβερνητική εναλλαγή μέσω βουλευτικών εκλογών. 

Το δρόμο δείχνουν οι μαζικοί ενωτικοί αγώνες στο χώρο της Δημόσιας Εκπαίδευσης με τις απεργιακές μάχες ενάντια στην «αξιολόγηση» και την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης που φέρνουν οι νόμοι 4692/2020 και 4823/2021.

Σε ανάλογη τροχιά οφείλουμε να κινηθούμε και τόσο σε κινηματικό επίπεδο δυναμώνοντας με τη μαζική συμμετοχή μας τις απεργιακές κινητοποιήσεις της περιόδου, όπως αυτή της 15ης Δεκεμβρίου, αλλά και τις πολιτικές πρωτοβουλίες για την κοινή πορεία κινηματική και εκλογική της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όπως αυτή της 19ης Δεκεμβρίου. 

Να μη λείψει κανείς/καμιά λοιπόν, γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει.  

Δημήτρης Πολυχρονιάδης,
δάσκαλος, πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Αμαρουσίου 

Η εκδήλωση στις 19 Δεκέμβρη στο Στούντιο είναι μια πολύ θετική πρωτοβουλία. Η συμπόρευση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι αναγκαία στη σημερινή περίοδο της ολομέτωπης επίθεσης της κυβέρνησης στην εργατική τάξη, τη νεολαία, όλη την κοινωνία. 

Μια τέτοια ενωτική κίνηση, από το ρεύμα της αριστεράς που στηρίζει, οργανώνει και πρωτοστατεί σε όλους τους αγώνες, θα ενισχύσει την προοπτική της ανατροπής της κυβέρνησης του αυταρχισμού, της φτώχειας και των σκανδάλων, αλλά και ολόκληρου του συστήματος που στηρίζει σε βάρος μας.

Ιωάννης Ιωάννου,
Υγειονομικός, Δήμος Αθήνας

Η 19η Δεκέμβρη ας είναι η αρχή της κοινής προσπάθειας που όλοι θέλουμε, ας είναι η αρχή για τους κοινούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας. 

Όταν διάβασα για την εκδήλωση στις 19/12 χάρηκα πάρα πολύ!

Πάντα ήθελα η εξωκοινοβουλευτική αριστερά να ενωθεί, ξέροντας ότι υπάρχουν διαφωνίες αλλά και ότι μπορούν να πάνε στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν γιατί αυτά που μας ενώνουν είναι πιο σημαντικά.

Μας ενώνουν οι κοινοί αγώνες ενάντια στις επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού, στην απειλή της ακροδεξιάς, στην καταστροφή του περιβάλλοντος.

Αριστερά λοιπόν με κοινή φωνή, κοινά μέτωπα για να νικήσει το κίνημα.

Ήρα Διαμαντή,
εκπ/κος, Πρωτοβουλία ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή και την κλιματική αλλαγή

Θεωρώ ότι είναι αναγκαίο όσο ποτέ να υπάρχει ένα ενιαίο εκλογικό βήμα από τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής κομμουνιστικής αριστεράς, στο σύνολό τους αν είναι δυνατόν. Και γιατί τα πράγματα είναι πολύ άσχημα σε σχέση με την επίθεση που δέχεται σήμερα ο κόσμος της εργασίας από όλα αυτά τα νομοσχέδια που έχουν περάσει, από τη γενικευμένη παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και τις επιθέσεις στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις χρόνων των εργαζόμενων. Αλλά και γιατί είναι στοίχημα να μπορέσει να εκφράσει τη δυνατότητα για μια άλλη πορεία και στο κίνημα και στον ίδιο τον χώρο της επαναστατικής ριζοσπαστικής αριστεράς.

Η κρίση των τελευταίων χρόνων και η πολιτική σε σχέση με τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και η αποτυχία του κινήματος να ανατρέψει τις πολιτικές των μνημονίων και τις μετέπειτα, επηρέασε και το χώρο αυτό με τον πολυκερματισμό και την εσωστρέφεια. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι ευκαιρία αυτή τη στιγμή, όσο ποτέ άλλοτε, να ξαναβγεί στην επιφάνεια αυτός ο λόγος που είναι αναγκαίος για τις νίκες των εργαζόμενων αλλά και για την συνολική ανατροπή. Η επαναστατική ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει το ελάχιστο να καθήσει στο τραπέζι να κουβεντιάσει και για την προοπτική ευρύτερα, αλλά τουλάχιστον σε άμεσο χρόνο για τον κοινό εκλογικό σχεδιασμό και κάθοδο.

Δεν είναι ανάγκη να έχουμε μια συνολική προγραμματική συμφωνία με την έννοια ότι δεν επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε αυτή τη στιγμή έναν κομμουνιστικό πόλο, ούτε ένα κομμουνιστικό κόμμα. Χρειάζονται προφανώς συμφωνίες, τουλάχιστον στα ζητήματα που αφορούν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, σε μια λογική αντικαπιταλιστική, αντιμπεριαλιστική και αντιΕΕ. Όμως δεν απαιτείται συνολική στρατηγική συμφωνία. Απαιτείται να υπάρχει συμφωνία σε ένα πρόγραμμα διεκδικήσεων και στόχων πάλης που αυτή η αριστερά μπορεί να εκφράσει. Και είναι ελπιδοφόρο ότι ξεκινά ένα τέτοιο εγχείρημα τουλάχιστον σε επίπεδο συζήτησης.

Επειδή ακριβώς αυτή η αριστερά έχει δυνάμεις στους χώρους δουλειάς και τη νεολαία, στην περίπτωση που δεν κατέβει στις εκλογές ή κατέβει πολυδιασπασμένη, το αποτέλεσμα θα είναι αναντίστοιχο με αυτό που πραγματικά κοινωνικά εκφράζει και την κοινωνική επιρροή που έχει. Πρέπει να υπάρχει συνεννόηση σε επίπεδο κινήματος, μια συνένωση και συγκέντρωση δυνάμεων, ένας κοινός σχεδιασμός δηλαδή, για τις μάχες μπροστά μας. Yπάρχουν χίλια δυο ζητήματα που μάχεται σήμερα το εργατικό κίνημα όχι μόνο από θέση άμυνας αλλά και επίθεσης. Με αυτή την έννοια μπορεί να συμβάλει και μάλιστα η πολιτική συμφωνία για εκλογική κάθοδο θα δώσει πολλά μηνύματα ευρύτερα για αυτή τη συγκέντρωση δυνάμεων που χρειάζεται αυτή τη στιγμή.

Παντελής Βαϊνάς,
δάσκαλος, δημοτικός σύμβουλος Αιγάλεω με το Ρήγμα στα Δυτικά, μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ