Πανό με το σύνθημα «Οι ζωές μας μετράνε» σήκωσε στο βράχο της Ακρόπολης πρωτοβουλία από τις καλλιτεχνικές καταλήψεις, τη Δευτέρα 13/3.
Σε ανακοίνωσή τους μετά την ακτιβίστικη δράση σημειώνουν: «Εδώ και πάνω από δύο μήνες οι καλλιτέχνες βρισκόμαστε σε διαρκείς κινητοποιήσεις, καταλήψεις κρατικών θεάτρων, διαδηλώσεις. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών και των εργασιακών μας δικαιωμάτων, ενάντια στην ολοένα και αυξανόμενη επιβολή των ιδιωτικών κολλεγίων ως φορέων καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, ενάντια στη συνολική υποτίμηση της τέχνης και του πολιτισμού, μαχόμενοι υπέρ της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας και της κατάκτησης της εργασιακής μας αξιοπρέπειας και της ζωής μας συνολικά. Η απάντηση της κυβέρνησης στον αγώνα μας υπήρξε αισχρή, γεμάτη επίπλαστες εγγυήσεις και προεκλογικές αοριστολογίες.
Στην νεοφιλελεύθερη πρακτική της ήρθε να προστεθεί και η δολοφονική αμέλεια κράτους και κεφαλαίου που κόστισε την ζωή σε 57 ανθρώπους μετά την μετωπική σύγκρουση αμαξοστοιχιών στα Τέμπη. Σύσσωμη η εργατική τάξη κατακλύει τους δρόμους φωνάζοντας μαζικά “αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές”. Οι διαδηλώσεις καταπνίγονται με χημικά και η κυβέρνηση ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους για το δυστύχημα, μην αναλαμβάνοντας την ευθύνη της.
Εάν η Ελλάδα είναι, πράγματι, η γενέτειρα της Δημοκρατίας, σήμερα στεκόμαστε ακριβώς μπροστά από το μεγαλύτερο σύμβολό της, φωνάζοντας όλες και όλοι “οι ζωές μας μετράνε”».
Οι κινητοποιήσεις του κινήματος των καλλιτεχνών συνεχίζονται, όπως και οι εκδηλώσεις στα κατειλημμένα θέατρα.
Σε συνέλευσή τους οι σπουδαστές/ριες που έχουν καταλάβει το Τσίλλερ αποφάσισαν τη συνέχιση της κατάληψης και τη συμμετοχή τους στην πανεργατική απεργία στις 16 Μάρτη. Στη συνέλευση έγινε κάλεσμα για το συλλαλητήριο της 18 Μάρτη στην Ομόνοια ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες.
«Συνεχίζουμε. Να είμαστε χιλιάδες και την Πέμπτη στην απεργία και το Σάββατο στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στην Ομόνοια και στη συνέχεια» λέει στην Εργατική Αλληλεγγύη η Αλεξάνδρα Μαρτίνη, σπουδάστρια σε δραματική σχολή και μέλος της Ανατρεπτικής Συσπείρωσης Ηθοποιών. «Χρειάζεται κλιμάκωση με απεργίες από το εργατικό κίνημα και καταλήψεις στις σχολές για να πέσει η κυβέρνηση. Τα σωματεία του κλάδου των καλλιτεχνών πρέπει να ξαναμπούν στη διαδικασία των γενικών συνελεύσεων και των απεργιών. Το αίτημα προς τα σωματεία για απεργία διαρκείας παραμένει και γίνεται πιο επίκαιρο σε αυτή τη συγκυρία».
Συλλογικά
Ο Νίκος, τεχνικός κινηματογράφου, εργαζόμενος σε τηλεοπτική σειρά μεταφέρει: «Απεργούμε ξανά, για δεύτερη φορά. Το συνεργείο στην πλειοψηφία του ταυτίζεται με την κινητοποίηση. Καταφέραμε συλλογικά να πιέσουμε μία εργοδοσία που δεν είναι καθόλου συνηθισμένη σε αυτά, να μας ρωτάει και να ψηφίζουμε. Το ίδιο έγινε και σε άλλα τηλεοπτικά συνεργεία. Πρωτοφανείς κινήσεις, τεχνικοί και ηθοποιοί καθορίζουν τα γυρίσματα με βάση κυρίως την αλληλεγγύη αλλά και τη συνειδητοποίηση του τι διακυβεύεται».
Απέναντι στις πιέσεις της διοίκησης του Εθνικού που ισχυρίζεται ότι «η διεκδίκηση των αιτημάτων τους θα ήταν πλέον περισσότερο αποτελεσματική και αμοιβαία επωφελής, με το Εθνικό Θέατρο και τις σκηνές του ανοικτά στο κοινό», οι αγωνιζόμενοι καλλιτέχνες αποδεικνύουν με τις δράσεις τους ότι τα θέατρα, κατειλημμένα και ελεγχόμενα από τους ίδιους, είναι πιο ζωντανά και δημιουργικά από ποτέ. Σε όλες τις καταλήψεις τις προηγούμενες ημέρες οργανώθηκαν θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, προβολές ταινιών και αντιμαθήματα με μεγάλη συμμετοχή.
Τη Δευτέρα 13/3 έλαβε χώρα το πρώτο φεστιβάλ της κατάληψης «Το Μεγάλο μας Τσίλλερ» παραφράζοντας τον τίτλο του εμβληματικού έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το Μεγάλο μας Τσίρκο». Στο πλαίσιο του φεστιβάλ ανέβηκαν τα έργα «Πνεύματα» του Πέδρο Λα Ρίβα, «Ενός λεπτού… φωνή» του Κοραή Δαμάτη και «Η Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη.
Την Πέμπτη 9/3 η πειραματική σκηνή του Ρεξ γέμισε από κόσμο που πήγε να δει (και να συμμετέχει) στη διαδραστική παράσταση «Δεύτερη πράξη ενός επαναστατικού και ατελείωτου δράματος», ένα θεατρικό πείραμα φτιαγμένο από τους ίδιους τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στις καταλήψεις. Η παράσταση ολοκληρώθηκε με άρωμα Μάη ’68 καθώς δύο μεγάλα πανό ξεδιπλώθηκαν στην πρόσοψη του κατειλημμένου θεάτρου με την θρυλική φράση του Τσε Γκεβάρα – και σύνθημα των εξεγερμένων του Μάη - «Να είστε ρεαλιστές – Απαιτήστε το αδύνατο».
Στο Ολύμπια οι χορευτές/ριες που έχουν καταλάβει το θέατρο, πραγματοποιούν καθημερινά αντιμαθήματα και συζητήσεις με θεματικές που περιλαμβάνουν από την αντιμετώπιση «των παραβιαστικών συμπεριφορών στην εργασία και την εκπαίδευση των παραστατικών τεχνών», μέχρι τεχνικές κινησιολογίας και χορού.
Ταυτόχρονα με την οργάνωση των εκδηλώσεων στα κατειλημμένα θέατρα, οι αγωνιζόμενοι καλλιτέχνες συνέχισαν να δίνουν το παρών στο δρόμο. Το μπλοκ των καταλήψεων ήταν από τα πιο μαζικά στη μεγαλειώδη απεργιακή διαδήλωση της 8 Μάρτη, ενώ συμμετοχή είχαν και σε όλες τις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν. Αυτή για την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, στο συλλαλητήριο της Κυριακής για το μακελειό στα Τέμπη, σε αλληλεγγύη με την οικογένεια του Ιάσωνα Λαλαούνη που σκοτώθηκε από τον φρουρό της Ν. Μπακογιάννη έξω από τη Βουλή κι ετοιμάζονται για νέα μαζική συμμετοχή στην πανεργατική απεργία στις 16 Μάρτη.
Όπως είπε ένας από τους αγωνιζόμενους καλλιτέχνες την Παρασκευή 10/3 από το μικρόφωνο της συναυλίας έξω από το Ρεξ: «Δεν είναι ώρα να σιωπήσουμε. Είναι ώρα να απεργήσουμε και να διεκδικήσουμε. Σε αυτήν την συγκυρία, πιο πολύ από ποτέ, η θέση μας είναι στον δρόμο. Όχι σιωπηλά -μα όσο πιο δυνατά μπορούμε- να ενώσουμε τις φωνές μας με όλους τους καταπιεσμένους ανθρώπους αυτού του κόσμου... Όσο αυτοί θα μιλάνε για κέρδη, ζημιές και ατομική ευθύνη, εμείς θα απαντάμε συλλογικά και μαζικά».