Από την προηγούμενη μέρα που γίναν οι εκρήξεις βλέπαμε καπνούς και φωτιά από το μπαλκόνι μας. Το βράδυ άρχισε να σοβαρεύει το πράγμα, βλέπαμε μία τεράστια φωτιά που άλλαζε κατεύθυνση με το δευτερόλεπτο όπως άλλαζε και ο άνεμος. Είχε απίστευτο άνεμο και ζέστη. Ξαφνικά βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από τρία μέτωπα σε απόσταση περίπου είκοσι λεπτών με το αυτοκίνητο. Βλέπουμε περίπου στις 9 το βράδυ ανακοίνωση από το δήμο Βόλου «μείνετε σπίτι και κλείστε τα παράθυρα». Μαζέψαμε τσάντες με χαρτιά, πετσέτες, νερά κτλ μείναμε ξύπνιοι όλο το βράδυ χωρίς να μπορούμε να μάθουμε τίποτα -τα τοπικά κανάλια έδειχναν σειρές και ταινίες, ό,τι ενημέρωση είχαμε ήταν από την γειτονιά και το facebook.
Tα ξημερώματα η φωτιά έφτασε στον προφήτη Ηλία -το πιο ψηλό σημείο του χωριού όπου υπήρχε μία ζώνη από εθελοντές και ελάχιστους πυροσβέστες. Στο μεταξύ βλέπαμε ότι εκκενώνονται οι γύρω οικισμοί και τυχαία ο άνεμος πήρε την φωτιά και την κατέβασε προς την Χρυσή Ακτή Παναγίας και δεν καήκαμε εκείνο το βράδυ. Από τη μία τα ξημερώματα άρχισαν να έρχονται μηνύματα εκκένωσης και στις 5.30 το πρωί ήρθε σε κάποιους -όχι σε όλους- «κάτοικοι της Νέας Αγχιάλου να είστε σε επιφυλακή γιατί η φωτιά πλησιάζει». Ήταν μία κατάσταση πανικού και τρόμου που δεν υπήρχε καμία ενημέρωση -ό, τι κατάφερνε ο κόσμος να συνεννοηθεί μόνος του.
Την επόμενη μέρα το μεσημέρι είχαμε οι περισσότεροι την αντίληψη ότι είμαστε εκτός κινδύνου, αργότερα είδαμε φλόγες και καπνούς και κατεβήκαμε στη θάλασσα. Ξανά ήρθαν μηνύματα εκκένωσης, και πάλι όχι σε όλους, που έλεγαν «εκκενώστε προς το Βόλο» αλλά η φωτιά είχε κλείσει τον δρόμο για τον Βόλο. Επί της ουσίας μας έστελναν μέσα στη φωτιά. Κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι μόνο εμείς μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας γιατί δε μπορούμε να βασιστούμε σε κανένα μήνυμα εκκένωσης ή στη πυροσβεστική που την έχουν διαλύσει. Μας έσωσε η αλληλεγγύη ανάμεσα μας. Οι άνθρωποι που άνοιξαν τα σπίτια τους στο Βόλο, που κάνανε μετακινήσεις δωρεάν. Ο Μπέος δεν πλήρωσε ούτε ξενοδοχείο για να μείνει ο κόσμος. Στο καταφύγιο ακόμα και το φαγητό το έφτιαξαν αλληλέγγυοι.
Δεν υπήρχε καμία πρόληψη και κανένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς. Την πρώτη μέρα δεν πετούσαν καν αεροπλάνα, την δεύτερη πετούσαν δύο-τρία ελικόπτερα. Δεν υπήρχε καμία οργάνωση, για αυτό αναγκαστήκανε τελευταία στιγμή να εκκενώσουν από τη θάλασσα, ο κόσμος δεν μπορούσε να αναπνεύσει ώρες πριν γίνει η εκκένωση. Το ότι πήρε φωτιά το στρατόπεδο φανερώνει την παντελή έλλειψη μέριμνας. Ήξεραν ότι υπήρχε εκεί το στρατόπεδο, ήξεραν ότι είναι επικίνδυνο. Ήρθε λεωφορείο για να μεταφέρει τους κατοίκους αλλά δεν ήξερε από που να φύγει γιατί ήταν περικυκλωμένο από φλόγες, κάποιοι έφυγαν με αμάξια και άλλοι με φουσκωτά που έφεραν ιδιώτες. Ο Μπέος μάλιστα είχε το θράσος να πει ότι «δεν είναι ώρα να αποδώσουμε ευθύνες ευχαριστούμε τους ιδιώτες που μας σώσανε και πήγανε μέσα στη φουσκοθαλασσιά και τον καπνό στο Βόλο». Καταστράφηκε επίσης ο συνεταιρισμός «Δήμητρα» που παρήγαγε τοπικά προϊόντα και δουλεύουν περίπου σαραντεπέντε άτομα από το χωριό. Δεν έχει μείνει τζαμαρία σε όλη την περιοχή από το οστικό κύμα, υπάρχουν τεράστιες ζημιές. Υπάρχει πάρα πολύ οργή και δυσαρέσκεια για τους υπεύθυνους που οδήγησαν σε αυτή την καταστροφή.
Μαρίνα Διονυσίου