Διεθνή
Γαλλία: Πάνε για Πανεργατική διαρκείας από 7Μ!

Απεργιακό συλλαλητήριο στο Παρίσι στις 20 Γενάρη. Φωτό: Alain Jocard/AFP

Η Γαλλία είναι πιθανό να βρεθεί το Μάρτη σε παρατεταμένη γενική απεργία.

Ενώ όλα τα συνδικάτα, ακόμα και τα πιο μετριοπαθή, καλούν «να ακινητοποιηθεί όλη η χώρα στις 7 Μάρτη», ήδη τα σωματεία σε πολλούς κλάδους καλούν να ξεκινήσει εκείνη την ημέρα επαναλαμβανόμενη απεργία. Και μάλιστα σε μεγάλους κλάδους: παιδεία, χημική βιομηχανία (τα διυλιστήρια), καθαριότητα, το μετρό στο Παρίσι. Πολύ πιθανό να ακολουθήσουν τα συνδικάτα στις μεταφορές και στην ενέργεια. 

Η σύγκρουση, που ξεκίνησε στις 19 Γενάρη, επικεντρώνεται ενάντια στην επίθεση στις συντάξεις με την αύξηση του ορίου ηλικίας στα 64. Έχουν ήδη γίνει αρκετές πανεργατικές απεργίες και συλλαλητήρια, με 1 με 2 εκατομμύρια διαδηλωτές σε όλη τη χώρα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μικρή πόλη του Μορλαί, 14.000 κατοίκων, στην οποία διαδήλωσαν 10.000! Περίπου 70% του κόσμου στηρίζει το κίνημα και σχεδόν 60% δηλώνουν ότι χρειάζεται να «μπλοκάρουμε τη χώρα» για να κάνει πίσω η κυβέρνηση.

Δυο στρατηγικές εναλλακτικές μπαίνουν σαν πρακτικά ερωτήματα στο κίνημα. Χρειάζεται να «μπλοκάρουμε τη χώρα» ή να εφαρμόσουμε μια στρατηγική σταδιακής πίεσης πάνω στην κυβέρνηση; Πρέπει να περιοριστούμε στο ζήτημα των συντάξεων;

Να μπλοκάρουμε τη χώρα; Ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει στα συνδικάτα μια σημαντική ήττα πάνω στο συνταξιοδοτικό και προσπαθεί να περάσει το συντομότερο  δυνατό αυτό το μέτρο -παρόλη την αντίθεση της πλειοψηφίας του κόσμου- είναι αναγκαίο να δώσουμε αυτή την προοπτική για να μπορέσουμε να νικήσουμε. Αυτό λένε τα γκάλοπ, αλλά προπάντως αυτό λένε οι διαδηλωτές.

Να πούμε επίσης ότι η επαναλαμβανόμενη απεργία δεν είναι μόνο οικονομικό εργαλείο πίεσης, είναι πρώτα απ’ όλα το μέσο που μπορεί να οργανώνει τη δράση της τάξης μας σε όλους τους χώρους δουλειάς και σε όλες τις γειτονιές. 

Μόνο για τις συντάξεις; Αν και είναι προφανές ότι η πρόκληση της επίθεσης στις συντάξεις είναι αυτό που αποκρυσταλλώνει τον ξεσηκωμό, αυτός είναι πολύ πιο διευρυμένος. Όπως, από την άλλη μεριά, και η επίθεση της εξουσίας είναι πολύ πιο γενικευμένη. Πράγματι, η κυβέρνηση δεν αρκείται στην επίθεση στις συντάξεις. Τη συνδέει με τις επιθέσεις στη στέγαση, στους ανέργους, και στους μετανάστες με το ρατσιστικό σχέδιο νόμου που ετοιμάζει. Χώρια την ιστορική αύξηση του προϋπολογισμού για το στρατό και τους εξοπλισμούς.

Το να συνδέσουμε τη μάχη για τις συντάξεις με την πάλη ενάντια στο ρατσισμό δεν είναι μόνο ιδεολογικό διακύβευμα. Είναι πρακτική αναγκαιότητα για να κτίσουμε την απεργία και τον απαραίτητο συσχετισμό δυνάμεων για να νικήσουμε. Στην περιοχή του Παρισιού σχεδόν ένα τέταρτο των μισθωτών είναι μετανάστες. Πώς μπορούμε να φανταστούμε μια στέρεα ενότητα της τάξης μας χωρίς συγκεκριμένο αγώνα όλου του κινήματος για ακλόνητη αλληλεγγύη προς εκείνες κι εκείνους που δέχονται επίθεση με το ρατσιστικό σχέδιο νόμου;

Στο Περπινιάν, πόλη του Νότου με δήμαρχο φασίστα, οι διαδηλώσεις είχαν 15000 με 20000 άτομα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χιλιάδες αυτών ψηφίσανε την άκρα-δεξιά. Η δυναμική του κινήματος δίνει τη δυνατότητα να τους αποσπάσουμε από τις ρατσιστικές ιδέες. Αυτό προϋποθέτει να δώσουμε και αυτή τη μάχη. Απ’ αυτό θα εξαρτηθεί η δύναμη του κινήματος που κτίζεται.

Η Γαλλία βρίσκεται σε μια καμπή. Προϋπόθεση για να νικήσουμε ενάντια στην επίθεση στις συντάξεις είναι να αναλάβουμε την προοπτική μιας συνολικής σύγκρουσης με την εξουσία. Και άρα στις εβδομάδες που έρχονται να ετοιμάσουμε τους όρους αυτής της σύγκρουσης. Ήδη έχει γραφτεί η ατζέντα με το ξεκίνημα αυτού του μπρα-ντε-φερ στις 7 Μάρτη, τη διεθνή μέρα των γυναικών στις 8 Μάρτη, και τα συλλαλητήρια ενάντια στο ρατσισμό και το νομοσχέδιο στις 25 Μάρτη (συνδεδεμένο με τη διεθνή κινητοποίηση ενάντια στο ρατσισμό στις 18 Μάρτη).

Ντενί Γκοντάρ, 
Παρίσι