Εργάτες που δουλεύουν κυριακάτικα σε θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 40 βαθμούς πάνω σε μια ετοιμόρροπη γέφυρα. Ρομά που βρίσκονται κάτω από αυτήν είτε για να προστατευτούν από τον καύσωνα, είτε γιατί είναι αναγκασμένοι να ζουν μαζεύοντας μέταλλα από μπάζα. Υπεύθυνη για τις εργασίες η Ολυμπία Οδός, μια κοινοπραξία των μεγαλύτερων κατασκευαστικών της Ελλάδας μαζί με κάποιες από Γαλλία, Γερμανία και Κύπρο. Και μια κυβέρνηση που νίπτει τας χείρας της και στέλνει μπάτσους να απομακρύνουν τους συνδικαλιστές από το σημείο.
Αυτοί είναι οι χαρακτήρες του δράματος που ξεδιπλώθηκε την Κυριακή 23/7 με την κατάρρευση της γέφυρας στα Μποζαΐτικα της Πάτρας. Μόνο που κάποιοι από τους Ρομά είναι νεκροί (επίσημα ένας νεκρός – αρχικές πληροφορίες μιλούσαν για δύο νεκρούς). Κάποιοι παραμένουν θαμμένοι στα μπάζα. Κάποιοι εργάτες βρίσκονται βαριά τραυματισμένοι στο νοσοκομείο. Και τα στελέχη της ΑΒΑΞ, της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, του Άκτωρα και των λοιπών της κοινοπραξίας, παραμένουν ατσαλάκωτα στα κλιματιζόμενα γραφεία τους.
Το Εργατικό Κέντρο Πάτρας απάντησε με 24ωρη πανεργατική απεργία την επόμενη μέρα. Στην ανακοίνωσή του για την απεργία καταγγέλει ότι «το έγκλημα αυτό, με νεκρούς και πολλούς τραυματίες -εργάτες και Ρομά- έγινε τις μεσημεριανές ώρες, χωρίς να τηρείται κανένα μέτρο ασφαλείας για τις εργασίες, και ενώ υπήρχε απαγόρευση για εργασίες εκείνες τις ώρες. Απαιτούμε να εξακριβωθεί, ποιος έδωσε άδεια την ώρα που εκτελούνταν εργασίες, να υπάρχει από κάτω κόσμος και να ξεχωρίζει τα σίδερα από τα μπάζα, την ώρα που όλοι οι υπεύθυνοι γνώριζαν την επικινδυνότητα για κατάρρευση της γέφυρας. Το έγκλημα αυτό δεν θα συγκαλυφθεί. Οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν στον Πατραϊκό λαό. Είναι βαριές οι ευθύνες για το σημερινό έγκλημα τόσο της εταιρίας που έχει αναλάβει το έργο, όσο και του κράτους. Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».
Ο Γιώργος Πελεκούδας, από τον τοπικό πυρήνα του ΣΕΚ μεταφέρει στην Εργατική Αλληλεγγύη: «Στην απεργιακή συγκέντρωση της Δευτέρας επικρατούσε η οργή. Τα συνδικάτα οργάνωσαν μια σειρά περιφρουρήσεις στα εργοτάξια το πρωί, για την επιτυχία της απεργίας. Έγινε διαδήλωση στην πόλη όπου συμμετείχαν μερικές εκατοντάδες, ωστόσο μπορεί να θεωρηθεί μόνο ως μια πρώτη απάντηση. Νέα κινητοποίηση οργανώνεται το απόγευμα της Τρίτης 25/7, όπου αναμένεται να είναι ακόμα πιο μαζική».
Κατάρρευση
Η κατάρρευση της συγκεκριμένης γέφυρας δεν προκαλεί έκπληξη. Εδώ και χρόνια οι κακοτεχνίες ήταν ορατές και υπήρχαν πρόσφατες καταγγελίες με συνοδεία φωτογραφιών που έδειχναν τους κινδύνους. Την ώρα της κατάρρευσης ήταν σε εξέλιξη «προγραμματισμένες εργασίες κατεδάφισης». Η κυβέρνηση έτρεξε να εφαρμόσει τη συνταγή «φταίει ο σταθμάρχης». Να ρίξει δηλαδή το φταίξιμο στους εργάτες συλλαμβάνοντας δυο από αυτούς και τον υπεύθυνο ασφαλείας ως υπαίτιους για το «ατύχημα». Μάλιστα ένας από τους συλληφθέντες νοσηλεύεται τραυματίας στο νοσοκομείο. Η ΑΒΑΞ έκανε ένα βήμα παραπέρα κι έριξε το φταίξιμο στους Ρομά καθώς «στο χώρο βρέθηκαν άτομα μη έχοντα εργασία τα οποία τραυματίστηκαν (ένα από τα οποία θανάσιμα)» σε μια ανακοίνωση που θα μπορούσε να λέει «σκοτώθηκαν; τι δουλειά είχαν εκεί; κακό του κεφαλιού τους».
Αλλά κανείς από τους αρμόδιους -κρατικούς ή επιχειρηματικούς- δεν δίνει απάντηση στο γιατί δούλευαν οι εργάτες στην κορύφωση του χειρότερου καύσωνα της τριακονταετίας, γιατί δεν είχε αποκλειστεί αποτελεσματικά το εργοτάξιο, γιατί δεν είχαν ληφθεί όλα τα μέτρα ασφαλείας. Στην πραγματικότητα γιατί θα πρέπει να μιλήσει για άλλο ένα έγκλημα των ιδιωτικοποιήσεων.
Δρόμοι που θα έπρεπε να είναι δημόσιοι, να κατασκευάζονται και να συντηρούνται με κρατική μέριμνα, όχι με στόχο την ελαχιστοποίηση του κόστους ή της παράδοσης του έργου άρον - άρον (όπως καταγγέλλεται ότι έγινε εξαρχής στο συγκεκριμένο δρόμο λόγω Ολυμπιακών Αγώνων), αλλά με σκοπό την ασφάλεια και την εξυπηρέτηση του κόσμου που κινείται κι εργάζεται σε αυτούς. Αντ’ αυτού βλέπουμε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες να αναλαμβάνουν το στρώσιμο δρόμων ιδιοκτησίας τους που τους χρυσοπληρώνουν αέναα οι μετακινούμενοι σε πανάκριβα διόδια. Όπως αυτά στον άλλο αυτοκινητόδρομο της Ολυμπίας Οδού, στην Κορίνθου – Πατρών, όπου τα διόδια λειτουργούσαν κανονικά παρότι μερικά μέτρα μακριά η πυρκαγιά κόντευε να φτάσει το οδόστρωμα.
Δικαιοσύνη είναι το πρώτο ζητούμενο για το έγκλημα στα Μποζαΐτικα. Κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο για δωρεάν κι ασφαλή μετακίνηση, δεν μπορεί παρά να είναι το άλλο.