Ήταν μια υπέροχη μέρα. Η κλίμακα και το πνεύμα των απεργιών ξεπέρασαν τις προσδοκίες των περισσότερων αγωνιστών-τριών και υπογράμμισαν ότι η δράση των εργαζομένων έχει σημασία. Οι εργαζόμενοι μπορούν να απεργήσουν σε τεράστιους αριθμούς - και, όταν το κάνουν, δεν μπορούν να αγνοηθούν. Οι απεργίες περίπου μισού εκατομμυρίου καθηγητών, πανεπιστημιακών, εργαζομένων στο δημόσιο, μηχανοδηγών και άλλων την 1η Φλεβάρη κυριάρχησαν στις ειδήσεις στην Βρετανία όλη την ημέρα. Ένας ανταποκριτής του BBC παραδέχτηκε: "Τετάρτη της απεργίας; Ένας νέος χειμώνας δυσαρέσκειας; Όπως και να το ονομάσετε, αυτή είναι η μεγαλύτερη ημέρα απεργιακών κινητοποιήσεων εδώ και δεκαετίες".
Οι πορείες και οι συγκεντρώσεις ήταν μεγάλες. Υπήρχαν περίπου 40.000 στο Λονδίνο, 6.000 στο Σέφιλντ, 5.000 στο Λίβερπουλ, παρόμοιος αριθμός στο Μπρίστολ και το Μάντσεστερ και 2.000 στο Νότιγχαμ. Οι απεργοί διαδήλωσαν σε πολλές δεκάδες πόλεις, κατά χιλιάδες στις μεγάλες και κατα εκατοντάδες στις μικρότερες. Το μεγαλύτερο τμήμα των απεργών και των διαδηλωτών ήταν οι εκπαιδευτικοί του συνδικάτου NEU που συμμετείχαν μαζικά στις απεργιακές φρουρές και στις συγκεντρώσεις. Τα ραπόρτα από τις απεργιακές φρουρές των συνδικάτων NEU και PCS έδειξαν ότι νέοι εργαζόμενοι μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο.
Παντού υπήρχε βαθιά οργή ενάντια σε μια κυβέρνηση που καταστρέφει ζωές, ανάμικτη με ικανοποίηση ότι επιτέλους κάνουμε κάτι γι' αυτό. Ακόμα και τα πιο δεξιά μέσα ενημέρωσης δεν μπόρεσαν στα ρεπορτάζ τους να βρουν κάποια καμία ένδειξη δημόσιας οργής για τους απεργούς. Υπήρχαν επίσης παραδείγματα εργαζομένων που δεν πήγαν στη δουλειά παρότι τα συνδικάτα τους δεν είχαν πάρει απόφαση για απεργία και ακόμη περισσότεροι ήταν εκείνοι που αρνούνταν να περάσουν τις απεργιακές φρουρές.
Η 1η Φλεβάρη ήταν η πρώτη ημέρα απεργίας για τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι συνεχίζουν. Οι πανεπιστημιακοί απεργοί του συνδικάτου UCU, οι οποίοι έχουν απεργήσει για πάνω από 50 ημέρες τα τελευταία τέσσερα χρόνια, θέλουν να προχωρήσουν πέρα από το σχέδιο του συνδικάτου για 18 ημέρες απεργίας, σε απεργία επ' αόριστον. Οι μηχανοδηγοί της Aslef στα τρένα έχουν απεργήσει επτά ημέρες σε επτά μήνες - και τα αφεντικά τους αγνοούν. Ο γενικός γραμματέας του συνδικάτου, δήλωσε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα: «Δυστυχώς τα πράγματα έχουν πάει κατά κάποιο τρόπο προς τα πίσω. Οι ερωτήσεις των εργαζομένων είναι: “Πότε θα ανεβάσουμε τον πήχη;” Είναι πραγματικά θυμωμένοι». Για τους εργαζόμενους στις δημόσιες υπηρεσίες, η 1η Φλεβάρη ήταν -επιτέλους- μια ημέρα ενωτικής δράσης. Ενώ οι απεργοί λεωφορείων της Abellio στο νότιο Λονδίνο, απεργούσαν έχοντας απορρίψει δικαίως τη συλλογική σύμβαση που τους πρότεινε η συνδικαλιστική ηγεσία του συνδικάτου Unite.
Όμως αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι -είτε πρόκειται για τους σιδηροδρομικούς είτε για τους εργαζόμενους στα ταχυδρομεία είτε για τους εργαζόμενους στην υγεία είτε για τους εκπαιδευτικούς- ότι η κυβέρνηση των Συντηρητικών και τα αφεντικά δεν έχουν υποχωρήσει. Γι’ αυτό οι απεργίες πρέπει να είναι περισσότερες και μεγαλύτερες.
Ευκαιρία
Η επανάληψη της 1ης Φεβρουαρίου σε μεγαλύτερη κλίμακα είναι σημαντική, αλλά το κεντρικό ζήτημα είναι η κλιμάκωση από τα κάτω των απεργιών στους χώρους εργασίας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να απαιτήσουν συνέχιση των απεργιών σε κάθε χώρο όχι για να διαμορφώσουν ο καθένας μια στρατηγική στο δικό του τομέα αλλά σαν μια ευκαρία για ένα απεργιακό συντονισμό διαρκείας. Το «όλοι μαζί» δεν μπορεί να γίνει τελικά δικαιολογία για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να καλέσουν απλά κάποιες «συμβολικές δράσεις» χωρίς συνέχεια.
Η 1η Φλεβάρη ήταν η ημέρα δράσης που κάλεσε η TUC (βρετανικη ΓΣΕΕ) ενάντια στους αντισυνδικαλιστικούς νόμους της κυβέρνησης Σούνακ αλλά οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει σχέδιο της TUC για την αντιμετώπισή τους καθώς εναποθέτει τις ελπίδες της στη Βουλή των Λόρδων και όχι σε εξεγερτικές απεργίες. Υπάρχει η πιθανότητα να υπάρξει μια νέα μέρα ενωτικών απεργιών στις 15 Μαρτίου για τον προϋπολογισμό. Ήδη το NEU έχει δηλώσει ότι αυτή θα είναι η ημερομηνία της επόμενης απεργίας των εκπαιδευτικών σε όλη την Αγγλία και την Ουαλία - για δύο ημέρες αυτή τη φορά. Αλλά αυτό δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κλιμάκωση σε κάθε χώρο.
Οι εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση χωρίς συνεκτική στρατηγική. Ελπίζει ότι με ανελέητους κατασταλτικούς νόμους κατά των απεργιών θα μπορέσει να ελέγξει τα πράγματα αλλά αυτό μπορεί να πυροδοτήσει μια κοινωνική έκρηξη. Οι υπουργοί της λένε από τη μια ότι δεν θα κάνουν παραχωρήσεις στον φετινό μισθολογικό γύρο και από την άλλη ισχυρίζονται ότι είναι πάντα ανοιχτοί σε συνομιλίες. Είναι προφανές ότι η στρατηγική της άρχουσας τάξης είναι να συμφωνήσουν με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να τερματίσουν τις κινητοποιήσεις, για παράδειγμα, τις πολύ δημοφιλείς απεργίες στο NHS μέσω μικρών «βελτιώσεων». Αλλά, πάλι, φοβούνται μην αυτό ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να προχωρήσουν παντού σε νέες διεκδικήσεις. Συνολικότερα, η κυβέρνηση δίνει υποσχέσεις για «ανάπτυξη» και «καλύτερες οικονομικές μέρες» αλλά κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Η 1η Φεβρουαρίου σηματοδότησε μια μεγάλη αλλαγή για την κλίμακα της εργατικής αντίστασης στη Βρετανία. Πρέπει να γίνει τώρα αφετηρία για δράση που μπορεί να φέρει νίκες. Ήδη απεργίες μετά την 1η Φλεβάρη έχουν ανακοινώσει μια σειρά από συνδικάτα όπως των εργαζόμενων στα ΕΚΑΒ, των νοσηλευτριών/ών, των φυσιοθεραπευτών, των δασκάλων, των εργαζόμενων στους σιδηροδρόμους, των εργαζομένων στα πανεπιστήμια, των πυροσβεστών.