Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε, την Κυριακή 18 Δεκέμβρη, το μονοήμερο συζητήσεων “Κράτος και Επανάσταση-Η πάλη για τη δημοκρατία” σήμερα στη Θεσσαλονίκη.
Ο Ευ. Μακρόγλου, μέλος της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων Θεσσαλονίκης και ο Τ. Αναστασιάδης, από τον Συντονισμό Εργατικής Αντίστασης, άνοιξαν την πρώτη συζήτηση με θέμα με τίτλο “Πολιτική κρίση, κρίση συστημική”.
Ο Ευ. Μακρόγλου επεσήμανε ότι πλέον η λέξη «πολυκρίση» που περιγράφει την πολύπλευρη κρίση του συστήματος εμφανίζεται στις αναλύσεις των πιο γνωστών ΜΜΕ. Αναφέρθηκε στο Qatargate, με τις βαλίτσες με χιλιάρικα της Καϊλή, σαν το πιο πρόσφατο παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο τα αδιέξοδα του συστήματος γεννάνε πολιτική κρίση και σκάνδαλα στην καρδιά των «θεσμών» όπως η Ε.Ε. «Η εργατική τάξη και οι αγώνες της είναι ο κρίσιμος παράγοντας» σε αυτή την εικόνα που καθορίζει εξελίξεις: από τον απεργιακό «χειμώνα της δυσαρέσκειας» στη Βρετανία μέχρι τους εργατικούς ξεσηκωμούς στην Κίνα. «Η πάλη για τη δημοκρατία δένεται με την πάλη για την επιβίωση της εργατικής τάξης, με τη δική της εναλλακτική, την εργατική δημοκρατία».
Ο Τ. Αναστασιάδης μίλησε για την κρίση της κυβέρνησης της ΝΔ που πριν τρία χρόνια ισχυριζόταν ότι θα μπει μπροστά στην ανάκαμψη του ελληνικού καπιταλισμού και θα περιθωριοποιήσει την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Σήμερα, είναι κολλημένη στο τοίχο με τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα, τα οικονομικά αδιέξοδα και από τον «κρίσιμο παράγοντα» την εργατική αντίσταση και αγώνες. Το ζήτημα είναι ποια Αριστερά μπορεί να πάει παραπέρα αυτούς τους αγώνες και να τους δυναμώσει. Η Αριστερά που λέει ότι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι μια στοιχειώδης ανακούφιση με ένα «μίνιμουμ» πρόγραμμα ή η Αριστερά που επιμένει στην προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού;
Η συζήτηση γι’ αυτά τα ζητήματα άνοιξε περισσότερο στη δεύτερη συζήτηση της ημέρας, με τίτλο «Η επικαιρότητα του Μαρξ και του Λένιν». Ο Λ. Μπόλαρης μίλησε για την επαναστατική κληρονομιά της θεωρίας του Μαρξ και του Ένγκελς για το κράτος και την εργατική δημοκρατία που ενσάρκωσε η Παρισινή Κομμούνα. Ο Κ. Τορπουζίδης συνέχισε μιλώντας για την επικαιρότητα του Λένιν, λέγοντας ότι η στρατηγική της συντριβής του αστικού κράτους «να μην μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα» είναι αναγκαία σήμερα όσο ποτέ. Για να οργανωθεί η εργατική τάξη «έξω από τους θεσμούς του κράτους» σε μια δύναμη ανατροπής του συστήματος είναι αναγκαίο ένα κόμμα σαν κι αυτό που έχτισε ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι από την εποχή του Τί να κάνουμε;
Η τελική συζήτηση με τίτλο «Η Αριστερά και η πάλη για τη δημοκρατία», ανέδειξε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο πως η πάλη για τη δημοκρατία σήμερα είναι υπόθεση της εργατικής τάξης, των αγώνων και της προοπτικής που ανοίγουν.
Ο Γ. Κούτρας μέλος του Δ.Σ της ΕΝΙΘ μίλησε για τους αγώνες της πρόσφατης περιόδου, την κινητοποίηση των νοσοκομειακών και τη μεγάλη διαδήλωση της ΔΕΘ τον Σεπτέμβρη, την συγκλονιστική -και στη Θεσσαλονίκη- γενική απεργία της 9 Νοέμβρη, την πανεργατική απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στο νόμο για το ΕΣΥ τη 1 Δεκέμβρη. «Το κίνημα αποκάλυψε ότι ο θάνατος του Κ. Φραγκούλη ήταν δολοφονία της αστυνομίας» είπε «τη στιγμή που τα ΜΑΤ είχαν περικυκλώσει το νοσοκομείο και έριχναν δακρυγόνα. Η διοίκηση δεν έβγαζε ούτε μια ανακοίνωση ενώ το καλοκαίρι όταν η αστυνομία είχε ξυλοκοπήσει τον φοιτητή του ΑΠΘ είχε σπεύσει να βγάλει σε δυο ώρες ανακοίνωση που έβγαζε λάδι την αστυνομία».
Ο Γ. Λιάκας, γ.γ. του σωματείου στη Μαλαματίνα μετέφερε καταρχήν τους «ταξικούς, αγωνιστικούς, απεργιακούς χαιρετισμούς όλων των συναδέλφων από το εργοστάσιο» που είναι σε απεργία εδώ και 4,5 μήνες.
«Ένα λόγο έχουμε να συζητάμε σήμερα εδώ» είπε «πώς θα απομακρύνουμε αυτούς που κόβουν κομμάτια τις σάρκες μας». Αναφέρθηκε στο κίνημα αλληλεγγύης στον αγώνα των απεργών λέγοντας ότι «εσείς είσαστε τα χέρια που κρατάτε τις πλάτες μας».
Η Ε. Πανταζοπούλου, από το ΣΕΚ, συνέχισε αναδεικνύοντας τα προχωρήματα στις ιδέες που έχει κάνει η εργατική τάξη στους αγώνες όλου των προηγούμενων χρόνων αλλά και την ανάγκη μιας Αριστεράς που δεν θα κουβαλάει την ηττοπάθεια των «αρνητικών συσχετισμών» αλλά θα μπαίνει μπροστά και θα οργανώνει τις μάχες και μέσα στην προεκλογική περίοδο με την προοπτική της σύγκρουσης με αυτό το χρεοκοπημένο σύστημα.
Αυτή η προοπτική δεν είναι ευχολόγιο, αντίθετα επικοινωνεί με τις πολιτικές εμπειρίες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Απ’ αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστικά αυτά τα σημεία από το κλείσιμο του απεργού της Μαλαματίνα: «Η νίκη δεν θα κριθεί σε κανένα βουλευτικό έδρανο, θα κριθεί στην πύλη του εργοστασίου, με την αλληλεγγύη… Μπορεί να είμαστε πέντε μήνες σε απεργία αλλά στη συνέλευση του σωματείου θα πούμε για την απεργία στις 8 Μάρτη όχι γιατί ‘πρέπει’ αλλά γιατί είναι ουσιαστική απεργία, που μας αφορά όλους γιατί ξέρουμε τι αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στους χώρους δουλειάς».