Τη Δευτέρα 27 Μάρτη, σε δισέλιδο άρθρο της «Τι συμβαίνει με την Deutsche Bank;», η Εφημερίδα των Συντακτών, παρουσιάζοντας κάποια από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκεται η γερμανική τράπεζα, έγραφε: «Τον Ιούλιο του 2020 αμερικανικό δικαστήριο επέβαλε πρόστιμο 150 εκατ. δολάρια στην DB για τη μακρόχρονη χρηματοδοτική διευκόλυνση που παρείχε στον Τζέφρι Επστάιν, ακόμα και μετά την ομολογία για τα σεξουαλικά εγκλήματά του εις βάρος ανηλίκων».
Μια ημέρα νωρίτερα, στο μονοήμερο εκδηλώσεων «Καταπίεση και Απελευθέρωση» που οργάνωνε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα στη Νομική της Αθήνας, η Μαρία Στύλλου ξεκινούσε την εισήγησή της από το ίδιο ακριβώς σκάνδαλο. Η επιβεβαίωση της μαρξιστικής θεωρίας ότι ο σεξισμός βρίσκεται στην καρδιά του συστήματος του κέρδους έρχεται ξανά και ξανά.
Αυτή η ανάλυση διαπερνούσε όλο το μονοήμερο. Ο καπιταλισμός «δαιμονοποιεί ως ανώμαλο» οτιδήποτε ξεφεύγει από το δίπολο άντρας-γυναίκα, όπως είπαν χαρακτηριστικά η Αφροδίτη Φράγκου, συγγραφέας της πρόσφατης έκδοσης του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου «Η πάλη για την ΤΡΑΝΣ απελευθέρωση» και η Έλλη Πανταζοπούλου, μέλος της Πρωτοβουλίας «Στη φυλακή οι δολοφόνοι της Zackie-Oh», στην πρώτη συζήτηση «LGBTQ-Trans, Από το Stonewall μέχρι σήμερα» αφιερωμένη σην πάλη ενάντια στην ομοφοβία, την τρανσοφοβία και κάθε είδους επίθεση στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Είναι ένα σύστημα που παρουσιάζει τη σεξιστική καταπίεση ως «φυσική κατάσταση που οφείλεται στην ανθρώπινη φύση και τις προαιώνιες διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες», για να κρύβει ότι έτσι εξασφαλίζει την εκμετάλλευση των εργατών και των εργατριών, όπως τόνισαν μιλώντας για τις ταξικές αιτίες της καταπίεσης η Κατερίνα Θωίδου, δημοτική σύμβουλος Νίκαιας-Ρέντη και η Σταυρούλα Πανίδου, εκπαιδευτικός, μέλη της Κίνησης για την Απεργιακή 8 Μάρτη, στη δεύτερη συζήτηση «Οι ρίζες του σεξισμού – Πατριαρχία ή Καπιταλισμός».
Γι’ αυτό και η ανατροπή του συστήματος είναι πιο αναγκαία από ποτέ, όπως ανέδειξαν στην τρίτη και τελευταία συζήτηση «Ο δρόμος για την απελευθέρωση» η Αργυρή Ερωτοκρίτου, μέλος του ΓΣ της ΟΕΝΓΕ και η Μαρία Στύλλου, υπεύθυνη του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω (τα βασικά σημεία των εισηγήσεών τους μαζί με κάποιες από τις παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια του μονοήμερου παρουσιάζουμε στις διπλανές στήλες).
Τις εντυπώσεις της από το μονοήμερο μας μετέφερε η Ελισάβετ, φοιτήτρια στην ΑΣΚΤ και εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα. «Μου άρεσε πολύ που είχε τόσο κόσμο, δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής, αλλά βλέπω ότι υπάρχει συσπείρωση και ενδιαφέρον για αυτά τα θέματα. Με χαροποιεί αυτό και το θέμα είναι το ερώτημα που όλοι βάζουμε, πώς συνεχίζουμε, πώς κλιμακώνουμε, να το κάνουμε καθημερινά πράξη με οργάνωση για να αλλάξουμε τα πράγματα. Ως γυναίκα, μητέρα τριών παιδιών, φοιτήτρια και εργαζόμενη με πιάνει συγκίνηση γιατί είναι πολύ δυνατά όλα αυτά που ζούμε».
«Δεν ήμουν ποτέ σε κάποια οργάνωση, αλλά κινιόμουν αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά, αντισεξιστικά», μας είπε και η Έλσα από το ΠΑΔΑ. «Σήμερα μου πρότειναν οι συμφοιτητές μου από τη σχολή να έρθω και μου άρεσε πάρα πολύ η συζήτηση και ότι πήραν το λόγο τόσοι πολλοί, άντρες, γυναίκες και έγινε διάλογος. Θέλω να ασχοληθώ περισσότερο γιατί πρεσβεύω τα ίδια πράγματα και γιατί θεωρώ πολύ ωραίο να μαζεύεται ο κόσμος και να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις και να προχωράμε. Τώρα με τα Τέμπη υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση στη σχολή, συνελεύσεις, καταλήψεις, πανό στις πορείες. Έτσι να συνεχίσουμε».
Δεκάδες ήταν οι παρεμβάσεις και στις τρεις συζητήσεις. «Η καταπίεση είναι αποτέλεσμα μιας διπλής προσπάθειας από την άρχουσα τάξη», είπε ο Κώστας Καταραχιάς, γραμματέας του Συλλόγου Εργαζόμενων στο Έλενα Βενιζέλου και μέλος ΔΣ της ΕΙΝΑΠ. «Από τη μία θέλει να εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και από την άλλη θέλει να διασπά την εργατική τάξη και να την ελέγχει ιδεολογικά. Απέναντι σε αυτά υπάρχει ένα τεράστιο κίνημα στη νεολαία αλλά και στους εργατικούς χώρους.
Είμαστε πολύ περήφανοι που είμαστε το κομμάτι της αριστεράς που ανοίγει τα ζητήματα της καταπίεσης αλλά και την προοπτική. Πρόσφατα στην ΕΙΝΑΠ δέχτηκα ομοφοβική επίθεση για την εμφάνισή μου από την Παγώνη γιατί έχουν σκυλιάσει από την δράση μας. Ως Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή κάναμε μομφή στην Παγώνη και την αναγκάσαμε να ζητάει συγγνώμη, καταγράφοντας ότι τέτοια σχόλια δεν είναι ανεκτά. Στο Έλενα έχουμε ανοίξει τη μάχη για ελεύθερη πρόσβαση για αλλαγή φύλου, για ένα ΕΣΥ για τις ανάγκες των τρανς. Οι εργάτες και οι εργάτριες της Υγείας συμπεριφέρονται υποδειγματικά σε αυτό τον κόσμο και διεκδικούμε δωρεάν εγχειρήσεις αλλαγής φύλου».
«Το να μην είναι η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ορατή είναι μια ιστορική προσπάθεια της άρχουσας τάξης για να περάσει τη δυαδικότητα των φύλων», είπε η Ευδοκία Μαχοβίτσκαγια από την Καλλιθέα. «Τα δικαιώματα που έχουμε κατακτήσει δεν είναι αρκετά και ασφαλή. Στην Ουγκάντα υπάρχει θανατική ποινή στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Στην Αμερική απαγορεύουν τα drag shows στα παιδιά γιατί είναι “έκφυλα” προφανώς. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και μέσα στην αριστερά. Υπάρχουν σύντροφοι που δεν είναι ξεκάθαροι σε αυτά τα ζητήματα. Να γίνει το σημερινό, έναυσμα για τη συνέχεια».
«Ο μαρξισμός έχει κατηγορηθεί ως μια οικονομίστικη θεωρία που δεν μπορεί να εξηγήσει τα ζητήματα της καταπίεσης», είπε η Τιάνα Ανδρέου. «Κι όμως είναι η μοναδική θεωρία που μπορεί να το κάνει. Με τις διακρίσεις οι καπιταλιστές εξασφαλίζουν μεγαλύτερα κέρδη, με τον σεξισμό και το θεσμό της οικογένειας αποσπούν μεγαλύτερη υπεραξία από την εργατική τάξη. Η φετινή 8 Μάρτη έγινε απεργιακή γιατί είχαμε αυτή την ανάλυση».
«Όνειρο που έγινε πραγματικότητα»
«Η εικόνα της Αργυρής στην εξέδρα της 8 Μάρτη να λέει θα αλλάξουμε τον κόσμο με τις γυναίκες μπροστά, ήταν για μένα, που είμαι από τη Μεταπολίτευση στο κίνημα, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα», είπε η Μαρία Μαυρομάτη. «Δεν έγινε με παρθενογένεση. Ήταν κάτι που το πιστεύαμε, ότι αυτή η θεωρία του αντικαπιταλιστικού αντισυστημικού γυνιακείου κινήματος θα μπορούσε να βοηθήσει και να δυναμώσει μέσα στην εργατική τάξη. Γιατί μέχρι τώρα έμοιαζε όνειρο; Γιατί υπήρχε το κίνημα της αυτονομίας αλλά και ένας ισχυρός ρεφορμισμός που αποσπούσε το γυναικείο ζήτημα από την ταξική πάλη και το έκλεινε μέσα στην οικογένεια, στη σχέση άντρα-γυναίκας, σε έναν ανταγωνισμό μεταξύ τους. Φτάσαμε να αλλάξει αυτό λόγω της κρίσης του καπιταλισμού που έχει αντανάκλαση μέσα στην οικογένεια και την αναπαραγωγή, λόγω της επαναστατικής αριστεράς που είναι πιο μεγάλη και δυνατή, και λόγω ενός κινήματος που είναι πιο ισχυρό με τον ρεφορμισμό να μην μπορεί να δώσει απαντήσεις».
«Δεν φτάνει που το φορτίο της αναπαραγωγής πέφτει πάνω στην οικογένεια, της φορτώνουν και την ευθύνη για ό,τι πάει στραβά», είπε η Μαρία Χαρχαρίδου, νοσηλεύτρια στο ΓΝΑ Γεννηματάς. «Είδαμε τι συνέβη με τη 12χρονη στον Κολωνό που συνέλαβαν τη μητέρα, είδαμε τι συνέβη με τη 13χρονη στη Λακωνία που πάλι έβαλαν τη μητέρα στο στόχαστρο. Η σύνδεση του γυναικείου κινήματος με το εργατικό είναι πολύ σημαντική. Οι μάχες που δίνουμε στα νοσοκομεία δίνουν στις γυναίκες το πραγματικό δικαίωμα στην έκτρωση, στην πρόσληψη, τις υπηρεσίες υγείας. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους χώρους. Τα εργατικά αιτήματα είναι ταυτόχρονα αιτήματα για τη γυναικεία απελευθέρωση».
«Η συζήτηση αυτή ανοίγει στη νεολαία συνεχώς και με κάθε τρόπο, γιατί η ριζοσπαστικοποίησή της είναι τεράστια», τόνισε η Μαρία Καστελιώτη, από τη Φιλοσοφική. «Είτε στα σχολεία είτε στα πανεπιστήμια, μέσα στις γενικές συνελεύσεις και τις καταλήψεις, η κουβέντα για τη μάχη ενάντια στο σεξισμό και την καταπίεση είναι πρωτοφανής. Ο ρόλος της επαναστατικής αριστεράς είναι καθοριστικός στο να συνδέει αυτή τη συζήτηση με τη μάχη για δημόσια και δωρεάν παιδεία και όλες τις μάχες του νεολαιίστικου κινήματος. Η μόνη λύση είναι η επανάσταση απέναντι σε ένα σύστημα που βάζει τα κέρδη του πάνω από όλα».
«Είμαι μεταπτυχιακός φοιτητής στο θεατρικών σπουδών στο Ναύπλιο και πριν ένα χρόνο ξεκινήσαμε έναν αγώνα ενάντια σε καθηγητή μας και πρώην αντιπρύτανη που είχε προχωρήσει σε σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε βάρος φοιτητριών και καθηγητριών», είπε ο Μάνος, περιγράφοντας πώς προσπαθούν οι πανεπιστημιακές αρχές να βγάλουν τον συγκεκριμένο καθηγητή λάδι για να επιστρέψει στα καθήκοντά του παρά τις καταγγελίες σε βάρος του. «Χρειαζόμαστε βοήθεια, είτε με ψηφίσματα, είτε με δημοσιότητα, γιατί αυτό είναι η δύναμή μας και αυτό φοβούνται», κατέληξε.
«Σκληρά ωράρια και συνθήκες δουλειάς»
«Σε έρευνα που έγινε πρόσφατα στο χώρο των ΜΜΕ και καλύπτει μια μεγάλη περίοδο από το 1996 μέχρι το 2021, σχεδόν το 50% των εργαζόμενων γυναικών έχει δεχτεί κάποιου είδους σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία του», είπε η Φύλλια Πολίτη, δημοσιογράφος. «Η συντριπτική πλειοψηφία δεν το κατήγγειλε γιατί φοβόταν ότι θα χάσει τη δουλειά της ή γιατί δεν είχε πού να απευθυνθεί, ενώ σε σχετική ερώτηση δεν υπήρχε σε κανένα μαγαζί πρόβλεψη τμήματος καταγγελιών ή κάτι αντίστοιχο. Σε συνδυασμό με τα σκληρά ωράρια και συνθήκες δουλειάς και ότι πάνω από δέκα χρόνια δεν υπάρχει ΣΣΕ, καταλαβαίνουμε πόσο ευάλωτες είναι οι γυναίκες του κλάδου. Σε αυτό το περιβάλλον, το γυναικείο κίνημα έχει αρχίσει να απασχολεί τις αίθουσες σύνταξης για το αν και πόσο προβάλεται, ποιες λέξεις χρησιμοποιούνται στα σχετικά θέματα».
«Το θέμα της στρατηγικής έχει μεγάλη σημασία για το πώς οργανώνουμε τους χώρους δουλειάς μας», είπε ο Θωμάς Κατσαρός, εργαζόμενος στο Βυζαντικό Μουσείο. «Στις 21 Φλεβάρη είχαμε γενική συνέλευση με τους συνδικαλιστές να σπέρνουν κλίμα ηττοπάθειας σχετικά με τον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των μουσείων. Εμείς μοιράσαμε την προκήρυξη για την απεργία στα νοσοκομεία την επόμενη μέρα, γεγονός που άνοιξε συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση της παιδοογκολογικής κλινικής. Το αποτέλεσμα ήταν να συμμετέχουμε στην διαδήλωση των υγειονομικών και έξω από το Μουσείο να υποδεχόμαστε τους απεργούς με τρία πανό. Ήταν μια απόδειξη για το πώς ενώνουμε τους αγώνες. Την επόμενη μέρα κάναμε εκδήλωση για τις 8 Μάρτη στο χώρο με τις εργαζόμενες να ανοίγουν οι ίδιες το θέμα του εργατικού ελέγχου. Η συμμετοχή μας στις πανεργατικές της 8 και 16 Μάρτη ήταν εντυπωσιακή και στην επόμενη συνέλευση κερδίσαμε ομόφωνο ψήφισμα συμπαράστασης στην Αργυρή Ερωτοκρίτου»
«Η πρωτοβουλία για εκδηλώσεις για τις 8 Μάρτη μέσα στους χώρους δουλειάς ήταν αποκαλυπτική», είπε η Ζαννέτα Λυσικάτου, μέλος του ΓΣ της ΠΟΕΔΗΝ. «Δεν το κάναμε για να νιώσουμε καλά οι γυναίκες, αλλά για να φέρουμε τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του κινήματος μπροστά. Το σύστημα κομματιάζει την εργατική τάξη, τις ζωές μας μέχρι και τα σώματά μας, όπως έγινε με την συμβασιούχο στο Αγλαϊα Κυριακού που έχασε το χέρι της στη δουλειά. Στον Άγιο Σάββα υπάρχει πλαστικός χειρουργός που παίρνει φακελάκια και οι εργαζόμενες που αγωνιζόμαστε μαζί για τη δημόσια Υγεία και είναι και ασθενείς τον κατήγγειλαν. Γι’ αυτό οι απεργίες στις 8 και 16 Μάρτη ήταν οι μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων. Γι’ αυτό υπάρχουν οι διώξεις, όπως της Αργυρής. Γυναίκα, συνδικαλισμένη, στην Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη, στην επαναστατική αριστερά, έχει όλες τις ιδιότητες που σιχαίνονται».
Μάχες καθημερινά
Αργυρή Ερωτοκρίτου
Ο δρόμος για την απελευθέρωση είναι δρόμος απεργιακός. Η φετινή πανεργατική απεργία στις 8 Μάρτη, την Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών, ήταν η συνισταμένη όλων των μαχών που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα ενάντια σε μια κυβέρνηση που χτυπά όλη την εργατική τάξη και ιδιαίτερα τις γυναίκες. Ο αντισυστημικός χαρακτήρας των απεργιακών διαδηλώσεων γέννησε τεράστια ερωτήματα στην ίδια την άρχουσα τάξη για το πού πάει αυτό το ρεύμα. Και ήρθε η νέα πανεργατική στις 16 Μάρτη να δείξει ότι δεν είναι εύκολο να ξεμπερδέψουν μαζί του.
Τρέμουν γιατί η 8Μ ήταν μια απεργία που κατάφερε να συνδυάσει με τον πιο πετυχημένο τρόπο την πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών με τις μάχες που δίνει όλο το εργατικό κίνημα απέναντι στις πολιτικές που δολοφονούν. Ήταν μια μέρα που ξεκίνησε με τη δική μας συγκροτημένη προσπάθεια για απεργία και έφτασε να γίνει μια 24ωρη σεισμός που ενώθηκαν πολλά ρυάκια.
Τις μάχες ενάντια στη γυναικεία καταπίεση τις δίνουμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς. Είναι μάχες στα νοσοκομεία. Για τις συνθήκες δουλειάς, απέναντι στην υπερεργασία και τις διπλοβάρδιες. Για προσλήψεις και μονιμοποιήσεις. Για ΒΑΕ που σημαίνει σύνταξη νωρίτερα από τα 67 χρόνια. Για ποιοτική παροχή υγείας. Βγαίνει η κυβέρνηση και διαφημίζει το πρόγραμμα Φώφη Γεννηματά για τον καρκίνο του μαστού. Αλλά δεν λέει ότι στη χώρα μας υπάρχουν 323 μαστογράφοι, εκ των οποίων μόνο οι 52 είναι στα δημόσια νοσοκομεία.
Για την προάσπιση του δικαιώματος στην έκτρωση, για να μην συγχωνευτούν το Έλενα Βενιζέλου με το Αλεξάνδρα που το βάζουν στο στόχαστρο. Για να μην ιδιωτικοποιηθεί ο παιδικός καρκίνος και περάσει στα χέρια της Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Το 80% των περιστατικών του παιδικού καρκίνου αντιμετωπίζεται στα Παίδων της Αθήνας και η κυβέρνηση, τέσσερις μέρες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, δεν δίστασε να ψηφίσει στη Βουλή το νομοσχέδιο ιδιωτικοποίησης των ογκολογικών τους τμημάτων. Σε αυτές τις μάχες πατάει η ανακοίνωση της ΠΟΕΔΗΝ για τις 8 Μάρτη ότι το 70% των εργαζόμενων στα νοσοκομεία είναι γυναίκες.
Κοινωνικό κράτος
Είναι μάχες στην εκπαίδευση και τους δήμους. Από τους βρεφονηπιοκόμους ενάντια στην 24ωρη λειτουργία χωρίς προσλήψεις και χρηματοδότηση μέχρι τις απεργίες στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια με συμμετοχή 85% ενάντια στις επιθέσεις της Κεραμέως που διαλύουν τα σχολεία και φορτώνουν τα βάρη στις γυναίκες. Από το Βοήθεια στο Σπίτι μέχρι όλες τις δομές των δήμων που παλεύουν για να σώσουν το κοινωνικό κράτος για να μην πέφτει η φροντίδα των ηλικιωμένων, των παιδιών, των ατόμων με αναπηρίες και ψυχικά νοσήματα στις πλάτες των γυναικών.
Είναι μάχες στις τέχνες. Στο ΣΕΗ το 2016 ψήφισαν 449 ηθοποιοί. Το 2020 ψήφισαν 1.500. Είναι προϊόν της ριζοσπαστικοποίησης από τη μάχη ενάντια στη σεξιστική βία που έστειλε τους Λιγνάδηδες και τους Φιλιππίδηδες στα δικαστήρια και τη φυλακή. Η αυτοπεποίθηση που γέννησε στον καλλιτεχνικό κόσμο μαζικοποίησε το συνδικάτο και έτσι βλέπουμε τώρα καταλήψεις και τόσες πολλές απεργιακές κινηντοποιήσεις.
Αυτές οι μάχες έχουν ένα ακόμα χαρακτηριστικό. Την προάσπιση των σωματείων στους χώρους δουλειάς. Η δίωξή μου γίνεται γιατί θέλουν να τσακίσουν τον συνδικαλισμό. Αλλά και γιατί το να ανεβαίνει η επαναστατική αριστερά στο βήμα της 8 Μάρτη είναι κάτι που δεν το γουστάρουν οι διοικήσεις και οι υπουργοί. Το γουστάρουν όμως οι εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί. Ο ρόλος της επαναστατική αριστεράς είναι αναντικατάστατος σε αυτές τις συνθήκες. Γιατί βάζει τα αιτήματα εκείνα που αντιστρέφουν την ιδιωτικοποίηση της αναπαραγωγής, που προστατεύουν τις γυναίκες από τη σεξιστική βία, που κατοχυρώνουν ΣΣΕ και δικαιώματα. Και γιατί ανοίγει τη συνολική προοπτική ότι παλεύουμε για μια άλλη κοινωνία.
Με επαναστατική στρατηγική
Μαρία Στύλλου
Η καταπίεση είναι όπλο των καπιταλιστών και θα τους ανατρέψουμε.
Αυτή τη στιγμή οι τράπεζες καταρρέουν. Μετά τη Σίλικον Βάλεϊ ακολούθησε η Κρέντιτ Σουίς και τώρα η Ντόιτσε Μπανκ. Μια από τις ιστορίες που ακούγεται ελάχιστα είναι ότι οι τράπεζες ήταν μπλεγμένες με τη διακίνηση γυναικών για να βγάζουν κέρδη ο Επστάιν και οι κολλητοί του. Δικάζονται για αυτό τους το έγκλημα τον Οκτώβρη. Και εμείς θα πρέπει να οργανώσουμε διαδηλώσεις εναντίον τους.
Ο Επστάιν που αυτοκτόνησε (όπως λένε) στη φυλακή ήταν ένας από τους μεγαλοκαρχαρίες του αμερικάνικου καπιταλισμού. Είχε σχέσεις με μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλομιντιάρχες και είχε πει ότι είναι πολύ επικερδές να διακινείς το γυναικείο κορμί. Αγόραζε και διακινούσε μικρά κορίτσια σε πρίγκηπες, επιχειρηματίες, μεγαλοδικηγόρους και μεγαλοπολιτευτές σε όλο τον κόσμο. Τον χρηματοδοτούσαν οι τράπεζες από το 1998 και παρόλο που μπήκε στη φυλακή, συνέχισαν να τον χρηματοδοτούν μέχρι την αυτοκτονία του. Ένας από τους μεσάζοντες του Επστάιν είναι αυτή τη στιγμή διοικητής στην τράπεζα Μπάρκλεϊς του Λονδίνου.
Αυτό σημαίνει καπιταλισμός, εκμετάλλευση και καταπίεση. Όταν έχουμε αυτή την εικόνα, δεν χρειάζεται να διερωτώμαστε που είναι οι ρίζες της καταπίεσης. Στην Ελλάδα είχαμε τους Λεβέντηδες της Coca Cola. Λεβέντηδες σημαίνουν εκμετάλλευση των εργατών -όλοι θυμόμαστε τη μεγάλη απεργία στο χώρο- και την ίδια στιγμή η κοπέλα που κατήγγειλε τον γιο Λεβέντη για βιασμό έχει καταφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να βρει δικαιοσύνη. Επειδή εδώ τα δικαστήρια έβαλαν την υπόθεση στο αρχείο.
Όταν μιλάμε για την καταπίεση, είναι πολύτιμη η ανάλυση του Μαρξ και η ιστορική αναδρομή του Ένγκελς. Ο Μαρξ το έβαλε με απλό τρόπο. Η αναπαραγωγή του κεφάλαιου έχει ανάγκη την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Δυο πράγματα χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό. Το ένα είναι η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και το δεύτερο ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών. Η ανταγωνιστική συσσώρευση του κεφάλαιου καθορίζει και τους όρους που αναπαράγεται η εργατική τάξη πάνω στην οποία στηρίζονται για να βγάζουν τα κέρδη.
Κι άρα έχουν ανάγκη από έναν θεσμό που λειτουργεί χωρίς διαλείμματα και εξασφαλίζει την τρέχουσα αλλά και την επόμενη γενιά των εργατών. Αυτός ο θεσμός είναι η οικογένεια. Και βέβαια οικογένεια δεν σημαίνει μόνο φθηνό κόστος για την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Σημαίνει και πίεση πάνω στις ιδέες της, τις συνήθειές της. Όπως λέει ο Τρότσκι, η οικογένεια στον καπιταλισμό είναι το κέλυφος που αναπαράγονται όλες οι ιδέες του συστήματος, το μικρό εργοστάσιο για να μπορέσει να λειτουργήσει το μεγάλο εργοστάσιο.
Γι’ αυτό η στρατηγική μας είναι το πώς θα τελειώσουμε με αυτό το σύστημα. Γι’ αυτό γυρίζουμε πάντα στην Ρώσικη Επανάσταση. Οι γυναίκες που ξεσηκώθηκαν τότε ήταν το 47% της εργατικής τάξης στη Ρωσία. Πριν τον πόλεμο ήταν το 27%, μέσα στον πόλεμο μπήκαν μαζικά στην παραγωγή και έγιναν μεγάλη δύναμη. Έτσι τους ανάγκασαν όλους να κατέβουν μαζί τους όταν ξεκίνησαν την επανάσταση στις 8 Μάρτη του 1917. Και συνέχισαν μέχρι τον Οκτώβρη βάζοντας όλα τα αιτήματά τους.
Εργατικός έλεγχος
Όταν νίκησε η επανάσταση, το πρώτο που ανέτρεψε ήταν την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής -αυτό που ο Ένγκελς έλεγε ότι είναι η αιτία της καταπίεσης. Και μαζί ανέτρεψε την ατομική ιδιοκτησία στην οικογένεια, ότι οι γυναίκες και τα παιδιά ανήκουν στους άντρες. Έτσι άνοιξε ο δρόμος των νομικών αλλαγών, με κατάργηση των διακρίσεων, στη βάση ότι οι ερωτικές σχέσεις και επιλογές είναι ατομική υπόθεση και δεν υπακούν σε νόμους και κανόνες που επιβάλει το κράτος. Έτσι έσπασε το κέλυφος της καταπίεσης και ο εργατικός έλεγχος έγινε κυρίαρχος σε όλα, στην παιδεία, στην υγεία, την κοινωνία ολόκληρη. Οι δουλειές του σπιτιού έγιναν κοινωνικές υπηρεσίες με δημόσια πλυντήρια, εστιατόρια, παιδικούς σταθμούς.
Το Μαη του '68 όλα αυτά τα ζητήματα άνοιξαν ξανά. Γιατί υπήρχαν κατειλημμένα εργοστάσια, σχολές, θέατρα και η συζήτηση ήταν τεράστια για τις σχέσεις, τη σεξουαλικότητα. Η Ρώσικη Επανάσταση ερχόταν ξανά ως παράδειγμα. Σήμερα, έχουμε την έκρηξη του Μάρτη '23. Το θέμα της κρατικοποίησης χωρίς αποζημίωση στα αφεντικά και με εργατικό έλεγχο, από σύνθημα των επαναστατών γίνεται αίτημα της εργατικής τάξης.
Έχουμε να συνδέσουμε τη μάχη ενάντια στην καταπίεση με τη μάχη να ρίξουμε τους εκμεταλλευτές, να ρίξουμε τους καταπιεστές. Οργανώνουμε τις απεργίες από τα κάτω και το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος για να αρχίσει να επιβάλει και να καθορίζει τις εξελίξεις. Και ανοίγουμε την προοπτική του Τρότσκι και του Λένιν, η κάθε μαγείρισσα να κυβερνάει. Με ένα κόμμα σαν τους Μπολσεβίκους. Εκεί παλεύει να φτάσει το ΣΕΚ.