Η Αργυρή Ερωτοκρίτου από την Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη στο βήμα της συγκέντρωσης στην Κλαυθμώνος. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Μονοήμερο εκδηλώσεων υπό τον τίτλο «Καταπίεση και Απελευθέρωση» οργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα την Κυριακή 26 Μάρτη στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Μετά τη συγκλονιστική πανεργατική απεργία στις 8 Μάρτη που ένωσε την πάλη ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις με τις διεκδικήσεις όλης της εργατικής τάξης, ο αγώνας των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ χρειάζεται κλιμάκωση. 

Το μονοήμερο περιλαμβάνει τρεις συζητήσεις 

(το πρόγραμμα δίπλα). Ακολουθούν δηλώσεις που έδωσαν στην Εργατική Αλληλεγγύη εργαζόμενες/οι στο απεργιακό συλλαλητήριο της 8 Μάρτη στην Αθήνα.

 Όλα συνδέονται. Και ο ανθρώπινος παράγοντας, ότι σκοτώθηκαν τόσα νέα παιδιά που είναι το μέλλον αυτής της κοινωνίας. Και ότι είναι η ημέρα της γυναίκας που πρέπει να την τιμάμε και να αγωνιζόμαστε γιατί η γυναίκα σήμερα έχει μεγάλο φορτίο, έχει επωμιστεί πολλούς ρόλους για να ανταπεξέλθει. Και για τα εργασιακά δικαιώματα, ότι σε λίγο θα φτάσουμε να δουλεύουμε Σάββατα και Κυριακές χωρίς συμβάσεις, χωρίς τίποτα. Βλέπω ότι ο κόσμος αντιδράει, βγαίνει στους δρόμους. Στην δουλειά μου τα νέα παιδιά έχουν μεγάλη αγωνιστικότητα. Αυτά μπήκαν μπροστά για να κατέβουμε με πανό σήμερα.

Κανέλα Χριστοδουλοπούλου, 
ιδιωτική υπάλληλος

Απεργούμε σήμερα για τα δικαιώματα της γυναίκας, σε μια ημέρα σύμβολο παγκοσμίως. Και το συνδυάζουμε με όσα γίνονται στη χώρα, όπως το δυστύχημα στα Τέμπη. 

Στα πανεπιστήμια, ζητάμε δωρεάν εκπαίδευση για όλες και όλους. Αλλά και δημόσια Υγεία και ούτω κάθε εξής. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει κατέβει τόσος κόσμος. Συμμετέχουμε με το πανό μας σε μια προσπάθεια να μην κατέβουμε μόνες και μόνοι στην πορεία, αλλά να συναντηθούμε και να συνδεθούμε. Πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, και για τις διεκδικήσεις των γυναικών και για όλα: με απεργίες και καταλήψεις που ξεκίνησαν μετά από πολλά χρόνια πάλι, με πορείες με ακόμα μεγαλύτερη δυναμική.

Αθηνά Σιμάτου,
υποψήφια διδακτόρισσα, Πάντειος

Απεργούμε για τη μέρα της γυναίκας γιατί από εκεί ξεκίνησε η 8 Μάρτη. 

Και διεκδικούμε εδώ, μαζί με τις συναδέλφισσες από το Έλενα, μόνιμες προσλήψεις, αυξήσεις, δικαιώματα. Ταυτόχρονα είμαστε εδώ, συγκλονισμένοι, για το έγκλημα στα Τέμπη. Η συγκέντρωση είναι μεγαλειώδης, έχουν κατέβει μαθητές, εργατικά σωματεία. Θέλουμε να ρίξουμε αυτή την κυβέρνηση και γι’ αυτό χρειάζεται να ενταθούν αυτές οι κινητοποιήσεις.

Φώτης Ιορδανίδης,
τραυματιοφορέας χειρουργείου, Έλενα Βενιζέλου

Τί να πει κανείς για το σημερινό; Αυτό που μας ακολουθεί είναι μεγαλειώδες, αυτό που είναι μπροστά μας είναι φανταστικό. 

Δεν έχουμε πια άλλη επιλογή. Ο δρόμος είναι ο μόνος δρόμος. Ο κόσμος ξεσηκώνεται. Δίνουμε κι εμείς, από το Είμαι Εδώ στην Ηλιούπολη, το παρών. Είμαστε μια πρωτοβουλία από γυναίκες και για γυναίκες που θέλουν να μιλήσουν και να ακουστούν. Δρούμε τοπικά και ευελπιστούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, πάντα με μια αγκαλιά και μια ζεστασιά που είναι απαραίτητη. Γιατί οι τοπικές κοινωνίες και οι γειτονιές μπορούν να παίξουν ρόλο και να προσφέρουν διέξοδο στα αδιέξοδα που ζούμε.

Αντωνία Καλαθιανάκη,
ραδιοφωνική παραγωγός, ιδιωτική υπάλληλος

Διαδηλώνω για πρώτη φορά. Πήρα αυτή την απόφαση για όλα τα σαθρά που γίνονται στην κοινωνία. Λεφτά σκορπούνται σε τσέπες και όχι για το κοινό συμφέρον. Και θα συνεχίσω να κινητοποιούμαι, σαν εργαζόμενη, σαν μητέρα. Στα νοσοκομεία βιώνουμε πολύ άσχημες συνθήκες, υπάρχει έλλειψη προσωπικού κι αυτό έχει αντίκτυπο στον πολίτη που έρχεται να βρει την υγεία του. Τα νοσοκομεία χρειάζονται ενίσχυση. Αν τα λεφτά που σκορπούνται άδικα, δοθούν για να μπουν εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, θα έχει καλύτερες συνθήκες ο πολίτης που το αξίζει και το πληρώνει αλλά δεν του το παρέχουν. Η ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ θα ήταν καταστροφή. Βλέπουμε τι έγινε με το ιδιωτικό ασθενοφόρο στο Ωρωπό. Μας αντιμετωπίζουν σαν ζώα. Και έρχεται τώρα το νοσοκομείο να βάλει τον ιδιώτη στη φύλαξη. Κι εμείς που έχουμε μείνει να παλεύουμε τόσα χρόνια, με τους μισούς συναδέλφους να έχουν φύγει οικειοθελώς γιατί δεν άντεξαν την εργασιακή πίεση, ετοιμαζόμαστε να πάρουμε πόδι. Δεν θα το αφήσουμε.

Μαρία Ράμου, 
εργαζόμενη στη φύλαξη, Αττικό