Το τεύχος 157, Μαρτίου-Απριλίου 2023 κυκλοφορεί σε πραγματικά εκρηκτικές συνθήκες, την εικόνα των οποίων δίνει από το πρώτο άρθρο με τίτλο «Η ώρα της ανατροπής». Η Μαρία Στύλλου δίνει με το άρθρο αυτό το υπόβαθρο του «Μάρτη της εξέγερσης», μιας εξέγερσης που δεν ήρθε ξαφνικά αλλά αποτελεί την κλιμάκωση όλων των αντιστάσεων στη διάρκεια της τετραετίας της ΝΔ, σε εργατικούς χώρους, σχολεία, σχολές και γειτονιές. Η ΝΔ αντεπιτίθεται σε αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση, βυθισμένη μέσα στα σκάνδαλα και την κρίση, αγωνιώντας για το αν θα «επαναληφθεί το 2012».
Το άρθρο παρουσιάζει τις αδυναμίες όλου του φάσματος της ρεφορμιστικής αριστεράς: Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει όλο και πιο σαφές ότι θα συνεχίσει τις δεξιές πολιτικές, το ΜεΡΑ25 δεν έχει χτίσει δεσμούς με το εργατικό κίνημα, ενώ το ΚΚΕ συνεχίζει να υποτιμά τη δύναμη των εργατών/τριών και να εμποδίζει την κλιμάκωση. Το άρθρο κλείνει με το συμπέρασμα ότι η επαναστατική αριστερά με κέντρο της το ΣΕΚ, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην τεράστια πανεργατική απεργία της 8 Μάρτη, μπορεί να δώσει προοπτική νίκης στους αγώνες που φουντώνουν.
Στο άρθρο «Το αβάσταχτο κόστος της ιμπεριαλιστικής αιματοχυσίας» ο Πάνος Γκαργκάνας δίνει την εικόνα που επικρατεί έναν χρόνο μέσα στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Το κόστος δεν περιορίζεται στις τεράστιες απώλειες και των δυο πλευρών σε στρατιώτες, το γιγάντιο μεταναστευτικό ρεύμα εντός και εκτός Ουκρανίας και την οικονομική καταστροφή που πέφτει στις πλάτες των Ουκρανών. Η κλιμάκωση των εξοπλισμών και ο πληθωρισμός είναι ένα χτύπημα στην εργατική τάξη διεθνώς. Η κατάσταση επιδεινώνεται από το γεγονός ότι πρόκειται για έναν μακρόσυρτο πόλεμο κι όχι μια εύκολη νίκη που υπολόγιζαν τα επιτελεία του Πούτιν, ενώ και η Δύση βρίσκεται σε αδιέξοδο λόγω των γεωστρατηγικών εξελίξεων μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας και ανταγωνισμών στους οποίους εμπλέκεται στενά και η Ελλάδα, όπως παρουσιάζει το άρθρο.
Η ανακοίνωση της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης που ακολουθεί το άρθρο, δίνει το κέντρο της εργατικής αντιπολεμικής μάχης: ο εχθρός βρίσκεται εδώ, η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης είναι παγκόσμια απειλή, οι εργατικοί ξεσηκωμοί παντού είναι το πεδίο στο οποίο μπορεί να ξαναχτιστεί ένα νικηφόρο αντιπολεμικό κίνημα.
Το ζήτημα της σεξιστικής βίας και τις μάχες για να τσακιστεί, αναδεικνύει η Κατερίνα Θωίδου στο άρθρο της «Γυναίκες ενάντια στο σύστημα». Ξεκινώντας από το μέγεθος ενός φαινομένου που αποκορυφώνεται στις γυναικοκτονίες, το άρθρο θέτει τα ερωτήματα: τι φταίει; Από πού πηγάζει η ανάγκη για έλεγχο των γυναικών και κατά συνέπεια βία σε βάρος τους; Αναζητά τις απαντήσεις στον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο το σύστημα επιτίθεται στις γυναίκες ιδεολογικά και υλικά. Έτσι, προτείνει και τις λύσεις, που περνάνε μέσα από το εργατικό κίνημα και που μπορούν να βελτιώσουν τις υλικές συνθήκες ζωής των εργατριών, να τσακίσουν τα σεξιστικά ιδεολογήματα του συστήματος και να ανοίξουν τον δρόμο για την ανατροπή.
Το κυνήγι του κέρδους σκοτώνει
Η Αργυρή Ερωτοκρίτου γράφει στο άρθρο της «Υγεία: Ο καπιταλισμός σκοτώνει» για τα πισωγυρίσματα στα οποία έχει οδηγήσει η κρίση του καπιταλισμού όσον αφορά τις επιστημονικές κατακτήσεις στον χώρο της Υγείας. Όπως εξηγεί, από τη μία πλευρά είναι το κυνήγι του κέρδους που καθορίζει τις προτεραιότητες στην έρευνα και στην επένδυση σε φάρμακα και θεραπείες – πράγμα που οδηγεί σε εξάρσεις ασθενειών που δεν «αποφέρει» η αντιμετώπισή τους. Από την άλλη πλευρά είναι η αντεπίθεση ενός συστήματος σε βαθιά κρίση, που βάζει στο μάτι το κοινωνικό κράτος και επιδιώκει τη διάλυσή του και την παραχώρηση των υπηρεσιών του σε ιδιώτες. Το άρθρο κλείνει με τη συγκλονιστική εικόνα των αντιστάσεων σε αυτές τις επιθέσεις και τον ρόλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στον προσανατολισμό και το δυνάμωμά τους.
Στο άρθρο «Οι εργάτες της Τέχνης διδάσκουν την Τέχνη της εξέγερσης» ο Στέλιος Μιχαηλίδης παρουσιάζει το χρονικό του πανκαλλιτεχνικού ξεσηκωμού που ενέπνευσε τις τελευταίες βδομάδες όλη την εργατική τάξη και τη νεολαία. Ξεκινώντας ως αντίσταση στο Προεδρικό Διάταγμα 85 που υποβαθμίζει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών, το κίνημα αυτό μετατράπηκε γρήγορα σε έναν απεργιακό αγώνα διαρκείας, με καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα, ξεσηκωμό σε θέατρα και σχολές, μετωπική σύγκρουση με τη Νέα Δημοκρατία μέσα στην προεκλογική περίοδο, άνοιγμα της συζήτησης για το ποια καλλιτεχνική εκπαίδευση θέλουμε και πώς δίνουμε τις πολιτικές μάχες, για παράδειγμα ενάντια στον σεξισμό και τους πλούσιους βιαστές.
Το άρθρο «Τα εγκλήματα των κλειστών συνόρων» του Γιώργου Πίττα αποτελεί ένα σημαντικό όπλο για την οργάνωση της πάλης ενάντια στην ΕΕ-Φρούριο. Το άρθρο παρουσιάζει τις θανατηφόρες συνέπειες της αντιπροσφυγικής πολιτικής της Ελλάδας στα σύνορα. Αντίστοιχα, εντός των συνόρων, οι μετανάστες έρχονται αντιμέτωποι με μια παρόμοια φονική πολιτική που τους θέλει χωρίς χαρτιά και δικαιώματα, ενώ και οι Ρομά δέχονται το δολοφονικό μένος της ΕΛΑΣ. Στον αντίποδα, το κίνημα αλληλεγγύης και οι μάχες κατά του ρατσισμού και του φασισμού πετυχαίνουν νίκες (όπως οι αθωώσεις διωκόμενων αλληλέγγυων και προσφύγων), ενώ το αντιφασιστικό κίνημα συνεχίζει να δίνει τη μάχη της απομόνωσης της ΧΑ και των παραφυάδων της. Η διεθνής μέρα δράσης 18 Μάρτη θα είναι το σημείο συνάντησης όλων αυτών των αντιστάσεων με κέντρο την ανατροπή της ρατσιστικής ατζέντας της ΕΕ και της ΝΔ που την εφαρμόζει σκληρά.
Στο απεργιακό κίνημα που ξεδιπλώνεται στη Γαλλία εμφανίστηκε το εμβληματικό σύνθημα: «Αν μας πας τη σύνταξη στα 64, θα σε πάμε στον Μάη του '68». Στο ομώνυμο άρθρο ο Ιάνης Δελατόλας περιγράφει αυτό το συγκλονιστικό κίνημα που παλεύει ενάντια στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Θυμίζοντας αρχικά ότι ο Μακρόν επιχείρησε την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στην αρχή της θητείας του και αναγκάστηκε σε οπισθοχώρηση, το άρθρο σκιαγραφεί την αδυναμία της κυβέρνησης να επιβάλει αυτές τις επιθέσεις υπό την απειλή μιας εργατικής τάξης που έχει βγει μαζικά στους δρόμους τα τελευταία χρόνια αναγκάζοντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να αναλάβουν δράση. Το άρθρο δίνει επίσης την εικόνα της ενίσχυσης της Αριστεράς του Μελανσόν αλλά και τις αδυναμίες του μετώπου, καθώς επίσης και τις αδυναμίες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς του ΝΡΑ που διασπάστηκε πρόσφατα. Περιγράφει επιπλέον τη σημασία του αντιρατσιστικού κινήματος στη μάχη για το τσάκισμα της Λεπέν και στη συνολική προοπτική αυτού του κινήματος.
Τέλος, ο Οζάν Τεκίν γράφει για την κατάσταση στην Τουρκία μετά τους φονικούς σεισμούς και εν όψει των εθνικών εκλογών. Στο άρθρο του «Τουρκία: Ο σεισμός είναι ταξικό ζήτημα», περιγράφει τις κρατικές και κυβερνητικές ευθύνες για την τραγωδία, καθώς και τον φονικό ρόλο του κατασκευαστικού τομέα. Συνεχίζει υπογραμμίζοντας ότι η ταξικότητα της αντιμετώπισης του σεισμού περιλαμβάνει και τον ρατσισμό σε βάρος των σεισμόπληκτων προσφύγων, ενώ τονίζει τη σημασία της παρέμβασης της Αριστεράς στις πληγείσες περιοχές. Δίνει, κλείνοντας, μια αναλυτική εικόνα του προεκλογικού σκηνικού που διαμορφώνεται στην Τουρκία, σε κυβέρνηση, αντιπολίτευση και Αριστερά καθώς και τα καθήκοντα της τελευταίας μέσα σε αυτές τις συνθήκες.