Η εκδήλωση της Ελληνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου «Μένουμε Ευρώπη; Υποκλοπές, Δικαιώματα και Κράτος Δικαίου» στο Ινστιτούτο Γκέτε είχε μεγάλη συμμετοχή και άνοιξε το ζήτημα της στάσης της κυβέρνησης στο θέμα των υποκλοπών και των προτάσεων αντιμετώπισης της από την αντιπολίτευση και την ακαδημαϊκή διανόηση.
Οι ομιλητές Δ. Τάκης, Δ. Χριστόπουλος, Ξ. Κοντιάδης, Ι. Καμτσίδου σε καμιά περίπτωση δεν επιβεβαίωσαν το ερωτηματικό στο Μένουμε Ευρώπη αλλά αντίθετα αφιέρωσαν αρκετό χρόνο των τοποθετήσεων τους σε νοσταλγικές προσεγγίσεις μιας ΕΕ που ξεκίνησε τάχα ως φάρος της ευημερίας και της ελευθερίας για να ξεστρατίσει στα χρόνια της κρίσης και της διαχείρισης της από την φιλελεύθερη δεξιά. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται γι αυτούς η υπονόμευση των δημοκρατικών ελευθεριών με την απαξίωση του κράτους δικαίου και των ανεξάρτητων αρχών ελέγχου. Αφήγηση σε πλήρη αναντιστοιχία με εκατομμύρια που έχουν την εμπειρία μιας Ευρώπης του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού.
Η συγκεκριμένη εκδήλωση είχε έντονα την σφραγίδα διαδικασίας προσέγγισης του «δικαιωματικού» ΣΥΡΙΖΑ και των ακαδημαϊκών του με τμήματα της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας που διαχειρίστηκε τα μνημόνια. Η παρουσία του Ευάγγελου Βενιζέλου, αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά, με την επιστημονική ιδιότητα του συνταγματολόγου, ΄φώναζε ότι σκοπός ήταν το άνοιγμα ενός διαλόγου που επισφραγίζει ότι είναι εφικτή μια «προοδευτική κυβέρνηση» ανοικτή ακόμη και στα πιο δεξιά τμήματα του ΠΑΣΟΚ.
Ιδεολογική κρίση
Η παρουσία του Νίκου Αλιβιζάτου, ως του ακαδημαϊκού που έθεσε θέμα παραίτησης του Μητσοτάκη ως ενόχου για τις υποκλοπές ήταν και μια καλή αφορμή για να έχουμε την εικόνα της ιδεολογικής κρίσης του φιλευθερισμού, της κρίσης των ίδιων των θεσμών, ιδιαίτερα της δικαιοσύνης. Έφτασε να λέει ότι ως ακαδημαϊκοί «δεν φτιάξαμε καλούς δικαστές», η σύγχρονη γενιά τους «είναι μια σχολή δικαστών, αλαζόνων λες και τα ξέρουν όλα. Λίγοι αντιλαμβάνονται σε ποιον κόσμο ζούνε!». «Η Βουλή δουλεύει με ρυθμούς 19ου αιώνα.» Τόσο λίγη αξιοπιστία κατά τον Ν.Αλιβιζάτο έχει λοιπόν «η προσδοκία ότι η Ευρώπη ανοίγει το δρόμο για τερματισμό στη βία και ένα μοντέρνο κράτος δικαίου. Και τα δύο με το πόλεμο στην Ουκρανία και την οικονομική κρίση διαψεύστηκαν παταγωδώς» ομολόγησε. Έφτασε όμως να τσουβαλιάσει τον Μελανσόν με τους Νάιτζελ Φάρατζ, Λεπέν, και Τράμπ(!) ως οπαδούς της «ανελεύθερης δημοκρατίας».
Οι ομιλητές υπεράσπισαν τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ Χ. Ράμμο και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες ελέγχου της ΕΥΠ, όμως δεν ανέδειξαν μια εναλλακτική απέναντι στη φανερή χρεοκοπία των εργαλείων της Βουλής, όπως της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας. Τα λεγόμενα θεσμικά αντίβαρα-κράτος δικαίου και ανεξάρτητες αρχές- δεν διασφαλίζουν την δημοκρατία απέναντι σε ένα κράτος που οι θεσμοί είναι ποτισμένοι με την ταξική μεροληψία υπέρ της άρχουσας τάξης και την εξυπηρέτηση αποκλειστικά των δικών της συμφερόντων, που επιτίθενται στα δημοκρατικά δικαιώματα, τα συνδικάτα, τους φοιτητικούς συλλόγους, με επαναπροωθήσεις στα σύνορα, με τις δολοφονίες προσφύγων και Ρομά.
Η Ελληνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει βρεθεί πολλές φορές μπροστά στο να καταγγέλλει την αγριότητα των θεσμών του κράτους, της Αστυνομίας, των μυστικών υπηρεσιών, την εργαλειοποίηση της εθνικής ασφάλειας για την καταστολή του κινήματος αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Η εναλλακτική είναι προς τα εκεί, προς το εργατικό κίνημα και τη νεολαία, το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα που δίνουν τις μάχες από τους χώρους δουλειάς και σπουδών μέχρι τους δρόμους, ενάντια στους νόμους Χατζηδάκη και Χρυσοχοίδη, για να ξηλώσουν την ΕΥΠ και τους δολοφονικούς μηχανισμούς του κράτους, για να ρίξουν την κυβέρνηση. Τις μέρες που στη Βουλή έμπαινε η πρόταση μομφής με την στήριξη όλης της αριστεράς, οι δρόμοι έπρεπε να τραντάζονταν με διαδηλώσεις και οι εργατικοί χώροι να παρέλυαν. Έτσι καταχτάμε τη δημοκρατία και όχι με συμμαχίες με τους Βενιζέλους.