Η προεκλογική περίοδος έχει ξεκινήσει ακόμα και αν δεν έχουν προκηρυχτεί επίσημα οι εκλογές. Όμως, αυτή τη φορά είναι διαφορετική από προηγούμενες. Μετατρέπεται σε ένα απεργιακό κύμα. Οι εργάτριες/ες της Τέχνης και οι σπουδαστές είναι στους δρόμους, στην απεργία και τις καταλήψεις, οι εργαζόμενοι στα μουσεία δίπλα τους. Την περασμένη βδομάδα οι ναυτεργάτες, αυτή τη βδομάδα οι εκπαιδευτικοί, την επόμενη οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία. 

Κι όμως, σε μια τέτοια στιγμή η ηγεσία του ΚΚΕ αντί να πατάει γκάζι στην απεργιακή κλιμάκωση, τραβάει χειρόφρενο. Σε επίπεδο ρητορικής, βέβαια, οι αναφορές στους αγώνες δίνουν και παίρνουν. Ο Δ. Κουτσούμπας στην ομιλία του στο συνέδριο της ΚΝΕ είπε για παράδειγμα: «όποτε καταφέραμε να στριμώξουμε την κυβέρνηση της ΝΔ και κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση στο παρελθόν, το κάναμε με τους αγώνες μας, με την ενεργητική μας δράση». 

Δεν υπάρχει πιο «ενεργητική δράση» από την απεργία σε μια τέτοια περίοδο. Αλλά όταν φτάνει η ώρα για απεργιακή κλιμάκωση τώρα οι δυνάμεις του ΚΚΕ είναι στην άλλη μεριά. Στην ηγεσία της ΟΕΝΓΕ αρνήθηκαν τον απεργιακό συντονισμό με την ΠΟΕΔΗΝ στις 22 Φλεβάρη, σπάζοντας το απεργιακό μέτωπο όλων των εργαζόμενων στη δημόσια υγεία. Στις γενικές συνελεύσεις του ΣΕΗ οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ συμπαρατάσσονται επί της ουσίας με την πλειοψηφία του ΔΣ και αρνούνται πεισματικά την απεργιακή κλιμάκωση. 

Εκκλήσεις

Ο Ριζοσπάστης του περασμένου Σαββατοκύριακου είναι γεμάτος με εκκλήσεις «συμπορευόμενων» στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ για εκλογική στήριξη του κόμματος και με διλήμματα του στυλ «Τί θα ψηφίσεις; ΚΚΕ ή βαρβαρότητα;». Όμως, η απεργία των εκπαιδευτικών της 15 Φλεβάρη έπαιρνε ένα υποτονικό δίστηλο. 

Όσες επαναστατικές και ασυμβίβαστες διακηρύξεις κι αν κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ η λογική της δεν ξεφεύγει από τη στρατηγική του κοινοβουλευτικού δρόμου. Το κέντρο της είναι η κάλπη όχι το «πεζοδρόμιο». Δεν θέλει το «στρίμωγμα» της κυβέρνησης να γίνει κατάρρευση από μια απεργιακή επίθεση, γιατί ο ορίζοντάς της δεν πάει  πιο πέρα από το ποιος θα σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση. 

Είναι και μια απαισιόδοξη και ηττοπαθής πολιτική: θεωρεί δεδομένο ότι τα οφέλη από την κλιμάκωση των απεργιών θα τα εισπράξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που της «διαφεύγει» είναι το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ξορκίζει όπως ο διάολος το λιβάνι τις απεργίες, θέλει μια «ομαλή» προεκλογική περίοδο. Η ηγεσία του ΚΚΕ ενώ εξαπολύει μύδρους στον «οπορτουνισμό» της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς που «τολμάει» να μιλάει για ανατροπή της ΝΔ απ’ τα κάτω κι απ’ τα αριστερά, στην ουσία συμπαρατάσσεται με τις επιλογές του …ΣΥΡΙΖΑ. 

Δυο κόσμοι συγκρούονται σε αυτή τη μακρά προεκλογική περίοδο. Όμως, η σύγκρουση δεν γίνεται στην αίθουσα της Βουλής. Από τη μια η κυβέρνηση και όλη η άρχουσα τάξη από την άλλη ο κόσμος που απεργεί, διαδηλώνει ξεσηκώνεται χωρίς να περιμένει τον «προοδευτικό» κυβερνητικό διαχειριστή. Αυτή η δύναμη χρειάζεται πολιτικό στήριγμα την Αριστερά που είναι αποφασισμένη να φτάσει στο τέλος του δρόμου, με πράξεις όχι λόγια.