Αυτή η εικόνα ισχύει στο τετράγωνο για το δίδυμο Παπανδρέου – Βενιζέλου που είχε τρέξει να πανηγυρίσει ότι εξασφάλισε (ξανά…) τη «σωτηρία της πατρίδας» μέσα από τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 21 Ιούλη. Τώρα οι δήθεν «σωτήρες» τρέχουν και δεν φτάνουν για να σβήσουν τις φωτιές στις δικές τους πρωτεύουσες καθώς η «ελληνική τραγωδία» έχει γίνει παγκόσμια.
Κι όμως! Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έχουν το θράσος να επιμένουν ότι η λύση είναι η πιστή και γρήγορη εφαρμογή της άγριας λιτότητας, των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων που είχαν εξαγγείλει πριν η νέα έξαρση της κρίσης γκρεμίσει τις “λύσεις” τους σαν τραπουλόχαρτα.
Η βουτιά στις μετοχές του χρηματιστήριου της Αθήνας έχει εξαφανίσει δισεκατομμύρια από την αξία τους, αλλά ο ΓΑΠ και η Τρόικα επιμένουν ότι ο ελληνικός προϋπολογισμός θα εξασφαλίσει 50 δις πουλώντας τον ΟΠΑΠ, τη ΔΕΗ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια….
Πρόκειται για καθαρή τρέλα! Και δεν μπαλώνεται με την καραμέλα του «ευρωομόλογου» που έχουν αρχίσει να πιπιλάνε συναινετικά ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς (αν και τσακώνονται για το ποιος το σκέφτηκε πρώτος).
Η εξασφάλιση δημόσιου δανεισμού σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, είτε μέσα από την ΕΚΤ, είτε από τον Μηχανισμό Σταθεροποίησης ή άλλο νέο «θεσμό» της ΕΕ, μπορεί να είναι μια ανάσα για τους τραπεζίτες που βλέπουν τα επιμέρους εθνικά ομόλογα (όχι μόνο τα ελληνικά και τα πορτογαλικά αλλά και τα ιταλικά και τα ισπανικά) να γίνονται κουρελόχαρτα και να απειλούν ξανά με χρεοκοπία όλο το τραπεζικό σύστημα. Αλλά σίγουρα δεν θα είναι λύση για τους εργαζόμενους, ούτε στην Ελλάδα ούτε σε όλη την Ευρώπη. Γιατί βοηθώντας το χρέος να γίνει «βιώσιμο», εξασφαλίζουν ότι όλοι εμείς θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε για χρόνια ένα αβάσταχτο κόστος εξυπηρέτησης αυτού του χρέους.
Ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, ο Ομπάμα και ο Κάμερον έχουν όλοι τους κοινό παρονομαστή ότι ψάχνουν τρόπους για να μας βάλουν να πληρώνουμε τα χρέη προς τους τραπεζίτες μέχρι το τελευταίο σεντ, γιατί έτσι θα ορθοποδήσει ξανά η οικονομία σε καπιταλιστική βάση. Και παρά τις φρικαλέες θυσίες που απαιτούν, δεν τα καταφέρνουν.
Να γιατί είναι ώρα για λύσεις ριζικές, αντικαπιταλιστικές.
Τώρα είναι η στιγμή για την Αριστερά να προτείνει στάση πληρωμών προς τους τραπεζίτες. Αντί να κόβουμε δαπάνες από τα νοσοκομεία και τα σχολεία και να απολύουμε προσωπικό από τους δήμους και τους δημόσιους οργανισμούς, είναι πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό να κόψουμε τα 50 δις που αρμέγουν από τον προϋπολογισμό οι τράπεζες κάθε χρόνο για τόκους και δόσεις.
Οι τράπεζες είναι έτσι κι αλλιώς χρεοκοπημένες και οι προσπάθειες να κρατηθούν στη ζωή σαν ζόμπι καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Ριζική αντικαπιταλιστική λύση είναι να κρατικοποιηθούν όλες χωρίς ούτε ένα ευρώ για αποζημίωση στους Λάτσηδες και στους Βγενόπουλους.
Ένα δυνατό εργατικό κίνημα που μπορεί να επιβάλει τέτοιες ριζικές λύσεις, μπορεί να κατακτήσει τον εργατικό έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα και ακόμη πιο πέρα και έτσι να αντιμετωπίσει και τη σύγκρουση με την ΕΕ και όλα τα καπιταλιστικά συμφέροντα που θα λυσάξουν.
Το πραγματικό ζήτημα είναι μια Αριστερά που θα βάλει πλώρη να χτίσει ένα τέτοιο εργατικό κίνημα. Η πάλη αυτή ξεκινάει εδώ και τώρα. Κάθε απεργία, κάθε κατάληψη, κάθε κινητοποίηση ακόμα και η πιο μικρή που ξεκινάει αυτή τη στιγμή παίζει διπλό ρόλο. Από τη μια προβάλει αντίσταση για να σώσει δουλειές, μισθούς, υπηρεσίες που έχει ανάγκη η εργατική τάξη, από το χατζάρι των Μνημόνιων της κυβέρνησης και της τρόικας. Περιφρουρεί τις δυνάμεις της εργασίας από τη λεηλασία των καπιταλιστών, αλλά και τις προετοιμάζει για τη συνέχεια. Γιατί ταυτόχρονα ανοίγει την προοπτική ότι τον έλεγχο σε κάθε χώρο δουλειάς τον παίρνουν μορφές οργάνωσης των ίδιων των εργατών, εργασιακές επιτροπές, απεργιακές επιτροπές, τοπικές συνελεύσεις και κινήσεις συμπαράστασης. Έτσι ώστε να αρχίσει να αναδύεται το αντίπαλο δέος που μπορεί να αντικαταστήσει τους πανικόβλητους διαχειριστές και το καταστροφικό σύστημά τους.
Διαβάστε επίσης