Την περασμένη βδομάδα, παράλληλα με τη δεύτερη πανεργατική απεργία της 16 Μάρτη, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα οργάνωσε ένα κύκλο εκδηλώσεων με θέμα «Είναι η ώρα της ανατροπής». Δημοσιεύουμε εδώ ανταποκρίσεις από πολλά σημεία όπου έγιναν τέτοιες εκδηλώσεις. Η συζήτηση συνεχίζεται με νέο κύκλο εκδηλώσεων που οργανώνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αρχίζοντας από μια κεντρική στον κινηματογράφο Τριανόν τη Δευτέρα στις 3 Απρίλη.
ΑΘΗΝΑ
«Δεκαπέντε μέρες από το έγκλημα στα Τέμπη: πολύς λίγος χρόνος κι όμως έχουν αλλάξει τόσα πολλά, αυτό τον Μάρτη της εξέγερσης» είπε η Κ. Θωίδου, δημοτική σύμβουλος Νίκαια-Ρέντη, ξεκινώντας την τοποθέτησή της στην εκδήλωση που οργάνωσε το ΣΕΚ στο Σεράφειο την Τετάρτη 15 Μάρτη.
«Όλος ο κόσμος που έδινε τις μάχες του κατάφερε να συγκροτήσει ένα τεράστιο απεργιακό ποτάμι που έβαλε τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις, άνοιξε μια νέα περίοδο για το κίνημα. Η πιο συγκλονιστική μέρα ήταν η ιστορική πλέον 8 Μάρτη. Αυτή η μέρα, που είχε αρχίσει να οργανώνεται πάνω από ένα μήνα από την Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη, συνέδεσε την πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις με την πάλη ενάντια στο σεξισμό. Η πάλη ενάντια στην καταπίεση είναι πάλη ενάντια στο σύστημα, στα αφεντικά που όπως επιβάλλουν την καταπίεση των γυναικών κάνουν και εγκλήματα όπως στα Τέμπη. ‘Σκοτώνουν στα Τέμπη, σκοτώνουν στα σύνορα, σκοτώνουν τις γυναίκες’ έγραφε ένα αυτοσχέδιο πλακάτ.
Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση δεν έπεσε από τον ουρανό. Η νεολαία δεν βγήκε τώρα στους δρόμους. Η πολυήμερη απεργία στην Cosco έγινε μετά από ένα άλλο ‘ατύχημα’. Η απεργία στην efood ανέδειξε ότι δουλειά με το κομμάτι σημαίνει περισσότερα εργατικά ‘ατυχήματα’. Είχαμε τους αγώνες των νοσοκομειακών που έσπασαν την καραντίνα, για προσλήψεις μονιμοποιήσεις ενάντια στους εργολάβους. Μεγάλες πολιτικές μάχες, την καταδίκη της ΧΑ τον Οκτώβρη του 2020, τα πέντε χρόνια που οργανώνεται απεργία στις 8 Μάρτη.
Υπάρχει το ερώτημα πώς πάμε παραπέρα, πώς θα επιβάλλουμε ότι οι άνθρωποι θα μπούνε πάνω από τα κέρδη. Αυτό το κίνημα δεν μπορεί να περιμένει πότε θα έρθουν οι εκλογές και θα βγει μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα που μπαίνει είναι θα επανακρατικοποιηθεί ο ΟΣΕ; Θα μείνει δημόσιο το Ογκολογικό του Παίδων; Θα παραμείνουν δημόσια τα Μουσεία; Θα καταργηθεί η πανεπιστημιακή αστυνομία;
Η δύναμη και η αυτοπεποίθηση που βγήκε στους δρόμους υπάρχει σε κάθε χώρο δουλειάς. Να δυναμώσουμε την επαναστατική Αριστερά που δεν θα χαραμίσει αυτή τη διάθεση αλλά θα την οδηγήσει στην ανατροπή».
Πολιτική κρίση
Ο Π. Γκαργκάνας, διευθυντής της Εργατικής Αλληλεγγύης, πήρε στη συνέχεια το λόγο: «Χρειάζεται να δούμε τη διάσταση του χτυπήματος για την άρχουσα τάξη που έδωσε η πανεργατική σεισμός της 8 Μάρτη. Σε τέτοιες στιγμές η κρίση του συστήματος παίρνει τις διαστάσεις της πολιτικής κρίσης. Η κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει ότι πολλά μπορεί να συμβαίνουν -πανδημία, σεισμοί, καταστροφές- αλλά τα πράγματα κυλάνε εν τέλει ομαλά. Τώρα ανησυχούν ότι έρχεται ένα νέο 2012. Τότε την κυβέρνηση Παπαδήμου που την στήριζαν τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, την γκρέμισε το ξέσπασμα του κόσμου. Φοβούνται ένα ‘αντισυστημικό ρεύμα.
Μπορούμε να έχουμε ένα νέο 2012 κι ακόμα καλύτερο. Γιατί η οργή είναι εξίσου μεγάλη. Και μετά τις 8 Μάρτη κανένας δεν μπορεί να επικαλεστεί τη δικαιολογία ότι ο κόσμος δεν τραβάει. Δεύτερον, έχουμε όντως την εμπειρία του 2015. Ότι δηλαδή δεν αρκεί να βγούμε στο δρόμο να εκφράσουμε την οργή μας και μετά θα ψηφίσουμε και θα έρθει η κυβερνητική αλλαγή. Το σκορ του δημοψηφίσματος εκείνο το καλοκαίρι ήταν 62%. Σαρωτικό, αλλά αποδείχτηκε ότι απ’ αυτό το δρόμο τα πράγματα δεν προχωράνε.
Έχουμε την εμπειρία από τις ‘πλατείες’ το 2011 που πλημμύριζαν συνέχεια. Ωραία επίδειξη δύναμης. Αλλά η πραγματική δύναμη είναι ο χώρος δουλειάς. Είναι αυτό που είχε πει η Ρόζα Λούξεμπουργκ: εκεί που σφυρηλατούνται οι αλυσίδες της εκμετάλλευσης εκεί θα σπάσουν. Αν οι απεργοί της 8 Μάρτη γίνουν απεργιακές επιτροπές έχουμε τη δύναμη να επιβάλλουμε όλα τα αιτήματα.
Αλλά δεν σταματάμε εκεί. Χρειάζεται η επαναστατική προοπτική. Στις 8 Μάρτη του 1917 βγήκαν οι γυναίκες μπροστά και γκρέμισαν τον Τσάρο σε μια βδομάδα, αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Και σήμερα μπορούμε να φτάσουμε από την ανατροπή της κυβέρνησης, στην ανατροπή του συστήματος. Δεν αρκεί να είμαστε καλοί ακτιβιστές χρειαζόμαστε επαναστατική στρατηγική και οργάνωση».
Ακολούθησαν πολλές παρεμβάσεις. «Μετά την πανεργατική της 8 Μάρτη τίποτα δεν είναι το ίδιο», είπε η Αργυρή Ερωτοκρίτου, γιατρός, μέλος ΓΣ ΟΕΝΓΕ. «Έδειξε στον κόσμο τι μπορεί να κάνει, τι αξία έχουν τα συνδικάτα που τόσο έχουν λοιδορηθεί απ’ αυτή την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση βάζει στο στόχαστρο την επαναστατική Αριστερά στα νοσοκομεία, με τη δίωξη στον Κ. Καταραχιά, τη δική μου μετακίνηση από τον Ευαγγελισμό. Είναι βαθιά γελασμένοι. Θα δώσουμε την απάντηση ότι αν κάποιος είναι να φύγει από τα νοσοκομεία είναι οι διοικήσεις και οι Πλεύρηδες και τον έλεγχο να τον πάρει ο κόσμος που γνωρίζει πολύ καλά ποιες είναι οι ανάγκες».
«Χτες το μεσημέρι κατεβήκαμε σε τρίωρη στάση στο Υπουργείο με μια καταπληκτική οργάνωση», συνέχισε ο Θωμάς Κατσαρός, εργαζόμενος στο Βυζαντινό Μουσείο. «Τους φοβίζει ότι υπάρχουν στους χώρους δουλειάς εργαζόμενοι που ανήκουν στην αντικαπιταλιστική Αριστερά. Ο νόμος που ψηφίσανε για τα μουσεία έλεγε ότι μέχρι τις 15/3 θα έρχονταν τα διορισμένα ΔΣ. Σήμερα η απεργιακή επιτροπή του Βυζαντινού περιμέναμε την άφιξή τους και θα γινόταν ο κακός χαμός. Αλλά δεν εμφανίστηκε κανείς».
«Είμαστε χαρούμενοι γιατί οι εργαζόμενοι/ες στα ΜΜΕ ερχόμαστε σήμερα από μια απεργιακή κινητοποίηση», ακολούθησε ο Νεκτάριος Δαργάκης, δημοσιογράφος. «Κάναμε απεργιακή συγκέντρωση παρόλο που δεν ήθελε η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ. Η οργή του κόσμου σήμερα είναι ποιοτικά ανώτερη κι από το 2012 και το 2015. Δεν περιμένουμε, οργανώνουμε και θέλουμε να εκφραστεί αυτή η διάθεση και σε αντισυστημική ψήφο, σε ψήφο για την αντικαπιταλιστική Αριστερά, για μια δυνατή εργατική αντιπολίτευση σε όποια κυβέρνηση έρθει».
«Λέγαμε ότι πάμε να οργανώσουμε την προεκλογική περίοδο με απεργίες, γιατί για μας την αλλαγή τη φέρνει το ‘πεζοδρόμιο’ όχι κάποιοι παραπάνω βουλευτές ενός ρεφορμιστικού κόμματος», είπε η Ζαννέτα Λυσικάτου, μέλος ΓΣ ΠΟΕΔΗΝ. «Έτσι οργανώθηκε η πανεργατική από τα κάτω στις 8Μ όπου εκφράστηκε όλη η οργή για τις ιδιωτικοποιήσεις που δολοφονούν. Ο ρόλος του επαναστατικού κόμματος στους χώρους είναι κρίσιμος. Είμαστε η ‘κόλα’΄ και η ‘ντουντούκα’ αυτών των μαχών».
«Εδώ και τρεισήμισι χρόνια λέγαμε ότι είναι μια αδύναμη κυβέρνηση κι ότι η καλύτερη επένδυση είναι στο εργατικό κίνημα και τις απεργίες», είπε ο Κώστας Καταραχιάς, γιατρός, ΔΣ σωματείου Έλενα. «Κι αυτό δεν ήταν μια θεωρητική εκτίμηση. Η συνεισφορά μας σε αυτή την έκρηξη ήταν πολύτιμη, οι πρωτοβουλίες μας ανοίξανε αυτό το δρόμο. Στο Έλενα επιμείναμε να γίνει η εκδήλωση για τις 8 Μάρτη παρά το ‘εθνικό πένθος’ που είχε κηρύξει η κυβέρνηση. Βγήκαμε αμέσως και είπαμε δεν πενθούμε με τον Μητσοτάκη, απεργούμε. Υπάρχει αριστερόστροφο αντισυστημικό ρεύμα, και το επόμενο διάστημα μπορούμε να τα καθορίσουμε όλα».
«Η γενική απεργία στις 8Μ δεν έπεσε από τον ουρανό, είπε ο Ορέστης Ηλίας, εργαζόμενος από το Γκύζη. «Χρειάστηκαν μάχες του εργατικού κινήματος απέναντι στις θεωρίες ότι έχει πέσει ταφόπλακα στους αγώνες. Σκαλοπάτι σκαλοπάτι χτίστηκε η αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης με απεργίες, μάχες ενάντια στο σεξισμό, μάχες ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες. Με την επαναστατική αριστερά σήμερα πιο ριζωμένη σε χώρους και γειτονιές. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με το 2012».
«Οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο της Λάρισας έλεγαν ότι οι σκηνές που έζησαν τις μέρες των Τεμπών θύμιζαν τη Γάζα», τόνισε ο Γιώργος Πίττας, δημοσιογράφος στην Εργατική Αλληλεγγύη. «Πριν μερικές μέρες η κυβέρνηση έδωσε 100 εκατομμύρια για 40 νέα σκάφη του λιμενικού για να πνίγουν τον κόσμο, πήρε 400 νέους συνοριοφύλακες ενώ στον ΟΣΕ δουλεύουν 750. Βασικό πολιτικό χαρτί της κυβέρνησης είναι ο ρατσισμός, για να διασπάσει το εργατικό κίνημα. Το κίνημα αλληλλεγγύης στους πρόσφυγες είναι ζωντανό και παλεύει και πρέπει να το συνδέσουμε με την απάντηση στο έγκλημα στα Τέμπη».
Για τις γενικές συνελεύσεις και τις αποφάσεις για καταλήψεις στις σχολές μίλησαν η Εύα Ντόκου και ο Γιάννης Μπαρούτσας, φοιτητές. «Η απεργία στις 8Μ δεν ήταν εύκολη για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα να απεργήσουν. Όμως στο δικό μου τμήμα απήργησαν οι 10 από τους 14», είπε η Ευγενία Βρούσο, ιδιωτική υπάλληλος. «Με αποτέλεσμα η μαμά εταιρία να νευριάσει πολύ και οι τιμ λίντερς να μας απειλούν τώρα ότι θα μας κόψουν το μπόνους αν το επαναλάβουμε στις 16 Μάρτη. Δεν κάνουμε πίσω. Και συνδέουμε τις μάχες. Έχουμε φτιάξει ήδη πανό για τις 18Μ με συναδέλφισσα από την Αίγυπτο».
«Το νέο φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης έχει άρθρο για το 1993 και πώς διώξαμε το μπαμπά Μητσοτάκη τότε», είπε η Σταυρούλα Πανίδου, εκπαιδευτικός. «Σε όσους λένε ότι δεν γίνονται επανακρατικοποιήσεις, η απάντηση είναι η απεργία της ΕΑΣ που έλεγε κάτω τα χέρια από τη δημόσια συγκοινωνία και κέρδισε την επανακρατικοποίηση. Μαζικά ο κόσμος λέει πια ότι οι ιδιωτικοποοιήσεις σκοτώνουν, δεν είναι σύνθημα μόνο της επαναστατικής αριστεράς».
Σχεδόν 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι άνω των 17 ετών, χωρίς να περιλαμβάνονται οι μαθητές δηλαδή, πήραν μέρος σε κάποιου είδους διαμαρτυρία μετά τα Τέμπη αναφέρει το βαρόμετρο της Public Issue. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση το ποσοστό εκείνων που απάντησαν ΝΑΙ στην ερώτηση αν τον τελευταίο μήνα πήραν μέρος σε κάποια απεργία, συγκέντρωση, διαδήλωση, πορεία ή άλλη κινητοποίηση έφτασε στο 30% ξεπερνώντας τις πλατείες του 2011 όταν είχε καταγράψει το 29% και το ασφαλιστικό το 2016 όταν είχε καταγράψει το 27%. Επιπλέον το 60% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να συμβεί το δυστύχημα. Ήδη πριν γίνει η σύγκρουση στα Τέμπη, το 74% έπαιρνε θέση ενάντια σε επικείμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ ενώ το 66% θεωρούσε ότι έβλαψε η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.