Κώστας Kαταραχιάς:
Τι τριήμερο ήταν αυτό; Αλλιώς μπήκαμε αλλιώς βγαίνουμε. Η συζήτηση που ανοίξαμε εδώ πρέπει να πάει στους εργατικούς χώρους στις γειτονιές, στον κόσμο της αριστεράς, στο εργατικό κίνημα. Η ΝΔ ισχυρίζεται ότι έκλεισε ένας κύκλος που άνοιξε το 2010 με την τεράστια κρίση της άρχουσας τάξης και ότι έχουν ξεμπερδέψει με την Αριστερά, τους αγώνες, τα συνδικάτα.
Τα λένε αυτά αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν τα πιστεύουν. Υπάρχει μία τεράστια πολυκρίση που πολύ γρήγορα θα αναγκάσει τον Μητσοτάκη να προχωρήσει σε μια άγαρμπη στροφή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και μετά τις εκλογές συνεχίζουν τις ψεύτικες υποσχέσεις προβάλλοντας «λάιτ» προφίλ γιατί ξέρουν ότι πολύ σύντομα θα προχωρήσουν σε μια ατζέντα με τεράστιες επιθέσεις. Έχοντας όμως απέναντί τους μια εργατική τάξη και μια νεολαία που δεν είναι διατεθειμένοι να τους επιτρέψουν να την εφαρμόσουν, όπως έγινε με τον αντισυνδικαλιστικό νόμο Χατζηδάκη κι άλλες επιθέσεις της προηγούμενης τετραετίας που έμειναν στα χαρτιά.
Έρχονται ήδη αυτά τα μηνύματα. Από το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στα Χανιά, από το συνέδριο των δασκάλων που συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις ενάντια στην αξιολόγηση, από την απεργία στα νοσοκομεία στις 12 Ιούλη. Ο κόσμος μπορεί να είναι απογοητευμένος από τα αποτελέσματα των εκλογών αλλά δεν είναι διαλυμένος γιατί τέσσερα χρόνια τώρα έχει δώσει τεράστιες μάχες, έχει εμπειρία, δεν είναι άγραφο χαρτί. Έχουμε να συζητήσουμε μαζί του ότι αυτό που ηττήθηκε στις εκλογές ήταν η αδιέξοδη στρατηγική του κοινοβουλευτικού δρόμου. Και να οργανώσουμε μαζί του το μόνο ρεαλιστικό δρόμο για αλλαγή, που είναι οι απεργίες οι διαδηλώσεις, η σύγκρουση με τη ΝΔ και το σάπιο σύστημα που εκπροσωπεί.
Τζένη Δεμιρτζίδου:
Η νεολαία πρωτοστάτησε σε όλες τις μάχες της προηγούμενης τετραετίας ενάντια στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Από το 2020 όταν διαδήλωνε μαζικά έξω από το Εφετείο για να μπει η Χ.Α στην φυλακή. Μέχρι την απεργιακή 8 Μάρτη, τη μέρα της Γυναίκας, όταν πλημμύρισε τους δρόμους όλης της χώρας ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων των Τεμπών και την κυβέρνηση του σεξισμού. Το ίδιο θα κάνει και τώρα.
Την είδαμε και την βλέπουμε αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση και στο Βόλο. Στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη, στις μαζικές εκδηλώσεις που κάναμε στις σχολές ενάντια στον σεξισμό, στους αγώνες ενάντια στις κρατικές δολοφονίες του Βασίλη Μάγγου και του Κώστα Φραγκούλη, στους αγώνες για την υπεράσπιση του νερού, στους αγώνες για την υπεράσπιση της δημόσιας Παιδείας. Και σαν ΣΕΚ στις Σχολές έχουμε παίξει ρόλο για να εκφραστεί. Το ότι υπάρχουν επαναστάτες μέσα στις σχολές που ανοίγουν όλα αυτά τα μέτωπα και παίρνουν πρωτοβουλίες, έπαιξε καθοριστικό ρόλο όχι μόνο για τα πανεπιστήμια αλλά για όλους τους αγώνες που δόθηκαν στην πόλη. Συνεχίζουμε σε αυτήν την κατεύθυνση ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων και το σύστημά τους.
Θωμάς Κατσαρός:
Έρχομαι από ένα χώρο εργασίας που έχουμε το προνόμιο να είμαστε αντιμέτωποι με την μοναδική Υπουργό που έμεινε αμετακίνητη στη νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, τη Λίνα Μενδώνη. Στη γενική συνέλευση των εργαζομένων πριν τις εκλογές είχαμε πάρει κάποιες αποφάσεις: Ότι ανεξαρτήτως των εκλογικών αποτελεσμάτων, οι στοχεύσεις και οι επιδιώξεις που έχουμε εξαρχής εδώ και τέσσερα χρόνια που είμαστε σε σύγκρουση με την κυβέρνηση και την υπουργό δεν θα αλλάξουν.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι παρά το γενικό πλαίσιο της κατήφειας λόγω εκλογικού αποτελέσματος, στο Βυζαντινό Μουσείο η επικρατούσα αντίληψη είναι ότι προχωράμε αμετασάλευτα στον αγώνα που έχουμε αρχίσει. Αποτέλεσμα; Παρασύραμε τις συνδικαλιστικές μας ηγεσίες να στείλουν εκ νέου εξώδικο προς το υπουργείο ανακοινώνοντας την απεργία-αποχή από την εφαρμογή του νόμου 5021 που πάει να μετατρέψει τα Μουσεία σε ΝΠΔΔ.
Όταν το 1914, οι ρεφορμιστές της εποχής εκείνης είχαν ενδώσει στον εθνικισμό και τάσσονταν με τους εξοπλισμούς και την υποστήριξη της δικής τους χώρας στον επερχόμενο Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Λένιν διαπίστωσε ότι μέσα στην κρίση και την καταστροφή που έφερνε ο πόλεμος και η στάση της σοσιαλδημοκρατίας, βρίσκεται ταυτόχρονα, κοιτάζοντάς το από άλλη σκοπιά, το κομβικό σημείο στο οποίο μπορεί να γεννηθεί η ευκαιρία για την ανατροπή. Τρία χρόνια μετά έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση.
Κρατώντας σαν εφόδιο τις παρακαταθήκες του Λένιν και του Τρότσκι, ότι μπορείς να χρησιμοποιείς την κρίση για να φέρεις την ανατροπή αλλά και τις δικές μας εμπειρίες από τους αγώνες που έχουμε δώσει, έχουμε την χρυσή ευκαιρία για να υλοποιήσουμε τα οράματά μας, που δεν είναι άλλα από αυτά που μοιραστήκαμε σε αυτό το τριήμερο Μαρξισμού. Από αύριο ανανεώνουμε όλα τα αγωνιστικά ραντεβού στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς.
Λουίζα Γκίκα:
Τα εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την αποτυχία της ρεφορμιστικής στρατηγικής. Οι πραγματικοί συσχετισμοί θα κριθούν στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους. Δεν θέλουμε η κρίση της ρεφορμιστικής αριστεράς να σημάνει ένα πισωγύρισμα αλλά να βγάλει στον αφρό την επαναστατική αριστερά όχι μόνο όσον αφορά στο ξεδίπλωμα των αντιστάσεων αλλά στο να αποτελέσει ένα πολιτικό στήριγμα για τον κόσμο που αναζητά εναλλακτική.
Όσον αφορά τις αντιστάσεις δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Στην Υγεία, οι εργαζόμενοι με το Συντονιστικό των Νοσοκομείων στην πρώτη γραμμή, εμποδίσαμε μέσα από σκληρές συγκρούσεις να περάσουν μια σειρά από επιθέσεις. Οι συνάδελφοι κοιτάνε προς τα εμάς. Στα Γιάννενα, κατεβάσαμε για πρώτη φορά ψηφοδέλτιο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στους νοσοκομειακούς γιατρούς και με την πρώτη πήραμε δύο έδρες στο ΔΣ. Παίζει ρόλο αυτή μας η δράση στο ότι η πρώτη απεργία ενάντια στη νέα κυβέρνηση γίνεται στα νοσοκομεία.
Είμαστε ένα κόμμα της επαναστατικής αριστεράς που έχει ρίζες. Δεν είμαστε καινούργιοι. Ο κόσμος μας εκτιμά γιατί χρόνια τώρα μπαίνουμε να οργανώσουμε τις αντιστάσεις σε όλα τα μέτωπα και το κάνουμε πάντα με ενιαιομετωπική δράση. Η μετωπική δράση με όλο τον κόσμο της Αριστεράς είναι βασικό κρατούμενο για τη συνέχεια και πάει χέρι-χέρι με τη συζήτηση για τα πολιτικά και ιδεολογικά ξεκαθαρίσματα. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι που από τη μια θέλει να συγκρουστεί με τη ΝΔ -από τα ζητήματα του σεξισμού και των ανοιχτών συνόρων για τους πρόσφυγες μέχρι την υπεράσπιση της δημόσιας Υγείας και το περιβάλλον- και ταυτόχρονα μένει ακάλυπτο από τις ηγεσίες της ρεφορμιστικής αριστεράς. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορούμε να γεμίσουμε όλους τους χώρους με επαναστάτες.
Ντενί Γκοντάρ:
Ο Ναέλ ήταν 17 χρονών. Δολοφονήθηκε από τους αστυνομικούς που του είπαν θα σε σκοτώσουμε σαν σκυλί. Υπάρχει ένα σύνθημα που χρησιμοποιούμε σε όλες τις διαδηλώσεις για κάθε δολοφονημένο από την αστυνομία, τους φασίστες, την ρατσιστική πολιτική: «Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε».
Αυτό που έδωσε αυτοπεποίθηση στην νεολαία να βγει στους δρόμους σε έξι νύχτες εξέγερσης ήταν το κίνημα της εργατικής τάξης για το συνταξιοδοτικό. Μετά την έγκριση του νόμου για το συνταξιοδοτικό με προεδρικό διάταγμα ο Μακρόν δήλωσε ότι θα «επιστρέψει στο δρόμο για να συνομιλήσει με τους πολίτες». Κάθε φορά που ο Μακρόν πήγαινε σε μια περιοχή για να επισκεφθεί οι εργαζόμενοι στη γαλλική ΔΕΗ του έκοβαν το ρεύμα. Οι “βόλτες” σταμάτησαν με τις πρώτες απόπειρες, όπου πήγαινε ο κόσμος τον έβριζε, έγινε και παιχνίδι στο ίντερνετ. Η νεολαία που ξεσηκώθηκε ανήκει στην ίδια τάξη με αυτήν που διαδήλωνε όλους τους προηγούμενους μήνες. Και η εξέγερσή της έφερε δεύτερη ήττα για τον Μακρόν. Οι εκατό μέρες «γαλήνης» που υποσχέθηκε μετά την ψήφιση του νόμου έγιναν 100 μέρες οργής.
Άκουσα πολλή συζήτηση και ερωτήματα που μπαίνουνε σχετικά με τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα και τους αγώνες. Μην ξεχνάμε ότι η κατάσταση που περιγράφω στην Γαλλία έρχεται μόλις ένα χρόνο αφού ο Μακρόν επανεκλέχθηκε στην κυβέρνηση. Δεν είχαμε καν την Αριστερά στο δεύτερο γύρο. Εκλέχτηκε ο Μακρόν απέναντι σε μία φασίστρια που πήρε 13 εκατομμύρια ψήφους.
Είναι όντως οι εκλογές μια αντανάκλαση της πολιτικής κατάστασης αλλά παραμορφωμένη αντανάκλαση. Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν πολύ γρήγορα. Η κατάσταση αστάθειας και κρίσης με μεγάλες ευκαιρίες και μεγάλους κινδύνους δεν αφορά μόνο στη Γαλλία, δείτε τη Μ. Βρετανία, όπου ξεκίνησαν ξανά απεργίες. Η 8 Μάρτη στην Ελλάδα, ενώ είχαμε ακόμη απεργίες στη Γαλλία, εντυπωσίασε τους πάντες.
Στις 14 Ιούλη κατά τη διάρκεια του λόγου του Μακρόν στα δυτικά του Παρισιού στις πλούσιες γειτονιές θα υπάρχει στρατιωτική παρέλαση. Από την άλλη μεριά του Παρισιού η «Πορεία Αλληλεγγύης» οργανώνει αντιρατσιστική διαδήλωση που θα ανοίξει με σημαίες όλων των χωρών μεταναστών και προσφύγων, της Παλαιστίνης και του Κουρδιστάν. Στις 15 Ιούλη οι οικογένειες των δολοφονημένων από την αστυνομία παιδιών καλούν σε διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Το αμφιθέατρο στην τελευταία συζήτηση του φεστιβάλ «Το μέλλον μας δεν ειναι ο καπιταλισμός». Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης
Μαρία Στύλλου:
Η εικόνα που έφερε ο Ντενί από την Γαλλία αφορά όλο τον κόσμο. Εκεί που νομίζεις ότι τα πράγματα είναι «σταθερά» και κινούνται με αργούς ρυθμούς ξαφνικά αλλάζουν με τέτοια ορμή και ένταση, που πρέπει να είσαι έτοιμος ώστε να μπορείς να παίξεις καθοριστικό ρόλο, για να μην πάνε πίσω, αλλά να προχωρήσουν.
Δείτε την Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία. Το 2006 είχαμε τις φοιτητικές καταλήψεις, το 2007 τις απεργίες για το ασφαλιστικό, το 2008 την εξέγερση της νεολαίας για τη δολοφονία του Αλέξη. Το 2010-12 άρχισε η επιτάχυνση, πολύ μεγάλοι αγώνες και απεργίες που συνδέθηκαν μεταξύ τους, που συνδέθηκαν με τις πολιτικές μάχες και οδήγησαν σε ανατροπές κυβερνήσεων. Σε ένα μικρό χρονικό διάστημα τα είδαμε όλα μαζεμένα καταλήγοντας σε μια τεράστια ριζοσπαστικοποίηση που μεταφράστηκε στην άνοδο συνολικά της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ που κέρδισε τις εκλογές το 2015.
Κοιτάξτε πως προχώρησε η τελευταία τριετία της ΝΔ. Ήταν μια περίοδος που δόθηκαν μεγάλες μάχες. Αλλά δεν έχουμε απλώς ένα άθροισμα μεγάλων μαχών. Πάρτε παράδειγμα τη νεολαία, τους φοιτητές. Πάλεψαν στις σχολές σταματώντας την πανεπιστημιακή αστυνομία, γκρέμισαν τη ΔΑΠ αλλά δεν έμειναν στα πανεπιστήμια. Καθόρισαν όλη την κοινωνία στην κινηματική έκρηξη των Τεμπών, με τις πρωτοβουλίες τους, καθορίζουν την πόλη τους, όπως ανέφερε η συντρόφισσα από τον Βόλο.
Οι μάχες που δίνονται είναι πιο πυκνές, πολύ πιο πολιτικές και με ιδέες. Στα Μουσεία, η συζήτηση των εργαζομένων ξεκινάει από τον αγώνα ενάντια στους διοικητάδες και την εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, αλλά καταλήγει στο ποιος θα έπρεπε να ελέγχει τα Μουσεία, ποιος ελέγχει τον Πολιτισμό. Τι είδαμε με τους εργάτες της Τέχνης; Ξεκίνησαν διεκδικώντας ένα επίδομα στην καραντίνα και κατέληξαν να καταλαμβάνουν όλα τα κρατικά θέατρα μαζί με τους φοιτητές ανοίγοντας ζητήματα ελέγχου. Ποιος αποφασίζει στα θέατρα; τι είδους τέχνη, με τι περιεχόμενο, από ποιους και για ποιους;
Αυτά τα ποιοτικά προχωρήματα, η σύνδεση ανάμεσα σε διάφορα κομμάτια που αντιστέκονται, το πολιτικό προχώρημα, προφανώς έχουν να κάνουν με το πως εξελίσσονται οι αγώνες και οι ίδιοι οι αγωνιστές/τριες μέσα από τις εμπειρίες τους. Αλλά όχι μόνο. Γίνονται και γιατί απέναντί μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια οργανωμένη κυρίαρχη τάξη που τα δίνει όλα διεθνώς για να βγει από την πολυκρίση με ξεκάθαρο στόχο όλα τα σπασμένα να πληρώσει η εργατική τάξη και η νεολαία.
Πολυκρίση σημαίνει ότι οι μάζες σε όλο τον πλανήτη βιώνουν όλο και πιο έντονα μια συμπυκνωμένη καταστροφή. Πόλεμος, καταστροφή των δουλειών, καταστροφή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, καταστροφή του περιβάλλοντος, κάθε πόλη, κάθε χώρα έχει τα δικά της παραδείγματα. Και ταυτόχρονα έρχονται αντιμέτωπες με μια τεράστια κλιμάκωση από τη μεριά των αρχουσών τάξεων σε όλες τις χώρες, που επιστρατεύουν τις πιο αντιδημοκρατικές μεθόδους καταργώντας δικαιώματα, κάνοντας υποκλοπές, αλλάζοντας συντάγματα, κλείνοντας τα σύνορα, ανοίγοντας τις φυλακές για τους φασίστες και βάζοντας στο στόχαστρο τη νεολαία που εξεγείρεται, την Αριστερά.
Είναι μια γενική κατά μέτωπο οργανωμένη, συμπυκνωμένη επίθεση. Κλιμάκωση ενάντια στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, κλιμάκωση ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα, κλιμάκωση του σεξισμού ενάντια στις γυναίκες, κλιμάκωση του ρατσισμού ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ξεδιάντροπα πια και όχι καλυμμένα.
Απέναντί τους έχουν όμως μια τάξη και μια νεολαία που έχουν εμπειρίες όλα αυτά τα χρόνια. Ξεκινώντας από την αρχή, τον Απρίλη του 2020 όταν η κυβέρνηση προσπάθησε να παγώσει τις αντιστάσεις με την πανδημία και τα λοκντάουν, στα νοσοκομεία οι εργαζόμενοι είπαν θα την σπάσουμε αυτήν την προσπάθεια και την έσπασαν με απόφαση. Αυτό δεν έγινε αυτόματα. Συνέβη γιατί υπήρχε το Συντονιστικό των Νοσοκομείων και ένα δίκτυο που φτιάχτηκε με πρωτοβουλία των επαναστατών στα νοσοκομεία. Έτσι αναγκάστηκαν οι ομοσπονδίες των νοσοκομείων που ταλαντεύονταν να καλέσουν απεργίες και έδωσαν το παράδειγμα για τα υπόλοιπα κομμάτια της τάξης που ασφυκτιούσαν να κάνουν το ίδιο και να αποκρουστεί επίθεση.
Το πετύχαμε αυτό γιατί σαν ΣΕΚ κάναμε την προσπάθεια όλα τα προηγούμενα χρόνια, που τα πράγματα έμοιαζαν να «κυλάνε αργά», να συνδεθούμε με όλες τις μάχες που κομμάτια της αριστεράς, θεωρούσαν «δυσανάλογα μικρές». Το κάναμε έχοντας την εκτίμηση ότι δεν υπάρχει αγώνας που δίνει η τάξη, όχι μόνο που να μην πηγαίνει «χαμένος» αλλά και που να μην αφήνει πίσω του εμπειρίες και γνώση. Και ότι αν υπάρχει έστω και ένα ψήγμα επαναστατικής αριστεράς μέσα στους χώρους, μπορούν να παίξουν τεράστιο ρόλο. Το παράδειγμα των νοσοκομείων δεν είναι “το καμάρι του ΣΕΚ”, είναι το παράδειγμα της τάξης. Δεν το έβγαλε το ΣΕΚ, το έβγαλαν οι σύντροφοι/ισσες στα νοσοκομεία διότι πάλεψαν και οργάνωσαν τον αγώνα ενιαιομετωπικά μαζί με την τάξη. Η περίοδος που ανοίγει σημαίνει ότι πρέπει να πολλαπλασιάσουμε αυτό το παράδειγμα. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις μάχες στους χώρους δουλειάς.
Επειδή η κυρίαρχη τάξη ανοίγει όλα αυτά τα μέτωπα, παράλληλα με το εργατικό κίνημα ξεπηδάνε ολόκληρες αντιστάσεις, ρυάκια από καινούργια κομμάτια που συγκρούονται με αφορμή μια περιβαλλοντική επίθεση, μια σεξιστική ή ρατσιστική επίθεση, μια φασιστική πρόκληση. Υπάρχει η ανάγκη η εργατική τάξη να συνδεθεί με αυτά τα κομμάτια σε μια αμφίδρομη σχέση που κάνει αυτά πιο αποτελεσματικά και την ίδια πιο πλούσια γιατί πολιτικοποιεί και γενικεύει τον αγώνα της ενάντια στο σύστημα. Ο ρόλος των επαναστατών είναι η σύνδεση της εργατικής τάξης με αυτά τα μέτωπα, και στους δρόμους και στα αιτήματα, κοντράροντας την «απροθυμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών να το κάνουν, και ακόμη περισσότερο κερδίζοντας το να μπούνε οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα στην πρώτη γραμμή αυτών των αγώνων, όπως είδαμε στον αντιφασιστικό αγώνα που οδήγησε στην καταδίκη της Χ.Α.
Βρισκόμαστε στο σημείο που οι εξελίξεις θα κλιμακωθούν όχι γιατί το θέλουμε εμείς αλλά γιατί η επίθεση οξύνεται. Εμείς πρέπει να φροντίσουμε από την πρώτη μέρα να τους κάνουμε τη ζωή πατίνι μέχρι να ξεκουμπιστούνε. Αλλά αυτό σημαίνει δουλειά για να βγουν και να νικήσουν οι αντιστάσεις. Σημαίνει να κερδίσουμε σε αυτήν την προσπάθεια ένα τεράστιο κομμάτι της αριστεράς που ψάχνεται μετά τα εκλογικά αποτελέσματα και αναζητά τρόπους να μπει στις επόμενες μάχες, αναζητά πολιτικό στήριγμα το ποιος μπορεί να τις οργανώσει και σε ποια προοπτική. Οι δυνατότητες είναι περισσότερες. Το διαπιστώσαμε αυτό στον φετινό Μαρξισμό όπου συμμετείχαν τα μέλη του κόμματος αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι από έξω που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, κόσμος απ’ όλα τα κινήματα και απ’ όλη την Αριστερά. Θέλουμε ενιαίο μέτωπο με όλους/ες αυτούς στις απεργίες, στους αγώνες αλλά και ενιαιομετωπικές πρωτοβουλίες, όπως η ΚΕΕΡΦΑ, για να σταματάνε οι επιθέσεις και να νικάνε οι αγώνες αλλά και γιατί μέσα από την τακτική του ενιαίου μετώπου οι επαναστάτες μπορούν να ανοίγουν τον δρόμο για την επαναστατική ανατροπή κερδίζοντας στις γραμμές τους τα πιο μαχητικά κομμάτια της τάξης.
Το ενιαίο μέτωπο είναι μια πολύτιμη κληρονομιά που μας άφησαν ο Λένιν, ο Τρότσκι, το κόμμα των μπολσεβίκων και η επαναστατική Τρίτη Διεθνής των αρχών των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα. Ο Τρότσκι προσπαθούσε να το οργανώσει, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, όπως τη δεκαετία του ’30, δίνοντας τη μάχη ενάντια στην άνοδο του φασισμού, για να επιβιώσει η επαναστατική αριστερά κόντρα στην επικράτηση του σταλινισμού και αυτά σε παραμονές του επερχόμενου Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου. Αυτήν την επαναστατική παράδοση συζητήσαμε στο φετινό Μαρξισμό, αυτή μας δίνει γερές βάσεις για να βγαίνουμε σήμερα από εδώ πιο δυνατοί, για να πάμε να την κάνουμε πράξη.