Καταπίεση και απελευθέρωση
Όλες και Όλοι μαζί σε κοινό αγώνα ενάντια στην καταπίεση

Προσφύγισσες στην Απεργιακή 8 Μάρτη 2022. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Χρόνια μετά την επίσημη κατάργηση της δουλείας, η ανεπίσημη ουδέποτε έπαυσε. Ένα τεράστιο κύμα σύγχρονης δουλείας εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Σε μια χώρα που μαστίζεται από την φτώχεια, την πείνα, την ανεργία, τις γυναικοκτονίες, γυναίκες σε πλήρη ένδεια βρέθηκαν στον δρόμο. 

Γυναίκες που είχαν υποστεί βιασμούς, κακοποίηση και βασανιστήρια στον τόπο καταγωγής τους ή και στον δρόμο τους κατά την έξοδό τους προς "την γη της επαγγελίας", την Ευρώπη του ρατσισμού και των γυναικοκτονιών, γυναίκες έγκυες ή με νεογέννητα μωρά ή και παιδιά μέχρι επτά ετών βρέθηκαν στο δρόμο. 

Το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ, έχει χρηματοδοτηθεί έως και το 2027, αλλά η κυβέρνηση αποφάσισε ότι τα χρήματα αυτά δεν θα καλύπτουν τις ανάγκες των γυναικών αυτών. Ότι τα παιδιά έπρεπε να βρεθούν έξω από τα σχολεία τους και τους δεσμούς με τον κοινωνικό ιστό που είχαν αναπτύξει.

Έτσι εκατοντάδες γυναίκες, ευάλωτες με ελάχιστες γνώσεις για τους κινδύνους που παραμονεύουν, με ελλιπή ή καμία γνώση της γλώσσας, αφού ποτέ δεν υπήρξαν κατάλληλα σχολεία για αυτές, κάτι που πανευρωπαϊκά έχει θεσπιστεί δια νόμου, βρέθηκαν στον δρόμο. Επίσης αδυνατούν να δημιουργήσουν ομάδες δύο, τριών γυναικών που θα μπορούσαν να ζουν σε κοινό χώρο, να προσέχουν τα παιδιά και να εργάζονται εναλλάξ, αφού δεν μπορούν να προβούν σε ενοικίαση διαμερίσματος: αφενός η προαπαιτούμενη πρώτη δόση του ενοικίου είναι τεράστια για τα εσοδά τους αφετέρου οι ιδιοκτήτες δεν το επιτρέπουν. 

Αλληλέγγυοι, αντιρατσιστικές ομάδες αλλά και ευαίσθητοι πολίτες συντρέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μαζί με αυτούς όμως, καθάρματα κάθε είδους που ο καπιταλισμός δημιουργεί, ενδεδυμένοι το μανδύα του προβάτου, έδωσαν το παρών. Αυτές οι γυναίκες λοιπόν, βρέθηκαν στα χέρια βιαστών, προαγωγών και ναρκεμπόρων.

Έγκλημα

Για άλλη μια φορά έχουμε εξαφανισμένα παιδιά, παιδιά που μεγαλώνουν στους δρόμους χωρίς καμία μέριμνα. Αναλογίζονται, άραγε, οι άριστοι που μας κυβερνούν, τι έγκλημα συντελείται αυτή την στιγμή, που θα επηρεάζει τις ζωές πολλές γενιές μετά; Παιδιά, που αρρωσταίνουν λόγω της ασιτίας και των κακουχιών στον δρόμο. 

Συχνά γιατροί προστρέχουν σε βοήθεια ή οι μητέρες καταφεύγουν στα μαστιζόμενα νοσοκομεία. Νοσοκομεία που δουλεύουν πια μόνο και μόνο χάρη στο φιλότιμο του προσωπικού καθώς είναι υποστελεχωμένα, με προσωπικό στα όρια της κατάρρευσης, που μετακινείται υπό τις εντολές των διοικήσεων, χωρίς πρόγραμμα και ανάλογα πως μετρούν τα ψηφουλάκια ή την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Με τις πρωτοβάθμιες δομές Υγείας να καταρρέουν υπό το βάρος των τέστ, των εμβολίων, των ραντεβού που πολλαπλασιάστηκαν, αφού οι μάχιμοι γιατροί γίνονται και προσωπικοί γιατροί και γιατροί επειγόντων περιστατικών και εφημερεύοντες σε Κέντρα Υγείας, απομακρυσμένα από την δομή που υπηρετούν.

Μέσα σε όλα αυτά προστέθηκε και η απώλεια του ΑΜΚΑ, από αυτά τα παιδιά, κάτι που κάνει ακόμη πιο δύσκολη την πρόσβαση στις δομές Υγείας, αλλά και την δυνατότητα φαρμακευτικής αγωγής. Αφού αφαιρούν το δικαίωμα στην υγεία και την παιδεία αυτών των παιδιών ανοίγουν έναν ακόμα δρόμο στον ανδραποδισμό τους. 

Η λύση λοιπόν είναι μονόδρομος: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Όλες οι γυναίκες και οι σύντροφοί μας, φίλοι κι αγαπημένοι άντρες μαζί μας κάτω στους δρόμους. Να γίνουμε η φωνή αυτών των γυναικών και όλων των καταπιεσμένων γυναικών στον κόσμο. Οκτώ του Μάρτη ας γίνει η αρχή.

Μαρία Ντάσιου, 
πνευμονολόγος, Κέντρο Υγείας Νέας Ιωνίας