«Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ». Με αυτά τα λόγια το μεσημέρι της Τρίτης 11 Ιουνίου 2013, ο Σίμος Κεδίκογλου, κυβερνητικός εκπρόσωπος στην κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, ανακοίνωνε το «Μαύρο», δηλαδή την απόλυση δυόμιση χιλιάδων εργαζομένων και το κλείσιμο τριών τηλεοπτικών καναλιών και 19 ραδιοφωνικών σταθμών σε όλη τη χώρα. Στους διαδρόμους του Ραδιομεγάρου η φήμη για την απόφαση της κυβέρνησης κυκλοφορούσε ώρες πριν το διάγγελμα. Στόμα με στόμα καλέστηκε συνέλευση στην αίθουσα σύνταξης και μέσα σε ελάχιστο χρόνο αποφασίστηκε ομόφωνα η κατάληψη της ΕΡΤ και η συνέχιση της λειτουργίας της στα χέρια των εργαζομένων. Ο καθένας και η καθεμιά γύρισαν ξανά στα πόστα τους, αυτή τη φορά χωρίς διευθυντές και υπουργούς πάνω από το κεφάλι τους. Όταν έφτασε η ώρα του φημολογούμενου διαγγέλματος, η ανακοίνωση του Κεδίκογλου μεταδόθηκε στον αέρα που έλεγχαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ.
Εκείνη την ημέρα ξεκίναγε ένας αγώνας που για δυο χρόνια έγινε παράδειγμα για όλη την εργατική τάξη. Απέδειξε ότι ο εργατικός έλεγχος δεν είναι ένα μακρινό παράδειγμα στα βιβλία της μαρξιστικής θεωρίας αλλά πραγματική εναλλακτική στις σημερινές επιθέσεις κυβέρνησης κι αφεντικών.
Η απόφαση για κατάληψη δεν έπεσε από τον ουρανό. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ όλο το προηγούμενο διάστημα μέχρι και τις 11/6/13 βρίσκονταν σε απεργιακό αναβρασμό. Για να μην απολυθούν οι συμβασιούχοι, για να μην περάσουν τα σχέδια συρρίκνωσης της ΕΡΤ, για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα, για υπογραφή ΣΣΕ, για να αποκρουστούν επιθέσεις λογοκρισίας κλπ. Μέσα σε αυτές τις κινητοποιήσεις η συζήτηση για κλιμάκωση με απεργίες διαρκείας, καταλήψεις και απεργιακά δελτία –στο δρόμο που είχαν χαράξει οι απεργοί του Άλτερ και της Ελευθεροτυπίας– άνοιγε συνεχώς. Στο κέντρο αυτών των προτάσεων ήταν εργαζόμενοι από την επαναστατική αριστερά και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Χαρακτηριστικά τα όσα πρότεινε η Πρωτοβουλία Εργαζομένων ΕΡΤ ήδη από το 2011:
«Απεργία Διαρκείας σε όλη την ΕΡΤ από αύριο... Συγκρότηση απεργιακού ταμείου για την ενίσχυση των πιο αδύναμων οικονομικά συνάδελφων για να αντέξουν ένα μακρύ αγώνα. Απεργιακές περιφρουρήσεις καθημερινά... Κατάληψη των εγκαταστάσεων στην Κατεχάκη για να επιβάλουμε ότι η ΕΤ1 δεν θα κλείσει όσες αποφάσεις και αν παίρνουν στη Bουλή. Να συνεδριάσει άμεσα το διασωματειακό των ΜΜΕ για να αποφασίσει απεργία σε όλα τα ΜΜΕ... Με ευθύνη της Ομοσπονδίας και της επιτροπής αγώνα των δημοσιογράφων, να βγαίνει απεργιακό δελτίο ειδήσεων για όλες τις ημέρες της απεργίας. Να μετατρέψουμε την ΕΡΤ σε αυτό που θέλει πραγματικά ο αγωνιζόμενος κόσμος της δουλειάς, ένα κανάλι που να μην αναπαράγει τα ψέματα των υπουργών και της κυβέρνησης, αλλά αντίθετα να προβάλλει τους κλάδους που αγωνίζονται και παλεύουν».
Γενική απεργία
Όλα αυτά από την 11η Ιούνη 2013 κι έπειτα, βήμα προς βήμα, έγιναν πράξη. Οι εργαζόμενοι απηύθυναν κάλεσμα και σε ελάχιστη ώρα μετά την ανακοίνωση του «Μαύρου» το προαύλιο του Ραδιομεγάρου είχε πλημμυρίσει με κόσμο που έσπευσε να συμπαρασταθεί. Το ίδιο έγινε και στους περιφερειακούς σταθμούς σε όλη τη χώρα. Η τεράστια συμπαράσταση ανάγκασε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να καλέσουν γενική απεργία δυο μέρες μετά, στις 13/6/13. Εκείνη την ημέρα η εικόνα των δεκάδων χιλιάδων απεργών στη Λεωφόρο Μεσογείων στην Αγία Παρασκευή δεν είχε προηγούμενο. Ταυτόχρονα ξέσπασε απεργία διαρκείας σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η οποία κράτησε σχεδόν μια βδομάδα. Ουσιαστικά η μόνη ενημέρωση που υπήρχε στη χώρα ήταν αυτή που παρήγαγε το “κατειλημμένο εργοστάσιο” της ΕΡΤ και η απεργιακή εφημερίδα που εξέδωσαν τα συνδικάτα, η Αδέσμευτη Γνώμη.
Πριν συμπληρωθεί μια εβδομάδα αγώνα, ο Κουβέλης ανακοίνωσε την αποχώρηση του κόμματός του από το κυβερνητικό σχήμα. Η πρώτη κρίση στην κυβέρνηση ήταν γεγονός. Η συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ είχε μέχρι τότε το προφίλ της ευρείας συναίνεσης. Η εφαρμογή των μνημονιακών επιθέσεων βασιζόταν σε μια κυβέρνηση 179 βουλευτών, που ξεκίναγε από το παραδοσιακό κόμμα της Δεξιάς -με την ακροδεξιά τάση του Σαμαρά στην ηγεσία του- είχε μαζί του το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου κι έφτανε μέχρι τη Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη που λίγο πριν είχε φύγει από το ΣΥΡΙΖΑ. Η διετία των πρώτων μνημονιακών χρόνων, της αστάθειας και των μεγάλων εργατικών αγώνων έμοιαζε να έχει ξεπεραστεί. Η επιστράτευση της απεργίας διαρκείας των εργαζομένων στο Μετρό, τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς (επιστράτευση που έσπασαν την ημέρα της απεργίας συμπαράστασης στην ΕΡΤ), ήθελε να στείλει μήνυμα ότι υπήρχε μια κυβέρνηση οδοστρωτήρας που δεν θα σκάλωνε στην εργατική αντίσταση. Κι όμως, υπολόγιζαν χωρίς την αντίσταση των εργαζόμενων της ΕΡΤ και των συμπαραστατών τους.
Φάρος
Η κατάληψη του Ραδιομεγάρου και των περιφερειακών ραδιοσταθμών αμέσως έγινε φάρος για κάθε κλάδο εργαζομένων που ήθελε να αντισταθεί στις επιθέσεις. Στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ γίνονταν καθημερινές συσκέψεις συντονισμού από ομοσπονδίες και συλλογικότητες εργαζομένων. Ο Μητσοτάκης ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης είχε βάλει στόχο την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων από το δημόσιο. Με κέντρο τον αγώνα της ΕΡΤ συγκροτήθηκε ένα μεγάλο απεργιακό κίνημα αντίστασης στις απολύσεις που περιελάμβανε τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, τους σχολικούς φύλακες, τους εκπαιδευτικούς, τους διοικητικούς των πανεπιστημίων. Το μέτωπο επεκτάθηκε σε κομμάτια του ιδιωτικού τομέα όπως την Κόκα Κόλα στη Θεσσαλονίκη, τα Τσιμέντα Χαλκίδας, τον Κατσέλη κ.α..
Ταυτόχρονα στο προαύλιο του κατειλημμένου Ραδιομεγάρου κάθε βράδυ ο κόσμος του Πολιτισμού πρόσφερε αφιλοκερδώς την Τέχνη του στο «μεγαλύτερο συναυλιακό φεστιβάλ διαρκείας» όπως το χαρακτήριζαν οι ίδιοι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι. Σκηνοθέτες και κινηματογραφιστές πρόσφεραν τις ταινίες τους, αλλά και τις κάμερές τους προκειμένου να γίνεται ρεπορτάζ. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είχαν «ανοίξει τα μικρόφωνα στην κοινωνία» προσφέροντας φωνή σε όλους όσους δεν την είχαν μέχρι τότε. Για πρώτη φορά η εργατική τάξη, οι απεργοί, το αντιφασιστικό κι αντιρατσιστικό κίνημα, οι μετανάστες, η νεολαία είχαν βήμα και προτεραιότητα στον μεγαλύτερο ραδιοτηλεοπτικό φορέα της χώρας. Κι αυτό επιστρεφόταν σε συμπαράσταση. Με την αδιάλειπτη παρουσία στην κατάληψη που έδινε κουράγιο και λειτουργούσε σαν ασπίδα, αλλά και με την οικονομική ενίσχυση του απεργιακού ταμείου.
Το απεργιακό ταμείο, ξεκίνησε σαν απαίτηση του πιο ριζοσπαστικού κομματιού εντός των εργαζομένων κι έγινε μαζική απαίτηση στις συνελεύσεις. Γρήγορα σε συνέλευση της ΠΟΣΠΕΡΤ αποφασίστηκε η υλοποίησή του. Δεν ήταν μόνο η άμεση ανάγκη για οικονομική βοήθεια στον αγώνα. Το άνοιγμα απεργιακού ταμείου, τα κουπόνια, τα μπλουζάκια της ΕΡΤ, οι ενισχύσεις από άλλα σωματεία κι ομοσπονδίες, έδωσαν τη δυνατότητα σε εργαζόμενους και αλληλέγγυους να ανοιχτούν προς τα έξω. Να λάβουν ακόμα μεγαλύτερη συμπαράσταση, να συζητήσουν με τον κόσμο και να διαλύσουν όλες τις συκοφαντίες της κυβέρνησης και να δημιουργήσουν ένα ακόμα απτό παράδειγμα για ένα ζήτημα που προκύπτει ξανά και ξανά μέσα στο εργατικό κίνημα. Ταυτόχρονα ένα μεγάλο κύμα εκδηλώσεων συμπαράστασης οργανώθηκε σε όλη τη χώρα, συσπειρώνοντας εκατοντάδες κόσμου. Δεκάδες από αυτές οργανώθηκαν με πρωτοβουλία της Εργατικής Αλληλεγγύης και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά κι από σωματεία εργαζομένων που φώναζαν κάποιον αγωνιζόμενο της ΕΡΤ να μιλήσει για τον αγώνα, να πάρει συμπαράσταση και να μεταδώσει έμπνευση.
Ένας αγώνας που τσάκισε τους Σαμαροβενιζέλους
Κανένας αγώνας μικρός ή μεγάλος –πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα μεγαθήριο όπως η ΕΡΤ- δεν ξεδιπλώνεται χωρίς εμπόδια και πιέσεις που βάζει η αντίπαλη μεριά. Η συμπαράσταση της εργατικής τάξης, η επιμονή μεγάλων κομματιών αγωνιζόμενων εργαζομένων, η συμβολή της επαναστατικής αριστεράς στα σταυροδρόμια που προέκυψαν, αλλά κι ένα δυνατό συνδικάτο όπως η ΠΟΣΠΕΡΤ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Όλη τη διετία μέχρι την επίσημη επαναλειτουργία της ΕΡΤ και την επαναπρόσληψη των εργαζομένων, η μάχη ανάμεσα στους εργαζόμενους και την κυβέρνηση θύμιζε σκληρό μπρα ντε φερ. Με τον εργατικό έλεγχο τα εμπόδια ξεπερνιόνταν το ένα μετά το άλλο.
Η κυβέρνηση αρχικά προσπάθησε να εμποδίσει την εκπομπή του σήματος με τους εργαζόμενους να δίνουν μάχη και να την κερδίζουν: «Tο πρωί της Τρίτης 11/6 -και πριν ακόμα ο Κεδίκογλου ανακοινώσει το κλείσιμο της ΕΡΤ- τα ΜΑΤ ήταν ήδη στις κεραίες στον Υμηττό και την Πάρνηθα, στην οποία δεν δίστασαν να βγάλουν και πιστόλι, όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι» έγραφε η Εργατική Αλληλεγγύη στις 19/6/13. «Απέναντί τους βρήκαν το οργανωμένο και αποφασισμένο δίκτυο των τεχνικών της ΕΡΤ και την τεράστια συμπαράσταση όλων των εργαζόμενων. Άμεσα οι τεχνικοί άρχισαν να σηκώνουν με την παλιά αναλογική μορφή το σήμα της ΕΡΤ με αποτέλεσμα μέχρι το Σάββατο το βράδυ όλη σχεδόν η χώρα να βλέπει ξανά ΕΡΤ. Ταυτόχρονα σε συνεργασία με τον 902, με τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς αλλά και με εκατοντάδες διαδικτυακές συνδέσεις η ΕΡΤ κατάφερε να γίνει το κανάλι με την μεγαλύτερη ακροαματικότητα».
Στη συνέχεια οι Σαμαροβενιζέλοι επένδυσαν στην απεργοσπασία. Ανακοίνωσαν την ίδρυση νέου τηλεοπτικού καναλιού, τη ΔΤ (που λίγο αργότερα μετονόμασαν ΝΕΡΙΤ). Παρά τις οικονομικές πιέσεις που έμπαιναν, δεν κατάφερε να τραβήξει παρά ένα μικρό ποσοστό εργαζομένων. Η κατειλημμένη ΕΡΤ συνέχισε να έχει τη μαζική αποδοχή σε αντίθεση με τη ΝΕΡΙΤ που ποτέ δεν νομιμοποιήθηκε στη συνείδηση της κοινωνίας. Η καμπάνια συμπαράστασης με τις εκδηλώσεις και την ενίσχυση του απεργιακού ταμείου ήταν καθοριστικής σημασίας.
Οι πιέσεις που έβαλε το βαθύ θέρος τον Αύγουστο του 2013, με την απομαζικοποίηση των συγκεντρώσεων έξω από το Ραδιομέγαρο άνοιξαν ξανά τις συζητήσεις για τη συνέχεια. Αλλά και πάλι αντί για την παραίτηση κυριάρχησε η επιμονή. Μπήκε στόχος η επιστροφή του κόσμου με μια μεγάλη συναυλία στον εορτασμό των 3 μηνών από την έναρξη του αγώνα. «Συναυλία της χρονιάς» την ονόμαζαν και τέτοια αποδείχτηκε γεμίζοντας ξανά τους αγωνιστές/ριες με πίστη κι αισιοδοξία.
Οι φήμες για επίθεση της αστυνομίας κι εκκένωση της κατάληψης είχαν αρχίσει να πυκνώνουν καθώς είχε μπει το φθινόπωρο του 2013. Στις 6 Νοέμβρη είχε κηρυχθεί πανεργατική απεργία, η οποία έγινε με επιτυχία παρά την καταρρακτώδη βροχή. Τα ΜΑΤ μπήκαν στο Ραδιομέγαρο το επόμενο ξημέρωμα. Η εισβολή των ΜΑΤ ξεσήκωσε οργή. Άμεσα την ίδια μέρα το ένα μετά το άλλο σωματεία εργαζομένων κήρυσσαν στάση εργασίας και ανέβαιναν στην Αγία Παρασκευή. Μέχρι αργά το βράδυ χιλιάδες διαδήλωναν στη λεωφόρο Μεσογείων μπροστά στα παρατεταγμένα ΜΑΤ, έξω από το -κατειλημμένο από τους μπάτσους πλέον- Ραδιομέγαρο. Το δελτίο ειδήσεων που βγήκε από το πεζοδρόμιο με φόντο τους μπάτσους το παρακολούθησαν εκατομμύρια κι έγραψε ιστορία. Τα δελτία από το πεζοδρόμιο συνεχίστηκαν για τρεις ακόμα μέρες, με την περιφρούρηση που παρείχαν πολλές εκατοντάδες που συγκεντρώνονταν και αντιμετώπιζαν ξανά και ξανά τη βία της αστυνομίας που δεν κατάφερνε να τους διαλύσει.
Συντονισμός
Ο Σαμαράς πίστευε ότι με την εισβολή των ΜΑΤ θα μπορούσε να ξεφύγει από το αδιέξοδο. Και ταυτόχρονα να καταστείλει μια εστία αντίστασης με τη δύναμη που μπορεί να έχει ένα ΜΜΕ και μάλιστα του μεγέθους της ΕΡΤ, με όλη την επιρροή που μπορεί να ασκεί στο εργατικό κίνημα με το παράδειγμά της. Ο αγώνας της ΕΡΤ βρέθηκε ίσως στο κρισιμότερο σταυροδρόμι του διετούς αγώνα. Την επόμενη ημέρα από την εισβολή, με πρωτοβουλία της ΠΟΣΠΕΡΤ και των απεργών διοικητικών από τα ΑΕΙ, πραγματοποιείται μαζική συνέλευση συνδικαλιστών από δεκάδες σωματεία που συγκροτούν το Συντονισμό Ενάντια στα Κλεισίματα και τις Διαθεσιμότητες, πρόγονος του σημερινού Συντονισμού Εργατικής Αντίστασης. Κοινός τόπος ήταν η ανάγκη για πανεργατική απεργιακή απάντηση στην νέα αυτή επίθεση. Πρώτη πράξη του Συντονισμού ήταν η οργάνωση διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας με σύνθημα “Συνεχίζουμε” στις 14 Νοεμβρίου. Η διαδήλωση έφτασε να μετατραπεί σε πανδημοσιοϋπαλληλική στάση εργασίας με τη συμμετοχή χιλιάδων εργαζομένων, της ΕΡΤ αλλά και πολλών ακόμα χώρων. Εκείνες τις μέρες ξεκίναγε και το τριήμερο του Πολυτεχνείου όπου οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έστησαν το δικό τους ραδιοσταθμό και αποτέλεσαν κι ένα από τα πιο σημαντικά μπλοκ της διαδήλωσης.
Παρόλα αυτά η συζήτηση για το τί μέλει γενέσθαι μετά την απώλεια του Ραδιομεγάρου δεν σταμάτησε με τις διαδηλώσεις που ακολούθησαν μετά την εισβολή. Διαμορφώθηκαν δύο προτάσεις. Η μία -υποστηριζόμενη από συνδικαλιστές/ριες που πρόσκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ- θεωρούσε ολέθριας σημασίας το χτύπημα της κυβέρνησης με την εισβολή των ΜΑΤ που ουσιαστικά έβαζε τέλος στον αγώνα όπως ξεδιπλωνόταν μέχρι τότε και πρότεινε τη δημιουργία μιας ΚΟΙΝΣΕΠ στα πρότυπα της Εφημερίδας των Συντακτών, με τη συμμετοχή ενός μικρού αριθμού εργαζομένων.
Η άλλη πρότεινε τη συνέχεια του αγώνα με το στήσιμο ραδιοσταθμού (ίσως και τηλεοπτικού) ακόμα κι έξω από το Ραδιομέγαρο, τη στήριξη των περιφερειακών σταθμών και της ΕΡΤ3 και τη διαρκή κινηματική διεκδίκηση στο δρόμο, σε συντονισμό με τα άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια εργαζομένων. Μετά από μια τριήμερη θυελλώδη συνέλευση επικράτησε η δεύτερη πρόταση, που στήριζε τη συνέχιση του αγώνα της ΕΡΤ παρά τις δυσκολίες. Με αυτή την προοπτική συντάχθηκαν η ΠΟΣΠΕΡΤ, η “Εργατική Αλληλεγγύη εργαζομένων της ΕΡΤ”, πολύ μεγάλο κομμάτι εργαζομένων της Αθήνας και η συντριπτική πλειοψηφία των περιφερειακών σταθμών της ΕΡΑ. Λίγο καιρό μετά, ακριβώς απέναντι από το Ραδιομέγαρο, έβγαινε στον αέρα η φωνή της EΡTopen, του νέου ραδιοσταθμού που φτιάχτηκε από την ΠΟΣΠΕΡΤ. Δεκάδες εργαζόμενοι από την Αθήνα (ακόμα κι αν είχαν στηρίξει την πρώτη πρόταση) συνέχισαν να εργάζονται ταξιδεύοντας σε όλη τη χώρα για να ενισχύσουν τη λειτουργία των υπόλοιπων σταθμών.
Είχε ξεπεραστεί ένα ακόμα εμπόδιο, ίσως το μεγαλύτερο που προσπάθησε να βάλει η κυβέρνηση. Ο χρόνος της ήταν μετρημένος. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και το μέτωπο που είχαν συγκροτήσει γύρω τους θα συνέχιζε καθ’ όλη τη διάρκεια της επόμενης χρονιάς. Το τέλος του 2014 έφερε και το τέλος της κυβέρνησης των Σαμαροβενιζέλων. Τεχνικά θα εκφραζόταν μέσα στη Βουλή με την αποτυχία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Αλλά στην πραγματικότητα η κυβέρνηση έπεφτε χάρη σε αυτούς που την ίδια ώρα πραγματοποιούσαν μια πανηγυρική διαδήλωση στο Σύνταγμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ της έδωσε ...Ταγματάρχη
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκλεγόταν λίγες μέρες μετά, στις 25 Ιανουαρίου του 2015 και θα σχημάτιζε κυβέρνηση μαζί με τους ΑΝΕΛ. Εκείνο το βράδυ στα γραφεία της ΕRTopen το κλίμα ήταν πανηγυρικό. Το ίδιο και στην κατασκήνωση των απολυμένων καθαριστριών του Υπ. Οικονομικών στο Σύνταγμα. Αλλά ένα πράγμα ήταν ξεκάθαρο: δεν αρκούσαν οι υποσχέσεις του Τσίπρα για ξανάνοιγμα της ΕΡΤ κι επιστροφή των απολυμένων στις δουλειές τους. Ο αγώνας έπρεπε να συνεχιστεί μέχρι να γίνουν πράξη.
Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ξαναμπήκαν στο Ραδιομέγαρο με υψωμένες γροθιές, οργανωμένα, συλλογικά και με δική τους απόφαση στις 11 Μάη 2015, ένα μήνα πριν την ημέρα που είχε οριστεί από την κυβέρνηση ως ημέρα επαναλειτουργίας της ΕΡΤ (ανήμερα της συμπλήρωσης 2 χρόνων από το Μαύρο). Το ίδιο βράδυ οι καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες και οι εκπαιδευτικοί που είχαν μπει σε διαθεσιμότητα έστηναν ένα μεγάλο γλέντι στην κατασκήνωσή τους στην Καραγιώργη Σερβίας για την επιστροφή στις δουλειές τους. Πήρε έξι ολόκληρους μήνες από την εκλογή του Τσίπρα μέχρι να νικήσουν αυτοί οι αγώνες. Μέχρι τότε οι καταλήψεις, η αυτοδιαχείριση και οι συγκεντρώσεις έξω από το Ραδιομέγαρο συνεχίστηκαν.
Εμπειρία
Ήταν άλλωστε ανοιχτοί οι όροι με τους οποίους θα επαναλειτουργούσε επίσημα η ΕΡΤ. Η επιστροφή στη δουλειά ήταν σίγουρα μια πρώτη μεγάλη νίκη. Δεν είναι λίγο δυόμιση χιλιάδες εργαζόμενοι να ξαναπαίρνουν το μισθό τους μετά από δυο χρόνια. Αλλά τα δυο χρόνια αυτοδιαχείρισης είχαν γεμίσει εμπειρία τους εργαζόμενους. Το ίδιο κι όλος ο κόσμος που είχε δει τι σημαίνει να λειτουργεί ένας μιντιακός κολοσσός στα χέρια των εργαζομένων του. Αυτή την ΕΡΤ ήθελαν και για τη συνέχεια. Ήταν ίσως ο μόνος στόχος που δεν κερδήθηκε σε αυτή τη διετία.
Ήδη από τις προγραμματικές δηλώσεις, η κυβερνητική εξαγγελία για επαναλειτουργία της ΕΡΤ από «μηδενική βάση» ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις ανάμεσα στους αγωνιζόμενους της ΕΡΤ. «Δεν υπάρχει μηδενική βάση» λέγανε, «αλλά οι κατακτήσεις του δίχρονου αγώνα». Τελικά το νομοσχέδιο επαναλειτουργίας της ΕΡΤ που θα κατατεθεί τον Μάρτιο ήταν «ακόμη πιο πίσω και από την αρχική τοποθέτηση ότι η ΕΡΤ θα ανοίξει από μηδενική βάση». Οι εργαζόμενοι συνέταξαν σε κείμενο «Ποια ΕΡΤ θέλουμε» αλλά αγνοήθηκε. Αντί για αυτοδιαχείριση, ήρθαν οι υπερεξουσίες στον διευθύνοντα σύμβουλο, η τοποθέτηση απεργοσπαστών σε σημαντικές θέσεις («για να μην κυριαρχήσει ο ρεβανσισμός») ενώ και η ίδια η επιλογή του Λ. Ταγματάρχη ως διευθύνοντα συμβούλου, με παρελθόν σύγκρουσης με τους εργαζόμενους, συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις.
Ακόμα και στις 11 Ιούνη 2015, ημέρα επίσημης επαναλειτουργίας της ΕΡΤ κι επαναπρόσληψης για τους χιλιάδες απολυμένους, η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση ήταν ανοιχτή. Από τη μια η φιέστα που είχε στήσει στο Ραδιομέγαρο ο Τσίπρας. Από την άλλη η συγκέντρωση του Συντονισμού και των συνδικάτων για «ΕΡΤ ανοιχτή χωρίς κυβερνητικούς Ταγματάρχες».
Αν σήμερα πολλοί βλέπουν την ΕΡΤ ως φερέφωνο του Μητσοτάκη θα πρέπει να αναζητήσουν τις αιτίες στο ξήλωμα των κατακτήσεων του αγώνα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και αυτή που ακολούθησε. Η ΕΡΤ στα χέρια των εργαζομένων της ήταν για μια διετία πρότυπο ενημέρωσης και ζωντανό μάθημα του τι μπορεί να καταφέρει ο εργατικός έλεγχος σήμερα.