Από τον Μαρξισμό 2023 του DSiP στην Τουρκία
Οι προεδρικές εκλογές την Κυριακή 14 Μάη στην Τουρκία δεν έβγαλαν νικητή. Κανείς από τους υποψηφίους δεν συγκέντρωσε το 50% των ψήφων. Ο Ερντογάν, ο απερχόμενος πρόεδρος πήρε 49,36% και ο Κιλιντσντάρογλου, ο κύριος αντίπαλός του, πήρε το 45,36%. Ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών θα γίνει σε δυο βδομάδες.
Η ήττα του Ερντογάν και η ενίσχυση της Αριστεράς στην Τουρκία θα είναι δύναμη για τον κοινό αγώνα της εργατικής τάξης στις δυο πλευρές του Αιγαίου. Σε δυο βδομάδες να πανηγυρίζουμε μαζί το μαύρισμα και του Μητσοτάκη και του Ερντογάν και να οργανώνουμε τις μάχες μας που θα ανοίξουν το δρόμο για την εργατική εναλλακτική στο χρεοκοπημένο σύστημα. Το σύνθημα «Άγκυρα-Αθήνα-Λευκωσία, εχθρός μας το κεφάλαιο και η στρατοκρατία», είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Στις περιοχές που προηγείται ο Κιλιντσντάρογλου, δηλαδή στα παράλια και τις μεγάλες πόλεις είναι συγκεντρωμένη η οργανωμένη εργατική τάξη. Επίσης, ο Κιλιντσντάρογλου έχει μεγάλο προβάδισμα στις περιοχές των Κούρδων. Στο Ντιγιάρμπακιρ για παράδειγμα, το προπύργιο του HDP (της συμμαχίας του κουρδικού κινήματος με την Αριστερά) το ποσοστό του έφτασε το 72%!
Αυτά τα αποτελέσματα δικαιώνουν την επιλογή του DSiP, του αδελφού κόμματος του ΣΕΚ στην Τουρκία, να καλέσει σε «μαύρισμα» του Ερντογάν και της κυβέρνησής του με κριτική ψήφο στον Κιλιντσντάρογλου. Η διακήρυξή του πριν τις εκλογές τόνιζε:
«Λέμε ‘Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει’, ενωμένοι γύρω από τη δημοκρατία και τις ελευθερίες ενάντια στις καταπιεστικές, τυραννικές και λεηλατικές πρακτικές της κυβέρνησης! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα ψηφίσουμε τον Κεμάλ Κιλιντσντάρογλου στις προεδρικές εκλογές. Όχι ψήφο στους ρατσιστές, τους εθνικιστές και όσους χρησιμοποιούν ρητορική μίσους κατά των μειονοτήτων! Καλούμε όλους/ες να αντιταχθούν στον αποκλεισμό του HDP στις βουλευτικές εκλογές, να ψηφίσουν το Κόμμα της Πράσινης Αριστεράς και να αγωνιστούμε για όλα τα ζωτικά μας αιτήματα στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα σχολεία και να οικοδομήσουμε μαζί μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση».
To DSIP τονίζει στην ανακοίνωση που έβγαλε για το εκλογικό αποτέλεσμα ότι όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί λειτούργησαν υπέρ του Ερντογάν κατά την προεκλογική περίοδο. Ο στρατός, η αστυνομία, το χρήμα των κρατικών ταμείων στήριξαν την εκστρατεία του και παρόλα αυτά δεν κέρδισε. Για παράδειγμα, στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν παράλληλα με τις προεδρικές, το ΑΚΡ πήρε 35%, το χαμηλότερο ποσοστό από το 2012.
Το DSIP λέει: «Στην πραγματικότητα, το ΑΚΡ είναι ο πραγματικός χαμένος αυτών των εκλογών». Και κάνει κριτική στην αξιωματική αντιπολίτευση της Εθνικής Συμμαχίας, γνωστής και ως «Το τραπέζι των 6»:
«Το πραγματικό πρόβλημα για το ‘Τραπέζι των 6’ είναι ότι, καθώς ήταν εκπρόσωποι ενός άλλου μπλοκ της τουρκικής άρχουσας τάξης, δεν ενδιαφέρθηκαν πολύ για τα πραγματικά προβλήματα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων, αντίθετα προσπάθησαν να χτίσουν μια δεξιά αντιπολίτευση σε μια δεξιά κυβέρνηση, νοσταλγώντας την ‘παλιά Τουρκία’ κάτω από τη μάσκα του ‘ενισχυμένου κοινοβουλευτικού καθεστώτος’ και αποφεύγοντας όλα τα ζητήματα των αγώνων για να τα μεταθέσουν όλα στην κάλπη. Αυτοί ήταν οι βασικοί λόγοι για την αποτυχία της στρατηγικής τους.
Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν πρότεινε το κίνημα ως απάντηση στην καταστροφική οικονομική κρίση, αλλά συμβούλευε όλους να περιμένουν τις εκλογές. Όταν αποκαλύφθηκε η διαφθορά, πάλι πρόβαλαν τις εκλογές ως λύση του προβλήματος.
Δεν διοργάνωσαν μεγάλες συγκεντρώσεις ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης μετά την καταστροφή από τον σεισμό, αλλά αντίθετα ανέβαλαν το ζήτημα αυτό στις εκλογές. Δεν δήλωσαν ότι θα κάνουν τα αφεντικά να πληρώσουν για την κρίση. Ούτε υπερασπίστηκαν ανοιχτά μια ειρηνική λύση στο κουρδικό ζήτημα ούτε μπόρεσαν να προσφέρουν πιο προοδευτική πολιτική για τους πρόσφυγες σε σχέση με την κυβέρνηση».
Το DSIP καλεί όλες τις δυνάμεις να πολεμήσουν το ρατσισμό, το σεξισμό και το κεφάλαιο. «Δεν υπάρχει περιθώριο για απαισιοδοξία πριν από τον δεύτερο γύρο, πρέπει να σταθούμε όρθιοι/ες και να παλέψουμε!»
Όχι στους κήρυκες του μίσους και του πολέμου
Οι επίσημες και «ημιεπίσημες» τοποθετήσεις είναι συγκρατημένες αλλά το μήνυμα είναι σαφές: όποιος και να κερδίσει τις εκλογές στη γειτονική χώρα, απέναντί μας θα έχουμε έναν εχθρό.
Ο Παπαχελάς έγραφε για παράδειγμα στην Καθημερινή: «Ερντογάν ή Κιλιντσντάρογλου λοιπόν, αν σκεπτόμαστε αμιγώς ελληνικά; Ερντογάν για ένα λόγο, όσο κυνικό και αν ακούγεται για όσους νιώθουμε την αγωνία πολλών φίλων Τούρκων που ασφυκτιούν τα τελευταία χρόνια. Αν εκλεγεί ο Κιλιτσντάρογλου, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θα δείξουν απέναντί του πολύ μεγάλη ανοχή στα πάντα. Το κάνουν με τον Ερντογάν όταν τους προκαλεί σε σχέση με τη Ρωσία ή άλλα κρίσιμα θέματα. Σκεφθείτε αν χάσει πώς θα αντιμετωπίζουν την Τουρκία, όσο και αν προκαλεί».
Αυτή η φράση «αν σκεφτόμαστε αμιγώς ελληνικά» είναι ανατριχιαστική, παραπέμπει στη φρασεολογία της ΕΡΕ για τους πολίτες «εγνωσμένων εθνικών φρονημάτων». Κάτω από τις περίτεχνες εκφράσεις για τη διπλωματική οδό και για τους «φίλους Τούρκους» αναδύεται η συστηματική σοβινιστική προπαγάνδα της άρχουσας τάξης που μας καλεί σε εθνική συστράτευση απέναντι στον «προαιώνιο εχθρό» που είναι ίδιος και απαράλλαχτος από το 1821 μέχρι σήμερα.
Μαζί με τον εθνικισμό πάει και η ρατσιστική, ισλαμοφοβική προπαγάνδα. Σε αυτό το επίπεδο ρεσιτάλ χυδαιότητας, δίνει ο Πρετεντέρης -φυσικά, ποιος άλλος- από το Βήμα: «Η Τουρκία δεν είναι Δύση, ούτε φυσικά Ευρώπη. Το ξέραμε. Δεν ανήκει στη σφαίρα των δημοκρατικών χωρών. Το είχαμε καταλάβει… Η Παναγία η Γκέισα να βάλει το χέρι της για να γλιτώσουν οι άνθρωποι τα χειρότερα κι ας έχουμε να κάνουμε με μουσουλμάνους…Διότι οι Τούρκοι μπορεί ενδεχομένως να εκλέξουν μια νέα κυβέρνηση. Αποκλείεται όμως να εκλέξουν μια άλλη Τουρκία».
Αυτές οι «αναλύσεις» δεν αξίζουν δεκάρα. Αγνοούν την ιστορία και την παλιότερη και την πολύ πρόσφατη. Οι «καθυστερημένοι» χωριάτες και εργάτες της Τουρκίας πολέμησαν ενάντια στους ιμπεριαλιστές νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου που είχαν μαριονέτα τους τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη. Οι ιμάμηδες του Σουλτάνου αφόριζαν τους επαναστάτες του Κεμάλ αλλά ο απλός κόσμος τον ανέτρεψε, μαζί με το Χαλιφάτο, τους μπέηδες και τους τσιφλικάδες. Έτσι ιδρύθηκε η Τουρκική Δημοκρατία το 1923.
Απέναντι στα τανκς
Τον Ιούλη του 2016 οι στρατηγοί έκαναν απόπειρα πραξικοπήματος. Κι όπως έγραφε ο Ρόνι Μαργκούλις στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω: «Το βράδυ της 15 Ιούλη ο λαός βγήκε στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, ιδιαίτερα στην Ιστανμπούλ και στην Άγκυρα. Βγήκαν κατά χιλιάδες για να εμποδίσουν τους στρατιωτικούς να ανατρέψουν την κυβέρνηση και να πάρουν την εξουσία. Στην Ιστανμπούλ έτρεξαν στη γέφυρα στο Βόσπορο που είχαν κλείσει οι στρατιωτικοί, έτρεξαν στο αεροδρόμιο που είχε καταληφθεί από τον στρατό, και συγκεντρώνονταν στην Πλατεία Ταξίμ στο κέντρο της πόλης. Παντού έβαλαν τις φωνές στους φαντάρους, στάθηκαν μπροστά σε τανκς και ανέβηκαν πάνω τους, αντιμετώπισαν πυροβολισμούς και δεν υποχώρησαν». Τη δημοκρατία απέναντι στα τανκς την υπεράσπισαν αυτοί οι «καθυστερημένοι μουσουλμάνοι» όχι οι Πρετεντέρηδες αυτού του κόσμου.
Η άρχουσα τάξη μας καλεί να σκεφτούμε «αμιγώς ελληνικά», για τα συμφέροντά της. Το ζήτημα που την απασχολεί είναι μήπως και η αντίπαλη άρχουσα τάξη πάρει πόντους στον ανταγωνισμό για το ποια θα γίνει το κεφαλοχώρι του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Κι απ’ αυτή τη σκοπιά οι εκπρόσωποί της λένε ότι καλύτερα να κερδίσει ο Ερντογάν μιας κι ο αντίπαλός του έχει καλύτερες σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Όμως, για την Αριστερά εδώ το κριτήριο πρέπει να είναι διαφορετικό, ταξικό: ποιο αποτέλεσμα θα δυναμώσει τα αδέλφια μας, την εργατική τάξη της Τουρκίας.