8/3, Πανεργατική απεργία στην Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης
20/10/2022, Φοιτητική διαδήλωση ενάντια στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης
18/3, Αθήνα.Παγκόσμια Μέρα Δράσης ενάντια στον ρατσισμό και τους φασίστες. Φωτό: Μάνος Νικολάου
Στις εκλογές της 25ης Ιούνη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μας καλεί να ψηφίσουμε όπως αγωνιστήκαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Να θυμηθούμε τις σκληρές μάχες που δώσαμε ενάντια σε όλες τις επιθέσεις που εξαπέλυσε η κυβέρνηση της ΝΔ και το σύστημά της. Και να προετοιμαστούμε για το νέο γύρο των εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων που θα χρειαστεί να συνεχίσουμε από την επόμενη κιόλας ημέρα.
Όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά. Από την πάλη ενάντια στον πόλεμο και τους εξοπλισμούς μέχρι τη μάχη για να κερδίσουμε αυξήσεις και ΣΣΕ και να σώσουμε τα νοσοκομεία, τα σχολεία, όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες από τη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση. Από τον αγώνα ενάντια στον ρατσισμό και τους φασίστες μέχρι την πάλη ενάντια στην σεξιστική καταπίεση. Από τη μάχη ενάντια στην καταστολή και το χτύπημα των δημοκρατικών ελευθεριών μέχρι τον αγώνα ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
Οι αγώνες μας είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει τις ζωές μας πάνω από τα κέρδη των αφεντικών. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι στήριγμά τους.
«Δουλειές - αυξήσεις - όχι βόμβες».
Από το ξεκίνημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία τον Φλεβάρη του 2022, ο Μητσοτάκης κορδωνόταν ότι έβαζε την Ελλάδα «στη σωστή πλευρά της ιστορίας», δηλαδή με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Στην κούρσα των εξοπλισμών που ακολούθησε σε όλον τον κόσμο, η κυβέρνησή του αναδείχτηκε πρωταθλήτρια. Το 2022 η Ελλάδα βρέθηκε στην κορυφή της κατάταξης στις πολεμικές δαπάνες στα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, ξεπερνώντας ακόμα και τις ΗΠΑ.
Η εργατική τάξη και η νεολαία είχαν διαφορετική γνώμη. Η αντιπολεμική διάθεση έγινε διαδηλώσεις και απεργίες. Τα συνθήματα «Ούτε ΝΑΤΟ - Ούτε Ρωσία - Κάτω τα χέρια από την Ουκρανία», «Ρατσισμός - Σεξισμός - Πολεμοκαπηλεία - Κάτω η Νέα Δημοκρατία», «ΝΑΤΟ, Βάσεις κλείστε - Τα σύνορα ανοίξτε» ακούστηκαν εκείνες τις ημέρες σε κάθε κινητοποίηση:
Από το πανεργατικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στο πλευρό των εργατών της Energean (Πρίνος), των Λιπασμάτων Καβάλας και της ΛΑΡΚΟ που έδιναν σκληρή μάχη ενάντια στις απολύσεις, μέχρι τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια με πρωτοβουλία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και από τις μαζικές αντιπολεμικές συναυλίες εκατοντάδων καλλιτεχνών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μέχρι την πανεργατική απεργία στις 6 Απρίλη 2022 ενάντια στην ακρίβεια και τον νόμο Χατζηδάκη με αίτημα «Δουλειές - αυξήσεις - όχι βόμβες». Από τότε, η ανάδειξη αυτής της αντίθεσης ανάμεσα στις ανάγκες της κοινωνίας και τις φονικές προτεραιότητες της κυβέρνησης έγινε κομμάτι κάθε εργατικού και νεολαιίστικου αγώνα.
Η σύγκρουση με τις πολεμοκάπηλες επιλογές παραμένει ανοιχτή. Τα γιγάντια εξοπλιστικά προγράμματα, την ίδια ώρα που οι περικοπές στοιχίζουν ζωές από τα νοσοκομεία μέχρι τους σιδηροδρόμους, έχουν ένα και μόνο στόχο: να στηρίξουν τις διαχρονικές φιλοδοξίες της ελληνικής άρχουσας τάξης ότι θα επικρατήσει στον ανταγωνισμό της με την τουρκική και θα γίνει η Ελλάδα το αδιαμφισβήτητο κεφαλοχώρι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από τα Βαλκάνια μέχρι την Αν. Μεσόγειο.
Αντίθετα, οι εργάτες και η νεολαία στις δυο πλευρές του Αιγαίου δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Το έδειξε η αυθόρμητη αλληλεγγύη που εκφράστηκε εδώ μετά τους καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία και εκεί μετά το έγκλημα των Τεμπών στη χώρα μας. Στην πραγματικότητα έχουμε την ίδια μοίρα και τους ίδιους εχθρούς, τις άρχουσες τάξεις «μας». Και κοινό αγώνα για την ανατροπή τους.
Η μάχη της Υγείας
Η μάχη της Υγείας θα συνεχίσει να είναι κεντρική το επόμενο διάστημα. Ό,τι και να υπόσχεται η Νέα Δημοκρατία προεκλογικά, οι νεκροί της πανδημίας, οι δηλώσεις Πνευματικού για το μέλλον των καρκινοπαθών και μαζί οι θάνατοι των τελευταίων ημερών λόγω έλλειψης ασθενοφόρων, κρούουν των κώδωνα του κινδύνου για τη συνέχιση της δολοφονικής πολιτικής στο ΕΣΥ.
Οι αγώνες των υγειονομικών τα προηγούμενα χρόνια κόντραραν στα ίσα τις κυβερνητικές επιλογές. Από τις 7 Απρίλη του 2020, όταν, με πρωτοβουλία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, οι συγκεντρώσεις στις πύλες των νοσοκομείων έσπαγαν το «σιωπητήριο» των αγώνων και απαιτούσαν προσλήψεις και μονιμοποιήσεις, δωρεάν μαζική ιχνηλάτηση, μάσκες και άλλα Μέσα Ατομικής Προστασίας, λεφτά για ΜΕΘ και εξοπλισμό. Μέχρι τις δεκάδες απεργίες, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις στις διοικήσεις και τα προαύλια στη συνέχεια, ενάντια στις απολύσεις συμβασιούχων, τις αναστολές εργασίας, τους εργολάβους, τις διώξεις συνδικαλιστών/τριών, τα νομοσχέδια που άνοιγαν τις πόρτες στους ιδιώτες.
Από το Υπουργείο Υγείας μέχρι τα Παίδων και το Γεννηματάς, ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του βρήκαν απέναντί τους μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις και χιλιάδες υγειονομικούς «με τις ντουντούκες» που ξεμπρόστιαζαν τα ξεπουλήματα και ολόκληρη της πολιτική τους. Αυτές οι μάχες έκαναν το αίτημα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για κρατικοποίηση των ιδιωτικών κλινικών και ένταξή τους στο ΕΣΥ πλειοψηφικό μέσα στα νοσοκομεία αλλά και όλη την κοινωνία.
Αυτούς τους αγώνες έχει να συνεχίσει το υγειονομικό κίνημα. Όχι «μόνο» για να ανατρέψει τα νομοσχέδια που ψήφισε αυτή η δολοφονική κυβέρνηση στη Βουλή, αλλά και για να κερδίσει όλα τα αιτήματά του για μια πραγματική Δημόσια και Δωρεάν Υγεία που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και η νεολαία. Με προοπτική το πέρασμα όλων των δομών στον έλεγχο των εργατών και των εργατριών της Υγείας που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πώς πρέπει να λειτουργήσουν. Η αντικαπιταλιστική αριστερά θα είναι στην πρώτη γραμμή.
Για την απελευθέρωση των γυναικών
Η μετατροπή τα τελευταία χρόνια της 8ης Μάρτη, της Παγκόσμιας Ημέρας Γυναικών, σε πανεργατική απεργία ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση για το κίνημα ενάντια στη γυνακεία καταπίεση. Μέσα από αυτό το βήμα, η δύναμη της εργατικής τάξης και των συνδικάτων μπήκε στο κέντρο της μάχης και έκανε τη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο παλεύονται και μπορούν να ανατραπούν οι διακρίσεις και όλες οι σεξιστικές επιθέσεις.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, για τη σημασία που είχε αυτή η εξέλιξη, ήρθε από το χώρο των καλλιτεχνών. Αν στο κύμα των καταγγελιών κατά του Λιγνάδη και των άλλων “θεατρανθρώπων” το ΣΕΗ μπήκε μπροστά για να στηρίξει τα θύματα, να συγκεντρώσει τα στοιχεία, να τα καταθέσει στις αρχές και να καταφέρει τελικά να καθίσει τους ενόχους στο εδώλιο, αυτό έγινε γιατί η απεργιακή 8 Μάρτη είχε αναδείξει στους χιλιάδες καλλιτέχνες ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος πάλης είναι η συσπείρωση στο σωματείο τους. Αν συνέδεσαν αυτή τη μάχη με τον αγώνα για τα εργασιακά τους δικαιώματα, δηλαδή για ΣΣΕ με αξιοπρεπείς μισθούς, συνθήκες και ωράρια ώστε κανείς και καμιά να μην βρίσκεται μόνος/η απέναντι στους εργοδότες, στο έλεος κάθε είδους εκβιασμών και απειλών, αυτό έγινε γιατί η απεργιακή 8 Μάρτη είχε κάνει ξεκάθαρη αυτή τη σύνδεση. Το σύνθημά τους “ΣΕΗ-ΣΕΗ, σε κάθε βιαστή” έκφραζε ακριβώς αυτό το προχώρημα: δυνατό συνδικάτο, που παλεύει και κερδίζει τα αιτήματά του, σημαίνει ταφόπλακα για τους βιαστές.
Δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Στα νοσοκομεία, τα σχολεία, τους δήμους, όλους τους εργατικούς χώρους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η απεργιακή 8 Μάρτη είχε αντίστοιχα αποτελέσματα. Ανοίγοντας τον δρόμο για να μπει στους χώρους δουλειάς και τα συνδικάτα και η μάχη ενάντια στην ομοφοβία, με αποφάσεις συμμετοχής στα Pride αλλά και απαίτησης για καταδίκη των δολοφόνων του Ζακ. Η Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτή την πορεία.
Η δημιουργία Υπουργείου Οικογένειας που ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης για μετά τις εκλογές, σε συνδυασμό με την επίθεση στο γυναικείο κίνημα μέσα από τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, τη φασιστική στοχοποίηση της εκπαιδευτικού που πρόβαλε την ταινία “Αγόρια στο Ντους” αλλά και την απαίτηση της ΝΔ για αλλαγή χώρου του Pride, δείχνουν ότι το κόμμα του “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια” ετοιμάζεται να κλιμακώσει τη σεξιστική πολιτική του. Το κίνημα που το πάλεψε σαν αυτό που ήταν, το κόμμα των Λιγνάδηδων, των Μίχων, όλων των πλούσιων (εκ)βιαστών, δεν θα σταματήσει μέχρι να ξεφορτωθεί μια και καλή αυτόν τον σεξιστικό και ομοφοβικό συρφετό και για να ανοίξει τον δρόμο της ανατροπής του συστήματος που υπηρετεί.
Ενάντια στην «Παιδεία των startups»
Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ήταν από τις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης με το που εκλέχθηκε το καλοκαίρι του 2019. Ήξεραν ότι μπροστά τους θα έβρισκαν την αντίσταση του φοιτητικού κινήματος και γι' αυτό από την αρχή προσπάθησαν να ξεμπερδέψουν μαζί του. Η απάντηση ήρθε με ένα τεράστιο συλλαλητήριο με το που μπήκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την κατάργηση της ιστορικής κατάκτησης του κινήματος.
Από τότε μέχρι σήμερα η φοιτητική αντίσταση δεν σταμάτησε στιγμή. Από το νέο νόμο πλαίσιο της Κεραμέως που έκανε τρία χρόνια να ψηφιστεί στη Βουλή, μέχρι την πανεπιστημιακή αστυνομία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, ο στόχος της κυβέρνησης για συνολική υποταγή της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στις ανάγκες του ιδιωτικού τομέα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων, με τσάκισμα του φοιτητικού κινήματος, έμεινε ευσεβής πόθος.
Αντίστοιχη κατάληξη είχαν οι προσπάθειές της να επιβάλλει σιωπητήριο στις σχολές την περίοδο της πανδημίας, κρατώντας τις κλειστές δυο χρόνια. «Εμείς θα τις ανοίγουμε με μαθήματα, συνελεύσεις, εκδηλώσεις», ήταν η απάντηση πολλών φοιτητικών συλλόγων με πρωτοβουλίες που πήραν τα σχήματα της ΕΑΑΚ και το ΣΕΚ στις Σχολές. Αυτές οι μάχες έφτασαν να καταβαθρώνουν τη ΔΑΠ στις φοιτητικές εκλογές.
Το μαθητικό κίνημα είχε επίσης τις μεγάλες στιγμές του. Ορμητικά κινήματα καταλήψεων έκαναν την εμφάνισή τους ξανά και ξανά αυτά τα τέσσερα χρόνια, ενώ και οι εκπαιδευτικοί προχώρησαν σε κάποιες από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις τους. Ταυτόχρονα, οι μάχες στις σχολές και τα σχολεία ενάντια στον σεξισμό, τον ρατσισμό και τους φασίστες ήταν διαρκείς.
Δεν υπάρχει ούτε μια κυβερνητική επίθεση στην Παιδεία που να έμεινε αναπάντητη. Και δεν πρόκειται να μείνει ούτε στη συνέχεια.
Κόντρα στην καταστολή
Ο φόβος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για την αντίσταση στις επιθέσεις της, πήγαινε από την αρχή παρέα με την προσπάθεια καταστολής των αγώνων και την επιβολή κλίματος αστυνομοκρατίας. Επί των ημερών της, δίπλα στις υποκλοπές, οι δαπάνες επί του ΑΕΠ για την αστυνομία αυξήθηκαν σε βαθμό που έφεραν την Ελλάδα στην πρώτη θέση της σχετικής κατάταξης στην ΕΕ. Η αντιμετώπιση της πανδημίας σήμαινε απαγόρευση κυκλοφορίας, έξοδο με SMS, όργιο προστίμων από αφιονισμένους μπάτσους που οι Χρυσοχοΐδης - Χαρδαλιάς τους είχαν αναβαθμίσει σε «τοποτηρητές των μέτρων».
Τίποτα δεν πέρασε. Οι απαγορεύσεις έσπασαν ξανά και ξανά. Στις 7 Οκτώβρη του 2020 η λεωφόρος Αλεξάνδρας πλημμύρισε από αντιφασίστες ριες που κατάφεραν την καταδίκη των νεοναζί της ΧΑ. Στις 17 Νοέμβρη του 2020 παρά το όργιο αστυνομικής βίας και συλλήψεων, δυο-δυο, τρεις-τρεις, οι διαδηλωτές/ριες, κατάφεραν να συγκεντρωθούν στην πλατεία Κοραή και την Πανεπιστημίου, έχοντας στην πρώτη γραμμή τους αγωνιστές/ριες υγειονομικούς με τις άσπρες ρόμπες τους.
Στις 6 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς παρά την ομαδική σύλληψη όσων το επιχείρησαν (μεταξύ αυτών πάνω από 60 μέλη του ΣΕΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) εκατοντάδες κατάφεραν να διαδηλώσουν στο σημείο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Φοιτητές/ριες κι εκπαιδευτικοί έχτισαν ένα μεγάλο πανεκπαιδευτικό κίνημα που με τεράστιες διαδηλώσεις, καταλήψεις κι απεργίες τσάκισε τις επιδιώξεις της Κεραμέως. Η γειτονιά της Νέας Σμύρνης έγινε σύμβολο εξέγερσης ενάντια στην αστυνομοκρατία και την καταστολή, στέλνοντας τον Χρυσοχοΐδη σπίτι του.
Παράλληλα η κυβέρνηση προσπάθησε να ξεμπερδέψει με τα βασικά όπλα της εργατικής τάξης, την απεργία, την κατάληψη, τη συλλογική δύναμη των σωματείων, τις διαδηλώσεις. Τον Ιούλιο του 2020 Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ κι Ελλ. Λύση, πολιορκημένοι από ένα μεγάλο συλλαλητήριο των συνδικάτων και της αριστεράς, υπερψήφισαν το νομοσχέδιο του Χρυσοχοΐδη που στόχευε να βάλει τέλος στις διαδηλώσεις. Ένα χρόνο αργότερα με το νομοσχέδιο του Χατζηδάκη θέλανε να βάλουν φρένο και στη δράση των συνδικάτων.
Κανένα από τα δυο νομοσχέδια δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Ή όπου επιχειρήθηκε, έσπασε από την αποφασιστικότητα των απεργών, από την e-food μέχρι την Cosco. Τα 2,7 εκατομμύρια διαδηλωτών του Μάρτη μετά το έγκλημα των Τεμπών, στις μεγαλύτερες γενικές απεργίες της τελευταίας δεκαετίας, σφράγισαν την αποτυχία και αυτής της απόπειρας.
Ενάντια σε φράχτες και φασίστες
Το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο αναδεικνύει με τον πιο τραγικό τρόπο την τεράστια σημασία που έχουν οι μάχες ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές της Ευρώπης Φρούριο. Και αυτές οι μάχες ήταν πολλές και σκληρές τα προηγούμενα χρόνια.
Η σύγκρουση με τα στρατόπεδα φυλακές στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα, με τον φράχτη στον Έβρο, με τις παράνομες επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο και τα σύνορα, με την άρνηση χορήγησης ασύλου στους πρόσφυγες και πρόσβασής τους σε βασικές κοινωνικές υπηρεσίες, με τις επιθέσεις στη νομιμοποίηση των μεταναστών, ήταν διαρκής. Είναι αδύνατο να μετρήσει κανείς πόσες διαδηλώσεις, δράσεις, εκδηλώσεις έγιναν αυτά τα χρόνια. Μεγάλα κεντρικά συλλαλητήρια στην Αθήνα και άλλες πόλεις εναλλάσσονταν συνεχώς με τοπικές συγκεντρώσεις, συζητήσεις, κινητοποιήσεις.
Η ΚΕΕΡΦΑ ήταν βασικός οργανωτής αυτών των αγώνων, προβάλλοντας ξεκάθαρα τα αιτήματα για ανοιχτά σύνορα στους πρόσφυγες, άσυλο και στέγη σε όλους, ανοιχτές πόλεις και γειτονιές, χαρτιά στους μετανάστες. Οργάνωσε το κίνημα Black Lives Matter στη χώρα μας, στήριξε τους Ρομά μετά τις αστυνομικές δολοφονίες των Σαμπάνη-Φραγκούλη. Στάθηκε δίπλα στο κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που η κυβέρνηση προσπάθησε να τσακίσει με διώξεις αγωνιστών/τριών.
Έβαλε σε δράση τις οργανωμένες συλλογικότητες της εργατικής τάξης και της νεολαίας, τα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους. Συνέδεσε την αντιρατσιστική με την αντιφασιστική μάχη, αναδεικνύοντας ότι είναι οι ρατσιστικές πολιτικές που δίνουν αέρα στα πανιά της ακροδεξιάς και των φασιστών. Και έγινε βασικός πυλώνας του κινήματος που τον Οκτώβρη του 2020 καταδίκασε τη Χρυσή Αυγής ως εγκληματική οργάνωση. Το αντιρασιστικό και αντιφασιστικό κίνημα έχει μεγάλη εμπειρία αλλά και μεγάλες μάχες μπροστά του για να μην υπάρξει ούτε ένας άλλος νεκρός πρόσφυγας, για να τσακίσει οριστικά τους φασίστες.
Αγώνας για το περιβάλλον
Η κυβέρνηση της ΝΔ συνέδεσε τη θητεία της με την περιβαλλοντική καταστροφή και την όξυνση της κλιματικής κρίσης -από το πολυνομοσχέδιο του Χατζηδάκη τον Μάη του 2020 μέχρι όλες τις καταστροφικές επιλογές για χάρη των μεγάλων εταιριών των εξορύξεων, των ανεμογεννητριών, της καύσης σκουπιδιών.
Ταυτόχρονα, όμως, είδαμε ένα κίνημα αντιστάσεων που στο κέντρο τους είχαν τη σύγκρουση όχι μόνο με την κυβέρνηση αλλά και με το ίδιο το σύστημα που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές μας και το περιβάλλον. Σε όλη τη χώρα, από τα νησιά μέχρι τις βουνοκορφές και τις παραλίες, ξεδιπλώθηκαν τεράστιες μάχες ενάντια στην «πράσινη ανάπτυξη» που κατέληγε σε μαζικές καταστροφές όπως οι πυρκαγιές στην Εύβοια το καλοκαίρι του 2021.
Το συλλαλητήριο στην Αθήνα μετά από εκείνο το περιβαλλοντικό έγκλημα ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη και προσδοκία. Χιλιάδες κόσμος πλημμύρισε το Σύνταγμα με αυτοσχέδια αντικυβερνητικά πλακάτ δίπλα στα πανό εργατικών σωματείων και συλλογικοτήτων. Σε κάθε στιγμή, η δύναμη που προσπάθησε να σώσει το περιβάλλον από τις κυβερνητικές πολιτικές λεηλασίας της ήταν η δράση των απλών ανθρώπων από τα κάτω. Και αυτή η σύγκρουση θα έχει συνέχεια.