Όλοι μαζί στους δρόμους

Λίγες ώρες αργότερα η οργή ενάντια στην αστυνομία εξερράγη και στην πόλη ξέσπασαν συγκρούσεις, καθώς εκατοντάδες διαδηλωτές όλων των ηλικιών και όλων των κοινοτήτων – μαύροι, λευκοί, Ασιάτες, καθώς και Χασιδίτες Εβραίοι – βγήκαν στους δρόμους. Μια νεαρή κοπέλα που συμμετείχε στις συγκρούσεις δήλωσε στο Socialist Worker:

«Ολοι στη γειτονιά ξέρουμε τον Μαρκ. Εχει τέσσερα παιδιά. Ηταν 29 χρονών. Δεν ήταν ένα νεαρό αγόρι. Τον πυροβόλησαν στο τέλος του δρόμου που μένω. Γιατί τον πυροβόλησαν στο πρόσωπο; Γιατί δεν του έδωσαν καμιά ευκαιρία; Είναι καθαρός ρατσισμός. Η αστυνομία με έχει σταματήσει πολλές φορές επειδή φοράω κουκούλα. Η αστυνομία δεν μας φέρεται με σεβασμό. Τώρα βλέπουν τα αποτελέσματα και δεν πρόκειται να τελειώσει. Βλέποντας τους Εβραίους στο δρόμο μαζί μας, χάρηκα. Από τα σπίτια μάς έδιναν φαϊ, σήμερα δεν είναι έξω μόνο οι νέοι, είναι όλοι».

Το Τόττεναμ ήταν ξανά πεδίο συγκρούσεων το 1985 όταν σε μια έφοδο σε σπίτι η αστυνομία είχε σκοτώσει μια μαύρη γυναίκα μητέρα δύο παιδιών, λίγες μέρες μετά από μια παρόμοια δολοφονία με θύμα μια άλλη μαύρη γυναίκα στο Μπρίξτον. «Το κλίμα θυμίζει πολύ τη δεκαετία του ‘80» λέει ο Γουέιμαν Μπένετ, χρόνια κάτοικος στην περιοχή. Υπάρχει βαθύς θυμός για το ρατσισμό της αστυνομίας και τον τρόπο με το οποίο η αστυνομία παρενοχλεί συνεχώς τους κατοίκους σταματώντας και ελέγχοντας στο δρόμο. Επίσης οι περικοπές που έχουν περάσει οι Τόρυδες όχι μόνο έχουν κλείσει υπηρεσίες, αλλά έχουν μηδενίσει τις ευκαιρίες για τους νέους. Η ανεργία ανεβαίνει. Ο κόσμος αισθάνεται ότι δεν έχει κανένα μέλλον. Βλέπεις σε τι φτώχεια ζει ο κόσμος από αυτά που αρπάζει από τα μαγαζιά - χαρτιά υγείας και πάνες».

Ο Τζόντυ Μακιντάιρ, που πέρσι στις κινητοποιήσεις των φοιτητών η αστυνομία είχε σύρει από το αναπηρικό του καροτσάκι, ήταν και αυτός στο Τόττεναμ. «Πρέπει να αστυνομεύουμε την αστυνομία, να τους ελέγχουμε, να μην τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί κάθε φορά που μας επιτίθενται» δήλωσε στο Socialist Worker.