Πολύ πετυχημένη και μαζική ήταν η εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για Ενωτική Κίνηση της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς τη Δευτέρα 19 Δεκέμβρη στο Studio. Ο κινηματογράφος γέμισε ασφυκτικά από εκατοντάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που έχουν πρωτοστατήσει στους σκληρούς αγώνες του εργατικού κινήματος και της νεολαίας τα τελευταία χρόνια ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και το σύστημα του κέρδους που υπηρετεί.
«Στις σημερινές συνθήκες, που η κυβέρνηση της ΝΔ βουλιάζει και ο κόσμος δίνει τις μάχες αναζητώντας μαζικά την προοπτική, η παρέμβαση της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς στους αγώνες και τις εκλογές αναδεικνύεται κρίσιμη», είπε καλοσωρίζοντας τον κόσμο ο Γιάννης Σηφακάκης, που μαζί με την Μάνια Σωτηροπούλου, την Ελένη Μπούκη, τον Πάνο Καλαβάνο και τον Γιώργο Λιάγκο, συντόνισαν την συζήτηση.
Την εκδήλωση άνοιξε η Αργυρή Ερωτοκρίτου, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ και ακολούθησαν παρεμβάσεις από τις οργανώσεις που στηρίζουν την Πρωτοβουλία (αποσπάσματα των τοποθετήσεών τους δημοσιεύουμε σε αυτό το δισέλιδο).
Στη συνέχεια πήραν το λόγο μέλη άλλων οργανώσεων της ριζοσπαστικής/αντικαπταλιστικής αριστεράς, καθώς και αγωνιστές/ίστριες από μια σειρά χώρους και κινήματα: ο Αντώνης Δραγανίγος, από το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Γιάννης Δημητρόπουλος, από την ΑΡΙΣ, ο Παντελής Βαϊνάς, μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, ο Νίκος Στραβελάκης, πανεπιστημιακός, η Μαρία Μπόλαρη, από τη ΔΕΑ, ο Κώστας Παπαδάκης, δικηγόρος και μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Γιώργος Σαπουνάς, από την ΑΠΟ, ο Νώντας Κουζηνάς, μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης Κολωνού, η Ελένη Μητσού, από το Ξεκίνημα, η Δήμητρα Ρομποτή, από το Σωματείο Μισθωτών Δικηγόρων και η Κατερίνα Θανοπούλου, εκπαιδευτικός (κάποιες από τις παρεμβάσεις μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα 13).
Το κλείσιμο της εκδήλωσης εκ μέρους των οργανώσεων της Πρωτοβουλίας έκαναν η Τόνια Κατερίνη, από την Αναμέτρηση, ο Γιώργος Λιάγκος, από την ΑΡΑΝ, ο Νίκος Σακούτης, από τη ΛΑΕ-Ανυπότακτη Αριστερά και ο Πάνος Γκαργκάνας, από το ΣΕΚ.
Αργυρή Ερωτοκρίτου,
μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο πολύπλευρης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος παγκόσμια. Από την οικονομική κρίση με την εκτίναξη του πληθωρισμού μέχρι την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και την κλιματική κρίση και την αναζωπύρωση πανδημιών. Είναι εξελίξεις που πυροδοτούν την οργή και τις αντιδράσεις των εργατών και της νεολαίας παντού, με τις κυβερνήσεις να προσπαθούν με κλιμάκωση των περικοπών, των ιδιωτικοποιήσεων, του ρατσισμού, της καταστολής, της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του σεξισμού να τσακίσουν αυτές τις αντιδράσεις.
Η κυβέρνηση της ΝΔ μπαίνει σε μία προεκλογική περίοδο έχοντας στις πλάτες της τη ρατσιστική δολοφονία του Ρομ Κώστα Φραγκούλη από μπάτσο – μέλος της ΧΑ, το σκάνδαλο των υποκλοπών αλλά και του Qatargate που υπογραμμίζουν τη σαπίλα των θεσμών ολόκληρου του οικοδομήματος της ΕΕ. Η απάντηση σε αυτά είναι η οργανωμένη αντίσταση από την μεριά της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η συνθήκη που ανοίγει τη συζήτηση που κάνουμε και σήμερα, για την προοπτική και την εναλλακτική.
Η γενική απεργία στις 9 Νοέμβρη, οι διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου, οι πολλαπλές απεργίες στα νοσοκομεία στις 20 Οκτώβρη και τις αρχές Δεκέμβρη αλλά και τα συλλαλητήρια στις 6 Δεκέμβρη και τις 13 Δεκέμβρη δείχνουν το που βρίσκονται οι διαθέσεις. Σε κάθε ευκαιρία που δίνεται, ο κόσμος μαζικά κατεβαίνει στο δρόμο και συγκρούεται με την κυβέρνηση και το σύστημα κόντρα στις απόψεις που ήθελαν το κίνημα «στον καναπέ».
Η εικόνα αυτή δεν πέφτει από τον ουρανό. Πατάει πάνω σε εμπειρίες και πρωτοβουλίες της δικής μας αριστεράς τα τελευταία χρόνια. Το παράδειγμα των νοσοκομείων είναι χαρακτηριστικό. Οι απεργίες μας άνοιξαν το χορό των κινητοποιήσεων μέσα στην πανδημία ενάντια στη λογική «θα λογαριαστούμε μετά». Και μέσα σε αυτές, έγιναν τα πολιτικά προχωρήματα. Το αίτημα για παράδειγμα της κρατικοποίησης των ιδιωτικών κλινικών χωρίς αποζημίωση στους κλινικάρχες κάτω από τον έλεγχο των εργαζόμενων στην υπηρεσία της κοινωνίας, από μειοψηφικό έγινε πλειοψηφικό μέσα και έξω από τα νοσοκομεία. Η πεποίθηση ότι οι εργαζόμενοι ξέρουν καλύτερα από κάθε υπουργό και διοικητή τις πραγματικές ανάγκες της υγείας έγινε κτήμα σε μεγάλο κομμάτι εργαζομένων. Αυτό έφερε τη στροφή ξανά στη συλλογικότητα του σωματείου, των συνελεύσεων, των απεργιακών επιτροπών. Είναι βήματα που μπορούν να απλωθούν και να γενικευτούν σε όλους τους χώρους δουλειάς αλλά και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Οι δυνάμεις μας, ενωτικά, κόντρα στις απόψεις ότι τα πράγματα θα αλλάξουν μέσα στη βουλή, έπαιξαν τεράστιο ρόλο για να δώσει ο δρόμος την απάντηση. Το καθήκον μας είναι η στήριξη των μαχών για να πέσει αυτή η κυβέρνηση, είναι η πολιτική στήριξη των αγώνων με τα αιτήματα που τους κλιμακώνουν, τους γενικεύουν και ανοίγουν την προοπτική ότι η συνέχεια θα καθοριστεί ξανά από το κίνημα. Μπορούμε να καθορίσουμε τις πολιτικές εξελίξεις.
Μιχάλης Κατερίνης Λινάρδος,
Αναμέτρηση
Μπαίνουμε σε αυτή τη συζήτηση και τη νέα προσπάθεια με τη μεγαλύτερη δυνατή αισιοδοξία. Έχουμε περάσει μια τετραετία όπου το ζήτημα της πανδημίας, της φτώχειας, του πολέμου κλπ, έχουν φέρει την ελληνική κοινωνία σε μια αυξημένη αναταραχή, στο να αναρωτηθεί γιατί γίνονται όλα αυτά και αν υπάρχει άλλος δρόμος.
Σε αυτό το ερώτημα υπάρχουν δυο απαντήσεις που δεν μας καλύπτουν. Η πρώτη είναι η απάντηση της ΝΔ που λέει ότι όλα αυτά είναι καταστάσεις εξαίρεσης και εμείς με την ίδια στρατηγική μπορούμε να απαντήσουμε. Η άλλη απάντηση είναι αυτή της προοδευτικής διακυβέρνησης που χωρίς να αμφισβητήσει την κυρίαρχη αστική πολιτική υποστηρίζει ότι μπορεί ίσως να δώσει κάποιες λύσεις. Έχουμε πολιτική ευθύνη να βάλουμε τη δική μας ατζέντα και έναν τρίτο δρόμο στη δημόσια συζήτηση.
Σε παγκόσμιο επίπεδο βιώνουμε πολύ μεγάλες κρίσεις. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει αποφασίσει ότι αυτές τις κρίσεις θα τις αντιμετωπίσει αφήνοντας τους από κάτω στο περιθώριο, καταστρέφοντας το περιβάλλον και τον πλανήτη, καταδικάζοντας ολόκληρες μερίδες ανθρώπων στα όρια της φτώχειας. Χρειάζεται να έχουμε αυτοπεποίθηση όταν μιλάμε στον κόσμο και του λέμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και ότι μπορεί να υπάρχει άλλος δρόμος, ότι είναι και επίκαιρο και έχει πολλά περισσότερα ευήκοα ώτα.
Μας αντιστοιχεί η αισιοδοξία και η βούληση για να δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας σε μια προσπάθεια για να γίνει μια πολιτική πρόταση που συμπυκνώνει τα κοινωνικά κινήματα και ξαναβάζει την εναλλακτική. Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι να καταφέρουμε τις γραμμές των οργανώσεων, τις παραδοχές για την ΕΕ και την ανάγκη ρήξης, τη σύγκρουση με το ΝΑΤΟ, να τις παντρέψουμε με ρεύματα αμφισβήτησης που με διαφορετικό τρόπο υπάρχουν στην κοινωνία, το φοιτητικό κίνημα, το φεμινιστικό κίνημα.
Αυτή τη συζήτηση πρέπει να κάνουμε. Είναι σαφές ότι έχουμε διαφορετικές αναλύσεις και προσεγγίσεις, αλλά πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια. Όχι για να συνθέσουμε τα πάντα, όχι για να βρούμε το κοινό μίνιμουμ, αλλά για να είναι οι αναλύσεις μας ένα βήμα μπροστά στρατηγικά θεωρητικά αλλά και να μπορούμε να μπούμε με μια μαζική κοινωνική γραμμή. Να δούμε αυτή τη διαδικασία εξώστρεφα. Και οι επεξεργασίες μας να εμπλουτιστούν από τα κοινωνικά κινήματα και αγώνες. Για να δώσουμε όλες τις εκλογικές μάχες και τις αυτοδιοικητικές. Να απευθυνθούμε σε όλο τον κόσμο των κινημάτων που μπορεί να τον εμπνεύσει μια τέτοια προσπάθεια.
Χρήστος Τουλιάτος,
ΑΡΑΝ
Aυτό που έρχεται είναι μεγάλης έντασης. Μιλάμε για έναν εκρηκτικό συνδυασμό πολέμου στο εσωτερικό της Ευρώπης που αρχίζει και διαμορφώνει τους όρους για να γίνει μια πολύ μεγαλύτερη σύγκρουση, πανδημίας και οικονομικής ύφεσης, περιβαλλοντικής κρίσης και κλιματικής αλλαγής. Αυτός ο συνδυασμός κάνει τον κόσμο στον οποίο αναφερόμαστε να παραλύει.
Για να σπάσει η παγωμάρα και να αρχίσουν όψεις, σπίθες, αναλαμπές που θα γίνουν πυρκαγιά και ποτάμι που θα σχηματίσει συνολικό πολιτικό κίνημα, όπως έφτασε το ‘10-‘12, χρειάζεται να αναμετρηθούμε και να σκεφτούμε με διαφορετικό τρόπο όλοι. Ο υποκειμενικός παράγοντας δείχνει να είναι σε πιο μουδιασμένη φάση, την ίδια στιγμή που υπάρχουν όντως ελπιδοφόρες στιγμές. Νέα εργατικά κινήματα που με πολύ πρωτοπόρο και πρωτότυπο τρόπο δικτυώνονται σε νέους τρόπους οργάνωσης και πετυχαίνουν νικηφόρους αγώνες, το περιβαλλοντικό και φεμινιστικό κίνημα που συγκινούν πολύ πλατιά και μαζικά τη νεολαία, το κίνημα ενάντια στην καταστολή και την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και ένα ολόκληρο φάσμα κινημάτων που δίνει αρκετές στιγμές μαζικές και ελπιδοφόρες.
Η περίοδος από τον Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα δείχνει ένα αεράκι διαφορετικό που καταρχάς πρέπει να μας κάνει να έχουμε μια αισιοδοξία ότι δημιουργεί όρους και δυναμικές που πρέπει να μπολιάσουμε και να μπολιαστούμε από αυτές για να πάνε τα πράγματα σε καλύτερη κατεύθυνση. Αυτό έδειξε η απεργία στις 9 Νοέμβρη, το Πολυτεχνείο, η 6 Δεκέμβρη και άλλες μικρότερες κινητοποιήσειος όπως αυτή ενάντια στην κατάχεση του σπιτιού της Ιωάννας Κολοβού στο Ζωγράφου.
Πρέπει να σκεφτούμε αν υπάρχει ανάγκη έκφρασης ενός άλλου ρεύματος. Μπορεί κάποιος να πει ότι τα στρατόπεδα είναι στημένα και πρέπει να αποφασίσουμε στα υπάρχοντα. Νομίζω ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε στατικά. Το δυναμικό σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερο από το δυναμικό που είχε αυτός ο χώρος πριν από είκοσι χρόνια. Με αυτή την έννοια, αν δεν μας εκφράζουν οι δυο κυρίαρχες μορφές της κοινοβουλευτικής αριστεράς, αν το ΚΚΕ συνεχίζει να είναι ένα κόμμα που υποτάσσει τα πάντα στην εκλογική κομματική τακτική και έχει μια πολύ εχθρική στάση στα αριστερά του παρά τα επιμέρους ατομικά ανοίγματα, αν δεν μας καλύπτει το ΜέΡΑ25 που είναι σε όψεις πιο πίσω και από τον Συνασπισμό πριν διαμορφωθεί σε ΣΥΡΙΖΑ και πάρει μια άλλη τροπή, χρειάζεται να πιαστούμε από τις κοινωνικές δυναμικές, από τα αιτήματα στους κοινωνικούς χώρους,
Βάση υπάρχει, βούληση πρέπει να υπάρχει και με το παράδειγμα των ενωτικών κινήσεων σε πολλούς χώρους, να φτιάξουμε μια ενωτική πολιτική συνεργασία στο κίνημα και στις εκλογικές μάχες. Η ανάγκη για αυτό βοά, υπάρχει κόσμος που δεν εκφράζεται από τις υπαρκτές εκφράσεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς.
Αναστασία Σταυροπούλου,
ΛΑΕ-Ανυπότακτη Αριστερά
Αυτή η εκδήλωση είναι ένας πρώτος σταθμός σε μια συζήτηση που ήταν από καιρό αναγκαία. Η ΛΑΕ, πριν αλλά και μετά τη συνδιάσκεψή της, έχει απευθύνει κάλεσμα γι’ αυτή τη συζήτηση που θα αποσκοπεί στην ανασυγκρότηση του χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς ώστε να αποτελέσει καταλύτη των εξελίξεων.
Γιατί δεν έγινε εφικτό η φθορά της κυβέρνησης και η δυσαρέσκεια για την πολιτική της να εκφραστεί σε μια λαϊκή κινητοποίηση τέτοια που όχι μόνο να τη ρίξει αλλά να επικαθορίσει τις εξελίξεις και να καταστήσει τα λαϊκά συμφέροντα στο επίκεντρο της συζήτησης; Το ερώτημα είναι το πολιτικό και κινηματικό κενό πώς μπορεί να καλυφτεί. Γιατί δεν έχει καταστεί εφικτό να ξεπεράσουμε την ήττα του ‘15 που οδήγησε σε υποχώρηση όχι μόνο του λαϊκού παράγοντα αλλά και ημών; Έλλειψαν οι αγώνες; Σε καμιά περίπτωση. Οι αγώνες ήταν πλούσιοι, πολύμορφοι και κατά καιρούς ριζοσπαστικοί και μαζικοί. Τι έλλειψε; Ακόμα και το στοιχειώδες, το στοιχείο της πολιτικής ενότητας. Αυτή η συζήτηση βοηθά να βελτιωθούμε.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η πολιτική προοπτική. Το στοιχείο της εμπιστοσύνης ότι μπορούν οι αγώνες να κερδίζουν και να θέτουν στο επίκεντρο τα λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες. Λείπει η πολιτική προοπτική που είναι αναγκαίο να χτίσουμε. Με τι πρόγραμμα; Με ένα πρόγραμμα που θα απαντά στις σημερινές ανάγκες και ερωτήματα αλλά και θα ανοίγει δρόμους για την αμφισβήτηση και τη ρήξη με όλους εκείνους τους μηχανισμούς που επιβάλλουν τις πολιτικές και επιθέσεις. Θέλουμε ένα μαζικό και πλατύ πρόγραμμα που θα υπερασπίζεται και θα περιφρουρεί το λαϊκο εισόδημα, την υγεία, το περιβάλλον. Αλλά και ένα μεταβατικό πρόγραμμα που θα περιγράφει τις αναγκαίες ρήξεις με τους μηχανισμούς της ΕΕ, της ΟΝΕ και του χρέους.
Θα πρέπει να είναι σαφές ότι δεν βρισκόμαστε σε περίοδο που είναι ερώτημα αν ο λαός θα συγκρουστεί αύριο με την ΕΕ και θα βγει από αυτή, αλλά αν θα αναταχθεί αυτή η επίθεση. Γι’ αυτό στο επίκεντρο του πολιτικού λόγου της ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει να είναι οι σύγχρονες ανάγκες με ένα πλατύ και μαζικό πρόγραμμα. Με μια ριζοσπαστική αριστερά που θα είναι πλατιά, μαζική και ενωμένη. Υπάρχει πολιτικό κενό και η ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να είναι καταλύτης. Είναι δικό μας χρέος να εκπροσωπήσουμε την αναγκαία ανασυγκρότηση του λαού για μια λαϊκή αντιπολίτευση σήμερα.
Χρειαζόμαστε να συγκροτηθεί ένα μέτωπο όλων των δυνάμεων του χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς πάνω σε ένα μαζικό και ριζοσπαστικό πρόγραμμα με τα στοιχεία του μεταβατικού προγράμματος. Δεύτερον αυτή την πρόταση πρέπει και μπορούμε να την απευθύνουμε σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς γιατί εμείς έχουμε το πρόγραμμα που μπορεί να εκπροσωπεί τους κοινωνικούς αγώνες. Είναι αυτό περίεργο; Οπου έγινε, στη νεολαία, στους δικηγόρους, αλλάξαμε τα δεδομένα. Αυτό δεν αφορά μόνο τις βουλευτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά όλες τις μάχες. Αυτή είναι η πρότασή μας και είναι ώρα να προχωρήσουμε.
Κώστας Μάρκου,
Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο
Είναι μια ιδιαίτερη στιγμή γιατί βρισκόμαστε εδώ αγωνιστές και αγωνίστριες που έχουμε χωριστεί οδυνηρά και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτού του τύπου οι χωρισμοί έχουν πάρα πολύ μεγάλο αντίκτυπο στις λαϊκές και εργατικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις πρωτοπόρες. Για να ξεπεραστεί αυτό απαιτεί κόπο και αυτοκριτική, κυρίως όμως απαιτεί αναγνώριση της καινούργια πραγματικότητας. Και αυτή η μεγάλη επιτυχημένη εκδήλωση δείχνει ότι πολυπίκοιλα ρεύματα εντός του χώρου σπρώχνουν σε μια διαφορετική απάντηση.
Ζούμε διεθνώς σε μια περίοδο πολλαπλής και μόνιμης διαρκούς κρίσης σε όλα τα πεδία. Στο πεδίο της εκμετάλλευσης που έχει εκτιναχτεί σε άπειρα μεγέθη και δεν αποδίδει πλέον θέτοντας σε βαθιά κρίση και το βασικό προϊόν αυτού του συστήματος, όχι μόνο την αγορά αλλά και την ίδια τη λογική της σχετικής υπεραξίας. Ζούμε μια τεράστια περιβαλλοντική κρίση, κρίση του συστήματος να χωνέψει τη γυναικεία ισότητα και ένα σύστημα που στρέφεται στον πόλεμο με πρωτεργάτη την αμερικανική αυτοκρατορία στην οποία πρέπει να αντιταχτούμε με αποφασιστικότητα χωρίς να πέφτουμε στο ρόλο του υμνητή του ρωσικού καπιταλισμού.
Την ίδια στιμή η εργατική τάξη και το κίνημά της, ενώ ψάχνει, δυσκολεύεται να βρει το δρόμο που θα σπάσει αυτή την επίθεση. Και αυτό σχετίζεται πολύ με μας. Από αυτή τη σκοπιά απαιτείται να δούμε όλο μας το πρόγραμμα αλλά χωρίς αυτό να βάλει φρένο ή να ακυρώσει την αναγκαιότητα μιας ενωτικής συσπείρωσης όλων των δυνάμεων που μπορούν να καταλάβουν τις νέες συνθήκες. Υπάρχει όχι μόνο η αναγκαιότητα αλλά και η δυνατότητα να βρεθούμε μαζί πρώτα άμεσα σε μια κοινή εκλογική κάθοδο η οποία πρέπει και μπορεί να οδηγηθεί σε επιτυχία και εντός αυτής είναι φανερό ότι πρέπει να πάμε με ανοιχτό πνεύμα. Είναι μια από τις σπάνιες φορές στην ιστορική συγκυρία που μια εκλογική κάθοδος έχει πολύ μεγάλη σημασία να γίνει πετυχημένα, ενωτικά και με σοβαρό πρόγραμμα πάλης.
Δεν χωρά σεχταριστικός κομματικός δρόμος. Η πρόταση της ΛΑΕ λέει να συσπειρωθούμε εμείς και να απευθύνουμε πρόταση εκλογικής συνεργασίας σε ΚΚΕ και ΜέΡΑ25. Το ΚΚΕ έχει κλείσει αυτό το δρόμο, το ΜΕΡΑ τον έχει αφήσει ανοιχτό με τους όρους που αναφέρθηκαν. Το πρόγραμμά μας είναι εντελώς διαφορετικό. Όλες οι δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα εδώ είναι απολύτως αναγκαίο να βοηθήσουν να ανοίξει ο δρόμος για ενωτική πορεία. Έιναι στιγμή και ώρα να συναντηθούμε.
Πέτρος Κωνσταντίνου,
ΣΕΚ
Είναι μια μεγάλη στιγμή για την ριζοσπαστική και αντικαπταλιστική ότι βρισκόμαστε σήμερα μετά από μια περίοδο αγώνων που ο κόσμος της αντίστασης ψάχνει να βρει πολιτικό στήριγμα. Είμαστε σε μια στιγμή που οι δικαιολογίες των ηγεσιών των κομμάτων της αριστεράς ότι ο κόσμος είναι στην πολυθρόνα του και δεν μπορούμε να βάλουμε ζητήματα ριζικών αλλαγών είναι πίσω μας. Το να διαβάσουμε σωστά που βρίσκονται οι συσχετισμοί δύναμης, είναι αφετηρία.
Είναι σαφές ότι οι πάνω προσπαθούν να διασπάσουν τον κόσμο, παίζουν το χαρτί του ρατσισμού και του σεξισμού. Αλλά η απάντηση, από τη Σιρι Λάνκα και τη Μεγάλη Βρετανία μέχρι την Κίνα, δείχνει τη δύναμη της εργατικής τάξης. Είναι εικόνες που μας δίνουν αυτοπεποίθηση. Ισχύει αυτό που έλεγε ο Μαρξ, ο νεκροθάφτης του καπιταλισμού είναι δυνατός και βάζει σε κρίση το σύστημα. Απέναντι στην πολιτική σαπίλα τη ΝΔ, ο κόσμος είναι ξεσηκωμένος. Όλα τα χρόνια της διακυβέρνησής της υπήρξε αντίσταση, και το τελευταίο τρίμηνο. Είναι ένα εργατικό κίνημα που δεν περιμένει να εναποθέσει τις ελπίδες του σε μια προοδευτική διακυβέρνηση, αλλά αμφισβητεί κυβερνήσεις και αφεντικά στους χώρους δουλειάς. Σε αυτό τον κόσμο αναφερόμαστε.
Το κεντρικό είναι πώς αυτός ο κόσμος θα έχει τη στήριξη μιας αριστεράς ξεκάθαρης που πατά στη δυναμική και τις μάχες. Οι μάχες και τα αιτήματα της τάξης μας δεν έχουν ορίζοντα το κοινοβούλιο ή τις συμμαχίες για να μπουμε στη Βουλή, αλλά την κόντρα με το σύστημα. Η δικιά μας αριστερά σε αυτή την προοπτική πατά. Ο χώρος μας μπορεί να το κάνει, να λειτουργήσει ενωτικά όπως το έχει κάνει σε χώρους, σε εκλογικά κατεβάσματα και έχει δώσει τη δυνατότητα σε νικηφόρες μάχες, στα νοσοκομεία, στη δίκη της ΧΑ και αλλού. Αυτός είναι ο αλλαγμένος συσχετισμός δύναμης.
Θέλουμε να είμαστε μια πρωτοβουλία που λειτουργεί ενωτικά στους αγώνες και τους χώρους, που απευθύνεται σε όλη την αριστερά και την τάξη. Αλλά ταυτόχρονα κρατά την ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, Είναι κρίσιμο να υπάρχει μια αριστερά αταλάντευτη και ασυμβίβαστη. Ποιοι χωράνε σε αυτή την πρωτοβουλία; Για μας δεν χωρά η αριστερά του κοινοβουλετικού δρόμου, που αντιμετωπίζει τον κόσμο σαν ψηφοφόρο και τον χρησιμοποιεί σαν εργαλείο για κοινοβουλευτικά παιχνίδια.
Κάνουμε ένα μεγάλο βήμα σήμερα. Έχουμε να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση στις γειτονιές και τους χώρους, στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μαζί με όλα αυτά τα κομμάτια μπορούμε στις συνθήκες μετά τις εκλογές για να προχωρήσουμε σε μια αριστερή αντιπολίτευση που θα αρπάξει τις ευκαιρίες. Να τολμήσουμε γιατί μπορούμε.
Να προχωρήσουμε για την “επόμενη μέρα”
Γιάννης Δημητρόπουλος,
ΑΡΙΣ
Χαιρετίζουμε τη σημερινή εκδήλωση και σε αυτό το πλαίσιο τοποθετούμαστε θέτοντας κάποια σημεία στη συζήτηση και στη διαδικασία που έχει ανοίξει. Το πρώτο που για μας είναι κρίσιμο είναι ότι δεν βλέπουμε την εν λόγω συνεργασία τακτικίστικα ή σαν μια απλή ευκαιριακή συμμαχία ενόψει εκλογών, αλλά ότι αυτό θα μπορέσει να προχωρήσει και να έχει νόημα εφόσον είναι μια παρέμβαση και την επόμενη μέρα. Είναι δεδομένο ότι οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε επίπεδο προγράμματος, συγκλίσεων στο δρόμο και επιλογών βρίσκονται πιο πίσω από μια προηγούμενη περίοδο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες που πρέπει να κινηθούμε.
Νίκος Στραβελάκης,
πανεπιστημιακός
Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί σήμερα έγινε μια επιτυχημένη εκδήλωση που μας πάει ένα βήμα παρακάτω. Το παράκατω βήμα έχει να κάνει με το ξεκαθάρισμα ενός συγκεκριμένου πράγματος: να τα βρούμε όλοι εδώ και οι συλλογικότητες από τις οποίες προερχόμαστε ή ατομικότητες όπως η δική μου, στη βάση πολιτικών αναλύσεων και ιδεολογικών ταυτοτήτων, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μπορούμε όμως να τα βρούμε στη βάση πολιτικών επιδιώξεων. Κι αυτό μπορεί να γίνει γιατί υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Ανήκουμε όλοι σε ένα αντικαπιταλιστικό ρεύμα. Ένα ρεύμα που δεν πιστεύει ότι ο καπιταλισμός είναι το τέλος της ιστορίας.
Με αυτή την έννοια ανοίγεται μπροστά μας μια ιστορική ευκαιρία στην παρούσα συγκυρία γιατί θα έχουμε απέναντί μας τόσο μια δεξιόστροφη πολιτική που εκφράζουν και η Νέα Δημοκρατία με καθαρά νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα και ο ΣΥΡΙΖΑ που ουσιαστικά θα έχει την ίδια πολιτική με κάποια αναδιανεμητικά χαρακτηριστικά. Όσο και μια γραμμή δημοκρατικού καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού, που εκφράζει το ΜέΡΑ25, αλλά και δυνάμεις που βρίσκονται μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς θα πρέπει να αντιπαρατεθούμε και με τις δύο αυτές πολιτικές. Είναι αδύνατο να αντιπαρατεθούμε με αυτές σε μια βάση σεχταριστική «εμείς οι μόνοι συνεπείς». Το έχει κάνει το ΚΚΕ κι έχει αποτύχει οικτρά. Στο πλαίσιο μιας σκληρής καπιταλιστικής κρίσης έφτασε κάποια στιγμή να έχει χάσει το 50% των δυνάμεών του. Το έχουμε κάνει κι εμείς. Δίνοντας στον οπορτουνισμό και στο ρεφορμισμό τη δυνατότητα να πάρει το σύνολο της ριζοσπαστικοποίησης ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.
Με αυτή την έννοια, το δικό μου κάλεσμα και προτροπή είναι να πάει αυτή η εκδήλωση ένα βήμα παρακάτω. Να έχει ένα κοινό ψήφισμα, ένα συντονιστικό όργανο και τη δυνατότητα να προχωρήσει στη συγκρότηση ενός πολιτικού προγράμματος. Δεν είναι σωστό να βάλουμε τη βάση μιας τέτοιας εργασίας, στο αν θα βάλουμε μέσα πολλά ή λίγα. Το βασικό είναι να βάλουμε αυτά που είναι σημαντικά για το λαό και την κοινωνία και τα οποία προσδιορίζουν ένα ριζοσπαστικό μέτωπο. Είναι συγκεκριμένα κι έχουν ήδη ειπωθεί από όλους τους συντρόφους που τοποθετήθηκαν.
Χαιρετίζω λοιπόν τη σημερινή εκδήλωση, θέλω αυτή η προσπάθεια να πάει παρακάτω και νομίζω το να έχει ένα κοινό ψήφισμα και μόνιμα χαρακτηριστικά, είναι το βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.
Κατερίνα Θανοπούλου,
εκπαιδευτικός
Επιβάλλεται να κάνουμε ότι μπορούμε όλοι και όλες ώστε το δύσβατο κι ασφυχτικό τοπίο να αλλάξει. Η κυβέρνηση αυτή έχει τελειώσει. Φριχτά. Και μετά;
Ριζοσπάστες, αντικαπιταλιστές, κομμουνιστές, ας ανοίξουμε το διάλογο. Τώρα, για το αύριο. Ώστε παλαϊκά και ταξικά ο εχθρός να μη μας βρει μόνους. Αν αυτό περνά μέσα από την εκλογική αναμέτρηση -ίσως γιατί έτσι στερεοτυπικά μας έμαθαν, καθώς αυτό είναι συνέπεια πράξεων και δράσεων, και όχι αφετηρία προς συγκόλληση σωτήρων ή ηγεμόνων- τουλάχιστον ας αναζητήσουμε τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση. Την ικανή λαϊκή μάζα αντίστασης κι ελέγχου, χωρίς να επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος. Άλλωστε η ιστορία μόνο ως φάρσα μπορεί να επαναληφθεί.
Για να γίνω συγκεκριμένη. Κάτι λέγεται και κάτι όχι. Ας πούμε αυτά που δεν λέγονται. Κάποια ενώνουν και κάποια χωρίζουν. Ας δούμε αυτά που ενώνουν. Όλοι όσοι παρευρισκόμαστε εδώ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σύσσωμη, να προχωρήσουμε στην ενωτική μετωπική συμπόρευση. Κι εδώ θα μου επιτρέψετε να πω, ότι δεν χωρούν ιμιτασιόν. Ή θα πας με τον χωροφύλαξ, ή με τον αστυφύλαξ. Και το ΜέΡΑ25 μέχρι τώρα δεν έχει δείξει τα δέοντα ώστε να πιστοποιήσει ότι μπορεί να είναι σε αυτή τη μετωπική συμπόρευση. Εκεί θα πρέπει να κληθούμε να διαλέξουμε. Και πρέπει να διαλέξουμε όλοι μαζί. Δεν μας παίρνει να πάμε πίσω. Να φύγουμε από δω έχοντας μια επιτροπή εκλογική που δεν θα τα μασάει. Μια επιτροπή προγράμματος, τα έχουμε πει, τα ξέρουμε – και για το χρέος, τη διαγραφή του και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα ξέρουμε, ας τα πράξουμε. Μαζικά, λαϊκά και κοινωνικά.
Νώντας Κουζινάς,
μέλος Λαϊκής Συνέλευσης Κολωνού
Είμαι από μικρός στα βάσανα. Από την εποχή Κουμή – Κανελλοπούλου που δολοφονήθηκαν το ’80 από τους μπάτσους. Υπάρχει μια πραγματική αριστερά που έχει φυλακισμένους, ανθρώπους που διώκονται αυτή τη στιγμή και είναι στα δικαστήρια. Κόσμος που ανήκει σε διάφορες οργανώσεις. Αυτή η πραγματική αριστερά έχει κάθε δικαίωμα να βρεθεί στη Βουλή και να αξιοποιήσει ό,τι εργαλείο της δίνει αυτό το πράγμα. Αυτή την αριστερά οφείλουμε να τη βοηθήσουμε, να έχει ενότητα, πέρα από βαθιές αναλύσεις και ιδεολογικό πλαίσιο.
Σε τι διαφέρει η Αναμέτρηση, με την Αριστερή Ανασύνθεση, το ΣΕΚ κλπ, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Με ενδιαφέρει να είμαστε όλοι μαζί στο δρόμο και να μπορούμε να ανατρέπουμε καταστάσεις. Όπως ανατρέπαμε τους πλειστηριασμούς στο Ειρηνοδικείο, προτού ο Τσίπρας κάνει τις κατασχέσεις ηλεκτρονικές. Όπως έχουμε πάει σε μαγαζιά κι έχουμε επιβάλει να πληρωθούν τα ένσημα κλπ. Αυτή η αριστερά δεν με νοιάζει πώς αυτοχαρακτηρίζεται. Μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί στο δρόμο να ανατρέπουμε καταστάσεις; Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες και είτε θα είμαστε όλοι μαζί να φάμε γλυκό ψωμί, είτε χώρια να φάμε σκατά.