Στον προσυνεδριακό διάλογο υπήρξαν τοποθετήσεις και υπάρχουν ακόμα γραμμένες που θεωρούν ότι υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που πρέπει να πειστεί για το χωριστό αντικαπιταλιστικό ρεύμα. Εγώ λέω αυτή η συζήτηση να μη γίνει καθόλου. Είναι ληγμένο για όποιον είναι εδώ μέσα σήμερα, είτε οργάνωση είτε πρόσωπο, ότι ο λόγος που είναι εδώ από το 2008 και από δω και πέρα, είναι γιατί θέλει να συμβάλει στο να υπάρχει αυτός ο χώρος χωριστός. Το τι θα γίνει σε αυτό το χώρο, είναι δική μας ευθύνη.

Το 2009 αυτό που καταφέραμε οι δέκα οργανώσεις που μαζευτήκαμε όλες μαζί είναι ακριβώς να βγάλουμε από τα σπίτια τους τον τότε αποστρατευμένο κόσμο. Και να του δώσουμε έναν χώρο να ενταχθεί, να συζητήσει πολιτικά, να παράξει μετατοπίσεις. Τα ξεχνάμε αυτά. Τι έλεγε το ΝΑΡ για το ΛΟΑΤΚΙ+ και τους μετανάστες τότε και τι λέει σήμερα και πόσο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το βοήθησε. Πόσους συνδικαλιστές είχε τότε το ΣΕΚ και σε πόσα σχήματα είναι σήμερα. Αυτό είναι το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς. Αυτό που παράγει αυτά τα αποτελέσματα. Και σε αυτό ενταχτήκαμε όλοι μας και βάλαμε τους ανένταχτους τότε με χαρά. Αυτό πρέπει να επαναλάβουμε σήμερα. Γιατί αυτό το δυναμικό υπάρχει. 

Δεν διακυβεύεται η αυτοτέλεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πάρα πολύ άγχος μην μας πάει κάποιος στον ρεφορμισμό. Δεν υπάρχει κάποιος που θα σε πιάσει από το χεράκι και θα σε πάει στον ρεφορμισμό. Ξέρετε τι υπάρχει; Η καθημερινότητα. Η καθημερινότητά μας μέσα στα σωματεία, μέσα στην πάλη, μέσα στα πανεπιστήμια. Η πάλη με τον ρεφορμισμό είναι μια καθημερινή πάλη. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε όλοι μαζί. Γιατί ο ένας τραβάει τον άλλο πιο αριστερά. Αλλά ο εξαρχής σεχταρισμός, το δεν συζητάμε με κανέναν για να μη με μολύνει, ήταν πάντα βασιλική οδός για να φτάσεις στον ρεφορμισμό χωρίς καν να το καταλάβεις.

Εμένα με ενδιέφερε και το έχω πει πολλές φορές να δω αν υπάρχει μία κίνηση η οποία να ενεργοποιεί αυτό τον κόσμο. Το Studio ήταν αυτό το πράγμα. Κι αυτό επίσης έχει σημασία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει κάνει προτάσεις από τον περασμένο Ιούλη σε αυτές τις οργανώσεις. Ήρθαν, συζήτησαν μαζί μας, δεν υπήρξε ένα ρεύμα. Στο Στούντιο υπήρξε. Κι αυτός ο κόσμος που επανενεργοποιήθηκε και εμφανίστηκε από το πουθενά -που κι εγώ δεν το περίμενα, πήγα με ερωτηματικό- είδα ότι όντως εναποθέτει τις ελπίδες του. Κι επίσης οι οργανώσεις τις οποίες έχει η πρόταση της πλειοψηφίας ως αυτές που πρέπει να να απευθυνθούμε ήταν εκεί. 

Αυτή τη στιγμή ξέρετε τι πρέπει να κάνουμε;  Να πάρουμε την πρωτοβουλία να βγει μια σελίδα κάλεσμα και να το ψηφίσουμε όλοι μαζί εδώ μέσα που να απευθύνεται θαρραλέα, με τόλμη, χωρίς αποκλεισμούς σε όλους αυτούς, γιατί είμαστε η μεγαλύτερη δύναμη, είμαστε ηγεμονική δύναμη και δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.

Δέσποινα Κουτσούμπα

Οι εκλογές που έρχονται δεν έχουν να προσφέρουν στο κίνημα καμιά κυβερνητική λύση. Μπορούν όμως και πρέπει να προσφέρουν μια συγκροτημένη πολιτική αντιπολίτευση γιατί μας περιμένει άγρια λιτότητα και άγρια καταστολή και μνημόνια και εμπλοκή στον πόλεμο και τα πάντα. 

Οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλετικής αριστεράς στην οποία ανήκω εδώ και 44 χρόνια μπορούν και πρέπει να ενωθούν. Γιατί αυτό αντιστοιχεί και στην κινηματική τους παρουσία και ιστορία και στη διακριτότητα του χώρου της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής αριστεράς από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Δεν είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ο χώρος που θα απευθυνθεί στην υπόλοιπη αριστερά ενωμένος όλος μαζί. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ο χώρος που εκφράζει τη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική αριστερά και είναι διακριτή από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και δεν θα πάει εκεί.

Ναι στον κόσμο της εξωκοινοβουλετικής αριστεράς οι πολιτικές αντιθέσεις είναι πολλές, υπαρκτές και σοβαρές, όπως και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κι όμως οι δυνάμεις της συνυπάρχουν. Και το λέω αυτό εγώ που ποτέ δεν υπέταξα την ιδεολογικοπολιτική μου αυτοτέλεια στοιχιζόμενος σε κάποιο ψηφοδέλτιο ή πλατφόρμα με ετερόκλητες ιδεολογικοπολιτικά δυνάμεις. Κι άρα ποιο είναι το πρόβλημα; Μα θα πάει η ΛΑΕ στο ΜέΡΑ25. Πολύ πιθανό. Γιατί δεν το έχει ανακοινώσει αφού προσανατολίζεται η ηγεσία της προς τα εκεί; Γιατί προφανώς η βάση της θέλει να συνεργαστεί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει αριστερό προσανατολισμό, είναι στα σχήματα των κοινωνικών χώρων. 

Γιατί η άποψη άλλο η πολιτική, άλλο τα κοινωνικά σχήματα είναι λάθος. Αν δεν υπήρχαν τα κοινωνικά σχήματα αυτός ο χώρος δεν θα ήταν ποτέ ούτε μια υποσημείωση στον πολιτικό χάρτη. Μπορεί και πρέπει να σταματήσουμε τις Κασσάνδρες και τους διάφορους προφήτες. Μπορούμε και πρέπει να προχωρήσουμε.

Κώστας Παπαδάκης

Η Συνδιάσκεψή μας είναι πάρα πολύ σημαντική. Ποιος μας έσπρωξε να την κάνουμε τώρα; Όχι οι εκλογές. Αλλά ο κόσμος για τον οποίο όλοι μιλάμε σήμερα, η καινούργια πρωτοπορία που έχει γεννηθεί τα τελευταία χρόνια. Από την COSCO μέχρι τις γυναίκες της απεργιακής 8 Μάρτη, από το κίνημα για το περιβάλλον μέχρι το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα. Και δεν είναι μόνο στην Ελλάδα.

Την τεράστια κρίση των από πάνω με τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους που οδηγούν σε πόλεμο, την επιτείνει παγκόσμια ένα κίνημα το οποίο διεκδικεί. Το ιδιαίτερο στοιχείο στην Ελλάδα είναι ότι αυτή η νέα πολιτικοποίηση και στο εργατικό κίνημα και στη νεολαία και στις γυναίκες και στο αντιφασιστικό έχει πολύ μεγαλύτερες πολιτικές εμπειρίες. Η πικρή εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μεγάλο μάθημα και για μας και κυρίως για αυτές τις πρωτοπορίες. Αυτός ο κόσμος δεν προσβλέπει πια πολιτικά ή οργανωτικά στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά όταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδινε τις μάχες του ‘10-‘12. Και καθορίζει το πώς μπορεί να απευθυνθεί και τι σχέση μπορεί να έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πολιτική και οργανωτική, με αυτό τον κόσμο.

Οι αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστάτησαν σε όλους τους αγώνες. Η Συνδιάσκεψή μας πρέπει να απευθυνθεί σε αυτές τις πρωτοπορίες. Πώς; Θα βοηθήσουμε την οργάνωση, τον συντονισμό, την προοπτική των αγώνων; Ή περιμένουμε έτοιμους κομμουνιστές που θα βγουν από το κεφάλι του Δία; Αυτός ο κόσμος κοιτάει προς την επαναστατική και αντικαπιταλιστική αριστερά. Γι’ αυτό είναι προνομιακός χώρος για μας και γι’αυτό πρέπει να απευθυνθούμε. Αυτό ήταν το Στούντιο. Για να είμαστε μαζί στις 8 Μάρτη, στις 18 Μάρτη και σε όλες τις μάχες.

Αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατάφερε την προηγούμενη περίοδο να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη στην Ελλάδα με τη συγκρότηση του αντιρατσιστικού-αντιφασιστικού κινήματος που τσάκισε τη Χρυσή Αυγή μέσα και έξω τα δικαστήρια, έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Πράγματι και οι δυο εισηγήσεις απευθύνονται σε αυτό τον κόσμο και σε αυτές τις οργανώσεις -εκτός από τη ΛΑΕ στην περίπτωση της πλειοψηφίας. Πώς θα το κάνουμε; Με δημόσια συζήτηση ή πίσω από κλειστές πόρτες; Πρέπει να γίνει δημόσια. Και δεύτερον απευθυνόμαστε σε όλους. Για να κερδίσουμε στη δική μας προοπτική όλους τους αγωνιστές -και της ΛΑΕ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να το κάνει.

Χρειάζεται να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις. Αποφάσεις για το αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι πολιτικό στήριγμα στον κόσμο που παλεύει ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ και το σύστημα και ψάχνει εναλλακτική πέρα από την αριστερά του κοινοβουλευτικού δρόμου. Και αποφάσεις για το πώς θα γίνει αυτό, αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πάρει πρωτοβουλίες για να μπορέσει να απευθυνθεί, να ενώσει, να συγκροτήσει όλο αυτό το ρεύμα των αγωνιστών και των αγωνιστριών ή θα μείνει στην γωνία. 

Όσον αφορά στο πρώτο ζήτημα οι δυνατότητες είναι εδώ και ξεκινάνε από το πώς είναι η κατάσταση. Η κρίση της κυρίαρχης τάξης και του καπιταλισμού στην Ελλάδα και διεθνώς είναι τεράστια. Ο αντίπαλός μας είναι πιο αδύνατος με τα δικά του προβλήματα της πολύπλευρης κρίσης που αναλύουμε και συζητάμε, αλλά και με ένα πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο: ότι η πολιτική αστάθεια και κρίση υπάρχουν γιατί υπάρχει πάνω απ’όλα μια εργατική αντίσταση που παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις από ποτέ. Αυτό είναι το υπόβαθρο για τις δυνατότητες.

Το σχέδιο πολιτικής απόφασης της πλειοψηφίας που λέει ότι «δεν έχουν υπάρξει ακόμα οι μαζικοί πολιτικοποιημένοι αγώνες που θα θέσουν έμπρακτα θέμα ανατροπής της κυβέρνησης και της πολιτικής της», αναιρεί αυτή την εικόνα. Και γιατί την αναιρεί; Επειδή υπάρχουν οι δεκάδες χιλιάδες που πηγαίνουν στην Κλαυθμώνος με τα συνδικάτα κι όχι στα Χαυτεία. Υποτιμάει με αυτό τον τρόπο τον κόσμο που παλεύει. Το να είσαι στήριγμά του ή το καταλαβαίνεις και είσαι εκεί και προχωράς μαζί του ή αλλιώς μένεις στα μισά του δρόμου.

Η δυνατότητα να συγκροτηθεί αντικαπιταλιστική αριστερά δυνατή, στήριγμα στον κόσμο που παλεύει, θα έρθει αυτόματα και αυθόρμητα;  Όχι λέμε από τη μεριά μας. Θα χρειαστούν πρωτοβουλίες. Πρώτον μέσα στο κίνημα και τους αγώνες. Έχουμε μπροστά μας να τσακίσουμε τη ΝΔ κι άρα θα χρειαστούν πρωτοβουλίες για να κλιμακώσουμε τις απεργίες προεκλογικά, κόντρα στις ρεφορμιστικές ηγεσίες που λένε «τώρα κλείστε τους αγώνες και περιμένετε να έρθει η ώρα της κάλπης». Έχουμε παραδείγματα, αναφέρθηκαν. Το Συντονιστικό Νοσοκομείων είναι  παράδειγμα γιατί τα νοσοκομεία είναι στην πρώτη γραμμή. 

Έχουμε την απεργιακή 8 Μάρτη. Ποιανού υπόθεση είναι; Εμείς λέμε ότι η εργατική τάξη που παλεύει για μισθό, μεροκάματο, προσλήψεις, μονιμοποιήσεις είναι η ίδια που παλεύει τον σεξισμό και την καταπίεση. Το δείχνουν στην πράξη οι εργάτριες στους βρεφονηπιακούς σταθμούς που λένε κάνουμε απεργία για να γίνουμε μόνιμες, για να είμαστε πολλές, για να υπάρχουν παιδικοί σταθμοί έτσι ώστε το κόστος της αναπαραγωγής και της φροντίδας των παιδιών να μην πέφτει στις πλάτες των γυναικών μέσα στην οικογένεια αλλά να είναι υπόθεση του κράτους δημόσια.

Έχουμε τις 18 Μάρτη μέσα σε προεκλογική περίοδο που ξέρουμε ότι η ΝΔ παίζει το χαρτί του ρατσισμού και ευνοεί τους φασίστες. Πρέπει να δώσουμε αυτή τη μάχη. Και να μπούμε όλοι, μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ, όπως το έκανε την περασμένη Τρίτη στα Πετράλωνα για τα δέκα χρόνια από τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν.

Για να επιβάλλουμε έτσι, απέναντι σε όποια κυβέρνηση προκύψει, την εργατική εναλλακτική, όπως λέει και το σχέδιο απόφασης που έχουμε καταθέσει. Για να ενισχύσουμε τη δυναμική των αγώνων μας γιατί η δικαίωσή τους θα έρθει μέσα από το δυνάμωμα της ίδιας της εργατικής τάξης που με τις δικές της δυνάμεις θα επιβάλλει τις διεκδικήσεις της. 

Είναι μεγάλη πρόκληση λοιπόν να προχωρήσουμε και να στήσουμε εργατική εναλλακτική απέναντι σε όποια κυβέρνηση προκύψει. Μόνοι μας; Ή θα πάρουμε πρωτοβουλίες για να συγκεντρώσουμε δυνάμεις στην αντικαπιταλιστική αριστερά; Οι σύντροφοι της πλειοψηφίας λένε ναι, αλλά στην πράξη λένε όχι. Γιατί στο σχέδιο απόφασης που μοιράζουν για να ψηφιστεί, δεν υπάρχει η Πρωτοβουλία που έχει ξεκινήσει στο Στούντιο. Ελάτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λέει η πλειοψηφία. Όποιος θέλει, είμαστε εδώ. Δεν είναι σωστή τοποθέτηση. Όχι εφησυχασμός και αυταρέσκεια με τοποθετήσεις «ελάτε εδώ που αντέχουμε». Η πραγματικότητα είναι ότι από το 2019, επειδή υπάρχει μια πλειοψηφική γραμμή και αντιμετώπιση περιχαράκωσης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει χάσει ευκαιρίες, έχει χάσει κόσμο, δεν συσπειρώνει. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Πώς θα αλλάξει; Αν θυμηθούμε ότι οι καλύτερες στιγμές της ήταν όταν βγήκε μπροστά για να καθορίσει όλη την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. 

Το ΣΕΚ έχει παίξει ρόλο, είτε ήταν μειοψηφία είτε όχι, για να μπορεί σήμερα όλη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι περήφανη για το ότι έχει τοποθετηθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας σε πολύ κρίσιμες μάχες όπως η ιστορική καταδίκη της Χρυσής Αυγής, το σπάσιμο της καραντίνας, ο αγώνας για τα ανοιχτά σύνορα, η διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών Ελλάδας-Τουρκίας, η πάλη ενάντια στο σεξισμό, η στρατηγική για τον εργατικό έλεγχο.

Κι επειδή οι συσχετισμοί αλλάζουν μέσα και έξω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με αυτή την προωθητική δύναμη να προχωρήσουμε. Η έκκλησή μας, το κάλεσμά μας είναι όλοι να συμβάλουμε να προχωρήσει η Πρωτοβουλία που ξεκίνησε στο Στούντιο, συνέχισε στην Πάτρα, θα κάνει βήματα στη Θεσσαλονίκη και τα Χανιά. Εκεί πρέπει να στρατευτούμε όλες και όλοι. Γιατί για μας το «ενωτικά και αντικαπιταλιστικά» δεν είναι σύνθημα, είναι πολιτική γραμμή για την οργάνωσή μας και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.