Από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη: ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Χιλιάδες ήταν οι εργαζόμενοι και οι νέοι που κατέβηκαν στους δρόμους και στην Αλεξανδρούπολη στις πανεργατικές απεργίες που ακολούθησαν την τραγωδία των Τεμπών, εκφράζοντας την οργή τους για την πολιτική της κυβέρνησης που ιδιωτικοποιεί τους σιδηρόδρομους και σπέρνει τον θάνατο.
Τα μέτωπα είναι και εδώ ανοιχτά: Από τις τεράστιες ελλείψεις σε γιατρούς και προσωπικό στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, στις οποίες έρχονται να προστεθούν οι απολύσεις των συμβασιούχων καθαριστριών για να μπει εργολάβος, μέχρι τους αλιεργάτες που αντιδρούν ενάντια στην καταστροφή που φέρνει η μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε «ενεργειακό κόμβο» για το πανάκριβο αμερικάνικο LNG -υπάρχει κόσμος που βλέπει τον κίνδυνο πίσω από τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης της ΝΔ για τον Έβρο της «ανάπτυξης».
Δεν αποτελεί «ανάπτυξη» αλλά μια τεράστια περιβαλλοντική απειλή, η μετατροπή του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης σε χώρο στάθμευσης των μεγάλων δεξαμενόπλοιων, όχι για το συμφέρον των κατοίκων αλλά για τα κέρδη των πολυεθνικών. Παρόμοια σε μέγεθος απειλή είναι η μετατροπή της πόλης σε ένα στρατιωτικό κόμβο του ΝΑΤΟ από τον οποίο ήδη περνάνε τα τανκς και τα κανόνια που έχει ανάγκη η πολεμική μηχανή στην Ουκρανία. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να αναβαθμίσει τη σιδηροδρομική γραμμή προς βορρά για τις ανάγκες αυτής της πολεμικής μηχανής την ίδια στιγμή που η σύνδεση με τη Θεσσαλονίκη παραμένει σε πλήρη εγκατάλειψη.
Αντί να αυξήσει τους μισθούς και να στηρίξει τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, σπαταλάει δισεκατομμύρια ευρώ για εξοπλισμούς αλλά και για να παίζει το ρατσιστικό χαρτί με το αίσχος του φράχτη στον Έβρο, κλείνοντας τα σύνορα στους πρόσφυγες και στους κατατρεγμένους γιατί τάχα αποτελούν απειλή. Ενώ η πραγματική απειλή είναι η πολιτική της κυβέρνησης που αναγκάζει τους κατοίκους της περιοχής να περνούν τα σύνορα για να βάλουν βενζίνη και να κάνουν ψώνια στην Τουρκία, γιατί δεν βγαίνουν διαφορετικά.
Θέλουμε την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και συνολικά αυτής της πολιτικής, γι’ αυτό στις εκλογές, σας καλούμε να κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δεν ήταν λίγες οι φορές, μέσα στην τελευταία τετραετία που το κέντρο των Χανίων συγκλονίστηκε από πρωτοφανείς σε μέγεθος για τα δεδομένα του πληθυσμού της πόλης, διαδηλώσεις. Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις στις 8 του Μάρτη, στη γενική απεργία του περασμένου Νοέμβρη, στις διαδηλώσεις υπεράσπισης των δημόσιων χώρων, όπως στο λόφο Καστέλι, στις απεργίες των εκπαιδευτικών, αλλά και την ημέρα της απόφασης στη δίκη της Χρυσής Αυγής, χιλιάδες εργατών και νεολαίων πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες.
Σε κάθε κρίσιμο σταυροδρόμι της ταξικής πάλης ήταν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με κέντρο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που τράβηξαν τις διαχωριστικές γραμμές, συμβάλλοντας καθοριστικά στην εκδήλωση των αντιστάσεων. Αυτό ήταν εμφανέστατο στη σύγκρουση με την προσπάθεια της ΝΔ να αξιοποιήσει την πανδημία. Όταν ΣΥΡΙΖΑ, ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ υπέκυπταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις πιέσεις, εμείς καλούσαμε στην πύλη του νοσοκομείου, σπάζαμε τις απαγορεύσεις των διαδηλώσεων και κοντράραμε μέτρα όπως η τηλεκπαίδευση της Κεραμέως, οργανώναμε την πάλη ενάντια στους φασίστες κλπ.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο τα μέτρα Κεραμέως όπως η αξιολόγηση, οι εξετάσεις PISA, οι ηλεκτρονικές εκλογές να συναντούν καθολική αντίσταση και να μην εφαρμόζονται στα σχολεία του νομού. Έτσι φτάσαμε να καταρρέουν σκευωρίες ενάντια σε αγωνιστές. Έτσι φτάνουμε σήμερα να είναι τα κινήματα υπεράσπισης του περιβάλλοντος, όπως αυτά ενάντια στις ξενοδοχειακές επενδύσεις στη Φαλάσαρνα ή αυτά για το στρατόπεδο Μαρκοπούλου, που καθορίζουν την τοπική πολιτική ατζέντα και όχι οι πανηγυρισμοί των δεξιών για την ανάκαμψη του τουρισμού.
Υπερασπίσαμε τους πρόσφυγες που καταφθάνουν στις ακτές μας, τα γυναικεία και τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα μέσα στους εργατικούς χώρους κάνοντας τις συνδέσεις με τις εργατικές διεκδικήσεις. Υπερασπίσαμε την εργατική εναλλακτική, είτε στο δρόμο είτε στα όργανα που έχουμε εκλεγμένους αντιπροσώπους.
Το αντισυστημικό ρεύμα έχει βαθιές ρίζες στους αγώνες και τις συλλογικές εμπειρίες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Η ψήφος στην αντικαπιταλιστική αριστερά είναι η μόνη ψήφος που μπορεί να προχωρήσει την αντισυστημική αμφισβήτηση μετατρέποντάς τη σε πολιτικό ρεύμα διεκδίκησης αλλαγής της κοινωνίας.
Η τετραετής διακυβέρνηση Μητσοτάκη επιχείρησε να δημιουργήσει ένα αποπνικτικό κλίμα ενάντια στην αριστερά και τα κινήματα αντίστασης με κρεσέντο καταστολής και προπαγάνδας: πανδημία με καραντίνες, αστυνομοκρατία στις σχολές και τις γειτονιές και από πάνω, επίθεση στα συνδικάτα και υποκλοπές, ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία, ενέργεια, νερό, συγκοινωνίες, υποδομές), όξυνση των πολεμικών κινδύνων και σπατάλη δισεκατομμυρίων για πιο βαθιά εμπλοκή στις εξορμήσεις του ΝΑΤΟ και δολοφονική απώθηση προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα. Αυτό που κατάφερε είναι να οδηγήσει όχι σε μια νέα «κανονικότητα» στα μέτρα των καπιταλιστών, αλλά στο φετινό Μάρτη γενικού ξεσηκωμού των εργατών και της νεολαίας.
Η αντίσταση σ’ αυτήν την απάνθρωπη πολιτική χτίστηκε με ατμομηχανή τις απεργίες της εργατικής τάξης, την πεισματική αντίσταση των φοιτητών, τις μάχες και νίκες του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος και όχι την αντιπολίτευση από τα έδρανα της Βουλής. Ο Μάρτης του 2023 έδειξε ότι η ενωτική και μαχητική αντίσταση της εργατικής τάξης μαζί με τη νεολαία μπορεί να ανατρέπει συσχετισμούς. Ανοίγει το δρόμο όχι μόνο για να απαλλαγούμε από τον Μητσοτάκη, αλλά και για έναν νέο κύκλο πολιτικής κρίσης, στον οποίο η αντικαπιταλιστική αριστερά θα κληθεί να παίξει ακόμη πιο κρίσιμο ρόλο.
Ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημαίνει ότι οργανώνουμε τη δύναμη της εργατικής τάξης στους χώρους δουλειάς και στην κοινωνία. Γιατί μόνο με την οργανωμένη δύναμη και δράση της τάξης μας μπορούμε να ξεπερνάμε τις αποτυχίες και απογοητεύσεις από νέα (ή και παλιά) σχέδια φιλολαϊκής διαχείρισης της κρίσης μέσα από τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και να ανατρέψουμε τις καταστροφικές πολιτικές των καπιταλιστών.
Κώστας Τορπουζίδης,
δικηγόρος
Και στη Γερμανία έχει αρχίσει να φυσάει ο άνεμος της εργατικής αντίστασης που ξετυλίγεται σε όλη την Ευρώπη. Μέσα στους προηγούμενους μήνες μια σειρά από χώροι εργασίας έχουν κατέβει σε μαζικότατες απεργίες διεκδικώντας αυξήσεις καθώς οι τιμές καλπάζουν. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν στο Βερολίνο ενάντια στην ενεργή συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και τον εξοπλιστικό πυρετό που τον συνοδεύει.
Ο αγώνας για να μην πληρώσει η εργατική τάξη τα σπασμένα της νέας κρίσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο, τον ρατσισμό και την φασιστική απειλή, είναι κοινός είτε είσαι στην Ελλάδα, είτε στην Γαλλία, είτε στην Γερμανία. Το ίδιο και η αυθόρμητη διάθεση για δράση: Διαδηλώσαμε 150 άνθρωποι στο Βερολίνο μετά τα Τέμπη, μετά από μια πρωτοβουλία που πάρθηκε από έξι κοπέλες που δημιούργησαν ένα event στο facebook, και ένα πανό που έγραφε: «δεν ήταν ατύχημα, ήταν κρατικό έγκλημα».
Και την Πρωτομαγιά, 20-30 σύντροφοι/ισσες διαδηλώσαμε στο Βερολίνο με το πανό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έγραφε στα αγγλικά και στα γερμανικά, «Οι εργάτες κάνουν τον κόσμο να κινείται, οι εργάτες θα έπρεπε να διαχειρίζονται αυτόν τον κόσμο». Με τη δύναμη της εργατικής τάξης, συνεχίζουμε τον αγώνα για να γίνει η ανατροπή της ΝΔ αφετηρία για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Λευτέρης Αραμπατζής,
υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Ζάκυνθος
Oι φετινές εκλογές δεν είναι συνηθισμένες. Έχουν σημαδευτεί από τους νεκρούς της τάξης μας. Χιλιάδες άνθρωποι πλήρωσαν την πανδημία covid με τις ζωές τους, σε νοσοκομεία υποστελεχωμένα, με ελλείψεις ακόμη και στα βασικά. Δεν ήταν οι μόνοι.
Τα Τέμπη ήταν μαύρο παράδειγμα για το τι σημαίνουν ιδιωτικοποιήσεις. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Φτώχεια, ανεργία, θάνατος. Απροκάλυπτος και συχνά ατιμώρητος σεξισμός, ατελείωτοι βιασμοί και γυναικοκτονίες, τρομοκρατία, πλάτες στους φασίστες. Αυτό είναι το σύστημά τους και η κυβέρνηση που το υπηρετεί, έχει όνομα. Για αυτό απλώνουμε παντού το σύνθημα, "ΜΑΥΡΟ ΣΤΗ ΝΔ".
Φωτεινά παραδείγματα, οι αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας, όλα αυτά τα χρόνια. Αγώνες με σθένος και επιμονή. Ήταν η μόνη εγγύηση, ο μόνος δρόμος για να κλείσουμε τους φασίστες της Χ.Α στη φυλακή, να κρατήσουμε όρθια τη δημόσια υγεία και παιδεία, να σταματήσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις θανάτου, να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Να πετάξουμε τους μπάτσους με τις κλωτσιές από τα πανεπιστήμια, να κρατήσουμε όρθιο τον πολιτισμό και τους ανθρώπους που τον υπηρετούν.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε καθοριστικό και πρωτοπόρο ρόλο σε αυτούς τους αγώνες. Δεν βρέθηκε απλά δίπλα τους. Τους οργάνωσε με όλες τις δυνάμεις της, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στους δρόμους, σε κάθε γειτονιά. Βάζοντας ψηλά τον πήχη, ανοίγοντας τη συζήτηση παντού ότι η σύγκρουση και η ανατροπή του καπιταλισμού είναι η μόνη λύση για να μπουν οι άνθρωποι οριστικά, πάνω από τα κέρδη.
Η ύπαρξη μιας αριστεράς που δεν ονειρεύεται κυβερνητικές λύσεις μέσα στα στενά όρια του συστήματος (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) ή δεν μένει στα μισά του δρόμου όταν οι αγώνες οδηγούνται σε κλιμάκωση και σύγκρουση (βλέπε ΚΚΕ), είναι ζωτικής σημασίας. Για αυτό ψηφίζουμε/ στηρίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ με όλες μας τις δυνάμεις και ζητάμε απ' όλους να δώσουμε αυτή την ωραία μάχη μαζί.
Tόνια Λαχανιώτη, Ντίνος Σεμιτέκολος,
υποψήφιοι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ζάκυνθο
Βόλος
Από τα πρώτα της βήματα, η τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο πυρήνας του ΣΕΚ στο Βόλο έπαιξε ρόλο σε κρίσιμους αγώνες και συνέβαλε στην ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Καταρχάς, δώσαμε τη μάχη να μπουν οι φασίστες στη φυλακή, να τους διώξουμε από όλα τα χωριά της Μαγνησίας, να κλείσουν τα γραφεία τους στην πόλη. Να διεκδικήσουμε ότι οι χρυσαυγίτες δεν θα έχουν χώρο πουθενά και τα προσφυγόπουλα θα μπουν στις πόλεις μας και στα σχολεία μας.
Ήμασταν βασικό κομμάτι του αγώνα κατά της καύσης σκουπιδιών, του νέου εργοστασίου SRF και τώρα της πλωτής μονάδας LNG. Και πάντα προσπαθώντας να συνδέσουμε αυτούς τους αγώνες με τους υπόλοιπους που έδινε η εργατική τάξη κόντρα σε κάθε κυβέρνηση. Και ήταν πάρα πολλοί από τις τεράστιες πανεργατικές των μνημονίων και τον αγώνα της ΕΡΤ Βόλου, μέχρι το νόμο Κατρούγκαλου και τώρα ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ. Με αποκορύφωμα τις τελευταίες τεράστιες πανεργατικές απεργίες για τα Τέμπη όπου είχαμε πρωταγωνιστικό ρόλο ώστε οι φοιτητές, με καταλήψεις, μαζί με τους εργάτες να δώσουν και στο Βόλο μήνυμα ανατροπής αυτής της κυβέρνησης.
Τέλος, σε κάθε μάχη που έδινε το φοιτητικό κίνημα στο Βόλο ήμασταν μπροστά. Από το νόμο Γαβρόγλου, μέχρι την κατάργηση του ασύλου, τις κλειστές σχολές στην καραντίνα, την πανεπιστημιακή αστυνομία. Και με τη στρατηγική που λέει “οι φοιτητές μαζί με τους εργάτες”, με καταλήψεις και απεργίες. Στις 21 Μάη, ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να δυναμώσουμε τους αγώνες της επόμενης μέρας και την αντικαπιταλιστική τους προοπτική!
Δημήτρης Στεφανάκης, Τάσος Τσιούνης,
υποψήφιοι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Μαγνησία
Κατάληψη ΡΕΞ
Τους τελευταίους μήνες ζήσαμε έναν φοβερό ξεσηκωμό στον πολιτισμό. Το ΠΔ85 που υποβάθμισε τα πτυχία των καλλιτεχνών έγινε η αφορμή για να ξεδιπλωθεί μια τεράστια δυναμική. Ξεκινώντας από τους σπουδαστές των δραματικών σχολών ξέσπασε ένα κίνημα διαρκείας, με καταλήψεις σε όλες τις κρατικές σχολές θεάτρου και χορού και αποχές στις ιδιωτικές σχολές, που στη συνέχεια κλιμάκωσε με τις καταλήψεις των εθνικών θεάτρων πανελλαδικά. Στον αγώνα μπήκαν και οι εργαζόμενοι του κλάδου, αυτό ήταν η κατάληψη του Ρεξ και του Ολύμπια, του ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, οι ηθοποιοί κατέβηκαν σε απεργία στα θέατρα αλλά και στην τηλεόραση.
Οι αγωνιστές/τριες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν συμμετείχαν απλά σε αυτό το οργισμένο κίνημα. Έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις για το άπλωμα και την κλιμάκωση των καταλήψεων και των απεργιών. Δώσαμε τη μάχη στο ΣΕΗ για απεργία διαρκείας που έφτασε να την ψηφίζουν εκατοντάδες συνάδελφοι/ισσες κόντρα στις προτάσεις για συμβολικές 24ωρες. Δώσαμε τη μάχη για να συνδεθεί αυτό το κίνημα, όχι μόνο με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στον πολιτισμό, αλλά συνολικά. Κάναμε ένα τις φωνές μας με το κίνημα που ακολούθησε τα Τέμπη για να φύγει η κυβέρνηση των δολοφόνων, επισκεφθήκαμε τα σωματεία του ΟΣΕ, διαδηλώσαμε με τους εργαζόμενους των νοσοκομείων, απλώσαμε τις καταλήψεις σε σχολές των ΑΕΙ, συμμετείχαμε στο αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 18 Μάρτη, και βέβαια στην πανεργατική απεργία τη μέρα της Γυναίκας στις 8 Μάρτη.
Ήταν τεράστιος ο κόσμος που τα έκανε όλα αυτά πράξη, πολλοί/ές από αυτούς για πρώτη φορά και τεράστια η ριζοσπαστικοποίηση που γεννήθηκε. Στις καταλήψεις όπως στο Ρεξ και το Τσίλλερ, ανακαλύψαμε τι σημαίνει να διαχειρίζεσαι το χώρο σου, όχι μόνο σαν μέσο αγώνα αλλά και σαν χώρο πάνω στο οποίο μπορούμε οι ίδιοι οι εργάτες/τριες της τέχνης να συζητάμε και να διαμορφώνουμε τι θέατρο θέλουμε, ένα ψήγμα εργατικού ελέγχου στο χώρο των τεχνών. Αυτή είναι η προοπτική που θέλουμε για όλη την κοινωνία και γι’ αυτήν την προοπτική θα συνεχίσουμε να παλεύουμε και την επομένη των εκλογών.
Αλεξάνδρα Μαρτίνη,
υποψήφια με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Βόρειο Τομέα Αθήνας